Goodbye 2011!

Τελευταία μέρα του 2011!:) Και βασικά μ' αρέσει. Είχε στιγμές. Άσχημες, κακές, όμορφες, μαγικές... Έτσι είναι η ζωή κι είμαστε μέσα όλοι.  Ήταν ωραία όμως, γιατί γνώρισα. Έμαθα:

•  Να αγαπάω ανεξάρτητα από τις "συνθήκες"
• Να γελάω περισσότερο.
• Ότι υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που μπορώ να του λέω τα πάντα.
• Να μην το βάζω κάτω εύκολα.
• Να τα αφήνω όλα πίσω το επόμενο πρωί.
• Να χαμογελάω (σχεδόν) πάντα.
• Να μιλάω ελεύθερα.
• Ότι οι άνθρωποι δεν είναι όπως φαίνονται.
• Ότι οι άνθρωποι αλλάζουν.
• Να βρίσκω τη θετική πλευρά της ζωής (όπου ήταν εφικτό) 
• Να περιμένω.
• Να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό, εκεί που πρέπει.
• Να φτιάχνω κέικ ολομόναχη!
• Να είμαι πάντα εδώ.

Απογοητεύτηκα πολύ αυτή τη χρονιά, αλλά υπήρχε πάντα κάτι για να συνεχίσω. Πόνεσα κι όμως χαμογέλασα ξανά. Μόνο χαρούμενες σκέψεις σήμερα! Όχι μελαγχολία. Του χρόνου πάλι! Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να ανανεώσω τους στόχους που είχα βάλει στην αρχή της σχολικής χρονιάς!

Να περάσετε υπέροχα σήμεραα!!:*

Παγωμένες στιγμές

Ναι! Μόνο έτσι μπορούν να χαρακτηριστούν.

Παγωμένες.

Στιγμές που δεν είσαι αρκετά χαρούμενος για να γελάσεις.

Που δεν είσαι αρκετά στεναχωρημένος για να κλάψεις.

Που δεν είσαι αρκετά θυμωμένος για να φωνάξεις.

Στιγμές που οι ήχοι μοιάζουν εκκωφαντικοί.

Που τα φωτάκια από το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο ζεστό σπίτι φαντάζουν φτηνά λαμπιόνια σε μία παγωμένη και ερημική πλατεία, τόσο αταίριαστα μεταξύ τους.

Όλοι γύρω σου φέρονται σαν περαστικοί. Άνθρωποι που θα έπρεπε να καταλαβαίνουν το κάθε σου βλέμμα, κάνουν σαν να μην το βλέπουν. Ή μήπως όντως δεν το βλέπουν;

Στιγμές που δεν έχουν κανένα νόημα. Που θες απλά να περάσουν, χωρίς να αφήσουν τίποτα πίσω τους. Και βασικά δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς, ποτέ δεν αφήνουν αναμνήσεις.

Σκόρπιες λέξεις, σκόρπιες σκέψεις, που δεν μπορείς με τίποτα να τις συνδέσεις.

Λόγια που δεν έπρεπε να έχεις πει.

Πράξεις που δεν έπρεπε να έχεις κάνει.

Αλλά και καλές στιγμές! Πολύ καλές!

Όλα γυρίζουν μέσα στο μυαλό σου. Και δεν στέκονται.

Έρχονται και φεύγουν.

Ας φύγουν τώρα οι σκέψεις.

Ας μην μείνουν άλλο εδώ.

Δεν τις αντέχω.

2012, I'm waiting for you!

Χρόνια πολλά!:) Ελπίζω εσείς να είστε καλά γιατί εμένα δεν με λες, από όλες τις απόψεις. Γιατί οι γιορτές μόνο καλές δεν είναι μέχρι τώρα!
Ορίστε και οι λόγοι (με χρονολογική σειρά):

• Γιατί "μάτωσες" μαζί με τον Οικονομόπουλο και της το αφιέρωσες. Και δεν ξέρω και σε ποια. Μάλλον σ' αυτή για την οποία λες στην καρδιά σου να χτυπά!
• Γιατί εσύ ήσουν χάλια και δεν βοήθησα και πολύ. Βασικά... καθόλου!
• Γιατί χάσαμε 3-0 σετ στο πρώτο μας φιλικό. Πίκρα!
• Γιατί υπάρχεις ακόμα στις νύχτες μου. Και χτες ήταν μία απ' αυτές.
• Γιατί το πρωί ξύπνησα υπερβολικά πιασμένη για να κάνω οτιδήποτε.
• Γιατί παρ' όλ' αυτά πήγα στο γήπεδο γεμάτη αισιοδοξία. (όχι για ένα κερδισμένο παιχνίδι, για ένα κερδισμένο σετ!)
• Γιατί χάσαμε 3-0 σετ σε ένα παιχνίδι που δεν έπρεπε, με την ίδια ομάδα, για δεύτερη συνεχή μέρα. Και μεταξύ μας, η εμφάνιση μας ήταν επιεικώς άθλια.
• Γιατί χτύπησα το δεξί μου πόδι σε μία πτώση και τον δεξή μου ώμο σε μία άλλη.
• Γιατί πονάω ακόμα παντού.
• Γιατί δεν έπρεπε να νευριάσω στο τέλος.
• Γιατί έχω χορό και δεν θέλω να πάω. Ειλικρινά φοβάμαι τι με περιμένει εκεί!
• Γιατί έρχεσαι σε 5 μέρες και δεν ξέρω πώς θα την παλέψω μέχρι τότε!

 Ωστόσο, προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά. Όσο πιο θετικά μπορώ! 3 μέρες μας μένουν για να φύγει το 2011. Δύσκολη χρονιά ε; Ελπίζω όμως, ότι ναι είναι ρόδα και γυρίζει και ότι ναι κάτι θα αλλάξει! Μέχρι την επόμενη ανάρτηση να κάνετε όμορφες σκέψεις! (σσσ, μην το πεις σε κανέναν, αλλά μας πάνε ψηλά!)

Οι νύχτες μας αλλάζουν

Όχι... Ούτε έχω αναρωτηθεί, ούτε το έχω πιστέψει. Γιατί δεν μπορώ. Γιατί είναι ο Μιχάλης. Γιατί ο Μιχάλης για μένα είναι τα πάντα. Γιατί ουσιαστικά ο Μιχάλης είναι ένα όνειρο. Και όλα τα όνειρα αξίζουν. Γιατί δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι. Γιατί έμαθα να αγαπάω. Γιατί ο Μιχάλης είναι ο Μιχάλης. Και μόνο εσύ ξέρεις τι αισθάνομαι. Γιατί είναι τα πάντα και ποτέ δεν αναρωτήθηκα αν αξίζει...

Είναι Χριστούγεννα. Είναι χαρούμενες μέρες. Μου είναι πολύ δύσκολο να έχω να τον δω 9 μήνες. Κι όμως είμαι εδώ γιατί αξίζει. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω. Και για σένα αξίζει. Και τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ τι άλλο μπορείς να κάνεις. Αύριο θα μπορώ. Σε κάνει χαρούμενη, αυτό να κρατάς. Μην τα σκέφτεσαι. Όχι σήμερα. Δεν είμαι αναίσθητη, κάνω αυτό που θεωρώ καλύτερο.

Γιατί δεν θα γνωρίσει πολλούς ανθρώπους στη ζωή του που θα του δώσουν τόση αγάπη. Δεν θα τον αγαπήσουν πολλοί άνθρωποι γι' αυτό που είναι πραγματικά.

Το ξέρω. Γι' αυτό κάποια στιγμή πρέπει να το μάθει. Ακόμα και σε 3 χρόνια, πρέπει να το μάθει.

Ναι το ξέρω... Γιατί πραγματικά ακόμα και αν δεν γίνει τίποτα, θα ήταν κρίμα να μην μάθει ποτέ τι συναισθήματα μπορεί να προξενήσει σε κάποιον. Σε μένα.

Θα τονωθεί η αυτοπεποίθησή του στην τελική!

Και στην αρχή ήταν κόλλημα. Τώρα δεν είναι. Είναι κάτι δυνατό(τερο)

Πάρα πολύ... Και ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω ότι αξίζει. Μπορεί να αναρωτιόμουν, αλλά ήξερα μέσα μου. Και τότε ξεγελάστηκα. Δεν σταμάτησα ποτέ.

Δεν ξέρω. Δεν ξέρω γιατί όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν ΔΕΝ συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Δεν ξέρω γιατί δεν υπάρχουν τα παραμύθια. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορεί να καταλάβει χωρίς να του μιλήσεις. Δεν ξέρω γιατί όλα είναι τόσο δύσκολα.

Και αισθάνομαι χάλια. Γιατί δεν είσαι υποχρεωμένη να με ακούς. Έχεις τα προβλήματά σου και σε γράφω. Εσύ πάντα είσαι εκεί όταν σε χρειάζομαι. Και εγώ σε ζαλίζω. Σου μιλάω συνέχεια για το πρόβλημά μου. Ο Μιχάλης και ο Μιχάλης και ο Μιχάλης.. Συγγνώμη. Απλά είσαι ο μόνος άνθρωπος που δεν βαριέται. Που κάθεται να μ'ακούει να μιλάω για το ίδιο πράγμα συνέχεια. Και δεν το κάνεις από υποχρέωση, αλλά επεισή θες.

Αυτό να μην το ξαναπείς ποτέ. Ακούς; ΠΟΤΕ. Γιατί αν είναι κάτι που μας έχει κρατήσει είναι αυτές οι συζητήσεις.

Και αυτές οι συζητήσεις είναι γύρω από το Μιχάλη. Όλες. Και δεν ξέρω γιατί τον έχω αφήσει να επηρεάσει τη ζωή μου τόσο. Έχει γίνει κομμάτι μου. Και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Και τώρα κλαίω. Και ξέρεις ότι κλαίω. Και κλαίω γιατί δεν ξέρω γιατί.

Είναι κομμάτι σου γιατί ερωτεύτηκες και δεν μπορείς να το διώξεις. Και κλαις γιατί θέλεις να ξεσπάσεις. Να βγάλεις όλο αυτό.

Και το κακό είναι ότι δεν θέλω να μου φύγει όλο αυτό. Αυτό που νιώθω. Να ξέρω ότι ένας άνθρωπος σημαίνει τόσα πολλά. Να ανυπομονώ να τον δω. Αυτές οι γαμιμένες πεταλούδες. Το χαμόγελω όταν τον βλέπω. Το γέλιο του, τα μάτια του, οι κινήσεις του.

Φυσικά και δεν θες! Γιατί είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα! Γιατί πέρα από αυτές τις στιγμές υπάρχουν πάάρα πολλές άλλες που απλά πετάς!

Ναι. Εννοείται. Πετάω όταν είναι κοντά. Πετάω γιατί μου αρκεί να τον βλέπω να χαμογελάει. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν θέλει να γίνουμε φίλοι.

Αυτό δεν μμπορώ να το μάθω. Και πραγματικά εύχομαι να μπορούσα. Μόνο εσύ με ξέρεις. όνο εσύ ξέρεις ότι δεν είμαι ένα χαζοχαρούμενο που γελάει συνέχεια, ότι υπάρχει κάτι πίσω από αυτό. Απλά ήθελα να στο πω.

Ότι το ξέρω το ξέρω. Γιατί εσύ με έχεις αφήσει να το μάθω. Γιατί με έχεις εμπιστευτεί.

Γαμώτο δεν τις μπορώ αυτές τις νύχτες! Θέλω να μου υποσχεθείς ότι δεν θα φύγεις ποτέ.

Και ξέρω ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις γιατί σ' αυτά που ρωτάω μμόνο ο Μιχάλης μπορεί να απαντήσει. Απλά κουράστηκα να τα κρατάω μέσα μου. Φοβάμαι ότι θα σκάσω, Ελένη. Και εδώ και μια ώρα και, σου λέω τα ίδια και τα ίδια. Και φοβάμαι ότι θα με βαρεθείς.

Ποτέ ματάκια μου. Πάντα εδώ θα 'μαι. Εγώ φοβάαι μην κουραστείς. Έχω απαιτήσεις από τους ανθρώπου και δεν δίνω πολλά. Μα σε παρακαλώ μην φύγεις από 'δω...

Γαμώ το καταλαβαίνεις ότι δεν έχεις καμία απαίτηση; Ότι στην φιλία μας ασχολούμαστε μόνο με τα δικά μου θέμα; (βλ. Μιχάλης, Μιχάλης και ο Μιχάλης) Αισθάνομαι ότι δεν σε βοηθάω. Κάνεις τα πάντα για μένα κι εγώ τίποτα. Εκνευρίζομαι χωρίς λόγο και χωρίς να φταις εσύ. Και ξεσπάω πάνω σου. Γιατί όταν σου λέω "τίποτα" δεν ξέρω σε ποιο γεγονός να δικαιολογήδω τον θυμό μου.

Βοηθάς. Χωρίς να το καταλαβαίνεις. Και σ' ευχαριστώ για όλα.

Ναι, απλά αν ήμουν στη θέση σου, κάποια στιγμή θα έλεγα ένα άντε γαμήσου και θα έφευγα. Γιατί δεν είμαι αρκετή. Και δεν ξέρω και αν η αγάπη ου για τον Μιχάλη είναι αρκετή. Αν είμαι.

Αλλά εγώ δεν το λέω! Και είσαι αρκετή. Περισσότερο απ'όσο μπορείς να καταλάβεις.

Μπορεί να μην σ'αγκαλιάζω, να μην σε φιλάω, να μην λέω σ' αγαπάω, να 'μαι ψυχρή... Να μην παίζω με τα μαλλιά σου.

...αλλά είσαι πάντα εδώ. Αληθινά εδώ.

Ίσως.

Ναι!

Είχαμε πει ότι θα κάνουμε κι άλλο κείμενο. κι άλλο δικό μας κείμενο. Να το λοιπόν! Χωρίς καν να το έχουμμε προσχεδιάσει!

Let it rain!

μια που λέμε για βροχη χδ

Σήμερα έβρεξε! Και έβρεξε πολύ!:) Είναι υπέροχο να κοιτάς τη βροχή!:') Μπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή, ακόμα κι αν κάνεις Ιλιάδα. Βλέπεις τις σταγόνες να πέφτουν τόσο δυνατά και για έναν ανεξήγητο λόγο αισθάνεσαι καλά. Και όταν βρέχεσαι νιώθεις... νιώθεις ελεύθερος! Το έχω ξαναπεί, η βροχή είναι απόλυτα συνδεδεμένη μαζί σου. Και σήμερα για μία μόνο στιγμή ήρθες στο μυαλό μου. Βασικά μ' αρέσει όταν βρέχει. ΤΕΛΟΣ!
Και αφού τελειώσαμε και με τα καιρικά φαινόμενα ας πάμε σε κάτι άλλο. Χριστούγεννα σε 3 μέρες!:) Τα Χριστούγεννα είναι ΜΑΓΙΚΑ ό,τι και να λέτε!;ρ Όλο αυτό, που μετράς αντίστροφα, που στολίζεις το σπίτι, είναι απλά τέλειο! Απλά θα έπρεπε να κρατάνε λίγο παραπάνω:$ Όταν όλοι λείπουν από το σπίτι ξαπλώνω κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο και απλά κοιτάω τα φωτάκια. Δεν σκέφτομαι τίποτα. (όσο μπορώ τουλάχιστον!)
Η story of my life πάλι μικρή είναι!:ρ Καλά Χριστούγεννα!:*

Μπορείς να φύγεις, εγώ θα αργήσω...

Όταν όλος ο κόσμος κινείται το να μένεις σταθερός είναι σαν να πηγαίνεις προς τα πίσω...

Αν δεν αλλάζεις, κινδυνεύεις να χαθείς...

Και με όλα αυτά καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να αλλάζεις συνεχώς. Ότι πρέπει να πηγαίνεις ανάλογα με τις καταστάσεις, ανάλογα με το πλήθος. Και τι γίνεται αν δεν μπορείς? Αν θέλεις να μείνεις σταθερός για λίγο σ'αυτό που πιστεύεις, σ'αυτό που αν μη τι άλλο πίστευες ότι θα κρατήσει για πάντα?

Για πάντα?

Μα τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Κάνουν τον κύκλο τους και φεύγουν. Μένουν μόνο οι αναμνήσεις.

Γιατί η ζωή είναι γεμάτη κύκλους.

Το για πάντα είναι πρακτικά αδύνατο. Το ξέρεις, έτσι? Και αν όλοι το ξέρουμε γιατί είμαστε τόσο αφελείς που συνεχίζουμε να το λέμε και να το πιστεύουμε? Ο ενθουσιασμός, ο αυθορμητισμός, η στιγμή. Σίγουρα όλα αυτά παίζουν κάποιο ρόλο.

Και όταν περάσει ο καιρός και έρθει η ώρα να κλείσει ο κύκλος, όλοι προσπαθούμε να το κρατήσουμε για λίγο ακόμη. Έχει νόημα όμως? Για πόσο μπορείς να κρατήσεις ζωντανό κάτι που ουσιαστικά έχει τελειώσει?

Σε πονάει να βλέπεις έναν κύκλο να κλείνει. Είσαι εκεί και προσπαθείς ξανά και ξανά να επαναφέρεις όλα αυτά που έζησες, να το κάνεις να διαρκέσει για λίγο ακόμα, μέχρι να είσαι έτοιμος να το αφήσεις. Πονάει να βλέπεις τις δυνατές μοναδικές στιγμές να λιγοστεύουν και να τελειώνουν. Πονάει να πρέπει να σε εγκαταλείψουν και εσύ απαθής να στέκεσαι εκεί.

Είναι γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν με διαφορετική ταχύτητα και μετατρέπονται σε κάτι ξεχωριστό ο καθένας. Το για πάντα που έλεγαν παλαιότερα μπορεί να μην τους καλύπτει πλέον. Δεν είναι σε θέση να κρατήσουν τις υποσχέσεις που έδωσαν.

Και τότε ο κύκλος κλείνει.

*Είμαι από αυτούς που αλλάζουν πολύ αργά.

Μπέρδεμα το άρθρο ε?

Θες και τίτλο?:ο

Επεπεπ:) No school today (tonight)! Και η αλήθεια είναι ότι ξύπνησα κατά τη μία:$ Μα δεν μπορώ ρε, νυστάζω υπερβολικά τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Και έχω και έναν απαίσιο πονοκέφαλο πολύ συχνά:| 
Δεν έχω ανοίξει βιβλίο για αύριο. 4 ώρες φιλολογικά-.- Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος? Δεν μπορώ την Ιστορία. Ούτε την φιλόλογο που μας κάνει. Ζαλίζομαι ρε παιδί μου! 
Μ' αρέσουν τα parties! Ξέρεις όλο αυτό το σκηνικό που είσαι σε ένα σπίτι με σχεδόν κλειστά τα φώτα, που γνωρίζεις κόσμο -όχι πάντα-, που σβήνεις την τούρτα -αν είναι party γενεθλίων. Μ' αρέσει και η προετοιμασία. Οι μέρες που ψάχνεις να βρεις τι δώρο θα πάρεις, τι θα βάλεις και το χαμόγελο που είναι καρφωμένο στα χείλη σου δύο ώρες πριν φύγεις από το σπίτι.

η ακυρότητα να πούμε!χδ

Έχω κάτσει τρία τέταρτα πάνω από αυτή την ανάρτηση και ακόμα μοιάζει με τηλεγράφημα:| Πού θα πάει, θα επιστρέψει η **τανα η έμπνευση (ναι κάποτε την είχα χδ) Καλό μεσημεροαπόγευμα:*

Περαστικά μου!

Είμαι άρρωστη-.-

Από χθες πονάει ο λαιμός μου και σήμερα έκανα πυρετό-.- Εμ βέβαια, άμα σηκωνόμαστε πρωί πρωί για να πάμε να γράψουμε Οικιακή Οικονομία (το μη μάθημα που λέγαμε;ρ) 

Για να μην είμαι υπερβολική, ένα 37,08 έκανα:$ Αλλά είναι πυρετός! 

Μην απαντήσεις ρε, θα πάθεις τίποτα! Πάντως να ξέρεις ότι είναι υπερβολικά ψυχοφθόρο να περιμένεις να μπλεδίσει το κουτάκι. Τέλος πάντων, το περίμενα η αλήθεια είναι.

Έχει τίποτα καλό η τηλεόραση σήμερα?

Δεν έχω όρεξη να βρω εικόνα. 

Καληνύχτα!:*

Γεια σου!:)

Γεια σου παιζάκι! Σέλεις να παίτσουμε?!?

Έλα έλα σοβαρεύομαι!;ρ Επέστρεψα λοιπόόν...!

Διαγωνίσματα τέλος. Οικιακή Οικονομία μένει, αλλά δεν πιάνεται για μάθημα;ρ Καλά πήγα. Μια χαρά πήγα! Βαθμοί. Εκεί θα δούμε.

Έχω παρατηρήσει ότι είμαι η απαισιοδοξία προσωποποιημένη. Δηλαδή πάντα πιστεύω ότι θα γίνει το χειρότερο. Η αλήθεια είναι ότι και η πραγματικότητα δεν βοηθά. Τις λίγες φορές που έχω προσπαθήσει να σκεφτώ θετικά, μου αποδεικνύει ότι δεν έπρεπε. Έτσι κι εγώ μένω στην απαισιοδοξία μου. Κάπου είδα μια εικόνα που έλεγε: "waiting the worst, hopping for the best" ή κάτι τέτοιο πάνω κάτω! Αυτό κάνω!;)

Επίσης, μπορεί νυστάζω, να κλείνουν τα μάτια μου στον καναπέ, να θέλω όσο τίποτα να πέσω στο κρεβάτι, με το που ξαπλώνω... τσουπ! το μάτι γαρίδα!;ρ Μάλλον φταίει που πριν κοιμηθώ σκέφτομαι. Δεν σκέφτομαι ακριβώς... Συνήθως φτιάχνω μια σκηνή στο μυαλό μου και κάνω τα γεγονότα να έρθουν με τη σειρά που θέλω!;ρ Μετά δεν κοιμάμαι και το πρωί δεν ξυπνάω!

Άσε το άλλο! Δεν βλέπω όνειρα πια! Και όταν βλέπω ή είναι μικρά ή δεν τα θυμάμαι το πρωί. Πάνε τα όνειρα υπερπαραγωγή!:'( Σνιφ σνιφ... Φτάνει!:ρ

Λατρεμένα Χριστούγεννα:')

Ένα άρθρο μόνο γι'αυτά θυμισέ μου!

In addition (in τιι?) δεν είμαι καλή στις δημόσιες σχέσεις. Καθόλου καλή! Μπορεί να είμαι στον ίδιο χώρο με έναν άνθρωπο και να μην βγάλω λέξη. Εδώ δυσκολεύομαι να μιλήσω σε ανθρώπους που ενώ τους ξέρω πολύ καιρό δεν είμαστε και πολύ κοντά. Με αυτούς που είμαστε όμως... μιλάω υπερβολικά:ρ

Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι. Ναι ναι, εγώ που αν δεν ντυνόμουν να πάω κάπου το Σαββατοκύριακο δεν μπορούσα να κάτσω πουθενά. Πλέον προτιμώ να κάθομαι σπίτι. Μικρή, απαλή, χουχουλιάρικη, καρό κουβερτούλα του καναπέ πόσο σ'αγαπώ:')

'Ντάξει τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να μ'αρέσει να βγαίνω κι έξω!χδ Βλέπεις τι γίνεται στον κόσμο ρε παιδί μου!

Φεύγω τώρα! Να περνάτε καλά ό,τι κι αν κάνετε!;*

Αυτά τα μάτια

 Τα μάτια που δακρύζουν από το γέλιο,

τα μάτια που λάμπουν πάντα,

τα μάτια που κοιτάζουν ειρωνικά και με αγάπη.
Τα μάτια που δεν είναι ούτε γαλάζια, ούτε πράσινα.
Που δεν έχουν τίποτα ξεχωριστό.
Που δεν αξίζει να τα προσέξεις.

Αυτά, τα ίδια μάτια τις νύχτες κλαίνε.

Κλαίνε, μα κλαίνε ήσυχα.

Να μην τα δει κανείς.

Αυτά τα μάτια, κλείνουν μόνο για να σε ονειρεύονται.

Για να ονειρεύονται εσένα.

Εσένα που δεν θα τα δεις ποτέ να κλαίνε.

Μα ούτε και να γελούν.

Εσένα που δεν θα τα δεις ποτέ να σε κοιτούν.

Κι όμως μόνο αυτό θέλουν.

Να σε κοιτάξουν για λίγο.

Να σου μιλήσουν χωρίς λέξεις.

Να καταλάβεις χωρίς λέξεις.

Να τα κοιτάξεις κι εσύ.

Και μετά να κλείσουν.

Να κλείσουν κι εσύ να 'σαι εκεί.

Και όταν ανοίξουν να είσαι πάλι εκεί.

Βλέπεις, αυτά τα μάτια τα έχεις πληγώσει και δεν το ξέρεις.

Γι'αυτό δεν σε κατηγορούν.

Ποτέ δεν το 'χουν κάνει.

Ξέρεις, αυτά τα μάτια, είναι τα δικά μου!

Και που λες...

Και που λες μ'αρέσει η φράση "και που λες"! Το ανακάλυψα πρόσφατα. Είναι το κόλλημά μου μετά το "γουαου". Το παθαίνω αυτό κατά καιρούς, Κολλάω σε μια λέξη και την λέω συνέχεια.
Και που λες αύριο δεν γράφω τίποτα. ΓΟΥΑΟΥ!  Έγραφα φυσική-μαθηματικά-ιλιάδα-γεωγραφία. Φτάνει νομίζω! Από δευτέρα πάλι!;ρ Μου φαίνεται ότι οι ώρες στο σχολείο περνάνε πιο γρήγορα, πιο ευχάριστα, πιο... ανεκτά τέλος πάντων! Δηλαδή μέχρι τώρα μόνο την Τρίτη λέω αμάν να τελειώσουμε. (γεωγραφία-θρησκευτικά-οικιακή οικονομία καπάκι, δεν φταίω εγώ!) Πιστεύω ότι τα Θρησκευτικά είναι από τα χειρότερα μαθήματα, Όχι από θέμα δυσκολίας. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον και δεν μπορείς μμε τίποτα να κάτσεις να διαβάσεις. Και τα έχουε μέχρι την 3η Λυκείου (νομίζω).Αρνούμαι να πιστέψω ότι σε ένα χρόνο θα πρέπει να σκεφτώ σε ποιο Λύκειο θα πάω. Μόνο τέσσερα χρόνια για τα όνειρα που κάνουμε καιρό! Que serra serra, όμως;)
Και που λες έχει αρχίσει να με κουράζει ο lampsi 92,3:| Βάζει τα ίδια και τα ίδια τραγούδια! Καμία πρόταση για άλλο σταθμό? Και κατά προτίμηση να κάνουν και ωραίες εκπομπές:$ (εννοώ να μιλάνε κιόλας)
Και που λες τον τελευταίο καιρό (πόσο τελευταίο? Οεο?)  γελάω υπερβολικά πολύ! Με οτιδήποτε ακούσω!;ρ Μα δεν είναι φυσιολογικό:$ (Στα χορτάρια μένεις?) Θα έσκαγα αν δεν το ανέφερα εδώ!;ρ
Και που λες δεν νομίζω να έχω να πω κάτι άλλο!. Καλό απόγευμα! Όχι, βράδυ. Δεν ξέρω, ας είναι καλό ό,τι είναι!;ρ

Μπα, γιατί το λες αυτό?χδ

Μόνο εσύ!

Ξέρεις τι? Μπορεί να είχα κάνει ανάρτηση για σένα, αλλά α)δεν το θυμόσουν και β)δεν είχα πει όλα όσα ήθελα. Γιατί είναι πολλά αυτά που θέλω να πω για σένα. Δεν ξέρω πότε θα δημοσιεύσω γιατί κάθε μέρα κάτι καινούργιο γίνεται που πρέπει να γραφτεί!
Δεν σε συμπαθούσα. ΟΚ, δεν υπήρχε λόγος (δεν ήταν λόγος το καρέ). Τα έχουμε ξαναπεί αυτά! Δεν θυμάμαι πως πλησιαστήκαμε. Θυμάσαι εσύ? Σημασία έχει το τώρα. Και τώρα είσαι ο άνθρωπος που λέω τα πάντα. Ο μόνος άνθρωπος που λέω τα πάντα. Υπάρχουν στιγμές που με νευριάζεις και το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι? Αλλά ακριβώς επειδή το καταλαβαίνεις, η επόμενη λέξη σου τα σβήνει όλα! Είσαι ο μόνος άνθρωπος που όταν με ρωτάει "Τι έχεις?" ξέρει την απάντηση. Ο μόνος που όταν λέω "Τίποτα" λέει "Καλά θα μου πεις μετά."
Έχουμε περάσει τόσες στιγμές μαζί! Θυμάσαι τότε με το "ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ"? Όταν γινόμασταν χώμα με τα καταθλιπτικά τραγούδια? Που δεν είδαμε ούτε μία σκηνή από τον "Μελανόκαρδο"? Που ψάχναμε τι χρώμα είναι τα μάτια του (και του)? Που ήσουν πάνω από τον πατέρα σου για να δεις ένα βαθμό? Που σου 'λεγα ότι δεν με νοιάζει, αλλά μόνο εσύ ήξερες ότι με ένοιαζε? Τότε που σου είχα πρωτοπεί για τον Ζ? Τότε με την Patty που έτρωγε χαρτί, το παξιμάδι με τα 20 λεπτά και εμένα που δολοφωνούσα το κυλικείο? Ακόμα όταν βλέπω αυτό το post λιώνω! Τα θαυμαστικά που έβαζα πριν σε γνωρίσω? Γιατί ναι, μαζί σου σοβάρεψα. Τότε που είχαμε πάει στο πάρκο (πόσο ξενέρωτο ακούγεται?)και κατάλαβα πόσο πολύ μου λείπει? Μόνο εσύ ήσουν εκεί. Όταν γράφαμε, που μου 'λεγες ότι ακτινοβολεί και δεν πετάει σπίθες? Τότε που άρχισες να φωνάζεις το επίθετό του λες και είμασταν μόνοι μας? Όταν μιλάγαμε μία ώρα και τα 50 λεπτά μου έκανες προξενιά με όλο το σχολείο? Όταν μου έλεγες ότι έχει στραβά πόδια και είχαμε πέσει πάνω στην οθόνη? Τότε με το μανιτάρι που φωσφόριζε?Θυμάσαι όόλες αυτές τις στιγμές?

Τρελαίνομαι όταν κάνουμε listening, ακούμε κάτι, ούτε καν κοιταγόμαστε και γελάμε. Όταν μιλάμε, περνάει και επαναλαμβάνεις την τελευταία φράση σου για κανά 10λεπτο. Όταν λες "Εδώ δεν έχω πέσει ποτέ και εδώ πάω έτσι". Όταν παίρνεις το βλέμμα και λες "Άμα δεν θες Ελένη μου..." Όταν σε αγκαλιάζω και μου λες το μοναδικό "φτάνει!" Όταν δεν τον βλέπω και με λες γκαβό! Όταν μου λες ότι σου τι σπάει όποιος περνάει από μπροστά μας. Όταν καταλαβαίνεις αυτά που αισθάνομαι, πριν καλά καλά τα καταλάβω εγώ. Όταν μου λες "κάνε ανάρτηση" κι εγώ κατά έναν περίεργο τρόπο, παρόλο που δεν έχω τίποτα να πω έρχομαι και γράφω κάτι. Όταν σε ρωτάω "Σίγουρα δεν έχεις πρόβλημα που...?" ή "Δεν σε πειράζει που...? και μου λες "Τσακίσου" Όταν πας να μου πεις κάτι που δεν έχω καταλάβει ή δεν θυμάμαι, μιλάς μισή ώρα, λέω ένα απλό "α" και γυρνάς, με το βλέμμα γεμάτο απογοήτευση "Δεν κατάλαβες/θυμήθηκες ε?" Είναι το καλύτερό μου όταν χαμογελάς! Γιατί τότε ξέρω ότι όλα είναι ΟΚ!
Είναι μόνο ένας χρόνος, αλλά έχουν γίνει τόσα πολλά. Είναι σαν να σε ξέρω από πάντα όταν δεν είμαι καλά και κάθεσαι δίπλα μου χωρίς να λες τίποτα. Όταν (σε βάζω να) μου χαϊδεύεις τα μαλλιά. Όταν πάμε να πούμε την ίδια πρόταση ταυτόχρονα. Όταν χρειάζομαι μια αγκαλιά και μόνο η δική σου είναι εκεί. Γιατί τελικά δεν είναι ο χρόνος που παίζει ρόλο...;)
Αγχώνομαι όταν δεν απαντάς στα μηνύματα γιατί δεν θέλω να σε χάσω. Και υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι σε χάνω, αλήθεια. Αλλά πάλι, μετά από λίγο είσαι πάλι εδώ. Πιο εδώ από ποτέ.
Ακόμα και όλο το καλοκαίρι που ήσουν χιλιόμετρα μακριά (γιατί ήταν χιλιόμετρα;ρ), ήσουν τόσο κοντά. Γιατί υπήρχαν στιγμές που σε χρειαζόμουν τόσο πολύ. Και τα παράπονα που κάνω από τότε που είπες ότι έχει πιο ωραία φρύδια από μένα είναι για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Γιατί δεν θέλω να σε χάσω. Κατά βάθος ξέρω ότι το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο. Είμαστε δύο διαφορετικά πράγματα (εγώ κι αυτός) και δεν μας συγκρίνεις. Σωστά?
Και τα όνειρα... Κάνω πολλά όνειρα μαζί σου τώρα. Συνήθως πέφτω έξω στους ανθρώπους. Σε παρακαλώ... απόδειξέ μου ότι αυτή τη φορά δεν είμαι λάθος. Μείνε εδώ για τα όνειρά που θα είναι δικά μας.
Να ξέρεις ότι ποτέ δεν με ζαλίζεις. Ποτέ. Ό,τι και να λες, θα είμαι πάντα εδώ να τ'ακούω. Θα είμαι πάντα εδώ.
Δεν είμαι η καλύτερη κολλητή που θα μπορούσες να έχεις. Δεν σε βοηθάω πάντα. Μα να ξέρεις ότι καταλαβαίνω. ΠΑΝΤΑ. Απλά ποτέ δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις. Ποτέ δεν έχω αυτό το "κάτι".Μα να ξέρεις ότι προσπαθώ. Κάθε φορά και περισσότερο. Το ξέρεις έτσι? Μερικές φορές αισθάνομαι ότι σε πνίγω και ότι σε πιέζω απελπιστικά.
Συγγνώμη λοιπόν -για τα δύο παραπάνω και για όλα τα άλλα που σε έχουν πληγώσει κατά καιρούς. Ένα συγγνώμη και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ επίσης για όλα. Για όλα αυτά που μου έχεις δώσει.

Σ' αγαπάω. Περισσότερο απ' όσο ξέρεις και απ' όσο μπορώ να σου δείξω. Γιατί είσαι ότι πιο ωραίο μου 'χει συμβεί! Και να θυμάσαι ότι εμείς, δεν θέλω να γίνουμε ΠΟΤΕ μια ανάμνηση.



Nothing Special!

Εεπ! Σε δέκα λεπτά πρέπει να έχω πει όλα όσα θέλω, άντε το πολύ ένα τέταρτο. 

Προπόνηση στις 9. FUCK. 

Κάνει και κρύο δεν μπορώ με το σορτσάκι (φωνή λογικής: Βάλε μία μακριά φόρμα.) Δεν πορώ να κάνω προπόνηση με τη φόρμα όμως.

α)δεν μπορώ να πέσω, β) αν πέσω πονάω, γ)την πατάω, δ)δεν έχω συνηθίσει

Οπότε κάθομαι και παγώνω. Τι ωραία που περνάμε.

Δεν έχω διαβάσει Θρησκευτικά για αύριο. Και για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω σκοπό.

Ακούω "lampsi 92,3-Η καλύτερη μουσική της Αθήνας"!

Την Δευτέρα γράφω Φυσική και την Τρίτη Μαθηματικά. Να κάτσουν αυτοί να διαβάσουν-.-

Φυσική-ταχύτητα-την-τύφλα-μου.

Μαθηματικά-είναι-Μαθηματικά.

Ρε μου βγήκε να πω για το θαλασσινό τώρα:ο Δεν πάμε καλά, καθόλου καλά!

Και εκεί που ανεβαίνεις σπίτι σου και είσαι έτοιμος να πας να χαλαρώσεις, ανοίγεις την πόρτα και είναι σαν να πήκες σε ψυγείο. Ήρθε η γιαγιά μου στο 'πα? Μπαίνεις μέσα λοιπόν και με το που βγάζεις το μπουφάν, βάζεις τη ζακέτα και περιμένεις μισή ώρα μέχρι να ζεστάνει το aircondition.

Και επειδή πρέπει να φύγω, θα σας αφήσω με αυτά τα πανέμορφα muffins! 

Καληνύχτα!:*

This is me;)

Ανάρτηση για την Μαρία έχουμε κάνει, για τον Γιώργο έχουμε κάνει. Ποιος έχει μείνει? ΕΓΩ! Θα την κάνουμε τώρα. Και ξεκινάμε:
Ντροπαλή με καλή μνήμη πάνω στα γεγονότα. Κυκλοθυμική και ερωτευμένη. Ανασφαλής που χρειάζεται συνεχώς επιβεβαίωση. Θεωρώ τους φίλους τους σημαντικότερους αθρώπους στη ζωή μου. Παρ'όλ'αυτά δεν έχω πολλούς -αντικοινωνική πες το. Όταν βρεθώ κάτω από πίεση ξεσπάω. Γελάω και κλαίω πολύ. Εξαρτημένη από το κινητό. Ξεχνάω συνεχώς αυτά που πρέπει να κάνω. Με πολλά όνειρα κι όμως δεμένη με τις αναμνήσεις. Ανάποδος άνθρωπος. Προτιμώ την Ιλιάδα από την Οδύσσεια, την Άλγεβρα από τη Γεωμετρία, τις ασκήσεις που γράφεις από αυτές πολλαπλής επιλογής. Δεν εκφράζω τις σκέψεις μου συχνά. Λίγοι είναι αυτοί που θα τις καταλάβουν. Ευαίσθητη όσο κι αν παλεύω να μην το δείχνω. Ανίκανη να παρηγορήσω ή να ηρεμήσω κάποιον. Μια αγκαλιά είναι ότι καλύτερο μπορείς να μου δώσεις. Αρκεί να είναι αληθινή. Δεν έχω τυχερό στυλό, αλλά έχω γρουσούζικο παντελόνι. Επίσης δεν έχω αγαπημένο χρώμα, τραγούδι, φαγητό. Αγαπημένο βιβλίο "Μικρός Πρίγκιπας". Με εκνευρίζουν οι φωτογραφίες με αυτούς που φιλιούνται στο facebook. Λατρεύω "Lion King", "101 σκυλιά της Δαλματίας", "Happy feet", "Γαλάζια Λίμνη", "The Last Song" και γενικά τις ταινίες. Αγαπώ και τη μουσική -με ιδιαίτερη αδυναμία στις ελληνικές μπαλάντες- αλλά δεν το πολυψάχνω. Μου αρέσει να διαβάζω. Τώρα τελευταία και να γράφω -αν και αμφισβητώ το ταλέντο μου σ'αυτό. Παρασύρομαι εύκολα. Αγαπάω τα παιδάκια. Δεν θα έλεγα ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Υπερβολική και γκρινιάρα. Μερικές φορές τελειομανής και υπερβολικά οργανωτική (αυτό το θέλω εδώ και όχι εκεί) Υπάρχουν πράγματα που δεν βαριέμαι και δεν με κουράζουν ποτέ. Όταν δεν μιλάω τρία πράγματα μπορούν να ισχύουν. Είτε είναι μη αναγκαίο, ή δεν έχω τι να πω, ή είναι από απλή αμηχανία. Λατρεύω τη σοκολάτα και τη μαγειρική. Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μου γιορτή και μ'αρέσει τα γενέθλιά μου να πέφτουν Δευτέρα ή Παρασκευή. Επίσης θεωρώ σημαντικότερο να μου λένε "χρόνια πολλά" στα γενέθλιά μου, παρά στη γιορτή μου. Κρυώνω πολύ γενικά. Μου αρέσει να χουχουλιάζω το χειμώνα, αλλά αγαπημένοι μήνες είναι ο Μάιος και ο Αύγουστος. Πιστεύω ότι ο αέρας μυρίζει αλλιώς όταν ξυπνάς το πρωί για να γράψεις εξετάσεις και αλλιώς όταν ξυπνάς για να πας ταξίδι. Μ'αρέσουν τα ταξίδια:)
Αυτά πιστεύω είναι τα σημαντικότερα για μένα! Καληνύχτα σας;*

Μπορούν να σε κάνουν χαρούμενη!

Κοίτα πόσα μικρά καθημερινά πράγματα μπορούν να σου φτιάξουν τη μέρα!

• Να έχεις σωστή την άσκηση που έκανες μισή ώρα για να γράψεις.
• Να τον έχεις στο μυαλό σου συνδεδεμένο μόνο με όμορφα πράγματα.
• Να βλέπεις ανθρώπους που αγαπάς να χαμογελούν.
• Να γελάς με την κολλητή σου για κάτι που μόνο εσείς οι δύο καταλαβαίνετε.
• Να τραγουδάς τα πιο άκυρα τραγούδια που σου έρχονται στο μυαλό.
• Να κάνει πολύ κρύο και εσύ να μπορείς να είσαι ζεστά μέσα το μπουφάν σου.
• Να βλέπεις την ανάσα σου να κάνει σχεδιάκια στον παγωμένο αέρα
• Να υπάρχει κάποιος που να σε καταλαβαίνει.
• Να έχεις κενό τελευταία ώρα.
• Να συναντάς τυχαία κάποιον που είχες να δεις καιρό.
• Να ξαναδιαβάζεις την υπεροχοφανταπληκτική κάρτα γενεθλίων που έχεις πάνω στο γραφείο σου.
• Να διαπιστώνεις με έκπληξη ότι σου κάνει ακόμα αυτή η παλιά μπλούζα.
• Να λες "για πάντα" και ξαφνικά να συνειδητοποιείς ότι μπορεί να κρατήσει τόσο.
• Να θυμάσαι τη γεύση του αγαπημένου σου χυμού.
• Να κοιτάς παλιές φωτογραφίες.
• Να σου κάνουν μία μεγάλη αγγαλιά.
• Να ξυπνάς 15 λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι.
• Να χαμογελάς χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.

Εσένα τι μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα?

One more photo?:$

Γειαα:) Ναι είμαι χαρούμενη! Και ναι, η αιτία είναι αυτός! Θα βγει πολύ "Γιώργος" προειδοποιώ!

Μόνο μία φωτογραφία σου μπορεί να με κάνει χαρούμενη! Γιατί μόνο αυτό μπορείς να μου δώσεις!

Μου φτάνει? Μου φτάνει όσο με κάνει να χαμογελάω και είμαι στον δικό μου -καλό- κόσμο για 24 ολόκληρες ώρες. Μπορεί και παραπάνω.

Είσαι πανέμορφος, γλυκός, υπέροχος, απερίγραπτος! Φοράς μπλεε!:)

Θα τονίζονται τα μάτια σου!:)

Ναυτικό Λύκειο? Με έχεις μπερδέψει πραγματικά!

Όπως προανέφερα είμαι στον κόσμο μου από χτες. Συνέβαλε το 18 στα Αρχαία (!) και το 20 στο τεστάκι Μαθηματικά (WHAT?!?!) 'Ντάξει φτάνει η φιγούρα τώρα! Και το ότι ήρθες σπίτι μου, δεν σε ξέχασαα!;)

Η Παρασκευή είναι η αγαπημένη μου μέρα. Πόόσες φορές το έχω πει? Την αγαπώ!*.*

Ήρθε ο φανταστικός αδερφός;) Και τώρα θα βγει. Μην έρθει και κάτσει μια μέρα μέσα, όόόχι...

Λέω μαλακίες ή μου φαίνεται? Φεύγω! Αύριο θα βάλω και καμιά εικόνα! Καληνύχταα:*

What happened?

Εεπ!:) Μπήκε Νοέμβριος, ε? Κάνει κρύο. Σταμάτησε να είναι τόσο γοητευτικό όπως στη αρχή ή μου φαίνεται?:/ Λογικό το βρίσκω πάντως. 

Δεν ξέρω τι να γράψω. Ψέμα. Ξέρω, απλά δεν θέλω.

Αλήθεια, πότε θα χρεωκοπήσουμε (με ω γράφεται?:$) και επίσημα? Να ξέρουμε τι μας γίνεται ρε παιδί μου, γιατί αυτά που λένε στα δελτία δεν τα καταλαβαίνω:|

Υπάρχουν φράσεις που με πληγώνουν χωρίς να πρέπει. Θα έπρεπε να έχω αποδεχθεί αυτή την κατάσταση. Μα δεν μπορείς να βάλεις πρέπει στην καρδιά. Ποιος το 'πε? Αυτό το γα***ο μέρος του σώματος (όργανο είναι βλάκα, έκανες και βιολογία πέρσυ) πρέπει -θέλει δεν θέλει- να ακολουθεί όλο το υπόλοιπο σώμα. Και αυτό θα κάνει από 'δω και πέρα.

Πόσο πρέπει έπεσε σε αυτή την παράγραφο?:ο

*thanks to Sleepless

Είναι υπέροχο το να κοιτάς παλιές φωτογραφίες.

*Πατάμε ελεύθερα το "απαίσιο" από κάτω και σχολιάζουμε αρνητικά 

Πάλι εδώ

Πάλι εδώ.

 Παγιδευμένη ανάμεσα σ'αυτά που θέλω, σ'αυτά που μπορώ και σ'αυτά που μου επιτρέπονται. Εδώ, ανάμεσα σ'αυτά που ζω κι αυτά που έζησα.

Νιώθοντας για άλλη μια φορά μόνη μέσα σε πολλούς ανθρώπους.

Που μ'αγαπάνε. Που λένε ότι μ'αγαπάνε. Που λένε...

Κάθε τους λέξη, κάθε τους κίνηση μια απειλή για μένα τώρα. Όμως... ζητάω αυτές τις απειλές, έτσι δεν είναι; Να με τρομάζουν που και που για να επανέρχομαι.

Χιλιόμετρα μακριά από οτιδήποτε.

 Η ζωή να περνά μπροστά μου κι εγώ απλός θεατής. Να μην μπορώ να αλλάξω καμία σκηνή, αλλά ούτε και να γράψω μία καινούργια.

Χιλιόμετρα μακριά από κάτι που να μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.

Ή αν όχι ευτυχισμένη, έστω χαρούμενη. Για λίγο.

~ Πάλι εδώ. 

Ανάμεσα στη λογική και την καρδιά. 

Χωρίς να ξέρω αν πραγματικά η καρδιά κρύβει κάποια λογική μέσα της.

Αν πραγματικά η λογική έχει καρδιά. 

Τι να ακολουθήσω; 

Η λογική μου να λέει "άκου την καρδιά σου", και

η καρδιά μου να λέει "άκου το μυαλό σου."

Γιατί;

Πάλι εδώ.

Πλημμυρισμένη από αισθήματα. 

Για εσένα.

Για εκείνη.

Για τόσους ανθρώπους. 

Χωρίς να ξέρω αν είναι αμοιβαία. 

Χωρίς να ξέρω τίποτα πια. 

Όλα αλλάζουν μέρα με την μέρα, και εγώ;

Πάλι εδώ.

Σαν ένας θεατής.

Σαν ένας συγγενείς που χαιρετάει το παιδί του έξω από το τραίνο.

Χαιρετάω την ζωή καθώς απομακρύνεται. 

"Μην φεύγεις..."

Φωνάζω. Δεν μ΄ακούει κανείς. 

Δεν μ΄ακούει η ζωή.

Η φωνή μου...

Η φωνή μου; 

Τόσο χαμηλή για να ακουστεί σε τόσο θόρυβο.

Σαν ψίθυρος...

Και εγώ...

Και εγώ;

Φωνάζω. Ουρλιάζω. Διαμαρτύρομαι. 

Σαν ψίθυρος...

Πάλι εδώ.

Να φυλάω την κάθε όμορφη στιγμή.

Να την βλέπω στο πέρασμα του χρόνου,

να μεταμορφώνεται σε ανάμνηση. 

Τόσες αναμνήσεις.

Πάλι εδώ. 

Για πόσο θα καιρό θα αντέξω;

Δεν ξέρω. 

Κανένας δεν ξέρει.

Κανένας δεν με ξέρει.

Μόνο μαζί σου.

Μόνο μαζί σου είμαι ο εαυτός μου.

Πάλι εδώ. 

Πάλι εδώ μαζί σου.

Για πάντα.

Πάλι εδώ...

Πάλι εδώ;

Για πάντα εδώ.

Το κείμενο που γράψαμε εμείς.

Και που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε απόλυτα.

Μείνε στη ζωή μου.

Σε θέλω εδώ για να μπορώ να 'χω έναν άνθρωπο δικό μου.

Με τη σιωπή να του μιλώ όπως μιλάω στον εαυτό μου.

(http://www.youtube.com/watch?v=UVhKZDo-s9I).

Φτάσε στον πάτο;)

Hey!:D Χωρίς θέμα για άλλη μια φορά και με δύο κείμενα μες στην καταθλιψάρα για να δημοσιευθούν όταν πρέπει.

Και τώρα δεν πρέπει!;) Πήρα παντόφλες. Μα είναι υπέροχες! Και ογκώδεις, ΟΚ το παραδέχομαι:$

Πονάει ο αστράγαλός μου. Τον έχω χτυπήσει αρκετές φορές τελευταία και τώρα πονάει αρκετά. Αύριο θα πρέπει να τον δέσω για να πάω προπόνηση. FUCK. Το πιθανότερο να δεθώ εγώ κόμπος:| Αλλά όχι, αυτή τη φορά δεν φταίω εγώ και η απροσεξία μου! Αυτή τη φορά φταίει το στρώμα, που πάτε και το βάζετε μες στη μέση και πρέπει να κάνουμε το βήμα από πάνω. Να τι πάθαμε!

Χτες προσπάθησα να δω τον Harry Poter. Για να κολλήσω λέει. Κόλλησε ο 50χρονος πατέρας μου. Την άλλη Παρασκευή θέλει να δει και το 2. Πάει, ξεμωράθηκε κι αυτός.

Χτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ με την καμία:| Σαν τη σβούρα γύρω γύρω, γύρω γύρω, γύρω... Κι αυτός εκεί. ΜΠΑΣΤΑΚΑΣ. Ούτε εκεί να μην μας αφήσει στην ησυχία μας. Εκεί που γλάρωνα λίγο (οι γλάροι χδ) τσουπ! μπροστά μου! Και τώρα λιώνει pc. Δεν μπορεί να βγει καμιά βόλτα? Α ναι, θα βγει μετά, να κάνει παρέα στις κουκουβάγιες!;ρ

Έχω φάει ένα κόλλημα με αυτό. Αν δεν το ακούσω τουλάχιστον μια φορά την ημέρα δεν μπορώ:$

Φτάσε στον πάτο,

εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω

και βρες την ευτυχία κρυμμένη

κομμένη και ραμμένη για σένα. 

Πρέπει να φτάσεις στον πάτο για να βρεις την αυτυχία τελικά? Για σκέψου λίγο.

Πάντα, εκεί που λες "Τέλος κουράστηκα σταματάω" γίνεται κάτι. Κάτι που σε προκαλεί να συνεχίσεις. (σαν το όνειρο με τον γκρεμό ένα πράγμα!) 

Σας αφήνω εδώ! 

 

Ζήσε την στιγμή;)

Τα παράθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Και στο 'πα, θα κρυώσεις!;ρ

Γουαου! Κι εσύ εδώ? Μπρρρ ωραία αστεία κάνω, έχει και κρύο! Έχει κρύο και η Μαρία είναι άρρωστη. Πάμε να ευχηθούμε όλοι μαζί περαστικά: Περαστικά Μαρία! (αργά αργά όπως λέγαμε: "Καλημέρα κύριε";ρ) Και τώρα μόνο εγώ: Περαστικά κουτσούνι και να σκεπαστείς γρήγορα να μην κάνεις και πυρετό. Οι strepsil ήρεμα, δεν είναι καραμέλες. (ναι καραμέλες είναι αλλά κατάλαβες;ρ) Να πιεις κανά τσάι για το λαιμό.

 
Έγραψα Μαθηματικά σήμερα. Ωραία? Θα δείξει;) Fingers crossed (πως το μιλάω το αγγλικό...χδ) για πάνω από 16. Δηλαδή 17,18,19...Φτάνει μην είμαστε και απαιτητικοί! Μεταβλητή. WHAT? Σιγούρεψα το γεγονός ότι στο Λύκειο (ναι ναι αν υπάρχει Ελλάδα και Λύκειο μέχρι τότε) θα ακολουθήσω την κατεύθυνση με τα λιγότερα Μαθηματικά. Δεν τα έχω ρε παιδί μου τα x και τα y. Αρχαία και πάλι Αρχαία.
Πάω να διαβάσω αυτό που δεν θα ακολουθήσω ποτέ στο μέλλον! Φιλάκια:*

Πονάει...

Πράγματα που πονάνε. Μικρά καθημερινά πράγματα που σε πληγώνουν πολύ όσο κι αν οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν, όσο κι αν δεν το δείχνεις. Σε πονάει να μην χτυπάει το τηλέφωνο. Σε πονάει να μην έχει κανείς χρόνο να ακούσει το "κάτι" που έχεις να πεις. Σε πονάει που χρειάζεσαι μονίμως μια αγκαλιά. Σε πονάει που δεν μπορείς να μιλήσεις γι'αυτόν. Σε πονάει που δεν μπορείς να μιλήσεις σ'αυτόν. Σε πονάει να μην σε εμπιστεύονται πια. Σε πονάει να μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν/η/ους. Σε πονάει που πιστεύουν ότι το παίζεις "κάπως". Σε πονάει να μην παίρνουν όλα αυτά που μπορείς να δώσεις. Που έχεις να δώσεις. Σε πονάει που κάποια άλλη μπορεί να τον κάνει χαρούμενο, ενώ εσύ όχι. Σε πονάει που πληγώνεσαι τόσο εύκολα. Αλλά περισσότερο σε πονάει που δεν μπορείς να το δείξεις. Σε πονάει να σκέφτεσαι. Οπότε δεν σκέφτεσαι. Προχωράς και καλύπτεις -όσο μπορείς- όλα αυτά. Όμως... θα είναι πάντα εκεί αν δεν τα αντιμετωπίσεις...

Μέσα από άλλα μάτια...

H αλήθεια είναι ότι δεν έχω θέμα. Γενικά αυτές οι μέρες είναι κάπως. Σαν να μην έχουν νόημα ένα πράγμα. Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι, απλά να βλέπω την κάθε στιγμή χωρίς "αν" και "γιατί". Δεν βοηθάει όμως. Οπότε αποφάσισα να σκέφτομαι και όπου (σε όποιον) βγάλει.

Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς σε βλέπουν οι άλλοι? Οι φίλοι σου, οι καθηγητές σου, οι περαστικοί στο δρόμο. Έχεις σκεφτεί τι μπορεί να εκπέμπεις?

Εγώ ας πούμε αν περιέγραφα τον εαυτό μου θα έλεγα ότι: είμαι σχετικά κοντή, όχι ιδιαίτερα αδύνατη, χωρίς κάποιο δυνατό χαρακτηριστικό (βλ.μεγάλα ή μπλε/πράσινα μάτια) Εκπέμπω κάτι τελείως αδιάφορο. Δεν είμαι από αυτούς που κάνουν "δημόσιες σχέσεις", αν δεν με γνωρίσεις καλά δεν θα με συμπαθήσεις.

Αλλά δεν ξέρω πως φαίνομαι μέσα από τα μάτια των άλλων. Τα δικά σου, τα δικά του... 

"Για τον κόσμο είσαι απλά κάποιος, για κάποιον μπορεί να είσαι όλος ο κόσμος", λένε. Ε λοιπόν πολύ θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν τον "κάποιο". Να δω γιατί είμαι ο κόσμος του. Υπάρχει όμως? Υπάρχει όντως κάποιος εκεί έξω που να περιμένει μόνο για μένα? Αυτό το "άλλο μισό" που λένε? 

Πόσο ρομαντικά, ανούσια, ηλίθια ακούγονται όλα αυτά? Ποτέ δεν περίμενα τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Ούτε τώρα περιμένω την πάπια με το κόκκινο;ρ Περίμενα αυτόν που θα μου κάνει κλικ. Τώρα το πως και το γιατί μου έκανε κλικ αυτός, άλλο θέμα;ρ

Τα χέρια μου έχουν αρχίσει να (ξανά)παγώνουν, οπότε λέω να πάω να πάρω τηλ την Μαρία και μετά να τα βάλω κάτω από την κουβέρτα!:*

 

*κάπως έτσι λύνω ασκήσεις μαθηματικών!;ρ

I feel good;)

Είμαι καλά! Όχι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις να γράφεις κάτι ε? Εμένα αυτό μου βγήκε;ρ Και το εννοώ. Αυτοί οι δύο είναι ό,τι είναι. Δεν το ψάχνω παραπάνω τώρα. Είσαι πολύ γλυκός όμως!:)
Κάνει πολύύύύύ κρύο! Δεν ξέρω αν προτιμώ το χειμώνα από το καλοκαίρι. Βασικά, όταν έχουμε καλοκαίρι λέμε ότι μας αρέσει ο χειμώνας και όταν έχουμε χειμώνα λέμε ότι ας αρέσει το καλοκαίρι. Κοίτα πόσα μοναδικά πράγματα μπορείς να κάνεις το χειμώνα!
Μπορείς να:

• ...φορέσεις τα λατρεμένα φούτερ! Ναι ναι, αυτά με την κουκούλα και το φλισάκι από μέσα.
• ...πιεις ζεστή σοκολάτα χωρίς να σε κοιτάνε όλοι περίεργα.
• ...φορέσεις αυτά τα καταπληκτικά σκουφάκια (όχι εγώ δεν φοράω, αλλά σε άλλους πηγαίνουν πολύ;ρ)
• ...δεις όποια ταινία θες αρκεί να υπάρχει το τρίπτυχο κολλητή-κουβέρτα-ποπ κορν!
• ...χουχουλιάσεις τα συννεφιασμένα κυριακάτικα πρωινά.
• ...επιδεικνύεις -με περηφάνια- τις καινούργιες σου παντόφλες που είναι σκυλάκια, λιονταράκια -και ναι θα το πω- και παπάκια! (μπορείς επίσης να το κάνεις και με τις πορτοκαλί με το πράσινο γρασίδι και το προβατάκι επάνω!)
• ...ζητήσεις μια αγκαλιά*.* (εννοείται πάντα γιατί κρυώνεις;ρ)

Αρκετά αυτά νομίζω! Σήμερα έγραψα την καλύτερη -μέχρι τώρα- έκθεση για την καλύτερή μου φίλη στα αγγλικά. Εμένα τουλάχιστον μ' άρεσε! Ήθελα να 'ξερα ποιος σκέφτηκε να μας βάλει προπόνηση 9.30-11.00. Είστε σοβαροί? Σας είπε κανείς ότι έχω καμιά όρεξη να γυρίζω κατά τις 12 σπίτι μου? Ελπίζω να είναι μόνο για την Πέμπτη-.-
Γουάου! Η ώρα πήγε 8!:) Και τώρα τώρα τι λένε? Καλό βράδυ? Καλό σας βράδυ λοιπόν!:) (απαπαπα σαν δελτίο ειδήσεων ακούστηκε!;ρ)

Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει...

Είμαι κυκλοθυμική. Εκεί με έφτασε. Τη μία γελάω και σπάω τα νεύρα στον κόσμο γύρω μου και την άλλη είμαι χάάάάάάλια. Δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση "Τι έχεις?" Γίνομαι κουραστική. Να πω τι? Να πω πάλι ότι μου λέιπει? Θα βρεθεί κάποιος να μου πει ότι δεν μου φταίει κανείς και θα έχει και δίκιο. Γιατί όντως δεν μου φταίνε οι άλλοι γύρω μου. Ακόμα κι εσύ που καταλαβαίνεις, κάποια στιγμή θα βαρεθείς. Ναι, θα βαρεθείς να με βλέπεις μία έτσι και μία αλλιώς. Θα βαρεθείς να σου λέω το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Θα έχεις δίκιο τη στιγμή που θα μου πεις "Ξεκόλλα πια". Μέχρι πριν από δύο χρόνια θα γέλαγα μόνο. Θα έκρυβα τα άλλα συναισθήματα και θα εμφανίζονταν μόνο όταν ήμουν μόνη. Αλλά τώρα όχι, τώρα αυτό δεν γίνεται. Γιατί μου έμαθες -χωρίς να το ξέρεις- να εξωτερικεύω όλα τα συναισθήματά μου. Και αυτό κάνω.
Το θεωρώ παράλογο το να μου λείπει ένας άνθρωπος που έχει δει 3 φορές. "Αφού τον αγαπάς, δεν έχει σχέση." Θέλω όσο τίποτα να το πιστεύεις αυτό. Και πιστεύω ότι το πιστεύεις (πιστεύω ότι το ποστεύεις?:ο) Πόσο όμως θα μπορώ να μείνω απλά στο να τον σκέφτομαι?
Θέλω να είμαι μόνη μου ή μαζί σου. Οποιαδήποτε άλλη παρουσία στο χώρο είναι σαν να με ενοχλεί. Ποιον? Εμένα. Που ήθελα να είναι 4-5 άνθρωποι για να είμαι ΟΚ.
Πρέπει να αλλάξει αυτό.

*Έβγαλα μία από τις καλύτερες προπονήσεις μου, γιατί νόμιζα ότι σε είδα. Δεν ήσουν εσύ. Δεν πειράζει. Τουλάχιστον μου έφτιαξες τη διάθεση για 2,5 ώρες, χωρίς καν να το ξέρεις!

Τίτλος?:ο

Πάλι εδώ and guess what! Δεν έχω θέμα! Απλά ήθελα να γράψω. Και ξεκινώ:
Μισώώ την Μέση Φωνή στα Αρχαία. (το βιβλίο όταν αναφέρεται σε Μέση Φωνή το γράφει "μ.φ." σου θυμίζει κάτι?;ρ) Και μαμά, δεν βοηθάς! Μπορείς να μιλάς λίίγο πιο σιγά? Υπεύθυνη τμήματος η καθηγήτρια της Τεχνολογίας. Δεν με πάει και δεν την πάω απλά. 8.30 αγγλικά. Έχω διαβάσει, αλλά είναι αργά. Εκεί που πας να χαλαρώσεις, πρέπει να φύγεις-.-
Σήμερα δεν έκανε πολύ κρύο. Τώρα τα χέρια μου έχουν παγώσει.
Δεν ξέρω τι είσαι και δεν αντέχω να το ψάξω. Το σκεφτόμουν όλη μέρα και δεν κατέλειξα κάπου. Απλά όταν γράφω "Γιώργος" εννοώ αυτόν! 
Χρειαζόμαστε πολύ η μία την άλλη τώρα. Όταν αρχίζω να μιλάω και ξεφεύγω να με σταματάς! Μην σκέφτεσαι την πιπιλιά -που δεν του έχει κάνει. Εδώ ένα φιλί είχα δει να της δίνει -και αυτό από φωτογραφία- και με το που την βλέπω γυρίζει η εικόνα στο μυαλό μου. Stay calm;)

Να έχετε ένα όμορφο -υπόλοιπο- απόγευμα και χωρίς πολλές σκέψεις!;)

Τώρα τι κάνουμε?

Σήμερα κάποια μπορεί να σε είχε αγκαλιά και εγώ είμαι πραγματικά μπερδεμένη.
Δεν θα σου βάλω χρώμα. Δεν ξέρω τι χρώμα να σου βάλω. Δεν ξέρω τίποτα. Ήουν απλά ένας φίλος του, που ήθελα να τον δω από κοντά για να μου φύγει η περιέργεια. Αλλά τώρα? Τώρα τι είσαι? Ένα ωραίο παιδί ΚΑΙ φίλος του? Κάτι παραπάνω? Όταν σε βλέπω δεν υπάρχει καμία πεταλούδα. Τίποτα που να μου λέει "Εδώ είσαι" αλλά μετά... Μετά σας συγκρίνω. Όσο μπορώ να συγκρίνω δύο άτομα που ουσιαστικά δεν ξέρω. Και εκεί τα πράγματα μπερδεύονται. Εκείνος μου βγάζει ια τρυφερότητα. Εσύ, μια σιγουριά. Είσαι γλυκός. Κι αυτός είναι. Είσαι κοντά. Αυτός ΔΕΝ είναι. Νομίζω ότι πλησιάζεσαι πιο έυκολα -όχι από μένα, γενικά. Αλλά... Έχω το δικό του όνομα στον κωδικό μου, όχι το δικό σου. Σκέφτομαι αυτόν πριν κοιμηθώ, όχι εσένα. Βλέπω τα δικά του μάτια στον ύπνο μου, όχι τα δικά σου. Καλά μπορεί να βλέπω και τα δικά σου:$ Όταν θέλω μια αγκαλιά, θέλω τη δικιά του και όχι τη δικιά σου. Μέχρι τώρα δηλαδή. Μόλις φαντάστηκα και τα δικά σου χέρια γύρω μου:| Θέλω να σε βλέπω και δεν ξέρω γιατί. Μου τον θυμίζεις υπερβολικά. Δεν μοιάζετε. Μόνο τα μάτια. Ίσως φταίει ότι εσύ έχεις ζήσει μαζί του, ενώ εγώ όχι. Όταν όμως είσαι εκεί, δεν τον σκέφτομαι. Δεν υπάρχει η μορφή του στο μυαλό μου. Υπάρχεις μόνο εσύ. Ήμουν ψύχραιμη χτες, όταν είμασταν μαζί σε 10 τετραγωνικά μέτρα. Ήθελα να μείνεις κι άλλο εκεί. Πάλι δεν ξέρω γιατί.

Ξέρω ότι καταλαβαίνεις. Το πιάνω στην αύρα σου ρε παιδί μου! Και αυτό είναι αρκετό. Είναι αρκετό για να καταλάβω ότι σε άλλη μία δύσκολη στιγμή είσαι εδώ. Δύσκολη? Αυθόρμητο ήταν. Τον λένε και αυτόν Γιώργο. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά;) Σήμερα μου είπες ότι δεν τον βλέπω και ακούγεται αλλιώς όταν το λέει κάποιος άλλος. Όταν το λες εσύ. Το συνειδητοποιείς. Μου βγάζει κάτι άλλο. Αλλά και πάλι... Στο όνομά του έχω μία ευαισθησία. Ένα heart-attack. Το άλλο όνομα... Το άλλο όνομα είναι διαφορετικό. Καταλαβαίνεις? Έδωσες την πιο καθησυχαστική ερμηνεία του ονείρου μου. Χτες... ήθελα να πάμε στο δεύτερο γιατί μπορεί να ήταν και αυτός εκεί. Αλλά σήμερα, ήθελα να πάμε μόνο για τον άλλον. Όταν τον είδα να ανεβαίνει με το ποδήλατο -όσο "κάπως" κι αν ακουστεί- αισθάνθηκα οικεία. Σαν να τον ήξερα. Μπορεί να μην πρόσεξες το "Είναι υπέροχος". Μπορεί απλά να μην το σχολίασες. Αλλά ήταν -ναι και αυτό- αυθόρμητο. Θα μιλάω πολύ αυτές τις μέρες. Και δύο στις τρεις λέξεις μου θα είναι "δεν ξέρω". Γιατί μόνο αυτό μπορώ να πω με σιγουριά...

Οι σταγόνες της βροχής θα μου θυμίζουν όσα (δεν) ζήσαμε εμείς

Ναι, ναι πρέπει να το πω ΚΑΙ εγώ! Πρέπει να πω ότι σήμερα έβρεξεεεε!:') Δεν με νοιάζει αν τα μαλλιά μου μπούκλισαν (σε απλά ελληνικά έγιναν μπούκλες)! Ήταν υπέροχα! Φόρεσα το πρώτο φούτερ για φέτος. Σαν κουβερτούλα είναι το γλυκό μου*.*
Σήμερα ήθελα να κοιτάω έξω από το παράθυρο. Να μην σκέφτομαι τίποτα. Απλά να κοιτάω και που και που να σκάω ένα χαμόγελο με στιγμές που μου έρχονταν στο μυαλό!
Και τώρα που είπα χαμόγελο... γιατί χαμογελάω όταν σε βλέπω? Μα με το που σε βλέπω όμως!;ρ Και ειλικρινά δεν ξέρω γιατί:s
Θυμάσαι τι κάναμε όταν έβρεχε? Που βγαίναμε και περπατάγαμε κάτω από τη βροχή. Την αγάπησα εξαιτίας σου. Να το θυμάσαι αυτό.

Βασικά δεν ξέρεις και τόσο καιρό δεν έχεις ενδιαφερθεί να μάθεις. Οπότε μην ανοίγεις το στόμα σου και λες μαλακίες που δεν ισχύουν. Ή καλύτερα όχι απλά που δεν ισχύουν, αλλά που δεν έχουν και καμία βάση. Μείνε στα ψάρια σου.

Είσαι όμορφη τελικά. Απλά δεν θα συμπαθήσω καμία πρώην του.
Θα ήσουν υπέροχος σήμερα. Χρειαζόμουν μόνο μία αγκαλιά σου.

Make my dreams come true...!

Όνειρα! Έλα πες το! Κι εσύ κάνεις όνειρα. Όλοι μας κάνουμε όνειρα. Όχι μόνοι μας. Με ανθρώπους που αγαπάμε πολύ, που θέλουμε να βρίσκονται εκεί σε κάθε στιγμή της ζωής μας!

Κάποτε έκανα όνειρα μαζί σου. Πολλά όνειρα. Τότε η Θεσσαλονίκη ήταν η τέλεια πόλη και η Νομική κάτι το επαναστατικό. Το καταλληλότερο επάγγελμα για μας. Όταν τελειώναμε την σχολή θα βρίσκαμε μία μεζονέτα λέγαμε, με κήπο και θα μέναμε εκεί, στην τέλεια πόλη μας οι δυο μας. Θα είχαμε έναν σκύλο. Λόλα θα το ονομάζαμε. Αλλάξαμε όμως. Και τα όνειρα αυτά έφυγαν. Δεν φταις μόνο εσύ. Φταίω κι εγώ. Ποτέ δεν είχα χαρεί ή στεναχωρηθεί για σένα, όσο χαίρομαι ή στεναχωριέμαι για εκείνη τώρα.

Αλλάξαμε και μαζί με μας όλα γύρω μας. Πλέον η Θεσσαλονίκη είναι απλά μία ωραία πόλη και η Νομική κάτι όχι και τόσο μαγικό και χωρίς ιδιαίτερη επαγγελματική αποκατάσταση. 

Για πολύ καιρό δεν έκανα όνειρα. Δεν φοβόμουν ή κάτι τέτοιο, απλά δεν υπήρχε τίποτα για να με ωθήσει σε αυτό. Τίποτα για να πιαστώ και να το ακολουθήσω. Και μετά από πολύ καιρό εμφανίστηκες  εσύ.

Και τώρα κάνω όνειρα ξανά. Αυτή τη φορά μαζί σου. Σε μία άλλη πόλη, όχι εδώ. Και σίγουρα σε κάποια άλλη σχολή. Φιλοσοφική, Παιδαγωγικό, οτιδήποτε. Θα μένουμε στις μικρές φοιτιτικές γκαρσονιέρες -ή σε ένα δυάρι ίσως. Θα φτιάχνουμε cake και θα μιλάμε πολύ.

 Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για αυτό το θέμα, ε? Μόνο μία μικρή αναφορά. Προφανώς η πρώτη φορά που ακούς όλα αυτά είναι τώρα!;) Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε το ξέρω! Το θέλω, μάλλον!;)

*Γουαου! 100η ανάρτηση!;)

Κι αν τσαλακωθεί?;)

Η εμπιστοσύνη λένε, είναι σαν το χαρτί, αν τσαλακωθεί ποτέ ξανά δεν είναι τέλειο
Έτσι είναι? Εμπιστευόμαστε -πλέον- λίγους ανθρώπους γύρω μας. Τόσο λίγους που φαντάζει τρομακτικό το να προδώσει την επιστοσύνη σου ένας από αυτούς. Τις περισσότερες φορές φταίει. Αλλά αν μία στο εκατομμύριο δεν έφταιγε? Αν οι συγκυρίες έφεραν τα πράγματα έτσι που δεν μπορούσε να κάνεις αλλιώς? Μερικές φορές μπορεί να συμβούν και τα δύο.
...εκτός και αν είσαι πρόθυμος να αλλάξεις το χαρτί σου!
Αν το άτομο αυτό ήταν κοντά σου, αν έχει κρατήσει για πολύ καιρό αυτό το χαρτί τέλειο, μην τα διαγράψεις όλα. Πάρε ένα νέο χαρτί, γράψε πάνω το ονομά του/της και δώσε την ευκαιρία! Αν  μπορείς να τα διαγράψεις όλα, τότε μάλλον δεν ήταν και πολύ σημαντικός/η για σένα. Και σε αυτή την περίπτωση, το λάθος δεν λήταν δικό του/της, αλλά δικό σου, που μοιράζεις την εμπιστοσύνη σου από 'δω κι από 'κει!

You say that you love me

Αν είσαι κι εσύ ένα λυπημένο φεγγάρι;)

Μια νύχτα. Μία νύχτα σαν όλες τις άλλες. Χωρίς κάτι που να φαίνεται διαφορετικό. Κι όμως ήταν. 

Ξαπλώνεις στο κρεβάτι -με το κινητό ανοιχτό ακόμη- και κλείνεις τα μάτια. Μία ωραία σκηνή έρχεται στο μυαλό σου. Χαμογελάς. Σκέφτεσαι για λίγο πως θα ήταν να το ζήσεις αυτό. Χαμογελάς ξανά. Περισσότερο αυτή τη φορά, Και μετά... μετά σιγά σιγά δακρύζεις. Ξέρεις ότι αυτό που μόλις σκέφτηκες δεν θα το ζήσεις και τώρα μπορείς να κλάψεις. Είσαι μόνη σου. Χωρίς κανέναν να μπορεί να σε δει ή να σε ακούσει. Μόνη, πιστεύοντας ότι κανένας δεν είναι πρόθυμος να σε βοηθήσει...

Η νύχτα περνάει χωρίς όνειρα. Μόνο μια μορφή. Η μορφή ενός ανθρώπου σημαντικού για σένα, που έχεις να τον δεις καιρό. Αλλά έχει κάτι, κάτι από κάποιον αλλο που έχεις να τον δεις καιρό.

Ξυπνάς στην ίδια ακριβώς στάση που κοιμήθηκες, σαν να μην κουνήθηκες ποτέ. Και το μαξιλάρι ελάχιστα νωπό ακόμη, να σου θυμίζει το χτες.

Αλλά τώρα είναι πρωί! Είναι μία άλλη μέρα! Αυτοπεποίθηση και ένα μικρό χαμόγελο να σκάει.

Γιατί κάθε φεγγάρι που κλαίει, αργά ή γρήγορα θα γίνει ένας μεγάλος λαμπερός ήλιος που γελάει!

Πόσα μαζεμένα?!

Απαπαπα! Όχι δεν κάνω την πάπια! Κάνω το επιφώνημα!;ρ Απότομες αλλαγές και πως να τις αντέξω! Έλα 'ντάξει δεν έχουν γίνει τόσο τρομερά πράγματα, απλά έγιναν όλα μαζί!
Ο Λ. Αυτό κι αν ήταν ξαφνικό. Και απρόσμενο. Και όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί! Προς το παρόν κοιμόμαστε (-άσε) ήσυχα! Και μετά από αυτό, το σημερινό.
-Ναι, αυτός με την πράσινη μπλούζα.
Τελικά να δεις που η Σκέτη χρησίμμευσε και σε κάτι;)
 Και σήμερα εσύ. ΟΚ δεν είναι κάτι σημαντικό για τον υπόλοιπο κόσμο το ότι σε είδε μια φίλη μου. Αλλά για μένα είναι! Έχω μια ελπίδα ότι μπορεί να σε δω πριν κλείσουμε χρόνο!;) 
Μ'αρέσει που είχα πει ότι όταν θα έκανα την ανάρτηση για εκείνον θα σταματούσα να βάζω γαλάζιες γραμμές παντού. Δεν φταίω εγώ, μου βγαίνει!:$
Πριν από λίγο, εσύ. Ναι, εσύ, ο άλλος Γιώργος που όταν σε είδα σήμερα κατάλαβα ότι δεν είσαι τίποτα άλλο εκτός από φίλος του. Δεν ένιωσα τίποτα ρε παιδί μου. Ούτε πεταλούδες, ούτε καρδιές να πηγαίνουν πάνω κάτω, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Ναι το είχα αποφασίσει, απλά σήμερα επιβεβαιώθηκε;) Βλέποντάς σε μου δημιουργήθηκε μια απορία. Καπνίζεις? Άκυρη απορία, αλλά μου ήρθε!;ρ

Nemoooo:D

Γειαααα!:) Έχω να γράψω μόνο 2 μέρες. Εμένα γιατί μου φαίνονται πολύ περισσότερες? Τέλος πάντων δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο θέμα:|

Ρώτησα αν με θυμάσαι και δεν μπήκες στον κόπο να πατήσεις 3 φορές αυτο το μπιπ το πληκτρολογιο-.- Θα μπορούσα να απογοητευτώ, να στεναχωρηθώ ή απλά να πω ότι είσαι ένα γαϊδούρι που του μιλάνε και δεν απαντάει. Όχι το τελευταίο δεν μπορώ. Για έναν ανεξήγητο λόγο δεν μπορώ.

Είσαμε τον Nemo και ναι ρε φίλε το ψάρι το έλεγαν Κοιλίτσα;ρ 

Τι ωραία που είναι τα κινούμε σχέδια*.* (ναι και οι περιπέτειες του Sam:ρ) 

Την δευτέρα λένε πάλι για κατάληψη. Δεν ξέρω αν θα καταφέρουε κάτι σε σχέση με το θέμα των βιβλίων με τις καταλήψεις. (ναι ΟΚ εγώ έχω πει ότι αν δεν δοκιμάσεις δεν θα μάθεις ποτέ, οπότε σκάω)

Εγώ ΕΔΩ είμαι. Εσύ είσαι αλλού;/

 *Ακόμα και όταν τελειώσει η ανάρτηση δεν θα έχω πει όλα όσα θέλω για σένα.

Είχα κατέβει να δω τα παιδιά. Σε είδα -ήσουν ωραίο παιδί- και σκούντηξα τη φίλη μου. Σε φώναξε και ήρθες εκεί. Είπες με φυσικότατο τρόπο: "Γεια σου, Γιώργος" Σε ξαναείδα. Έπαιζες μπάσκετ έξω από εκεί που έκανα προπόνηση. Ήρθα και σου μίλησα. Είπες απλώς "Εδώ?" Παρέμεινες ένα απλά ωραίο παιδί.

Τώρα όμως είσαι κάτι παραπάνω. Σ' ερωτεύτηκα. Και όλο είναι πιο δύσκολο τώρα. Δεν σε βλέπω και πραγματικά το θέλω. Μου λείπεις. Δεν σε είχα ποτέ, αλλά μου λείπεις. Σε σκέφτομαι το βράδυ πριν κοιμηθώ και κάνω όνειρα για μας. Φαντάζομαι πως θα ήταν να πηγαίναμε βόλτα μαζί, ή να ερχόσουν να με πάρεις από το σχολείο. Πώς θα ήταν να μπούμε μαζί σπίτι μου. Ή να δω το δωμάτιό σου που τόσο πολύ θέλω. Προσπαθώ να φανταστώ την καθημερινότητά σου. Με εκνευρίζει η πρώην σου, όχι τόσο γιατί τα είχατε, αλλά γιατί είναι το μόνο που ξέρω ουσιαστικά για σένα. 

Κάποτε σε είχα αποκαλέσει "έρωτα της ζωής μου". Δεν ξέρω αν είσαι. Σίγουρα δεν είσαι. Μόνο που είσαι ο λόγος που το όνομα Γιώργος έγινε αυτό που κάθε φορά που το ακούω γυρνάω το κεφάλι.

Νόμιζα ότι μου άρεσε ο κολλητός σου, αλλά έκανα λάθος. Βλέπεις θα ήταν πιο εύκολο να είμαι ερωτευμένη μαζί του. Αλλά δεν είμαι.

Το πιθανότερο είναι να μην μάθεις ποτέ τι είσαι για μένα. πώς αισθάνομαι κάθε φορά που μιλάω για σένα. Το πιθανότερο είναι να μην περπατήσουμε ποτέ αγκαλιά στη βροχή. Να μην νιώσω τα χείλη σου πάνω στα δικά μου. Να μην μου πεις ποτέ ότι μ'αγαπάς. Δεν μπορώ να σε κάνω να με ερωτευτείς. Ούτε καν να με γνωρίσεις καλύτερα. Ίσως και να με γνώριζες να μην γινόταν τίποτα γιατί απλά δεν θα ήμουν ο τύπος σου.Θέλω να σου πω μόνο ότι σε αγαπάω και ότι δεν μπορώ να σε ξεχάσω από τη μία μέρα στην άλλη. Όσο κι αν το θέλω. Όσο κι αν το προσπαθώ. Θα φύγεις μόνο όταν ξεθυμάνει όλο αυτό. Όταν η μορφή σου σβηστεί από τη μνήμη και την καρδιά μου.

Και τότε θα είσαι ένας ανεκπλήρωτος έρωτας...

Το βιβλιοπωλείο στην άκρη του δρόμου...

Αυτό είναι! Εκεί θέλω να δουλέψω μια μέρα!

Σε ένα παλιό μικρό διώροφο βιβλιοπωλείο με ξύλινα πολυκαιρισμένα ράφια. Θα έχει σπάνιες εκδόσεις βιβλίων. Μόνο εκεί θα μπορείς να τα βρεις. Και τα βιβλία θα είναι ταξινομημένα με βάση το θέμα, τις εκδόσεις ή τον συγγραφέα. Επιμελώς ατημέλητα τοποθετημένα στα ράφια. Αυτά στον κάτω όροφο. Γιατί στον πάνω θα υπάρχουν λίγα πράγματα. Ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι, με δύο ξύλινους πάγκους. Εκεί θα κάθεται όποιος θέλει να μελετήσει κάποιο βιβλίο, χωρίς να το αγοράσει. Στη γωνία, θα υπάρχει ένας καναπές. Ένας διθέσιος καναπές με καρό-σκοτσέζικο ύφασμα. Και δίπλα ένα μικρό τραπεζάκι με ένα φωτιστικό γραφείου. Ίσως σε πορτοκαλί απόχρωση.
Το χειμώνα που δεν θα έχει πολύ κόσμο θα μπαίνω μέσα με μια ζεστή σοκολάτα, θα ανάβω τα φώτα και θα κάθομαι πίσω από το ταμείο διαβάζοντας κάποιο βιβλίο που ήδη θα έχω αγοράσει. Το μεσημέρι θα μπαίνεις εσύ, χαρούμενη, με κάποιο κασκόλ ή σκουφί και κρατώντας φαγητό. Θα γυρίζουμε την ταμπελίτσα από "Ανοικτό" σε "Κλειστό" και θα ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο. Θα καθόμαστε στον καναπέ και θα τρώμε, γελώντας για διάφορα άσχετα πράγματα! Το βράδυ θα έρχεσαι να με παίρνεις εσύ. Με το αυτοκίνητο ή ίσως τη μηχανή. Θα πηγαίνουμε σπίτι και θα καθόμαστε αγκαλιασμένοι στον καναπέ, τυλιγμένοι με μια κουβέρτα. Θα σου ψιθυρίζω "Ο κόσμος είναι τρελός" και θα μου απαντάς πως θα με αγαπάς για πάντα. Θα γελάω κι εσύ απλώς θα με φιλάς. Μετά θα καθόμαστε σιωπηλοί, όχι γιατί δεν έχουμε τι να πούμε, αλλά γιατί δεν χρειάζεται να πούμε κάτι.
Τα καλοκαίρια όμως θα είναι αλλιώς. Θα έχει περισσότερο κόσμο και εγώ θα πηγαίνω πάνω κάτω, πληκτρολογώντας κάποιο βιβλίο στον υπολογιστή, ή ψάχνοντας κάποιο άλλο στα ράφια. Το βράδυ θα βγαίνουμε όλη η παρέα μαζί και θα καταλήγουμε ξημερώματα σε κάποιο σπίτι, πίνοντας τα τελευταία ποτά.
Και έτσι θα κυλάει ο χρόνος...

Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω

...δεν θα άλλαζα τίποτα. Θα άφηνα κάθε στιγμή ίδια. Όπως ήταν στην αρχή. Δεν θα διέγραφα τίποτα. Όλα θα παρέμεναν εκεί.
Ακόμα και τα άσχημα. Και οι στιγμές που ξέσπασα σε κλάματα θα έμεναν εκεί. Να μου θυμίζουν ότι δεν είναι όλα ρόδινα.
Ακόμα και τα "λάθη" μου. Αυτά που εσύ θα χαρακτήριζες λάθη. Θα τα άφηνα εκεί.
Αν δεν είχα κάνει λάθος επιλογές δεν θα είχα ποτέ πληγωθεί. Αν δεν είχα πληγωθεί δεν θα είχα καταλάβει ότι οι επιλογές μου ήταν λάθος. Και τέλος, δεν θα είχα κάνει τις σωστές.
Η ζωή μου τώρα είναι ένα σύνολο από σωστά και λάθη. Αν κάτι άλλαζε, δεν θα ήταν το ίδιο. Και εμένα μ'αρέσει έτσι όπως είναι...

Μπορείς και να μην το διαβάσεις!

   Hey!:) Επέστρεψα, αλλά όχι με θέμα!;ρ Αύριο μάθημα. 7ωρο αν θυμάμαι καλά:/ Ωραία ήταν αυτές τις μέρες! 

Το blog ρόζισε! Υπερβολικά?:ρ Πάντα το ροζ ήταν ένα από τα αγαπημένα μου χρώματα. Ή καλύτερα από τα χρώματα που μου άρεσαν! Σε παλ αποχρώσεις για λίγο πιο ρομαντικές στιγμές, σε πιο μουντές για μελαγχολικές και σε έντονο φούξια για τις πραγματικά όμορφες και ζωηρές!

Έχει αρχίσει να κάνει αυτό το ωραίο φθινοπωρινό κρύο!:) Τι όμορφα που είναι!:) Ακόμα κι αν εσύ δεν είσαι εδώ. Τώρα που το είπα, πρέπει να κάνω μια ανάρτηση για σένα. Μόνο για σένα. Να πω ό,τι έχω να πω και μετά ΤΕΛΟΣ. Σήμερα είχα πάει στο Νομισματικό Μουσείο. Είχε ένα ενδιαφέρον δεν μπορώ να πω... Αλλά παρέμενε ένα Μουσείο με νομίσματα. Πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι?:$
Τίποτα σημαντικό και για σήμερα:|