Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Εεμ... τι γίνεται εδώ;

Ο Μάιος πάντα ήταν ο αγαπημένος μου μήνας, αλλά το 2012 έχει έρθει για να ανατρέψει και αυτό. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτός είναι ο χειρότερος Μάιος που έχω περάσει. Γιατί τίποτα δεν είναι ΟΚ! Το πρόγραμμα των εξετάσεων, η ύλη των μαθημάτων, ο καιρός που επιτέλους σήμερα θυμήθηκε ότι βρισκόμαστε στο τέλος της άνοιξης και συνεπώς στην αρχή του καλοκαιριού, αυτός, εγώ...
Και ενώ θα έπρεπε να διαβάζω Ιστορία που γράφω την Τρίτη, είμαι εδώ και συνεχίζω ένα κείμενο που έχω αρχίσει εδώ και πολύ καιρό. Μα καλά, ποιος σκέφτηκε να γράψουμε Ιστορία πρώτο μάθημα; Και αν με άκουγε η λατρεμένη μητέρα τώρα θα έλεγε για άλλη μια φορά ότι όλα μου φταίνε. Ίσως να είναι κι έτσι, τι να πω...
Σχέσεις το θέμα λοιπόν. Ερωτικές ή όπως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν αυτά που θα περιγραφούν παρακάτω. Γιατί τα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα μου φαίνεται!

"-Τώρα εσείς τα έχετε κανονικά;
-Εε... όχι, μόνο φάση κάνουμε"
Τώρα τι να πεις γι' αυτό; Τον γουστάρεις, σε γουστάρει, αλλά μέχρι εκεί. Είναι ωραίο παιδί και δεν σε χαλάει να "κάνεις κάτι μαζί του". Δεν έχεις φάει κόλλημα μαζί του, ούτε εκείνος μαζί σου -για να μην πω "ερωτευτείς" και ακουστεί κάπως. Απλά φασώνεστε, τίποτα παραπάνω. Κάτι που σημαίνει ότι εσύ έχεις το δικαίωμα να παίζεις με δυο-τρεις άλλους και αυτός το ίδιο αφού τίποτα δεν σας δεσμεύει. Αν όμως ο ένας από τους δύο το μάθει για τον άλλο ή αν ένας από τους δύο πει: "Δεν έχω κοπέλα/αγόρι" τα παίρνετε. Εμ, μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις το λόγο; Έτσι κι αλλιώς μεταξύ σας "είστε" πολύ άνετοι. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν δεν είστε μαζί!

"-Ρε είμαι ερωτευμένη!
(1 εβδομάδα αργότερα) 
-Ρε 'συ είμαι ερωτευμένη!"
Και για να διευκρινίσω, δεν εννοεί τον ίδιο άνθρωπο! Αν μπορείς, εξηγησέ μου τι εννοείς "ερωτεύομαι". Βασικά πες μου πως το καταλαβαίνεις εσύ. Πες μου πως, μέσα σε μία εβδομάδα πρόλαβες να ερωτευτείς, να ξε-ερωτευτείς, να τον ξεπεράσεις, να είσαι ΟΚ, να ξανα-ερωτευτείς. Έχω την εντύπωση ότι κάποιος πρέπει να σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις τους ορισμούς στο μυαλό σου:/

"-Ναι 'ντάξει, είναι ο άντρας της ζωής μου, αλλά είναι κολλημένος με άλλη οπότε πάμε γι' άλλα."
Έλα ρε, δεν ήξερα ότι τα συναισθήματα ελέγχονται έτσι! Αν το ήξερα θα το είχα εφαρμόσει νωρίτερα ειλικρινά. Μάλλον είναι ο ίδιος έρωτας της προηγούμενης περίπτωσης γιατί εγώ ξέρω άλλα για τον έρωτα. Απ' όσο έχω νιώσει, δεν σου "περνάει" αν είναι κολλημένος με άλλη. Όταν είσαι ερωτευμένη, δεν σου περνάει, απλά! Φεύγει μόνο του κάποια στιγμή ναι, αλλά μέχρι να ξεθυμάνει, έχεις χαρεί, έχεις πονέσει, έχεις θυμώσει, έχεις κλάψει. Αν είναι ο άντρας της ζωής σου, δεν το ελέγχεις!
"-Έχετε κάνει κάτι;
-Όχι.
-Ε τότε πώς γίνεται να είσαι καλλημένη μαζί του;"
Τι λεεε ρε; Δηλαδή κολλάς με κάποιον μόνο όταν "γίνεται κάτι"; Και βασικά δεν είναι απλά ένα κόλλημα. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι αυτό που έχεις αρχίσει να ερωτέυεσαι σιγά σιγά και μετά όλο αυτό μετατρέπεται σε αγάπη και ο άλλος γίνεται κομμάτι σου, if you know what I mean. Είναι αυτό που τον έχεις ανάγκη, που τον σκέφτεσαι συνέχεια, που συνδέεις τα πάντα μαζί του. Είναι αυτό που δεν θες μία ψυχρή φάση, αλλά μόνο μία αγκαλία για να του δείξεις όσα νιώθεις.

Πραγματικά, όπως είπα και στην αρχή πιστεύω πως έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Και αν δεν είναι έτσι, τότε απλά ή εγώ είμαι παράλογη ή ζω σε λάθος εποχή! Συγγνώμη, αλλά εγώ θέλω να ερωτεύομαι. Να βλέπω τον άλλο και να χαμογελάω χωρίς λόγο. Να χτυπάει η καρδιά μου πιο δυνατά κάθε φορά που είναι κοντά ή μία από τις λίγες φορές που έτυχε να μιλήσουμε. Να τον κοιτάζω επίμονα και όταν δεν μπορώ να κοιτάζω αυτόν να βλέπω τις λίγες φωτογραφίες που έχω κατεβάσει στο pc. Και ξέρεις κάτι; Μ'αρέσει αυτό. Όσο κι αν πληγώνομαι, όσο κι αν πονάω, αυτό που νιώθω είναι μοναδικό. Και επειδή νομίζω ότι δεν είμαστε πολλοί αυτοί που πιστεύουμε όλα τα παραπανω, ελπίζω κάποια στιγμή να πέσω πάνω σε κάποιον που θα μπορεί να τα καταλάβει όλα αυτά. (ουπς ακούστηκε λίγο σαν να περιμένω τον πρίγκιπα πάνω στο άλογο να έρθει κα να με πάει στο παλάτι:$) Επίσης, ελπίζω εσύ να τα πιστεύεις όλα αυτά ακόμα και αν δεν είμαι εγώ αυτή που θα "κολλήσεις". Όπως και να το κάνουμε, δεν θέλω να έχω πέσει έξω τώρα που νομίζω ότι έχω μάθει ένα κομμάτι σου.

Καλό βράδυ, καλό διάβασμα και καλή επιτυχία!
Αα και χρόνια πολλά σε αυτούς που γιορτάζουμε!

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

This is the last time. I swear!

Κλαίει. Πάλι κλαίει.
Γιατί κλαίει; Αυτή δεν πρέπει να κλαίει.
Κλαίει κι όμως είναι η ίδια κοπέλα.
Η ίδια κοπέλα, αυτή που όλοι την έχουν συνηθίσει να γελά.
Και κανείς τους δεν την έχει δει να κλαίει.
Κανείς; Ψέμα.
Υπάρχει ένας μόνο άνθρωπος που την έχει δει.
Εκείνη. 
Εκείνη που ήταν παρούσα σε κάθε φάση της ζωής της.
Εκείνη που από την στιγμή που την γνώρισε, που την έμαθε δεν έφυγε από κοντά της.
Εκείνη που δεν έφυγε ακόμα κι όταν έκατσαν για τρεις ολόκληρες ώρες σε ένα πεζουλάκι και δεν μιλούσαν.
Μόνο την έβλεπε να κλαίει.
Αλλά αυτή δεν ήταν έτσι. Δεν είναι πραγματικά έτσι.
Αλήθεια όμως, πώς είναι; Ποια είναι;
Ένα μήνα τώρα έχει χάσει τον εαυτό της.
Δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα που να ήταν καλά.
Πάντα μέσα στη μέρα τον σκεφτόταν, σκεφτόταν αυτό που της είχε πει.
Και κάθε βράδυ έκλαιγε.
Λιγότερο, περισσότερο. Δεν είχε σημασία.
Ένα μήνα τώρα κανένα συναίσθημα δεν είχε αλλάξει.
Και απ' όσο μπορούσε να προβλέψει δεν θα άλλαζε σύντομα.
Αλλά αποφάσισε να μην κλάψει άλλο.
Ό,τι κι αν έγινε, εκείνη ξέρει πως αυτή τη φορά προσπάθησε.
Έκανε κάτι για να το αλλάξει.
Άσχετα αν δεν τα κατάφερε!
Ίσως πάλι και να κατάφερε κάτι.
Θα την θυμάται.
Θα θυμάται ότι πριν τόσο καιρό μία κοπέλα τον έπιασε στις 8 το πρωί και του είπε όσα του είπε.
Θα θυμάται τίποτα άλλο;
Αυτή όλα τα θυμάται.
Όσα είχαν πει, τον κόμπο στο στομάχι πριν του μιλήσει, το χαμόγελό του, τα δάκρυά της.
Πόσο θέλει να τα θυμάται κι αυτός!
Αχ, αυτό το χαμόγελό του! Δεν πρόκειται να το ξεχάσει.
Τίποτα δεν θα ξεχάσει.
Τα χείλη του στο "καλημέρα", το μοναδικό πράγμα που έλεγαν κοντά.
Όχι, είχαν πει κι ένα "καλό μεσημέρι". Ούτε αυτό θα το ξεχάσει.
Το βλέμμα του όλο απορία όταν γυρνούσε και την έβλεπε να τον κοιτάει.
Τον τρόπο που σήκωνε τα μανίκια.
Τον αστείο τρόπο που περπατούσε.
Τον παράξενο τρόπο που γυρνούσε πίσω.
Τις αντιδράσεις των άλλων όταν έλεγε ότι είναι όμορφος.
Μα ότι και να τις έλεγαν, ποτέ δεν σταμάτησε να το λέει και να το πιστεύει.
Για 'κείνη ήταν όμορφος.
Ήταν βασικά... υπέροχος.
Δεν μετάνιωσε για τίποτα από όλα αυτά.
Εντάξει, ίσως μόνο λίγο, επειδή δεν θα καταλάβει πόσο σημαντικός έχει υπάρξει.
Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα άλλο.
Της μένει πολύ λίγος χρόνος μαζί του.
Και έχει σκοπό να τον απολαύσει.
Να νιώσει την κάθε στιγμή που έρχεται, πριν φύγει.
Γι' αυτό αποφάσισε να μην κλάψει ξανά.
Αποφάσισε να τον κοιτάζει επίμονα, όπως τότε.
Πλέον δεν έχει να κρύψει κάτι.
Και 6 μέρες είναι τρομακτικά λίγες για "ντροπούλες".
Θέλει να θυμάται.
Να ΤΟΝ θυμάται.
Γιατί αν μη τι άλλο της έδωσε τόσα πολλά.
Έμαθε πως είναι να ξυπνάς με χαμόγελο για ένα μόνο λόγο.
Και θα συνεχίσει να ξυπνάει έτσι.
Για όσα πρωινά τους μένουν της μένουν ήθελα να πω -βγήκε πραγματικά πολύ αυθόρμητο!- θα συνεχίσει να ξυπνάει με το ίδιο χαμόγελο.
Το χαζό αλλά και τόσο ερωτευμένο χαμόγελο που οφείλεται στην ύπαρξή του και μόνο.
Δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.
Ήταν -και είναι- σίγουρη πως μπορεί να του δώσει πολλή αγάπη.
Να του την δώσει όμως, όχι να του την επιβάλλει.
Έχει διαφορά.
Αυτός ίσως είναι ευτυχισμένος χωρίς αυτήν.
Και πραγματικά αυτό είναι το μόνο που θέλει.
Δεν μπορεί να μπει στη ζωή του.
Ούτε καν να τον κρατήσει στη δική της.
Στο μυαλό της όμως θα τον κρατήσει. Αυτό δεν μπορεί να της το απαγορεύσει.
Είναι αποφασισμένη πλέον.
Θα χαμογελά.
Όχι επειδή τον ξέχασε, όχι.
Όχι επειδή θα πάει παρακάτω.
Μόνο γιατί είναι αποφασισμένη να ζήσει κάθε λεπτό μαζί του.
Αν είναι να τη θυμάται, ας την θυμάται τουλάχιστον χαμογελαστή!