Nothing Personal

Το πρόβλημα είναι η καλή μου μνήμη. Δηλαδή δεν ξέρω αν είναι ακριβώς πρόβλημα, αλλά πολλές φορές δεν μου αρέσει καθόλου.
Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι μπορώ να θυμηθώ εύκολα πολλά πράγματα και με αρκετές λεπτομέρειες. Όχι απαραίτητα κοσμοϊστορικά γεγονότα, καλά ή κακά, τα περισσότερα ίσως είναι εντελώς ασήμαντα.
Μπορώ ακόμα να αναπαραστήσω διαλόγους ολόκληρους και -αν μπορούσα να ζωγραφίσω- θα μπορούσα να σχεδιάσω και τις εκφράσεις των προσώπων που συμμετείχαν σε αυτούς.
Συνήθως δεν το προκαλώ και οι "αναμνήσεις" έρχονται μόνες τους. Αισθάνομαι σαν να είμαι υποχρεωμένη να παρακολουθήσω την ίδια σκηνή ξανά και ξανά και ξανά. Και τότε νιώθω σαν μικρό παιδί που μόλις είπε ή έκανε κάτι χαζό και ντρέπεται. Και μετά θυμώνω. Όχι με κάποιον συγκεκριμένα, ούτε καν με εμένα. Απλώς θυμώνω. Και θέλω να εξαφανιστώ για λίγο.


Για κάποιο λόγο αισθάνομαι εκτεθειμένη σε κάτι απροσδιόριστο.
Καλή χρονιά!

I thought I was so close

-Έχουν πλάκα οι άνθρωποι που με αμφισβητούν.
-Ε;
-Λέω μου αρέσουν οι άνθρωποι που με αμφισβητούν, έχουν πλάκα. Πιστεύουν ότι δεν μπορείς, σε έχουν ξεγραμμένο και δεν ξέρουν πόσο σε βοηθούν πραγματικά. Όσο σε κοιτάζουν υποτιμητικά εσύ προσπαθείς, χωρίς να μιλάς, χωρίς να δημιουργείς ένταση γύρω από αυτό. Και ξέρεις ποια είναι η αγαπημένη μου στιγμή, ε; Η στιγμή που τα καταφέρνεις, που τους αποδεικνύεις ότι μπορείς, ότι έχουν κάνει ένα τραγικό λάθος. Ναι, ζω για αυτές τις στιγμές!
-Ξέρεις ποιο είναι το κακό με τους ανθρώπους που σε αμφισβητούν όμως; Το κακό είναι ότι σε βάθος χρόνου ίσως αποδειχθεί πως είχαν δίκιο. Και τότε ξέρεις, η νίκη τους είναι θριαμβευτική.

Ναι, είναι αλήθεια,

"το πρωινό έχανε τις θεραπευτικές του δυνάμεις 

όταν ερχόταν και σε έβρισκε ήδη με τα μάτια ορθάνοιχτα,

επιφυλακτικό.."

Μα τελικά τι μπορεί να είναι περισσότερο θεραυτικό από ένα πρωινό με τον ήλιο να κάνει την παρουσία του αισθητή ακόμα και πίσω από τα σύννεφα;

Τίποτα(;)

Οοοο το νιώθεις;
Κάτι υπάρχει ή κάτι λείπει, δεν έχω αποφασίσει.
Γενικά παρατηρώ μία απάθεια.
Απάθεια από μας που έχουμε αποφασίσει να αισιοδοξούμε και να χαμογελάμε στα πάντα, να μην απογοητευόμαστε αλλά να προσπαθούμε.
Απάθεια από αυτούς που έχουν αποφασίσει πως δεν υπάρχει τίποτα καλό σε αυτό τον κόσμο.
Απάθεια από εκείνους που έχουν απλά επιλέξει να μη νιώθουν. Να μην έχουν στόχο, πάθος, όνειρα.

Ίσως εμείς χρειαζόμαστε κάτι που θα μας κάνει να πονέσουμε τόσο, ώστε να κλάψουμε για αρκετή ώρα και αφού δεν μπορούμε να κλάψουμε άλλο να κοιτάζουμε το ταβάνι νιώθοντας ένα κενό.
Ίσως αυτοί χρειάζονται κάτι τόσο καλό που θα τους κάνει να χαμογελάσουν ξανά πραγματικά, που θα τους βάλει πάλι στο παιχνίδι.
Ίσως εκείνοι χρειάζονται απλά κάτι για να κάνουν οτιδήποτε.

Ίσως πάλι φταίει η εποχή. Αυτός ο Νοέμβρης πάντα κάπως έτσι δεν μας βρίσκει;
Πώς;
Ναι, σωστά. Δεν ξέρω. Κάπως. Αλλά δεν είμαστε κάπως διαφορετικοί.
Ίσως αυτό να είναι η απάθεια που λέγαμε.
Ίσως πάλι δεν ξέρω τι λέω.

Τιμή σ' εκείνους όπου στη ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Φυσικά και αρμόζει τιμή σ' εκείνους που "όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες". Θέλει κουράγιο και δύναμη να υπερασπίζεσαι κάτι και να πιστεύεις σ' αυτό , όταν ξέρεις από την αρχή ότι δεν πρόκειται να το κερδίσεις. Δείχνει σταθερότητα και φυσικά αμέριστη σιγουριά πως αυτό που έχεις επιλέξει να στηρίζεις είναι το "σωστό".
Η γραμμή όμως ανάμεσα στη σταθερότητα και τη στασιμότητα είναι εξαιρετικά λεπτή. Πότε οι εκάστοτε "ήρωες" κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν "κολλημένοι", "συντηρητικοί", "απαρχαιωμένοι"; Το να προχωράς μπροστά είναι αρετή. Είναι αρκετά εύκολο να πηγαίνεις στη μάχη  γνωρίζοντας ότι θα χάσεις και με σκοπό να γίνεις ήρωας. Πόσο εύκολο είναι όμως να πορευθείς με αμφιβολία στο πεδίο της μάχης, και σε καινούριο πεδίο κάθε φορά, αναμένοντας το αποτέλεσμα;
Ίσως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Ίσως υπάρχει και εδώ η χρυσή τομή. Όλα εξαρτώνται από τη στιγμή που κάποιος αποφασίζει να σταματήσεις. Ή καλύτερη από τη στιγμή που σταματά. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις πότε να αποχωρήσεις, να αποφύγεις τον κορεσμό, να προχωρήσεις χωρίς να σε πουν επιπόλαιο, να παραμείνεις χωρίς να σε πουν στάσιμο.

Ο φασισμός πρώτα έρχεται για λίγους και μετά για όλους.

Όταν ο φώναξαν «εγέρθουτου» είπες ότι «θα μας κάνει καλό λίγη πειθαρχία».

Όταν χαστούκισαν την Κανέλλη, είπες « καλά της έκαναν γιατί είναι πολιτικός, ΚΚΕ, γυναίκα, λεσβία κλπ».

Όταν φώναζαν για «γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες» και «κωλομπήχτες ηθοποιούς τους κώλου», είπες ότι «όποιος προσβάλλει την ορθοδοξία, αυτά παθαίνει».

Όταν είπαν ότι «ο Σχορτσανίτης είναι μαύρος, άρα δεν είναι Έλληνας», είπες ότι «δεν σε νοιάζει, γιατί δεν παίζει στην ομάδα σου».

Όταν ακούς να μιλούν για νεοναζί και Χίτλερ, είπες «για τη Marfin και τον Στάλιν, γιατί δεν λέτε τίποτα», λες και η μία αθλιότητα δικαιολογεί την άλλη.

Όταν μοίρασαν τρόφιμα μόνο σε Έλληνες, είπες ότι «ο Έλληνας πείναει περισσότερο από τον ξένο».

Όταν είδες τα ναζιστικά τατουάζ τους, είπες «τι σας νοιάζει τι κάνει ο καθένας στο σώμα του;»

Όταν έβγαλαν πιστόλι μέσα στο Δημαρχείο Αθηνών, είπες ότι «ήρθε η ώρα να φοβηθούν οι κλέφτες».

Όταν ζήτησαν ιατρική περίθαλψη μόνο για Έλληνες, είπες «να πάνε στη χώρα τους όλοι αυτοί οι αραπάδες να γιατρευτούν».

Όταν χαιρετούσαν ναζιστικά, είπες ότι «έτσι τα κάνουν αυτά, δεν τα εννοούν».

Όταν άρχισαν να δέρνουν στα στενά του κέντρου της Αθήνας, είπες ότι «αν δεν τους αρέσει, να πάνε πίσω στο Πακιστάν».

Όταν παρομοίωσαν τον Αντετοκούνμπο με «μια μαϊμού που κρατάει σημαία», είπες ότι «το Αντετοκούνμπο δεν είναι και τόσο ελληνικό πάντως».

Όταν είπαν ότι «τα χέρια αυτά μπορεί να χαιρετάνε ναζιστικά, αλλά είναι καθαρά», είπες «καλύτερα ναζί, παρά κλέφτης».

Όταν είδες παλιές φωτογραφίες με το περιοδικό τους να υμνεί τον Χίλτερ, τον Γκέμπελς και τον Παγανισμό, είπες ότι «έχουν περάσει τόσα χρόνια και άλλαξαν».

Όταν είπαν ότι ο ναζιστικός χαιρετισμός και η σβάστικα παραπέμπουν στην Αρχαία Ελλάδα, πόσταρες ένα άρθρο από κάποιο απίθανο blog για να δικαιολογήσεις την άγνοιά σου.

Όταν τους ακούς να βρίζουν τους ξένους, απαντάς με το «πας μη Έλλην βάρβαρος».

Όταν έσπασαν τους πάγκους των αλλοδαπών μικροπωλητών, είπες ότι «παίρνουν τη δουλειά από τους Έλληνες».

Όταν τους είδες να κυκλοφορούν σαν στρατός στους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων, είπες ότι «ο Έλληνας είναι περήφανος και πρέπει να τον φοβούνται».

Όταν διάβαζες οτιδήποτε αρνητικό εναντίον τους, είπες ότι είναι «προπαγάνδα των αριστερών, των Εβραίων, του συστήματος, των ανθελλήνων κλπ κλπ».

Όταν έβριζαν και χειρονομούσαν μέσα στη Βουλή, είπες ότι «γι αυτό μπήκαν, για να τιμωρήσουν τα λαμόγια».

Όταν τίμησαν το θάνατο του χουντικού δολοφόνου Ντερτιλή, είπες ότι «αυτός ήταν ένας ήρωας που πολέμησε για τη χώρα του».

Όταν είπαν «υπάνθρωπους» τους μετανάστες, είπες ότι «οι ξένοι φταίνει για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας».

Όταν τους είδες με αναμμένους πυρσούς σε μια νεοναζιστική τελετή στις Θερμοπύλες , είπες ότι «είναι περήφανοι ως απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων».

Όταν τους είδες να καμαρώνουν τα μπράτσα τους δίπλα σε όμορφες γκόμενες, είπες «μακάρι να «κυκλοφορούσα» κι εγώ αυτό το μωρό».

Όταν συναντήθηκαν με Γερμανούς νεοναζί μέσα στη Βουλή, είπες «καλύτερα με αυτούς, παρά με τα λαμόγια με τη Siemens».

Όταν τάχθηκαν υπέρ της Χούντας, είπες -τι άλλο θα έλεγες;- ότι «ο Παπαδόπουλος έφτιαξε δρόμους».

Όταν είπαν ότι αρνούνται το Ολοκαύτωμα, σκέφτηκες ότι μπορεί να έχουν δίκιο και να είναι «μια ακόμα προπαγάνδα των Εβραίων».

Όταν είπαν ότι τον Χίτλερ θα τον κρίνει η ιστορία, εκεί το… σκέφτηκες λίγο, αλλά γρήγορα το έβαλες στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Έχεις τόσα να σκεφτείς εξάλλου…

(http://exafanisou.tumblr.com/)


Σκέψου. Κανείς δεν κατέστρεψε την γειτονιά σου, ούτε τις αναμνήσεις σου. Τι γίνεται όμως με τη ζωή και την χώρα σου; Μην εθελοτυφλείς. Φύγε από την επιφάνεια. 

Η τελευταία του καλοκαιριού

Ωραίο καλοκαίρι φέτος. Δηλαδή ναι.. Νομίζω πως ήταν καλό και αναζωογονητικό! Γεμίσαμε μπαταρίες και επανήλθαμε... Πιστεύω ότι αυτή η χρονιά θα είναι πόοοολυ ωραία, χωρίς να το πολυλέμε όμως, να μην το γρουσουζέψουμε κιόλας:ρ
Είχε βέβαια και μερικές "άσχημες" στιγμούλες, όπως π.χ. το διάστρεμμά μου. Γιατί μερικές φορές γυρνάμε και λέμε "σήμερα θέλω να κάτσω όλη μέρα στον καναπέ και να μην με κουνήσει κανείς", αλλά όταν είμαστε αναγκασμένοι να το κάνουμε δεν είναι και τόοοοοσο καλή ιδέα..! Έκατσα 3 μέρες μέσα στο σπίτι χωρίς να μπορώ να κουνηθώ (και όταν αυτό γινόταν έπρεπε να χρησιμοποιώ μόνο το ένα μου πόδι), με το πόδι πάνω σε μαξιλάρια, βλέποντας nickelodeon (ή όπως γράφεται). Μμμμ κααααθόλου ωραία τώρα που το θυμάμαι... Άσε που παχαίνεις ή αισθάνεσαι ότι παχαίνεις αφού τρως κανονικά -και ίσως λίγο παραπάνω από ανία-, αλλά δεν κάνεις τίποτα για να χάσεις μισή θερμίδα.
Και για να επιστρέψω στην αρχή, ναι νομίζω ότι θα περάσουμε μια χαρά φέτος. Θες η αλλαγή περιβάλλοντος και τα άγνωστα πρόσωπα, θες η αισιοδοξία που έχει κατσικωθεί και πλέον δεν φεύγει ποτέ από πάνω μου, θες αυτό με τις νέες αρχές που τις περισσότερες φορές φαίνεται δελεαστικό...
Επίσης τα μαλλιά μου θέλουν κόψιμο και το λέω σε όλους, μπας και κάποια στιγμή πάρω την απόφαση και πάω και τα κόψω. Που δεν το βλέπω γιατί είναι ωραία έτσι μακριάαα μακριάαα. Ήθελα να τους βάψω και τις άκρες κόκκινες, αλλά η μαμά δεν το θεώρησε και τόσο καλή ιδεα..;ρ

Random εικόνα για να περάσω σε άσχετο θέμα.
By the way νομίζω ότι έρχεται ο καιρός που θα φοράμε τέτοια..!!

Είιναι μερικές φορές που πραγματικά τίποτα δεν είναι τυχαίο. Λες και το σύμπαν ξέρει κάτι παραπάνω και θέλει έτσι με το ζόρι να το μάθουμε κι εμείς! Οπότε φτιάχνει τις στιγμές όπως θέλει, με τέτοιο τρόπο που η καθεμία να είναι μοναδική και σημαντική. Φέρνει τα γεγονότα τούμπα και να τος!

Εντάαααξει, θα σταματήσω να γράφω βράδυ..:$ ΚΑΛΗΝΎΧΤΑΑΑ!!

Οι συμβουλές της γιαγιάς

"Τρως; Να τρως, αδυνάτισες.Να τρως καλά και να αφήσεις τις δίαιτες. Εσείς τα κορίτσια τώρα όλο δίαιτα και δίαιτα είστε. Εμείς που ήμασταν πιο παχουλές τι πάθαμε; Και παντρευτήκαμε και παιδιά κάναμε και ευτυχισμένες ήμασταν. Εσείς νομίζετε ότι αν αδυνατίσετε θα είστε τέλειες. Ούτε το πολύ αδύνατο είναι ωραίο, σαν σκιάχτρο..."

Γιαγιά σ' αγαπώ!

Η επιστροφή.

Καλεεεεεεεε γειαααααααααααααααα:D Εντάξει πραγματικά ντροπή μου που έχω να πατήσω τόσο καιρό και που γενικά έχω εγκαταλείψει το καημένο το μπλογκάκι. Δεν υπόσχομαι ότι θα επανορθώσω γιατί υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος πιθανοτήτων να μην το κάνω. Και κοίτα τώρα να δεις τι γίνεται... εγώω ερχόμουν με πολλή όρεξη να γράψω, αλλά τσουυυυυυυυυπ... έφυγε! Κάτι θα κάνουμε όμως.

Εγώ αν δεν παίξω λίμπερο του χρόνου να το ξέρετε, θα σκάσω. Είμαι μαζόχα ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε;! Θέλω να πονάω, να πέφτω και να καίγομαι:ρ Και επειδή πολύ με συγχύσατε σήμερα, τα λίμπερο δεν είναι άχρηστα! Βγάζουν που οι περισσότεροι από εσάς που έχετε αυτή την άποψη  δεεεεεεεεν με καμία Παναγία! Τώρα το αν σου αρέσει να παίζεις σε αυτή τη θέση είναι άλλο κομμάτι και σεβαστή κάθε άποψη.

Μπλονζόν! (ελπίζω)

Και μια που πιάσαμε τα του αθλήματος την Δευτέρα φεύγουμε για Portaria Volleyball Camp or something like this. Ενθουσιασμός σου λέει. Θα πεθάνουμε ρε εκεί πέρα(!), αλλά εγώ έχω πωρωθεί γενικά οπότε it is okay.

Και καλά Πορταριά θα πάμε, αλλά κάτι άλλο σε διακοπές που να περιλαμβάνει και θάλασσα δεν έχω ακούσει ακόμα και πολύ ανησυχώ. Πάαααρα πολύ ανησυχώ! Ιούλιος μήνας και την έχω βγάλει με δύο επισκέψεις. Πώωως θα γίνει το χρώμα chocolat;

Να δεις που και κάτι άλλο ήθελα να πω και το ξέχασα. Δεν πειράζει, εδώ θα είμαστε...
Είχα καιρό να γράψω σαν άνθρωπος και είχα ξεχάσει πόσο ωραία είναι!:$
Να περνάτε καλά!

Μα... συζήτηση;!

Η ζωή τελικά έχει περίεργο τρόπο να μας κάνει να καταλαβαίνουμε τα πράγματα. Ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα ότι η φυγή του θα με έκανε να δακρύσω. Γιατί είσαι κομπλεξικός, σνομπ και είρωνας, αλλά μου έμαθες πολλά. Μέχρι χθες θα ευχόμουν να φύγεις, αλλά όταν το έμαθα τελικά ήταν αλλιώς. Δεν σε συμπάθησα ποτέ, τουλάχιστον με τον κοινό τρόπο. Και ίσως γι' αυτό δεν σταμάτησα ποτέ να προσπαθώ. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι πίστευες σε μένα, ότι  με εμπιστευόσουν. Ήσουν ο μόνος που πρόφερε αυτή τη μαγική λεξούλα που ήθελα τόσο πολύ ν' ακούσω. Καλλιέργησες τον εγωισμό μου (αν μπορεί να ειπωθεί έτσι) με τον τρόπο που εσύ ήθελες, με τρόπο που θα βοηθούσε σε ό,τι κάναμε. Αυτό το άθλημα το αγαπούσα πάντα, αλλά μόνο μαζί σου πάλεψα τόσο πολύ. Πάλεψα χωρίς ευκαιρίες δοσμένες στο πιάτο. Μπορεί να μην έχω καταφέρει τίποτα, αλλά  "υπήρχε βελτίωση" και τώρα μόνο αυτό με νοιάζει.

Δεν θα μου λείψεις και το ξέρω. Μας λείπουν μόνο οι άνθρωποι από τους οποίους δεν πήραμε όσα θέλαμε. Έτσι κι αλλιώς όλοι έρχονται, μας δίνουν ό,τι έχουν και φεύγουν. Κι εγώ από σένα νομίζω ότι έχω πάρει όσα χρειαζόμουν...

Τον αριθμό τον γράφουμε;

13/5/11. Να 'ταν 8.30. Αρχαία. Αυτή κίτρινη μπλούζα. Αυτός πορτοκαλί παπούτσια. Ήταν αριστερόχειρας και το χέρι του χτυπούσε με το δικό της. Ή καλύτερα "σκουντλάφτανε".  Η λέξη που είχε χρησιμοποιήσει η ίδια πάνω στην προσπάθειά της να πει "σκουντιόμασταν" και "σκουντουφλάγαμε" μαζί. "Κάθομαι με έναν ωραίο" ή κάτι τέτοιο ήταν το πρώτο που είχε πει. Με πράσινα μάτια. Χα! Θα ήταν τόσο εύκολο αν ήταν πράσινα. Ήταν καφέ με πράσινο, που όποτε ήθελε να μας πείσει ότι είναι πράσινα καφέτιζαν και πρασίνιζαν όποτε ήθελαν. Και κοίταζαν με ένα βλέμμα που σε παραλύει σχεδόν, τόσο που δεν μπορείς να πεις "Καλημέρα." 3 μήνες μετά τον έβλεπε κάθε μέρα και τον κοιτούσε κάθε μέρα. Αυτός στον κόσμο του και αυτή να ψάχνει έναν τρόπο να τον πλησιάσει και να τον γνωρίσει αφού ένιωθε πλέον πολλά. Ήταν ερωτευμένη και ίσως κάτι παραπάνω.  21/1/12. Κουράστηκε να τον παρατηρεί από μακριά. Με μία τυχαία πρόφαση του τα είπε όλα. Τι νιώθει και ποια είναι. Γιατί για αυτόν ήταν ακόμα ένα τυχαίο κορίτσι στο σχολείο του. Και περίμενε να πάρει μια απάντηση. Ένα "Σε θέλω" ή ένα "Δεν μου αρέσεις", αφού εκείνος είχε δείξει να καταλαβαίνει. Μία απάντηση που δεν ήρθε ποτέ. Αυτός στον κόσμο του και εκείνη μία πάνω μία κάτω. Το πρόβλημα ήταν ότι ποτέ δεν υπήρξε ξεκάθαρος και ποτέ δεν υπήρξε αδιάφορος. Την κάρφωνε από μακριά. 18/3/12. Γενέθλιά του. "Σε είχα στο μυαλό μου" και μία απολογία για την απουσία του από ένα -σχεδόν άγνωστο- πάρτυ. Και μετά πάλι σιωπή. Και πάλι βλέμματα. Και η αναμονή για αυτή την απάντηση. 9.5.12. Γενέθλιά της. Ένα "Ποτέ δεν ξέρεις" που αντηχεί ακόμη. Και πάλι σιωπή. 16/5/12. Η πρώτη από τις τελευταίες μέρες. Η πρώτη κουβέντα που της είχε πει μετά από ένα χρόνο. Τόσο άνετος, λες και δεν είχε συμβεί τίποτα, λες και ήταν η πρώτη τους συνάντηση και έπρεπε να γίνει έτσι. Ένα απόγευμα που εκείνη δεν πήρε τα μάτια της από πάνω του. 19/6/12. Ένα χρόνο, ένα μήνα και 6 μέρες μετά, στην ίδια αίθουσα όπως την πρώτη φορά. Η τελευταία τους μέρα και μία τελευταία ευκαιρία που εκείνος δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ. Ένα καλοκαίρι με μία "Μαρία από Περιστέρι" και ένα Σεπτέμβρη να πλησιάζει. Άγνωστο αν τον ήθελε ή όχι. Εκείνος στο δίπλα κτίριο με την ίδια σιωπή και τα ίδια βλέμματα. Και μετά έτσι ξαφνικά αυτός σε σχέση. Σε σχέση με σ' αγαπώ και υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ. Σε σχέση με κάποια που δεν κατάλαβε ότι ήταν ξεχωριστός και ήθελε να τον αλλάξει και να είναι μαζί του για αυτό που δεν ήταν. 21/12/12. Πάλι από τη δική της μεριά η προσπάθεια να ξεκαθαρίσουν. Να πάρει την απάντηση που περίμενε τόσο καιρό, να δει τα μάτια του και να ακούσει τη φωνή του. Ένα "Μου άρεσες" που δεν θα ξεχαστεί και ένα "Σ' αγαπάνε όπως είσαι" που ελπίζω να μην ξεχαστεί. Και πάλι καμία ουσιαστική απάντηση. Μόνο μία υπόσχεση. "Θα μιλάμε"... Και μίλησαν. Μία φορά. 1/2/13. Μία συνάντηση και το χαμόγελο που έλεγε πολλά. Ένας αγώνας και "ευχαριστώ που ήρθες". Και μετά σιωπή. Και μετά μία άγνωστη που ήταν αδιανόητο να μπει πάνω από εκείνη. Αλλά μπήκε. Για λίγο. Ίσα ίσα να γκρεμίσει τα πάντα και να ξαναφύγει.

Τώρα... Τώρα τι; Δεν υπάρχουν βλέμματα γιατί έχει εξαφανιστεί από το οπτικό της πεδίο. Δεν υπάρχουν λόγια γιατί Δεν υπάρχουν γιατί εκείνος είναι ακόμα στον κόσμο του και αυτή τι άλλο να πει πια; Πόσα ξεκαθαρίσματα μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος; Εκείνη τον αγαπάει. Και καταστρέφεται. Και τον αγαπάει πιο πολύ.

"σαν έχεις λύπη ο Μάης με τον Δεκέμβρη μοιάζει,

πιο κρύα είναι τα δάκρυα από το κρύο χιόνι."

Κ. Π. Καβάφης

Δεν ξέρω τι κάνω. Μόνο τι χάνω ξέρω.

Αυτό που θες να γράψεις κ δεν μπορείς. Που δεν ξέρεις αν πρέπει να χαίρεσαι ή να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Ίσως δεν μπορώ να το ελέγξω, ίσως δεν είμαι αυτή που ήμουν, ίσως δεν μπορώ να τα έχω όλα. Ξέρεις τι θέλω; Να μου πεις ακριβώς τι μαλακίες κάνω, όπως κάναμε πάντα, όπως έκανες κ την ημέρα που ξεκίνησε όλο αυτό, με το συγκεκριμένο τόνο της φωνής σου που δεν μπορώ να φέρω αντίρρηση. Κι εγώ να μιλήσω με επιφωνήματα που δεν θα έχουν ουσιαστικό νόημα, αλλά εσύ θα τα καταλάβεις. Και αντί να κάνουμε όλο αυτό απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο.

"Πολλές φορές αναρωτήθηκα: από τι γίνονται, άραγε, οι παρέες και από τι χαλούν; Από ένα τραγούδι; Από ένα "γεια χαρά"; Από ένα "τι θα κάνεις το βράδυ;" Ή από κάποιες ενώσεις άγνωστων υλικών, που κυκλοφορούν μαζί με το αίμα, τις σκέψεις και τα συναισθήματα μέσα μας;"

 

Who's your best friend's best friend?

Είναι που δεν μπορώ να αγγίξω ούτε στο τόσο αυτά που κάνατε στα 5 σας. Δεν μπορώ να μπω ξαφνικά ανάμεσα σε 10 χρόνια και να έχω απαιτήσεις. Γιατί πάντα θα συγκλίνετε... Και είναι λογικό. Όπως και να το κάνουμε, από όποια μεριά κι αν το δούμε σίγουρα σε ξέρει καλύτερα, Όσος καιρός κι αν περάσει θα σε ξέρει καλύτερα. Γιατί έχετε μεγαλώσει μαζί κι αυτό δεν αλλάζει.
Είναι και το άλλο... Εκείνη πάντα καταφέρνει και σε κάνει να γελάς. Εγώ τι κάνω;!

Μου λείπει και κάπου στο δρόμο το χάσαμε...

Don't wait for luck, dedicate yourself and you can find yourself.

Όταν κάτι το θες πολύ, φέρνεις τον κόσμο ανάποδα -όσο μπορείς- για να το αποκτήσεις. Μέχρι που κουράζεσαι γιατί δεν ξέρεις τι άλλο πρέπει να κάνεις. Ή καλύτερα αν πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικό ή να συνεχίσεις ό,τι κάνεις ή απλά να αποχωρίσεις. Εγώ αυτό το θέλω υπερβολικά πολύ και είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που παλεύω με πάθος για κάτι. Γι' αυτό δεν θα σταματήσω μέχρι να το καταφέρω. Όχι τώρα, που βρίσκομαι λίγο πιο κοντά του και αναμφίβολα πιο κοντά από όσο έχω βρεθεί ποτέ. Και τα θέλω όλα. Όχι από εγωισμό. Απλά και μόνο γιατί εσείς μου μάθατε ότι πλέον είναι όλα ή τίποτα. Μα αν δεν μπορώ να τα έχω όλα -γιατί είναι λογικό να μην μπορώ- θέλω λίγη παραπάνω προσοχή και εμπιστοσύνη για να πεισθώ εγώ η ίδια ότι μπορώ. Και μετά μία ευκαιρία. Μόνο μία για να το αποδείξω σε όλους τους άλλους. Όμως, εσείς μου μάθατε επίσης πως τίποτα και κανείς δεν χαρίζεται. Ό,τι παίρνεις το παίρνεις μόνο γιατί το αξίζεις. Ή μήπως όχι;! Εγώ λοιπόν θα το παλέψω όσο αντέχω, ίσως και λίγο παραπάνω. Και θα γίνω αυτό που θέλω... ή αυτό που θέλετε εσείς. Κατά έναν παράδοξο τρόπο αυτά τα δύο ταυτίζονται...

Κι η εξήγηση θα 'ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση.

Δυο τρία κείμενα μισά,
μια οργή αδικαιολόγητη
και λέξεις που δεν έπρεπε να έχουν ειπωθεί.

Μα πού είναι όλα αυτά που θα κάναμε στα 15 μας;

Κάτι έρωτες τρελούς ονειρευόμασταν
και κάτι πάρτυ ως το πρωί.
Όμως...
Τρελοί έρωτες δεν υπάρχουν
μόνο εκείνοι που σε τρελαίνουν στην πορεία.
Που σε τρελαίνουν με την παρουσία, την απουσία και τη φυγή τους.

Κι εμείς μάθαμε να ζούμε σχιζοφρενείς στον παρανοϊκό μας κόσμο...

Τόσο απλά

Τυχαία. Όσο τυχαία πιάνει μπόρα ένα μεσημέρι του Αυγούστου. Όσο τυχαία προλαβαίνεις το λεωφορείο την ώρα που έρχεται. Τυχαία.
Τόσο τυχαία την είχε αγαπήσει. Από τη μία μέρα στην άλλη είχε μάθει να την αποκωδικοποιεί. Το χαμόγελο και τις κινήσεις των χεριών της. Το περπάτημα και τα βλέμματά της. Να ανησυχεί όταν δεν την έβλεπε να κινείται νευρικά όπως έκανε συνήθως. Την είχε μάθει από κάτι μικρά και ασήμαντα που κανείς άλλος δεν πρόσεχε ποτέ.
Πλέον ήταν σίγουρος πως από τη στιγμή που αρχίζεις να παρατηρείς κάποιον είναι τρομακτικά εύκολο να τον ερωτευθείς.  
Γιατί τι ήταν ο έρωτας τελικά; Εθισμός στη ζωή κάποιου άλλου. Συνηθίζεις τις κινήσεις του, τις αντιδράσεις του, τα ελαττώματά του, την ίδια του την παρουσία τόσο πολύ που να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά. Να θες να είσαι κομμάτι της ημέρας του, της καρδιάς, του μυαλού του.  Να θες να είσαι η αιτία που θα ξυπνά με ένα χαμόγελο το πρωί.
Αυτό σήμαινε έρωτας για εκείνον...

Εσύ φταις!

Τότε είχα πει πως μου είχες κάνει ζημιά. Πέρασαν όμως 14 μήνες, ένας χρόνος και κάτι ψιλά, για να καταλάβω ακόμα κι εγώ η ίδια τι εννοούσα.
Ζημιά. Στην κυριολεξία.
Είναι που όλοι συγκρίνονται μαζί σου, υποσυνείδητα, χωρίς να το θέλω. Και μετά από αυτή τη σύγκριση απλά απορρίπτονται. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Μόνο και μόνο επειδή δεν είναι εσύ. Σαν να άφησες ένα κενό που μόνο εσύ μπορείς να συμπληρώσεις. Να δεις που και το καλοκαίρι το ίδιο θα είχε γίνει...
Μα να ξέρεις ότι εγώ το πάω μια χαρά και εκεί που είμαι σίγουρη ότι μπορώ έρχεσαι και σε βλέπω δύο μέρες συνεχόμενες! Κι όχι μόνο σε βλέπω αλλά κάνεις δυο βλακείες που μου θυμίζουν λίγο εκείνο τον Απρίλιο και τον Μάιο και ταυτόχρονα με εκνευρίζουν γιατί πίστευα ότι μετά από τόσο καιρό αυτό είχε ξεπεραστεί. Και την ώρα που ρίχνεις το βλέμμα στο κενό εγώ θέλω να σου φωνάζω από τη μία ότι δεν είμαι αόρατη και το βλέμμα σου μπορεί να πέσει πάνω μου και από την άλλη ότι δεν πρέπει να νιώθεις άσχημα για τις επιλογές σου. Όποιες κι αν ήταν αυτές. Αντιμετώπισέ με σαν μία ξένη, αν το θέλεις, που δεν την έχεις δει ποτέ πριν, δεν έχετε μιλήσει, δεν ξέρεις το όνομά της. Αλλά αυτό το βλέμμα στο άπειρο μην το κάνεις. Αυτό δεν το αντέχω.

Αν δεν μ' αφήσεις, δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Ούτε αν με αφήσεις είναι σίγουρο ότι μπορώ.
Αλλά μία προσπάθεια δεν έβλαψε ποτέ κανένα.
Δεν έχω απαντήσεις για όλα. Ψάχνω μαζί με εσένα.
Σου το έχω ξαναπεί, ό,τι θέλεις εσύ κάνεις. Ούτως ή άλλως δική σου ζωή είναι.
Απλά εγώ δεν πιστεύω ότι είναι λογική να θέλεις να τα περνάς όλα μόνη σου και να μην με αφήνεις καν να σου μιλάω.
Το πιο εύκολο θα ήταν να σε αφήσω εκεί, χωρίς να κάνω καμία προσπάθεια, να απαντάω σε όσα με ρωτάς και να μην με ενδιαφέρει.
Δεν το έχω επιλέξει όμως.
Και προφανώς δεν πρόκειται να το κάνω.

Έχουμε έναν κόσμο να αλλάξουμε σου λέω.

Να ξυπνάς με ένα στόχο.

Μόνο έναν.

Να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς.

Να φτιάχνεις και από λίγο τον κόσμο, όσο αυτός περνάει από τα χέρια σου.

Τα δικά σου λάθη να είναι αυτά που θα διορθωθούν πρώτα.

Μετά να μπαίνεις λίγο και στις ζωές των άλλων.

Να διορθώνεις τις λανθασμένες πράξεις τους και τις λανθασμένες σκέψεις τους.

Αυτές που δε θα αφήσουν εκείνους, εσένα και το σύνολο να πάτε ένα βήμα πιο πέρα.

Κι όταν θα πηγαίνεις για ύπνο το βράδυ, λίγο πριν κλείσεις τα μάτια, να σκέφτεσαι αν πέτυχες τον στόχο σου.

Αν έχεις φτάσει στα όρια των δυνάμεών σου, τότε ναι, μπορείς να κοιμηθείς και να ονειρευτείς.

Να κάνεις όνειρα χαρούμενα, απο εκείνα που θα σε βοηθήσουν να χαμογελάσεις πάλι το επόμενο πρωί.

Και θυμήσου..

αύριο να φτάσεις λίγο πιο μακριά.

It sucks!

Τα συναισθήματα είναι ύπουλα. Αλήθεια είναι ύπουλα. Φυτρώνουν μέσα σου χωρίς να το καταλάβεις και δεν φεύγουν. Κι αν προσπαθήσεις να τα βγάλεις με τη βία, πονάς πολύ μέχρι να τα καταφέρεις.

Σου λείπει. Και το χειρότερο δεν είναι ότι σου λείπει αυτός, αλλά ότι σου λείπει αυτό που παλεύεις να μην νιώθεις. Δεν θέλω να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους άλλους κάθε μέρα, αλλά τη νύχτα να σκέφτεσαι μόνο αυτόν, ακόμα κι αν στ' αλήθεια δεν το θες. Να πιάνεις τον εαυτό σου να θέλει να μιλήσει για εκείνον και να μην του το επιτρέπεις, έτσι από πείσμα. Να πρέπει ξαφνικά να αντιμετωπίσεις αυτά που ήταν συνδεδεμένα μαζί του σαν απλές έννοιες χωρίς κάτι το ξεχωριστό. Να πρέπει να αποφεύγεις αυτά τα τραγούδια που θυμίζουν μόνο εκείνον. Κι αν τύχει και τ' ακούσεις να μείνεις ανέκφραστη. Να είσαι υποχρεωμένη να αντιδράς φυσιολογικά και ίσως παγωμένα σ' αυτά που σου λένε οι γύρω. Να απέχεις από όλα όσα μπορούν να σας φέρουν σε επαφή. Κι όταν πια έχεις πειστεί ότι τον έχεις ξεπεράσει, να τον βλέπεις μπροστά σου και να γίνεσαι κομμάτια, για ένα λόγο που ούτε εσύ η ίδια μπορείς να εξηγήσεις. Και να μην θες να τον κοιτάξεις γιατί έχει "τελειώσει". Και όσο απομακρύνεται να το μετανιώνεις και από λίγο. Θα περάσει καιρός μέχρι να πεις ότι είσαι καλά και να το εννοείς. Να το εννοείς. Και να μην υπάρχει πια στην καθημερινότητά σου. Αυτό εσύ δεν θέλω να το ζήσεις...

Happy New Year!

Ναι ρε πούστη! Το 2012 έφυγε. Τσακιδάκια. Δεν ξέρω αν φάνηκε, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου. Δούρειος ίππος ήταν, της είπα. Άλλο φαινόταν και άλλο ήταν στην πραγματικότητα. Το έβλεπες έτσι ωραίο ωραίο σαν μία τούρτα με πολύχρωμο γλάσο και φανταζόσουν ότι από μέσα ήταν γεμάτο σοκολάτα, αλλά στο τέλος σου βγήκε φασολάκια-.- Θεέ μου τι λέω βραδιάτικα;! Γι' αυτό λοιπόν είμαι πολύ χαρούμενη που ήρθε το 2013. Ελπίζω να το εκτιμήσει! (Έτσι για την ιστορία να πω ότι την διπλανή εικόνα την αποθήκευσα στον υπολογιστή με το όνομα 2012. Η δύναμη της συνήθειας!)
Επίσης νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω να γράφω αυτές τις άκυρες ώρες. Και κανένα απογευματάκι δεν βλάπτει.
Επίσης θέλω παγωτό. Τώρα. Και θέλω αυτό το παγωτό.

Μαρία προσπάθησε να παραμείνεις ψύχραιμη.

Κι επειδή παγωτό δεν έχουμε, πάω να βολευτώ με μερέντα.

Καλή χρονιά λοιπόοοον<3 br="br">