Αυτό.Τελεία.

The show must go on?

Έτσι απλά. Τόσο γρήγορα. Τόσο νωρίς.

Νωρίς; Μα είναι 4 μήνες. Ναι, σε πολύ λίγο θα γίνουν 4.

Θα του μιλήσω. Πρέπει να ξέρει. Αν δεν προσπαθήσεις, δεν πρόκειται να μάθεις.

Και του μίλησα. Και έμαθε. Και προσπάθησα και έμαθα κι εγώ.

"Όταν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις και τίποτα να χάσεις"

Κι όμως έχασα. Τη γη κάτω από τα πόδια μου, τα όνειρα και τις σκέψεις τόσων ημερών.

Δεν τα έχασα ακριβώς. Απλά μου είπες ότι δεν έχουν κανένα νόημα. Μου τα διέγραψες ΟΛΑ.

Και δεν το έκανες καν με τον σωστό τρόπο. Σωστός; Υποκειμενικό δεν είναι; Ωραία, με τον υποκειμενικά σωστό τρόπο τότε. Με τον "τυπικό".

Εγώ σε έπιασα και σου μίλησα. Με άκουσες για δύο λεπτά, μόνο. Αλλά με άκουσες. Με είδες.

Έκανα λάθος; Το είπα λάθος; Πολύ χαλαρά, ναι. Πολύ αδιάφορα, ίσως. Αλλά λάθος; 

Δεν σου είπα "Σ' αγαπώ" και μόνο γι' αυτό μετανιώνω. Αλλά δεν ξέρω... θα το άντεχες; Το "Σ' αγαπώ" μου θα το 'αντεχες; 

Δεν μπορώ να σε αναγκάσω να με αγαπήσεις, να νιώσεις όσα έχω νιώσει, ούτε καν να καταλάβεις.

Βρήκες τον πιο απρόσωπο τρόπο για να απαντήσεις σε κάτι τόσο σημαντικό. Ήθελα μόνο ό,τι είπες, να το πεις κοιτώντας με, έχοντάς με απέναντί σου. Δεν το έκανες.

Ακόμα κι έτσι όμως... Ακόμα και με τον τρόπο που το έκανες -γιατί ας πούμε ότι σε καταλαβαίνω και σε δικαιολογώ- ήσουν εσύ. Ήταν εσύ. Αυτά που έγραψες ήταν δικά σου και όπως τα περίμενα. Όπως θα τα περίμενα, αν περίμενα την απάντησή σου. Ήσουν γλυκός ακόμα κι εκεί. Γλυκός μέχρι το "Λυπάμαι". Ξέρεις πόσο ειρωνικό και βασικά.... ψεύτικο ακούστηκε; Λυπάσαι; Ναι ΟΚ, ενώ εγώ πετάω από τη χαρά μου. Λες και δεν είναι αυτό που θες. 

Κοίτα που τελικά ούτε ο χρόνος, ούτε εκείνη είναι αυτά που σε πήραν από μένα. Εσύ ήσουν. Και μάλλον είναι καλύτερο.

Το θέμα είναι τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνω, να νιώσω, να σκεφτώ τώρα; 

Τώρα που δεν υπάρχει τίποτα να πιαστώ και να συνεχίσω. Ήρθες σε μια περίοδο της ζωής μου που ήταν υπερβολικά δύσκολη. Και τώρα με αναγκάζεις να ζήσω μία χειρότερη.

Ας είσαι τουλάχιστον καλά.

Με όποια θες.

Με όποια "μπορεί να γίνει κάτι".

Και ας την αγαπήσεις.

Και ας νιώσεις όπως νιώθω εγώ. Όχι όπως νιώθω τώρα. Όπως νιώθω κάθε στιγμή που σε βλέπω.

Για μένα δεν έχεις τελειώσει.

Για μένα αξίζεις ακόμα.

Εγώ σ' αγαπάω ακόμα.

 Εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω.

Και την επόμενη φορά που θα σου μιλήσει κοπέλα,

μην της πεις ότι λυπάσαι.

Μπορεί να αντιδράσει αλλιώς! 

Καληνύχτα!

Δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν ξέρω πως να αρχίσω. Πώς να αρχίσω;  Ήθελα να περιγράψω όλο αυτό που ζω τους τελευταίους 3 μήνες, εκείνον και αυτά που αισθάνομαι. Για κάποιο λόγο όμως δεν γίνεται. Είναι πολλά και τώρα δεν γίνεται.
Ξέρεις κάτι; Το ξέρω ότι δεν βοηθάω και το ξέρεις κι εσύ. Όπως επίσης ξέρω ότι ουσιαστικά ποτέ δεν σε έχω βοηθήσει. Αλλά όπως σου έχω ξαναπεί ό,τι μαζί σου το εννοώ. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος. Όσο κι αν πιστεύω ότι θα το κάνει, δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι δεν πρέπει να μετανιώνεις. Εσύ το έχεις παλέψει, το έχεις προσπαθήσει. Αν περάσει, θα ξέρεις πως έκανες ό,τι μπορούσες. Βλέπεις, δυο-τρία βράδια, είχε ξανάρθει στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πως, αλλά δεν γύρισαν συναισθήματα. Θλιβερό, ε; Να έχεις νιώσει τόσα πολλά για έναν άνθρωπο και δύο μήνες μετά να υπάρχουν μόνο οι αναμνήσεις. Τέλος πάντων, ξέρεις τι γύρισε; Ένα "αν". Τι θα είχε γίνει αν τον έβλεπα συχνότερα, αν του είχα μιλήσει, ΑΝ! Και μπορώ να σου επιβεβαιώσω ότι αυτό το συναίσθημα είναι χάλια. Εσύ όμως δεν έμεινες εκεί και ναι είναι καλύτερο το γεγονός ότι το πήγες ένα βήμα παρακάτω.
Μόνο 25 μέρες μαζί σου; Δεν γίνεται, δεν μπορεί να μας μένει μόνο τόσο. Είχα πει ότι θα ήταν διαφορετικό, αλλά σήμερα συνειδητοποίησα ότι θα καταλήξω πάλι εκεί. Ξέρω πως είναι να σου λείπει κάποιος. Το έχω νιώσει, το θυμάμαι. Μία φορά είναι αρκετή. Δεν θα το αντέξω και δεύτερη. Δεν θα το αντέξω.

Μερικές φορές όμως, οφείλεις να είσαι καλά.

Είναι μία απ' αυτές, οπότε... Καληνύχτα!