Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Different from them

Everyone in this world
is completely the same
I don't care if they are
if they don't laugh at me
No one in this world
understands what I really am
They will one day
Now I will stop crying

If you love me, say it
Yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah
I 'll never run and hide
and you know it very well

If you want me, say it
Yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah
I 'll be with you
if you don't want me to change


Chorus 1:
I'm not like them
I don't like skirts and blouses
that are likeable to them

I went out to the streets
and screamed it then
but no one understands again
what I'm trying to say
I'm different from them

If you don't want me, babe,
the way I really am now,
search for an other lady
She will like you maybe

I know I am myself, yeah
I know I 've something different
And I like it, babe,
I like the fact I'm crazy

If you don't love me, say it
Yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah
You will stay alone
'cause I will be forever myself

If you don't want me, say it
Yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah

I will leave you first
'cause I want to be myself

Chorus 2:
I 'm not like them
I don't like their behaviour
and the way they act always

I 'll keep on living the way
I like to live
'cause all I know is that
I'm different from them

"Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία", Ελπίδα Ισμαήλ

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Θα περάσει...

και είναι αυτές οι στιγμές...
Οι στιγμές που θες να τους έχεις μπροστά σου όλους.
Όλους αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου.
Θες να τους έχεις εδώ μπροστά σου και να τους κατηγορείς.
Να τους κατηγορήσεις για τις μέρες που σε πλήγωσαν.
Έναν έναν ξεχωριστά.
Να μην τους αφήσεις να μιλήσουν. Μόνο να τους έχεις απέναντί σου και να τους κατηγορείς.
Να τους μοιράσεις τις ευθύνες, τις δικές τους ευθύνες, που πήρες για να είναι αυτοί εντάξει.
Να τους απαριθμήσεις τα "εγώ φταίω" και "δεν πειράζει" που είπες για να μην στεναχωρηθούν.

Αλλά δεν μπορείς να το κάνεις. Καλύτερα ίσως.

Όχι, δεν είναι τίποτα.
Φταίει μάλλον που έχω να βγω πέντε μέρες.
Φταίει μάλλον που δεν έχω πάει σχολείο.
Φταίει μάλλον που βλέπω συνέχεια αυτούς τους δυο ανθρώπους.
Φταίει μάλλον που με κούρασε το σπίτι.
Φταίει μάλλον που είμαι άνθρωπος και καμιά φορά ξεσπάω.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Happy birthday dear duck!

Σήμερα το blog έχει γενέθλια!:) Κλείνει έναν ολόκληρο χρόνο! Και εμείς πρέπει να το γιορτάσουμε.
Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα υπήρχε τίποτα. Ευχαριστώ λοιπόν! Ξεκίνησε σαν "Σκέψου", συνέχισε σαν "Αν" και τώρα είναι "Μία κόκκινη πάπια" (πολύ κακώς βέβαια;ρ)!
Οι άνθρωποι χωρίζονται σε κατηγορίες: Αυτοί που σε ξέρουν, αυτοί που κάπου σε έχουν δει και αυτοί που δεν θα σε δουν ποτέ τους. Επίσης είναι αυτοί που σε καταλαβαίνουν, αυτοί που κάνουν ότι σε καταλαβαίνουν και αυτοί που δεν σε καταλαβαίνουν. Εγώ λοιπόν έχω να πω ότι οι δύο πρώτες κατηγορίες (ξέρουν-καταλαβαίνουν) σπάνια συμπίπτουν. Γι' αυτό και οι άνθρωποι που "ξέρουν" εμένα, δεν ξέρουν για αυτό το blog. Αντίθετα πολλές φορές οι άνθρωποι που δεν σε έχουν δει ποτέ στη ζωή τους και που ούτε πρόκειται είναι αυτοί που μπορούν να σε καταλάβουν. Και αν όχι, είναι τουλάχιστον αυτοί που δεν θα σε κρίνουν. Και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι πιο εύκολο να μιλάς σε ανθρώπους που δεν ξέρεις. Αν δεν κατάλαβες τι είπα, μάλλον φταίει ο πυρετός.
Από 'κει που τα διάβαζα μόνη μου, σιγά σιγά γίναμε 28 αυτοί που τα διαβάζουμε. Δεν είναι από τα πιο δημοφιλή blogs, αλλά για μένα αυτοί οι 26 άνθρωποι που δεν ξέρω, είναι πολύ σημαντικοί. Αυτοί  με έχουν βοηθήσει να γίνω καλύτερη με τον καιρό, οι αναγνώστες αλλά και τα blogs που εγώ παρακολουθώ.
Από μικρή έκανα πολλά όνειρα. Όνειρα και σκέψεις. Σε κανέναν δεν τα έλεγα όμως. Κανείς δεν ήταν διαθέσιμος να τα ακούσει. Αυτό το blog τώρα, σημαίνει τόσα πολλά για μένα. Εδώ μέσα έχω χαρεί κι έχω πονέσει. Έχω εκφράσει συναισθήματα, που ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να εκφράσω με λόγια. Μπορεί αυτά που έγραφα χτες να ερχόντουσαν σε πλήρη αντίθεση μ' αυτά που λέω σήμερα, αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί είναι αληθινά. Και είναι δικά μου.
Είναι δημιουργικό το να γράφεις. Ξεκινάς και δεν ξέρεις που θα καταλήξεις. Κι όμως όταν το διαβάζεις, όλα αυτά κατά έναν περίεργο τρόπο βγάζουν νόημα.
Είναι ωραία να γράφεις ελεύθερα. Ναι, ελεύθερα. Χωρίς να φοβάσαι κανέναν και τίποτα. Να ξέρεις ότι αν μπεις και γράψεις κάτι για 10 λεπτά, μετά θα είσαι καλύτερα. Θα έχεις ξεσπάσει. Ναι! Ξέρεις πόσες φορές έχω ξεσπάσει εγώ εδώ μέσα; Γράφοντας κείμενα που ποτέ δεν δημοσιεύω. Απλά τα γράφω και βγάζω όλα αυτά από μέσα μου.
Να, γιατί υπάρχουν οι φορές που θες να μιλήσεις και κανείς δεν σ' ακούει. Που προσπαθείς και ξαναπροσπαθείς να τους κάνεις να γυρίσουν το κεφάλι και να σε δουν, αλλά μάταια. Που φοβάσαι. Που ξέρεις ότι έχεις δίκιο αλλά κανείς τους δεν το καταλαβαίνει. Που θες να πεις πόσο έχεις πονέσει, να μοιραστείς την χαρά σου ή απλά να καθυστερήσεις να πας για διάβασα. Αυτές τις φορές έρχεσαι εδώ και μιλάς, μιλάς, μιλάς... Και μετά... ουφ! όλα πάνε καλύτερα!
Μέσα σε ένα χρόνο έχουν συμβεί τόσα πολλά και όλα τα έχω γράψει εδώ. Έτσι για να αποτυπώσω τις στιγμές μην τυχόν και τις ξεχάσω.
Ένας χρόνος και συνεχίζουμε ακάθεκτοι (ποιοι?:ρ)
Τα λέμεε:*

Δεν βγήκε όπως  περίμενα η ανάρτηση, αλλά δεν φταίω εγώ:$

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

-Μη μ' αφήσεις ποτέ...
-Ποτέ... 
Έτσι είχες πει τότε. Θα ήσουν πάντα εδώ. 
Σε πίστεψα. Πίστεψα πως όσα χιλιόμετρα κι αν μας χώριζαν οι δύο καρδιές θα ήταν ενωμένες. Θα ήσουν εδώ αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Δεν φταις εσύ. Όχι. Δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Ούτε εγώ ήθελα να κάνεις αλλιώς. Σε αγαπούσα πραγματικά και ήθελα να είσαι ευτυχισμένος. Ήταν η καινούργια σου αρχή. Η αρχή της καινούργιας σου ζωής. Η καλύτερη περίοδος ολόκληρης της ζωής σου. Μόνο που... ήθελα να σε αποχαιρετήσω καλύτερα. Να σου πω όλα αυτά που δεν είχα προλάβει. Όλα αυτά που πίστευα ότι θα στα πω σταδιακά. Έπρεπε να στα πω μέσα σε 2 βδομάδες. Μα πώς να προλάβω? Είναι τόσα πολλά. Ένα "σ' αγαπώ" δεν φτάνει. Ένα "σε χρειάζομαι" ίσως είναι καλύτερο. Αλλά μπορεί να σε έκανε να μείνεις. Και δεν ήθελα. Δεν ήθελα να μείνεις και να το μετανιώσεις αργότερα. Ήταν η ευκαιρία σου. Οπότε είπα όσα περισσότερα μπορούσα. Σε κράτησα αγκαλιά όσο περισσότερο μπορούσα. Και όταν ήρθε η στιγμή να φύγεις... Έδειξα χαρούμενη. Ή τουλάχιστον προσπάθησα. Σου είπα "Θα είμαστε πάντα μαζί!" Συμφώνησες αλλά... ξέραμε κι οι δύο ότι δεν ήταν αλήθεια. Ήταν απλά ένα "παραμύθι" για να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Να μην τελειώσει αμέσως όλο αυτό που είχαμε. Για μια στιγμή το πίστεψα. Πίστεψα ότι μπορεί να ήμασταν μαζί έστω κι έτσι.
Αλλά τα χιλιόμετρα έκαναν πάλι το θαύμα τους. Κέρδισαν τις δύο ενωμένες καρδιές.
Ποτέ δεν ένιωσα ότι μου έλειπες. Ένα τηλεφώνημά σου με γέμιζε! Τρία ή και τέσσερα την ημέρα ήταν στην αρχή. Μετά αραίωσαν. Σιγά σιγά. Δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Ένα στις δύο μέρες, μου έφτανε. 
Έμαθες να ζεις τη ζωή σου χωρίς εμένα. Όσο κι αν έλεγες ότι με χρειαζόσουν. Το ίδιο κι εγώ.
Μέχρι που κατάλαβα ότι σε χάνω. Ήταν ήδη αργά. Σε είχα χάσει. 
Έμειναν μόνο οι όμορφες στιγμές από μας. Και η μορφή σου στη μνήμη μου... μια αχνή ζωγραφιά.
Έσβηνε μέρα με τη μέρα, μα δεν το καταλάβαινα.
Και τώρα...
Τώρα που σε έχω χάσει. Που είσαι πολύ μακριά για να σε φτάσω, θυμάμαι όλα αυτά. 
Κυλάει ένα δάκρυ. Δάκρυ χαράς, λύπης, νοσταλγίας...
Ποιος ξέρει... και άραγε ποιος θα μάθει;
Κανείς. Ούτε εμείς οι ίδιοι. Εμείς που τόσες υποσχέσεις δώσαμε. Που τόσα "για πάντα" είπαμε.
Και τι έμεινε; Μια απορία και ένα ελαφρά λυπημένο γιατί.
Γιατί ποιος ξέρει αν θα σε ξαναδώ...
Αν θα έχω το θάρρος να σου ξαναμιλήσω...
Ποιος ξέρει αν εμείς οι δύο θα ξαναζήσουμε κάτι από τα παλιά...
Ήταν τόσο δυνατό αυτό.
Ή μήπως έτσι νομίζαμε?
Ήταν όλα ένα ψέμα τελικά?
Τώρα μου λείπεις. Τώρα μετά από τόσο καιρό. Υποτίθεται πως έπρεπε να σε έχω ξεπεράσει. Να έχω προχωρήσει. Προσπάθησα αλήθεια. Αλλά δεν τα κατάφερα. Όσο κι αν το έλεγα ξανά και ξανά για να πείσω τον εαυτό μου, δεν τα κατάφερα. Είσαι ακόμη εδώ. Τριγυρνάς μες το μυαλό μου πάλι. Και τώρα πονάει περισσότερο. Ξέρω ότι δεν θα σε έχω. Κάνεις τη ζωή σου. Θα είσαι ευτυχισμένος. Και αυτό θέλω.
Όμως... αναρωτιέμαι... Με σκέφτεσαι καθόλου; Όταν είσαι μόνος θυμάσαι καθόλου τα παλιά? Χαμογελάς -όπως κι εγώ- όταν θυμάσαι τις βραδιές μας;Τα δικά μας βράδια που τραγουδούσαμε και με κορόιδευες επειδή τράβαγα τα τελευταία φωνήεντα; Και μετά που με κράταγες αγκαλιά μέχρι να με πάρει ο ύπνος;
Μου λείπουν εκείνες οι μέρες.
Μου λείπεις εσύ.
Ελπίζω μόνο να είσαι καλά κι ας μην σ' έχω...

 Έτσι γιατί το μισό άνηκε σ' εκείνον.
Αφού τελείωσα μ' αυτόν, τελειώνω και με τα άρθρα του.
Το άλλο μισό, είναι δικό μου.
Σκέψη, φαντασία, έμπνευση. Όπως θες πες το.
24/10/11 γράφτηκε. Άλλαξαν πολλά...

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Χαμογέλα!

Χαμογέλα κι ασ' τα όλα πίσω
Χαμογέλα όνειρα ν' αρχίσω
Χαμογέλα να 'ρθει νέα μέρα
Χαμογέλα πάμε παραπέρα
 Χαμογέλα δωσ' μου μια ελπίδα
Χαμογέλα γύρνα τη σελίδα
Χαμογέλα πιάσε με απ' την πλάτη
μας χωράει όλους η αγάπη!

Δεν ξέρω να φάνηκε αλλά έχω μία αισιόδοξη διάθεση. Τι διάθεσηηη; Ναι ρε φίλε είμαι αισιόδοξη. Και ήρθα να γράψω αν και ουσιαστικά δεν έχω τίποτα να πω. Αύριο γράφω Ιστορία, αλλά δεύτερη ώρα είναι, θα περάσει! Τα ξέρω. (ξεράδια ξέρεις βλαμμένη) Ναι, θα γράψω καλά. Γιατί αύριο είναι Δευτέρα φίλεεε:') (κι αυτό δικό σου ύφος είναι)
Επανέρχομαι στην αισιοδοξία μου. Ποιος ο λόγος να μην είμαι αισιόδοξη;  1,2,3... Έλα σκάσε! Τα πράγματα που λες έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε μια σειρά. Όλα θα γίνουν. Δηλαδή ό,τι πρέπει να γίνει, θα γίνει. Θέλω για μία φορά να πιστεύω ότι το "Όταν θες κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις" ισχύει. Ναι ακόμα κι αν αργεί. Ένα σύμπαν είναι κι αυτό, που να μας προλάβει όλους; Αλλά ότι έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε μια σειρά είναι γεγονός. Με σταθερή ταχύτητα αλλάζουν (σταθερή ομαλή κίνηση;) Τώρα, υπομονή και επιμονή χρειάζεται; Να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου χρειάζεται; Δεν ξέρω. Πάντως εγώ λέω να αρχίσω να πραγματοποιώ τον τελευταίο στόχο μου "Να μην αφήσω τίποτα να με πάρει από κάτω". 
Λέω να φύγω. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλάβει και πολλά από αυτά που έχω πει πάνω!;ρ 
Χαμογέλα. Κάνε όνειρα. Χαμογέλα. Βάλε στόχους. Πέτυχέ τους. Χαμογέλα.