I thought I was so close

-Έχουν πλάκα οι άνθρωποι που με αμφισβητούν.
-Ε;
-Λέω μου αρέσουν οι άνθρωποι που με αμφισβητούν, έχουν πλάκα. Πιστεύουν ότι δεν μπορείς, σε έχουν ξεγραμμένο και δεν ξέρουν πόσο σε βοηθούν πραγματικά. Όσο σε κοιτάζουν υποτιμητικά εσύ προσπαθείς, χωρίς να μιλάς, χωρίς να δημιουργείς ένταση γύρω από αυτό. Και ξέρεις ποια είναι η αγαπημένη μου στιγμή, ε; Η στιγμή που τα καταφέρνεις, που τους αποδεικνύεις ότι μπορείς, ότι έχουν κάνει ένα τραγικό λάθος. Ναι, ζω για αυτές τις στιγμές!
-Ξέρεις ποιο είναι το κακό με τους ανθρώπους που σε αμφισβητούν όμως; Το κακό είναι ότι σε βάθος χρόνου ίσως αποδειχθεί πως είχαν δίκιο. Και τότε ξέρεις, η νίκη τους είναι θριαμβευτική.

Ναι, είναι αλήθεια,

"το πρωινό έχανε τις θεραπευτικές του δυνάμεις 

όταν ερχόταν και σε έβρισκε ήδη με τα μάτια ορθάνοιχτα,

επιφυλακτικό.."

Μα τελικά τι μπορεί να είναι περισσότερο θεραυτικό από ένα πρωινό με τον ήλιο να κάνει την παρουσία του αισθητή ακόμα και πίσω από τα σύννεφα;

Τίποτα(;)

Οοοο το νιώθεις;
Κάτι υπάρχει ή κάτι λείπει, δεν έχω αποφασίσει.
Γενικά παρατηρώ μία απάθεια.
Απάθεια από μας που έχουμε αποφασίσει να αισιοδοξούμε και να χαμογελάμε στα πάντα, να μην απογοητευόμαστε αλλά να προσπαθούμε.
Απάθεια από αυτούς που έχουν αποφασίσει πως δεν υπάρχει τίποτα καλό σε αυτό τον κόσμο.
Απάθεια από εκείνους που έχουν απλά επιλέξει να μη νιώθουν. Να μην έχουν στόχο, πάθος, όνειρα.

Ίσως εμείς χρειαζόμαστε κάτι που θα μας κάνει να πονέσουμε τόσο, ώστε να κλάψουμε για αρκετή ώρα και αφού δεν μπορούμε να κλάψουμε άλλο να κοιτάζουμε το ταβάνι νιώθοντας ένα κενό.
Ίσως αυτοί χρειάζονται κάτι τόσο καλό που θα τους κάνει να χαμογελάσουν ξανά πραγματικά, που θα τους βάλει πάλι στο παιχνίδι.
Ίσως εκείνοι χρειάζονται απλά κάτι για να κάνουν οτιδήποτε.

Ίσως πάλι φταίει η εποχή. Αυτός ο Νοέμβρης πάντα κάπως έτσι δεν μας βρίσκει;
Πώς;
Ναι, σωστά. Δεν ξέρω. Κάπως. Αλλά δεν είμαστε κάπως διαφορετικοί.
Ίσως αυτό να είναι η απάθεια που λέγαμε.
Ίσως πάλι δεν ξέρω τι λέω.