Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Τον αριθμό τον γράφουμε;

13/5/11. Να 'ταν 8.30. Αρχαία. Αυτή κίτρινη μπλούζα. Αυτός πορτοκαλί παπούτσια. Ήταν αριστερόχειρας και το χέρι του χτυπούσε με το δικό της. Ή καλύτερα "σκουντλάφτανε".  Η λέξη που είχε χρησιμοποιήσει η ίδια πάνω στην προσπάθειά της να πει "σκουντιόμασταν" και "σκουντουφλάγαμε" μαζί. "Κάθομαι με έναν ωραίο" ή κάτι τέτοιο ήταν το πρώτο που είχε πει. Με πράσινα μάτια. Χα! Θα ήταν τόσο εύκολο αν ήταν πράσινα. Ήταν καφέ με πράσινο, που όποτε ήθελε να μας πείσει ότι είναι πράσινα καφέτιζαν και πρασίνιζαν όποτε ήθελαν. Και κοίταζαν με ένα βλέμμα που σε παραλύει σχεδόν, τόσο που δεν μπορείς να πεις "Καλημέρα." 3 μήνες μετά τον έβλεπε κάθε μέρα και τον κοιτούσε κάθε μέρα. Αυτός στον κόσμο του και αυτή να ψάχνει έναν τρόπο να τον πλησιάσει και να τον γνωρίσει αφού ένιωθε πλέον πολλά. Ήταν ερωτευμένη και ίσως κάτι παραπάνω.  21/1/12. Κουράστηκε να τον παρατηρεί από μακριά. Με μία τυχαία πρόφαση του τα είπε όλα. Τι νιώθει και ποια είναι. Γιατί για αυτόν ήταν ακόμα ένα τυχαίο κορίτσι στο σχολείο του. Και περίμενε να πάρει μια απάντηση. Ένα "Σε θέλω" ή ένα "Δεν μου αρέσεις", αφού εκείνος είχε δείξει να καταλαβαίνει. Μία απάντηση που δεν ήρθε ποτέ. Αυτός στον κόσμο του και εκείνη μία πάνω μία κάτω. Το πρόβλημα ήταν ότι ποτέ δεν υπήρξε ξεκάθαρος και ποτέ δεν υπήρξε αδιάφορος. Την κάρφωνε από μακριά. 18/3/12. Γενέθλιά του. "Σε είχα στο μυαλό μου" και μία απολογία για την απουσία του από ένα -σχεδόν άγνωστο- πάρτυ. Και μετά πάλι σιωπή. Και πάλι βλέμματα. Και η αναμονή για αυτή την απάντηση. 9.5.12. Γενέθλιά της. Ένα "Ποτέ δεν ξέρεις" που αντηχεί ακόμη. Και πάλι σιωπή. 16/5/12. Η πρώτη από τις τελευταίες μέρες. Η πρώτη κουβέντα που της είχε πει μετά από ένα χρόνο. Τόσο άνετος, λες και δεν είχε συμβεί τίποτα, λες και ήταν η πρώτη τους συνάντηση και έπρεπε να γίνει έτσι. Ένα απόγευμα που εκείνη δεν πήρε τα μάτια της από πάνω του. 19/6/12. Ένα χρόνο, ένα μήνα και 6 μέρες μετά, στην ίδια αίθουσα όπως την πρώτη φορά. Η τελευταία τους μέρα και μία τελευταία ευκαιρία που εκείνος δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ. Ένα καλοκαίρι με μία "Μαρία από Περιστέρι" και ένα Σεπτέμβρη να πλησιάζει. Άγνωστο αν τον ήθελε ή όχι. Εκείνος στο δίπλα κτίριο με την ίδια σιωπή και τα ίδια βλέμματα. Και μετά έτσι ξαφνικά αυτός σε σχέση. Σε σχέση με σ' αγαπώ και υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ. Σε σχέση με κάποια που δεν κατάλαβε ότι ήταν ξεχωριστός και ήθελε να τον αλλάξει και να είναι μαζί του για αυτό που δεν ήταν. 21/12/12. Πάλι από τη δική της μεριά η προσπάθεια να ξεκαθαρίσουν. Να πάρει την απάντηση που περίμενε τόσο καιρό, να δει τα μάτια του και να ακούσει τη φωνή του. Ένα "Μου άρεσες" που δεν θα ξεχαστεί και ένα "Σ' αγαπάνε όπως είσαι" που ελπίζω να μην ξεχαστεί. Και πάλι καμία ουσιαστική απάντηση. Μόνο μία υπόσχεση. "Θα μιλάμε"... Και μίλησαν. Μία φορά. 1/2/13. Μία συνάντηση και το χαμόγελο που έλεγε πολλά. Ένας αγώνας και "ευχαριστώ που ήρθες". Και μετά σιωπή. Και μετά μία άγνωστη που ήταν αδιανόητο να μπει πάνω από εκείνη. Αλλά μπήκε. Για λίγο. Ίσα ίσα να γκρεμίσει τα πάντα και να ξαναφύγει.

Τώρα... Τώρα τι; Δεν υπάρχουν βλέμματα γιατί έχει εξαφανιστεί από το οπτικό της πεδίο. Δεν υπάρχουν λόγια γιατί Δεν υπάρχουν γιατί εκείνος είναι ακόμα στον κόσμο του και αυτή τι άλλο να πει πια; Πόσα ξεκαθαρίσματα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος; Εκείνη τον αγαπάει. Και καταστρέφεται. Και τον αγαπάει πιο πολύ.

"σαν έχεις λύπη ο Μάης με τον Δεκέμβρη μοιάζει,
πιο κρύα είναι τα δάκρυα από το κρύο χιόνι."
Κ. Π. Καβάφης