Μονάχα εσύ να 'σαι καλά...

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Πάνω από ένας χρόνος. 13 μήνες. Ξέρεις τι είναι 13 μήνες;  Είμαι ακόμα εδώ, περιμένοντας για κάτι που δεν πρόκειται να γίνει. Από τη αρχή το ήξερα. Απλά ήθελα να το συνειδητοποιήσω. Ο ενθουσιασμός, ο έρωτας...

Ο έρωτας για κάποιον που δεν ξέρω. Γιατί δεν σε ξέρω.

Γιατί δεν ξέρω αν είσαι τόσο τέλειος όσο σε φαντάζομαι. Και δεν θα το μάθω.

Γιατί κουράστηκα να περιμένω.

Γιατί δεν θα βρω ποτέ το θάρρος να σου μιλήσω.

Γιατί υπήρχαν νύχτες που σε χρειάστηκα.

Γιατί έχω πονέσει και έχω κλάψει πολύ για σένα.
Γιατί δεν μπορώ να σ'ονειρευτώ πια...
Μάλλον γι' αυτό φεύγω.

Μου έμαθες να αγαπάω και να κάνω τρελά όνειρα! Κάθε μέρα ήλπιζα σε κάτι καινούργιο. Όπου κι αν ήμουν, είχα έναν καλό λόγο για να είσαι κι εσύ εκεί. Μόνο να σε δω ήθελα. Αλλά δεν ήσουν πουθενά. Με τον καιρό συνήθισα, δεν σε ζητούσα, μου ήταν αρκετό το να σε σκέφτομαι. Αργότερα δεν μπορούσα να κάνω ούτε αυτό.
Και εκείνη την ημέρα... Εκείνη την ημέρα που βυθίστηκα στα μάτια σου... Κατάλαβες τίποτα; Ένιωσες κάτι από τα συναισθήματά μου; Μπόρεσα να σου μεταδώσω τίποτα; Δεν θα το μάθω. 3 Ιανουαρίου ήταν. Έχουν περάσει μόνο 25 μέρες.
Αγάπησα τα πάντα πάνω σου. Αγάπησα εσένα, περισσότερο απ' όσο αγαπάς εσύ τον εαυτό σου.
Αγάπησα το χαμόγελό σου, παρόλο που δεν θα μου χαμογελάσεις ποτέ.
Αγάπησα τα μάτια σου, παρόλο που δεν θα με κοιτάξουν ποτέ όπως τα κοίταξα εγώ εκείνη την τελευταία φορά.
Αγάπησα τα χείλη σου, ναι τα χείλη σου, παρόλο που δεν θα τα φιλήσω ποτέ.
Αυτοκαταστροφικό συναίσθημα ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Όλα αυτά που έχεις να δώσεις γυρίζουν πάλι πίσω σε σένα...

Δεν σε κατηγορώ για τίποτα. Δεν φταις εσύ. Το κακό μας timing φταίει.Όπως είπα μου έμαθες να αγαπάω και να κάνω όνειρα. Ήσουν ό,τι πιο δυνατό έχω νιώσει μέχρι τώρα. Αλλά ήρθε ο καιρός να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Να με αφήσω να ζήσω, να ονειρευτώ, να ερωτευτώ, να αισθανθώ κάτι πιο δυνατό από σένα.
Ελπίζω και κάτι πιο αληθινό.
Τον εαυτό μου κατηγορώ. Άδικα ίσως, αλλά το κάνω. Έπρεπε να είχα προσέξει τα μάτια σου με την πρώτη ευκαιρία. Έπρεπε να κάνω ό,τι μπορώ για σένα, για μας. Αλλά και πάλι, ακόμα και αν έκανα τα αδύνατα δυνατά για να δημιουργηθεί αυτό το "εμείς" δεν ξέρω αν θα είχα το αποτέλεσμα που ήλπιζα. Αν θα σε αποκτούσα. Λάθος λέξη. Μα δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά.
Ξέρεις πόσο δύσκολο ήταν να το πω; Να το πω δυνατά. Να με ακούσω για πρώτη φορά να το λέω.
"Ο Γιώργος τελείωσε." 
Και ναι, αυτή τη φορά το εννοώ.
Δεν φεύγω από εγωισμό, καταλαβαίνεις; Δεν θεωρώ εγωισμό να μην θέλω να με πληγώσω άλλο. Να θέλω να με προστατεύσω.

Για σένα αυτό δεν άρχισε ποτέ. Για μένα τελειώνει εδώ.
Να ξέρεις ότι υπήρξε κάποια που σ' αγάπησε πολύ.
Να είσαι καλά. Μόνο αυτό θέλω.
 Ειρωνικό ακούγεται ε; Τόσο καιρό καλά είσαι και δεν ξέρεις τίποτα.
Τέλος πάντων, θα μου λείψει όλο αυτό. Θα μου λείψουν οι γαλάζιες γραμμές που έβαζα παντού. Θα μου λείψει να σε λέμε πάπια και να γελάμε. Θα μου λείψει να λένε οτιδήποτε για το γαλάζιο και να λέω "σαν τα μάτια του". Σε θυμίζει το αμύγδαλο και τα μπλε στυλό (όχι τα gel, τα άλλα!) Σε θυμίζει ο χειμώνας. Σε θυμίζουν τα σκατζοχοιρέ μαλλιά. Σε θυμίζουν τα δίχρωμα ριγέ πουκάμισα. Σε θυμίζουν όλα αυτά τα τραγούδια που ανέβαζες. Σε θυμίζει το λεοπάρ και η φυλή των Μάγια. Σε θυμίζουν εκείνες, που χωρίς εσένα μπορεί και να συμπαθούσα. Σε θυμίζει η φλόγα. Σε θυμίζουν τα pitbull. Καμιά φορά, σε θυμίζει και το γκρι..Όλα αυτά πριν από σένα, δεν είχαν καμία απολύτως σημασία..Όλες αυτές οι έννοιες θα είναι πάντα συνδεδεμένες μαζί σου.Και θα μου λείψουν. Θα μου λείψεις εσύ.
Δεν σε διαγράφω. Απλά σε κάνω ένα κομμάτι από το παρελθόν μου. Γιατί δεν μπορείς να αντέξεις άλλο στο παρόν μου. Τις αναμνήσεις θα κρατήσω και τίποτα άλλο. Τις αναμνήσεις από τα συναισθήματα. Δεν έχω κάτι άλλο να θυμάμαι.
Εξάλλου, αν σε χρειαστώ, ξέρω που θα σε βρω. Εκεί που ήσουν πάντα.
Τα έγγραφά μου. Φάκελος: γιώργος. Όνομα αρχείου: ματάκια του.

Και κάπου εδώ, σου λέω αντίο...
Να προσέχεις...

Που ξέρεις... μπορεί κάποια στιγμή να διαβάσεις όλα αυτά που έχω γράψει και ίσως... ίσως ένα κομμάτι σου καταλάβει στο ελάχιστο τι ένιωσα.

My pefect day!

Επηρεάζομαι πολύ από βιβλία, ταινίες κλπ. Πρόσφατα διάβασα το "Πριν φύγω" που η πρωταγωνίστρια σκέφτεται πώς θα ήταν η τέλειαμέρα της.

Η τέλεια μέρα. Υπάρχει; Αν υπάρχει τότε σίγουρα για μένα θα είναι κάπως έτσι...

Η τέλεια μέρα είναι η πιο ζεστή Παρασκευή του Μαΐου. Έχουμε σχολείο και γράφουμε Μαθηματικά. Το πρωί ξυπνάω δύο λεπτά πριν το ξυπνητήρι. Ανοίγω το κινητό και ένα ξεχασμένο "Καληνύχτα" από χτες το βράδυ με κάνει να χαμογελάσω. Μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι, χαρούμενο ευτυχώς! Ρίχνω λίγο νερό στο προσωπό μου. Είναι δροσερό! Έχω χρόνο να ισιώσω τα μαλλιά, αλλά σήμερα είναι πολύ όμορφα, Θα τα αφήσω έτσι. Σοκολατένια cornflakes με γάλα. Πέρασε η ώρα νομίζω. Πάω να ντυθώ. Το φαρδύ μακρύ τζην ή την βερμούδα; Το δεύτερο μάλλον και μία φαρδιά μπλούζα από πάνω. Τι ώρα είναι; Έχω άλλα δέκα λεπτά μέχρι να κατέβω. Ξανατσεκάρω την τσάντα. Μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη.

-Μπαμπά, η ώρα είναι 8 εγώ φεύγω.

Παίρνω τσάντα και κατεβαίνω. Η Κορίνα είναι ήδη εκεί και με βρίζει που είμαι μες στην τρελή χαρά ενώ εκείνη νυστάζει. Φτάνουμε στο Δημοτικό. Μετά από λίγο έρχεται η Μαρία με την Ευαγγελία. Η Μαρία κάνει ανάποδα το "Εδώ δεν έχω πέσει ποτέ κι εδώ πάω έτσι". Η Ευαγγελία γελάει. Έρχονται και προχωράμε μαζί. Λέμε για άσχετα θέματα μέχρι που φτάνουμε στο σχολείο. Όλοι είναι χαρούμενοι σήμερα. Κάτι παιδιά πέφτουν πάνω μας και η Μαρία λέει "Αυτό το κακό συνήθειο..." αλλά δεν τελειώνει τη φράση της. Γελάω και χτυπάει το κουδούνι. Οι ώρες περνάνε αδιάφορα. Τώρα γράφω Μαθηματικά. Άγχος! Μπαίνω στην αίθουσα. Τα θέματα είναι εύκολα. Τελειώνω γρήγορα και είμαι σίγουρη. Έχω γράψει καλά. Κατεβαίνουμε για διάλειμμα. Σήμερα έχουμε 5ωρο. Άλλες δύο ώρες. Άντε να περάσουν, μετά είπαμε με την Μαρία ότι θα πάμε βόλτα. Το τελευταίο κουδούνι χτυπάει. Κατεβάζω απουσιολόγιο. Όταν βγαίνω, μπαίνει. Ψιθυρίζω ένα "γεια". Δεν είμαι σίγουρη ότι μ' άκουσε. Μ' άκουσε! "Γεια σου!" Χαμογελάω και φεύγω.

-Άντε 50 ώρες

-Μην γκρινιάζεις! Πάμε;

Φεύγουμε. Και βασικά δεν ξέρουμε πού πάμε, αλλά περνάμε πολύ καλά στο δρόμο. Όχι! Δεν γίνεται να είναι αυτός εδώ! Παγώνω. Τον κοιτάω επίμονα. Τον πλησιάζω. Είναι η τελευταία μου ευκαρία άλλωστε. 

-Σ'αγαπάω, του λέω και του δίνω ένα απαλό φιλί.

Μόνο και μόνο για να έχω να θυμάμαι τη γεύση των χειλιών του.

Δεν περιμένω να δω την αντίδρασή του. Πάντως δεν με σταμάτησε. Θέλω να γυρίσω πίσω, να τον ρωτήσω αν του το κάνουν συχνά αυτό, αλλά δεν το κάνω. Ό,τι είχα να πω το είπα.

Κάνουε βόλτες πάνω κάτω στο δρόμο και γελάμε. Πόσο μ' αρέσει! Η Μαρία βρήκε αυτή τη μπλούζα με την αγγλική σημαία και ναι! κατάφερα να την πείσω να την πάρει. Γυρνάμε πίσω. Δεν θέλω να πάω σπίτι ακόμα. Καθόμαστε στο γνωστό μάρμαρο στη γωνία της πολυκατοικίας. Ναι, μάλλον θα ανέβουμε.

Το σπίτι είναι αρκετά δροσερό. Ό,τι χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή! Τι θα φάμε; Μμμ ενδιαφέρον! στις 7 έχουμε αγγλικά. Σε 5 ώρες; Δεν περνάνε με τίποτα. 

-Στέφανε, θες να παίξουμε;

Και παίζουμε. Όπως όταν είμασταν παιδιά. Χτυπιόμαστε με τα μαξιλάρια, με κουκουλώνει με το ένα, εγώ εκνευρίζομαι και τον δαγκώνω. Με αφήνει και γελάμε. Συνεχίζουμε με άλλο παιχνίδι. Θυμάσαι αυτό με τα χέρια; Έχασα. Δεν πειράζει, είχαμε πολύ καιρό να το κάνουμε. Πήγε κιόλας 6; Αρχίζω να ετοιμάζομαι.

-Τι θα βάλεις;

-Ε, μάλλον αυτά που φόραγα το πρωί.

-Βάλε μαγιό από μέσα μάλλον θα βουτήξουμε.

-Α ναι, έχει παραλία μετά, το ξέχασα.

Εννοείται πως δεν το είχα ξεχάσει! Μετά το φροντιστήριο θα πάμε στην παραλία με τα παιδιά. Ναι, τελικά λέω να βάλω το μαγιό από μέσα. Το μαύρο; Ναι ναι, το μαύρο! Έτοιμη!

Το μάθημα στα αγγλικά είναι υπέροχο. Πάντα περνάμε ωραία όταν κάνουμε speaking. Πόσο έχουμε ακόμα; 10 λεπτά. Άντε άντε να τελειώνουμε! 

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Μια ώρα δρόμος από 'δω περίπου. Δεν πειράζει μ' αρέσει να ταξιδεύω βράδυ. Χαζεύω τα αυτοκίνητα. Πού πάνε όλοι αυτοί άραγε; Είναι όλοι τόσο χαρούμενοι ή είναι πιεσμένοι με τα προβλήματα της καθημερινότητας;

Τι, φτάσαμε; Κιόλας; Μάλλον αργήσαμε! Οι περισσότεροι είναι ήδη εκεί. Κάθομαι στην άμμο και ακούω μόνο το κύμα. Ίσως και κάτι ονόματα από 'δω κι από 'κει. Κοιτάω τον ουρανό. Δεν έχω δει ποτέ αστέρια να πέφτουν. Μάλλον δεν θα μου κάνουν τη χάρη ούτε σήμερα. Θέλουν να πάε πιο εκεί να ανάψουμε φωτιά και να καθίσουμε τριγύρω.

-Μαρία θα έρθεις;

-Ε; Ναι σε λίγο.

Ξέρω ότι είναι καλά. Απομακρύνομαι. Είναι ωραία εδώ. Ούτε που κατάλαβα πότε τι κανονίσαμε να βρεθούμε όλοι αυτοί εδώ. Σημασία έχει ότι έγινε! Όπα κάτσε... Ο Μιχάλης είναι αυτός; Ο Μιχάλης είναι! Πρέπει να πάω να της το πω. Καλά τι κάνει αυτός εδώ; Δεν έχει νόημα να τρέξω, τον εντοπίζει από χιλιόμετρα. Κάτι ψάχνει. Τι ψάχνει; Τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να πάω να τον χαιρετήσω; Όχι, αφού έτσι κι αλλιώς δεν τον ξέρω. Την κοιτάει. Φαίνεται να βρήκε αυτό που έψαχνε. Τη Μαρία έψαχνε; Ναι! Πλησιάζει αργά, λες και ντρέπεται να το κάνει. Να κάνει τι; Κάθεται δίπλα της και είναι άκρως συμετρικός! Αλλά δεν τον κοιτάει. Κοιτάνε μαζί το άπειρο. Αρχίζουν και μιλάνε. Δεν μπορώ να ακούσω τι λένε. Ρε τι γίνεται, έχω χάσει επεισόδια; Γελάνε. Γελάνε μαζί και γελάνε πολύ. Ο Τάσος! Όλοι εδώ είναι; Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Σηκώνομαι, αυτόν θα πάω να τον χαιρετήσω.
-Εε... γεια!
-Γεια...
-Πού έμαθες ότι θα είμασταν εδώ;
Γυρνάει το βλέμμα του.
-Ο Μιχάλης;
Δεν ήξερα ότι έκαναν παρέα. Βέβαια απ' ότι φαίνεται πολλά δεν ξέρω!
-Ναι. Ξέρεις το πρωί δεν είπαμε πολλά και είπα να έρθω εδώ. Ελπίζω να μην υπάρχει πρόβλημα.
Μα ποτέ δεν λέμε πολλά! Το "γεια" ήταν άθλος! Και εννοείται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα!
-Πάμε προς τα 'κει;
Όχι, έλα κάτσε λίγο εδώ. Θέλω να σου πω πολλά. Θέλω να αρχίσουμε να μιλάμε για διάφορα θέματα, που να μην συνδέονται μεταξύ τους.
-Ναι, ό,τι θες.
Δεν μιλάμε. Νιώθω την παρουσία του δίπλα μου όμως. Περπατάει ωραία. Περπατάει όπως πρέπει. Πρέπει να τον έχω γεμίσει άμμο. Τον αισθάνομαι να σταματάει. Σταμματάω κι εγώ. Τον κοιτάω και χαμογελάει. Δεν μπορώ να μην κάνω κι εγώ το ίδιο. Δύο λεπτά στεκόμαστε εκεί. Συνεχίζουμε. Αρχίζουμε και μιλάμε με τα παιδιά. Νιώθω πολύ πιο άνεται τώρα. Η Μαρία είναι ακόα εκεί με τον Μιχάλη. Ό,τι και να λένε περνάνε καλά. Φαίνεται! Σηκώνονται και έρχονται προς εμάς. Την κρατάει από τη μέση. Είναι αυτό που φαντάζομαι; Κάθονται δίπλα και σκύβω  στ' αυτί της: "ΘΑ ΜΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑ", αρκετά σιγά ώστε να μην ακουστεί και αρκετά δυνατά για να καταλάβει ότι το ύφος μου.
Αρχίζουμε και τραγουδάμε. Τι ώρα είναι; Αργά. Δεν με νοιάζει. Τίποτα δεν με νοιάζει τώρα. Έχω περάσει την τέλεια μέρα μου και γύρω μου βρίσκονται άνθρωποι που αγαπάω. Ή που με έχουν κάνει χαρούμενη. Ή που έπρεπε να βρίσκονται στην τέλεια μέρα μου τέλος πάντων!
Αρχίζουν και μπαίνουν στη θάλασσα. Μπαίνω κι εγώ. Πάντα με φόβιζε η θάλασσα το βράαδυ. Τώρα δεν φοβάμαι τίποτα πια...




Και τώρα έλα να παίξουμε! Περιέγραψε κι εσύ τη δική σου τέλεια μέρα. Όπως φαντάζεσαι ότι πρέπει να είναι!

Όλα ανατρέπονται...

Το έμαθα πριν λίγο και πραγματικά σοκαρίστηκα. Ξέρεις είναι απ' αυτά που υπάρχουν γύρω σου, αλλά ποτέ δεν πιστεύεις ότι μπορεί να συμβεί σε σένα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι πρέπει να πω. Ένα "συλλυπητήρια" δεν φτάνει. Δεν μπορώ ούτε να σε πάρω τηλέφωνο. Είπες να μην το μάθει κανείς. Αλλά δεν γινόταν να μην το ξέρω. Εδώ και ένα χρόνο έχουμε χαθεί ναι. Αλλά κάποτε έπαιζες πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Και εγώ στη δική σου. Δεν μίλαγες ποτέ ανοιχτά. Ήξερα όμως, ότι τον θαύμαζες. Υπήρχε στον τόνο της φωνής σου, κάθε φορά που μίλαγες γι' αυτόν. Εγώ δεν τον ήξερα καν. Μια φορά τον είχα δει. Δεν μπορώ να σου πω ότι η ζωή συνεχίζεται. Όχι γιατί δεν είναι αλήθεια αλλά γιατί έχεις χάσει τη γη κάτω από τα πόδια σου τώρα. Θέλω μόνο να μπορέσω να είμαι εκεί. Να με αφήσεις να είμαι εκεί μάλλον. Δεν σου άξιζε γαμώτο...

Ιt's snowing!

ναι ναι, αυτή είμαι εγώ

Γειααα(: Παρασκευοσάββατο στο χωριό μου. Βαλτεσινίκο Αρκαδίας παρακαλώ! Και γουάου, χιόνισε! Απλά πανέμορφα*.* Για μια στιγμή αισθάνθηκα ότι μόνο εκεί, μόνο κάτω από τις νυφάδες που πέφτουν, μπορείς να ονειρευτείς. Βέβαια το ίδιο σκέφτηκα και στη διαδρομή για το σπίτι:$ Επιστρέφουμε στο χιόνι. Ήταν τόσο... τόσο άσπρο! Ναι, άσπρο και απαλό και αθώο στα μέρη που δεν είχε πατήσει κανείς ακόμη. Μπορούσες να κοιτάς τα έλατα για ώρες. Προσπάθησα να φτιάξω χιονάνθρωπο. Ναι, και έμεινα στην προσπάθεια!;ρ Προσπάθησα να κάνω αγγελάκι στο χιόνι. Όχι, δεν μπορώ να πω, του έμοιαζε! Κάπως! Δυο μέρες ήταν αρκετές πάντως;)
Αύριο μάθημα. Γουαου! Πρώτη ώρα Κείμενα -ελπίζω. Πιστεύω ότι θα περάσουμε καλά. Ξέρεις πρώτη μέρα, με καλούς καθηγητές (μα τι λέω, έχουμε αγγλικά και ιστορία-.-). Έλα τέλος η γκρίνια. Αύριο θα περάσουμε καλά. Γιατί είπα ότι θα είμαι πιο αισιόδοξη αυτή τη χρονιά! Πρέπει να τελειώσω και μία βιβλιοπαρουσίαση. "Ο χορός της ζωής", πολύ ωραίο βιβλίο! Λέω να πηγαίνω σιγά, ε? ΝΑΙ!

Και να θυμάσαι, στο τέλος όλα θα είναι καλά.

 

Κάτι πήγε στραβά...

Οοοο:) Πρώτη ανάρτηση για το 2012! Χρόνια πολλά, καλή χρονιά και τα συναφή! Όχι καλή, καλή. Πώς περάσατε; Ελπίζω καλά. Καλύτερα από μένα δηλαδή. Τα έχουμε ξαναπεί. Μόνο τις δύο παραμονές (Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς) πέρασα πολύ καλά. Το επίθετο "καλός" έχει την τιμητική του βλέπω!;ρ Ευχές για αυτή τη χρονιά; Λοιπόν! Εύχομαι να έχετε ό,τι επιθυμείτε, να χαμογελάτε, να ερωτευτείτε, να σας ερωτευτούν (!), να γνωρίσετε ανθρώπους που θα σας κάνουν χαρούμενους, να περνάτε πολύ χρόνο με αυτούς που σας καταλαβαίνουν, κάθε μέρα να είναι ξεχωριστή και να πάρετε όλα όσα σας αξίζουν!  Ο Άγιος Βασίλης τι δώρο έφερε; Εμένα μου έφερε παπούτσια:) Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, πως έτρεχα κάτω από το δέντρο ή στον σάκο πάνω από τον καναπέ για να ανοίξω το δώρο! Η ιδέα ότι κάποιος μπορεί να γυρίσει τον κόσμο σε μία μόνο νύχτα και να μοιράσει στα παιδιά τα δώρα που ήθελαν είναι μαγική. Βέβαια, η μαμά μου, μού έλεγε ότι σε κάποια παιδάκια πάει τα Χριστούγεννα, για να προλάβει.  Δεν έχει πια τόση πλάκα το πρωί της Πρωτοχρονιάς:/ Τώρα που ξέρω ότι ο "Άγιος" θα έχει ψωνίσει από κάποιο μαγαζί της γειτονιάς, ότι δεν θα πει από την μπαλκονόπορτα, ότι δεν έχει νόημα να τον περιμένω, ότι δεν θα φάει τα κουλουράκια, ότι δεν θα πιει το γάλα, ότι δεν θα γυρίσει τα ξημερώματα στο χωριό του εξουθενωμένος. Φτάνει με τα Χριστούγεννα!
Και μέχρι χτες -το απογευματάκι περίπου- πίστευα ότι το 2012 ξεκίνησε υπερβολικά καλα! Και θα γράψω όλο το κείμενο με γαλάζιο γιατί έχω πολύ καιρό να το κάνω!
Σε είδα λοιπόν! Ήσουν εσύ. Και είμαι σίγουρη. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που χάρηκα. Βασικά το "χαίρομαι" δεν περιγράφει τα συναισθήματά μου εκείνη τη στιγμή. Που αυτό τέλος πάντων! Γιατί μπόρεσα να σε αναγνωρίσω μετά από εννιά μήνες. Εννιά μήνες. Μετά από τόσο καιρό μου δόθηκε η ευκαιρία να σε κοιτάξω. Και το έκανα σωστά. Όπως έπρεπε, όπως είχα ονειρευτεί. Αυτά τα δύο δευτερόλεπτα που κράτησε, εστίασα στα μάτια σου. Μόνο και μόνο για να κρατήσω την εικόνα τους! Την εικόνα μας. Και επιτέλους μπορώ να χρησιμοποιήσω το μας. Αυτή ήταν η δικιά μας στιγμή. Για σένα δεν ήταν ό,τι ήταν για μένα. Αλλά δεν πειράζει! Γιατί αυτό το βλέμμα σου ήταν ικανό να με κρατήσει με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη για 3 μέρες τουλάχιστον. Αλλά υπήρξε κάτι άλλο που το έσβησε. Εκείνη. (και το γράφω με μαύρο γιατί δεν θέλω να πάρει ούτε λίγο από το γαλάζιο σου) Ή εσύ; Μάλλον εσείς. Γιατί αυτό το εσείς υπήρξε. Και ήταν αληθινό. Γιατί απ' ότι φαίνεται ακόμα υπάρχει. Πλανάται στον αέρα. Την αγαπάς. Έτσι δείχνεις τουλάχιστον. Αλλά και 'γω σ'αγαπάω. Περισσότερο απ' όσο θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις. Γιατί μπορεί αυτή να μην σε έχει βγάλει στι(Γ)μή από το μυαλό της, αλλά εμένα δεν με ρώτησε κανείς! Δεν ξέρω που βρίσκομαι. Προσπαθώ να το πάρω χαλαρά, ξέρεις τέλειωσε και απλά παίζετε με τραγουδάκια και status αλλά γαμώτο πονάει. Δεν αντέχω απλά να σε παρακολουθώ να της λες πόσο σε πλήγωσε και ότι δεν κατάλαβε πόσο την αγαπάς. Ούτε εκείνη να πετάει υπονοούμενα που -of course!- εσύ καταλαβαίνεις. Που θα πάει, θα περάσει!