Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Μα... συζήτηση;!

Η ζωή τελικά έχει περίεργο τρόπο να μας κάνει να καταλαβαίνουμε τα πράγματα. Ήσουν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα ότι η φυγή του θα με έκανε να δακρύσω. Γιατί είσαι κομπλεξικός, σνομπ και είρωνας, αλλά μου έμαθες πολλά. Μέχρι χθες θα ευχόμουν να φύγεις, αλλά όταν το έμαθα τελικά ήταν αλλιώς. Δεν σε συμπάθησα ποτέ, τουλάχιστον με τον κοινό τρόπο. Και ίσως γι' αυτό δεν σταμάτησα ποτέ να προσπαθώ. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι πίστευες σε μένα, ότι  με εμπιστευόσουν. Ήσουν ο μόνος που πρόφερε αυτή τη μαγική λεξούλα που ήθελα τόσο πολύ ν' ακούσω. Καλλιέργησες τον εγωισμό μου (αν μπορεί να ειπωθεί έτσι) με τον τρόπο που εσύ ήθελες, με τρόπο που θα βοηθούσε σε ό,τι κάναμε. Αυτό το άθλημα το αγαπούσα πάντα, αλλά μόνο μαζί σου πάλεψα τόσο πολύ. Πάλεψα χωρίς ευκαιρίες δοσμένες στο πιάτο. Μπορεί να μην έχω καταφέρει τίποτα, αλλά  "υπήρχε βελτίωση" και τώρα μόνο αυτό με νοιάζει.

Δεν θα μου λείψεις και το ξέρω. Μας λείπουν μόνο οι άνθρωποι από τους οποίους δεν πήραμε όσα θέλαμε. Έτσι κι αλλιώς όλοι έρχονται, μας δίνουν ό,τι έχουν και φεύγουν. Κι εγώ από σένα νομίζω ότι έχω πάρει όσα χρειαζόμουν...