Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Εσύ φταις!

Τότε είχα πει πως μου είχες κάνει ζημιά. Πέρασαν όμως 14 μήνες, ένας χρόνος και κάτι ψιλά, για να καταλάβω ακόμα κι εγώ η ίδια τι εννοούσα.
Ζημιά. Στην κυριολεξία.
Είναι που όλοι συγκρίνονται μαζί σου, υποσυνείδητα, χωρίς να το θέλω. Και μετά από αυτή τη σύγκριση απλά απορρίπτονται. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Μόνο και μόνο επειδή δεν είναι εσύ. Σαν να άφησες ένα κενό που μόνο εσύ μπορείς να συμπληρώσεις. Να δεις που και το καλοκαίρι το ίδιο θα είχε γίνει...
Μα να ξέρεις ότι εγώ το πάω μια χαρά και εκεί που είμαι σίγουρη ότι μπορώ έρχεσαι και σε βλέπω δύο μέρες συνεχόμενες! Κι όχι μόνο σε βλέπω αλλά κάνεις δυο βλακείες που μου θυμίζουν λίγο εκείνο τον Απρίλιο και τον Μάιο και ταυτόχρονα με εκνευρίζουν γιατί πίστευα ότι μετά από τόσο καιρό αυτό είχε ξεπεραστεί. Και την ώρα που ρίχνεις το βλέμμα στο κενό εγώ θέλω να σου φωνάζω από τη μία ότι δεν είμαι αόρατη και το βλέμμα σου μπορεί να πέσει πάνω μου και από την άλλη ότι δεν πρέπει να νιώθεις άσχημα για τις επιλογές σου. Όποιες κι αν ήταν αυτές. Αντιμετώπισέ με σαν μία ξένη, αν το θέλεις, που δεν την έχεις δει ποτέ πριν, δεν έχετε μιλήσει, δεν ξέρεις το όνομά της. Αλλά αυτό το βλέμμα στο άπειρο μην το κάνεις. Αυτό δεν το αντέχω.