:(

Ρε βλάκα (προσφώνηση), το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι; Δεν ζηλεύω ή τουλάχιστον δεν ζηλεύω με την κοινή και συνηθισμένη έννοια της λέξης. Απλώς εμείς είμαστε εμείς και δεν θέλω αυτό να το έχεις με κανέναν άλλο και καμία άλλη. Ας πούμε, δεν θέλω να λείπω από στιγμές και να τις ακούω μετά. Ή το "-Της είπες..; -Όχι".
Και ναι σ' αγαπάω πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ και τέλος πάντων πήγα να στο εξηγήσω αλλά δεν μπορώ έτσι και γκρρρρ.

Συννεφιασμένη Κυριακή!

*Μια Κυριακή τόσο Κυριακή που θα μπορούσε να με κάνει να ουρλιάξω.*

Αισθάνομαι κουρασμένη, εξουθενωμένη και άχρηστη και ηλίθια και -εμφανώς- εκνευρισμένη και -ελαφρώς- λυπημένη και πιεσμένη και λίγη και εγκλωβισμένη και φοβισμένη και απόμακρη και απομακρυσμένη και υπερβολική και τόσο wanna-be-αισιόδοξη-για-άλλη-μια-φορά.

Είναι όλοι νευριασμένοι -και μπορεί να έχουν χίλια δίκια- αλλά εγώ δεν μπορώ να τους αντιμετωπίσω. Γιατί νομίζω πως δεν έχω αντοχές να κάνω οτιδήποτε και πως απλώς θέλω να παραμείνω σε ένα δωμάτιο μέχρι να βγει ο ήλιος. Ο πραγματικός ήλιος, όμως. Αυτός που τέτοια εποχή με έκανε να φοράω τα ξεχασμένα κοντομάνικα με μια ζακέτα και μετά να παραπονιέμαι για το κρύο. Μα φέτος κρυώνω πραγματικά και μπορεί το πρωί να φορέσω ακόμη και μπουφάν.

Μία από αυτές τις μέρες που θέλω να φάω το ψυγείο αλλά μετά θα έχω τύψεις.
Ή καλύτερα, μία από αυτές που ή θα μαλώσω με όποιον μου μιλήσει ή θα βάλω τα κλάματα χωρίς ουσιαστικό λόγο. Ανάλογα με τον άνθρωπο. 

Επαναπροσδιορισμός διαδρομής

Ανασυγκρότηση και αναθεώρηση στόχων. Αυτό χρειαζόταν. Ίσως και μία ανα-νέωση.
Περίπου ένα χρόνο πριν βρισκόμασταν ακριβώς σε αυτό το σημείο, στο σημείο που παίρνουμε αποφάσεις. Τότε τα τακτοποιήσαμε όλα, αφού σκεφτήκαμε λογικά. Τώρα πρέπει να αναδιαμορφώσουμε την πορεία μας, μια που ξεφύγαμε από την καθορισμένη διαδρομή. Ήταν κάποιες "αληθοφανείς" ελπίδες που μας παρέσυραν. Αυτά τα όνειρα που για άλλη μια φορά δεν μας έκαναν τη χάρη.
Θέτουμε στόχους "γενικούς" λοιπόν, μακρινούς, ουσιαστικούς, κοιτάμε μπροστά, προχωράμε, ξεχνάμε, διαγράφουμε, (χαμο)γελάμε και -κυρίως- ελπίζουμε σε όλα, για όλα.

Ό,τι αγαπάς πάρα πολύ μπορεί να σε πληγώσει, να σε πετάξει ψηλά, να σε διατηρήσει εκεί ή να σου δώσει μία και να πας στα τάρταρα, να σε αγκαλιάσει, να γίνει δικό σου, να σε αφήσει να το κατακτήσεις, να σε σκοτώσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως στο τέλος κάτι θα σου έχει δώσει...

Whatever.

Έτσι κι αλλιώς, ήξερα πως είναι να σε αγνοούν οι άνθρωποι. Να σε προσπερνούν, κάνοντας ότι δεν σε βλέπουν -στην καλύτερη περίπτωση- ή -στη χειρότερη- επιδεικτικά, δείχνοντας ότι δεν τους ενδιαφέρεις και τόσο. Ήξερα πως είναι να είσαι κάπου και να ξέρεις πως κανείς δεν θέλει να είσαι εκεί και να εύχεσαι να μπορούσες να εξαφανιστείς, αφού δεν θα το παρατηρούσαν κιόλας.
Ήξερα, επίσης, πως είναι να μην παίρνεις ποτέ αυτό για το οποίο προσπαθείς. Να πλησιάζεις απελπιστικά κοντά και εν μία νυκτί να βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακριά του. Ήξερα πως κάποιοι άνθρωποι ήταν τυχεροί και κάποιοι όχι. Όσο άδικο κι αν φαίνεται, δεν μπορείς να το αλλάξεις, αν πάντα στη ζωή σου ήσουν από τους άλλους κάποιους.

Όταν κάτι συμβεί μια φορά, τη δεύτερη και την τρίτη δεν σε εκπλήσσει. Δεν σε ταράζει καν.
Όταν κάτι καταφέρεις να το κάνεις μια φορά, τότε σίγουρα μπορείς να το αντιμετωπίσεις και τις επόμενες.

Υ.Γ:Χρόνια πολλά, Ιστολόγιο!