Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Τι τίτλος να μπει κ εδω...

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Θυμάσαι; Αμφιβάλλω. Και πλέον δεν έχει σημασία.
Κοίτα πως αλλάζουν τα πράγματα, πως αλλάζουμε εμείς...


Σαν χθες ήταν ρε!!

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

I should have given you a reason to stay.

Ξεχωριστό. Διαφορετικό.
Κάτι άλλο.
Δεν νιώθω πεταλούδες στο στομάχι όταν σε βλέπω.
Αλλά είναι ωραία να σε βλέπω.
Και θυμάμαι ακόμα την φωνή σου. Αμιδρά.
Ίσως να είναι κ λανθασμένος ο ήχος.
Και αν είχα τις ίδιες ευκαιρίες πολλά θα άλλαζα. Μα δεν τις έχω. Και δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι.
Ξέρεις κάτι; Πάντα εκεί θα είσαι.
Θα σε έχω πάντα πολύ ψηλά.
Και δεν ξέρω αν θα έρθει κάποιος που θα μπει πάνω από σένα.
Γιατί πρώτη φορά νιώθω κάτι τόσο δυνατό.
Θα είσαι ψηλα λοιπόν.
Μα λέω να αφήσω τους υπόλοιπους να σε πλησιάσουν.
Δεν θα σε φτάσουν. Το ξέρω.
Να προσπαθήσουν.
"Ανοιχτή σε προτάσεις" όπως είχε πει κ μια ψυχή.
Σ' αγαπάω.
Που κατά κύριο λόγο σημαίνει νοιάζομαι.
Σε νοιάζομαι λοιπόν. Κι ας ακούγεται γελοίο κι ας μην μπορούν να το καταλάβουν.
Θα είμαι πάντα ερωτευμένη με το χαμόγελό σου. Με το χαμόγελο που γνώρισα.
Και το μοναδικό σου άγγιγμα όταν έλεγες "Καλές γιορτές". Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να ήταν και καλές τελικά.
Ήταν λάθος που ξαναγύρισα. Έστω και γι' αυτό το λίγο.
Είναι πολύ ουσιαστικό όλο αυτό για να το κλείσω σε ένα "μου αρέσει".

Για άλλη μια φορά, να προσέχεις -αφού ποτέ δεν μπόρεσα να σε προσέχω εγώ-, να χαμογελάς -σε ομορφαίνει-, και να αγαπάς. Να αγαπάς αληθινά -είμαι σίγουρη ότι ξέρεις και μπορείς.



Ίσως, κάποτε, κάπου αλλού...


Κι άφησε το πέρασμά του
πέρασμα ζωής θανάτου
στην καρδιά μου σαν σφραγίδα 
μία πεθαμένη ελπίδα.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Τα πάθη της βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ,εσύ, εσύ.
Κ'αθε σταγόνα κι ένα εσύ, 
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ εσύ.

Κική Δημουλά





*Ξεφύλλισμα στο βιβλίο της λογοτεχνίας...