Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Όπου πας θα σε κοιτάζω...!

"Ενώ είμαι αισιόδοξος όλη τη μέρα, όταν έρθει η νύχτα, μελαγχολώ και τα βλέπω όλα απαισιόδοξα"
Το Ξύπνημα της Φράουλας, Βαγγέλης Ηλιόπουλος

Μάλλον γι΄αυτό τα γράφω όλα αυτά τώρα. Επειδή είναι βράδυ. Αλλά πρέπει να το κάνω, έτσι δεν είναι; Και τα αποσπάσματα από τα βιβλία θα χρησιμοποιηθούν επειδή όταν τα διάβαζα σκεφτόμουν εσένα.

"Τότε πίστευα πως αυτό είναι αγάπη: να γνωρίζεις κάποιον τόσο καλά, που να γίνεται μέρος του εαυτού σου."
"Τόσα πράγματα γίνονται όμορφα όταν τα κοιτάζεις με προσοχή."
Πριν Φύγω, Λόρεν Όλιβερ

Η αλήθεια είναι πως ποτέ πριν δεν σε είχα προσέξει. Ήοσυν απλά ένα παιδί στο σχολείο. Ο απουσιολόγος του Γ3'. Αλλά όταν αρχίσαμε να μιλάμε... Ήσουν ξεχωριστός. Ναι, ξεχωριστός! Δεν έμοιαζες με τους άλλους, ούτε καν με τους φίλους σου. Τα πάντα πάνω σου ήταν διαφορετικά. Ο τρόπος που περπατούσες, οι κινήσεις των χεριών σου που μου έλεγαν ότι συνεχώς βρίσκεται σε μια αμηχανία, οι κουκούλα του φούτερ και της ζακέτας που δεν ήταν ποτέ φτιαγμένες, το χέρι σου να φτιάχνει τα γυαλιά όταν είχε βγει από την τσέπη και μάλλον δεν είχε τι άλλο να κάνει, τα σπυράκια που σε έκαναν πιο παιδί. Και προσπάθησα να σε μάθω μέσα από αυτές τις μικρές καθημερινές σου συνήθειες. Αυτά που εσύ σίγουρα ποτέ δεν έχεις προσέξει στον εαυτό σου. Και εκεί ουπς... ερωτεύτηκα!

"Είχε όλη την ώρα την εικόνα του μπροστά στα μάτια της κι ένιωθε πεταλούδες να "χορεύουν" στο στομάχι, όχι φυσικά από την πείνα."
Η Ελπίδα Πεθαίνει Πάντα Τελευταία, Ελπίδα Ισμαήλ

Είχες έρθει με τρόπο μαγικό και είχες μπει στη ζωή ου χωρίς να το καταλάβω. Είχες κυριεύσει τη σκέψη μου πριν καν το συνειδητοποιήσω. Με είχε καταλάβει ένας απεριόριστος ενθουσιασμός και μία αισιοδοξία για τα πάντα γύρω μου. Εκείνο το βράδυ της Παρασκευής που κατάλαβα γιατί όταν πληκτρολογούσα υπήρχε ένας κουβάρι που τυλιγόταν και ξετυλιγόταν στο στομάχι, πίστεψα ότι όλα μπορούν να συμβούν. 

"Και τώρα είχε στο πρόσωπο αυτό το ντροπαλό χαμόγελο που αγαπούσα."
Παντοτινά, Maggie Stiefvater 
"-Καλημέρα αγάπη μου."
Μια Αγάπη για Δύο, Ζωρζ Σαρή-Αργυρώ Κοκορέλη 

Μόνο καλημέρα λέγαμε. Και ξέρεις, όσο χαζό κι αν φανεί, κάθε πρωί γι' αυτό σηκωνόμουν. Για να σε πετύχω στο δρόμο και να πούμε "καλημέρα" σχεδόν ταυτόχρονα. Μετά να κοιτάξεις κάτω και να προχωρήσεις. Να γυρίσω και να σε δω να περπατάς. Αυτό ήθελα να σου πω κάποια στιγμή, Καλημέρα αγάπη μου. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις αλλά κρύβει τα πάντα μέσα του. 

"-Γιατί γελάς;
-Γιατί σ΄αγαπώ. Αυτό ήθελα να σου πω. Σ' αγαπώ."
Μια Αγάπη για Δύο, Ζωρζ Σαρή-Αργυρώ Κοκορέλη

Γαμώτο. Δεν κατάφερα ποτέ να στο πω. Δεν κατάφερες ποτέ να το ακούσεις. Το είχα τόσο ανάγκη να το ακούσεις, να στο πω, να το καταλάβεις, να το νιώσεις. Δεν έγινε ποτέ. Ούτε πρόκειται να γίνει. Κρίμα.

"Αυτό το "Θα τηλεφωνηθούμε"  είναι σαν ένα "Άντε παράτα με" με άλλοθι. Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο του εξασφαλίζει την απουσία κάθε ενοχής... Όλα μένουν μετέωρα."
Το Ξύπνημα της Φράουλας, Βαγγέλης Ηλιόπουλος

Έτσι αυτή την Παρασκευή πρωί που σου μίλησα μου είπες ένα "Θα μιλήσουμε μετά, ΟΚ;" Και πίστεψα ότι θα μιλούσαμε. Ξέρεις, αυτό που είναι δύο άνθρωποι απέναντι κ ο ένας λέει κάτι και μετά ο άλλος του απαντάει. Αυτό που επιστημονικά ονομάζουμε διάλογο. Αλλά... ΟΧΙ! Ένα ολόκληρο απόγευμα έλεγα "Ε, θα το σκέφτεται μωρέ, δεν σου συμβαίνει και κάθε μέρα αυτό", αλλά εσένα σου πήρε μόνο 25,5 ώρες. Κάτι που ένιωθα για 4 μήνες, που προετοίμαζα 1 ολόκληρη εβδομάδα να σου πω, μέσα σε μόλις 25,5 ώρες αποφάσισες πως δεν σε ενδιέφερε.  Επίσης αποφάσισες να μην με κοιτάξεις και να μου το πεις. Αποφάσισες απλά να γράψεις 3 γραμμές και να είμαστε ΟΚ!

 "Τον αγάπησα, τον αγάπησα πραγματικά. Και ακόμα τον αγαπώ. [...] Η αγάπη δεν είναι αρκετή, πρέπει να είσαι και συμβατός με τον άλλον: χρειάστηκε να το μάθω στην πράξη αυτό. Και είναι ένα μάθημα σκληρό.
Το Πρόσωπο Της Σάρα, Μελβιν Μπερτζες

Αν ήταν θέμα αγάπης, τότε σίγουρα τώρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Παίζουν ρόλο και άλλα όπως. Δεν μπορώ να σε αναγκάσω να δεχτείς όλη την αγάπη που είμαι διατεθειμένη να σου δώσω. Ούτε καν ένα μέρος της. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν κατάλαβες ποτέ πόσο σημαντικός ήσουν. Ίσως φταίω εγώ. Σημασία έχει το αποτέλεσμα...(;)

"... ήξερε ανέκαθεν πόσο ισοπεδωτική μπορεί να γίνει η αλήθεια, αλλά ποτέ δεν την φανταζόταν με τέτοια νέκρα μαζί, όπως τώρα. Ο θάνατος της ελπίδας."
Μη Μου Λες Ψέματα, Μαλορι Μπλακμαν

Ήταν απογοητευμένος. Όχι κάτι περισσότερο: πληγωμένος
Μη Μου Λες Ψέματα, Μαλορι Μπλακμαν

Με διέλυσε. Πραγματικά με διέλυσε. Αυτό που είπες και ο τρόπος που το είπες. Εντάξει ήξερα ότι θα ήταν ναι ή όχι, 50-50, αλλά ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Εννοώ ότι ποτέ δεν το είχα σκεφτεί με αριθμούς. Όταν είσαι ερωτευμένος, όλα αυτά δεν έχουν σημασία, έτσι δεν είναι;

"Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να γυρίσει το κεφάλι. Όμως δεν το έκανε. [...] Κι έμεινα εκεί, παρακολουθώντας τον σιωπηλά να φεύγει και να με αφήνει πίσω."
Παντοτινά, Maggie Stiefvater

16/5. Γαμώ μόνο αυτό έπρεπε να κάνεις. Να γυρίσεις το κεφάλι σου και να με δεις να κλαίω. Όχι για να με λυπηθείς, να 'ρθεις να μου μιλήσεις, ή κάτι τέτοιο. Μόνο για να με δεις. Να καταλάβεις ότι δεν στεναχωριέται μόνο αυτή. Να καταλάβεις ότι πονάω πολύ περισσότερο εγώ που δεν σε γνώρισα. Ήταν η μέρα που έφυγες μακριά μου. Ή καλύτερα η μέρα που το συνειδητοποίησα.   
 
"... η ελπίδα σε κρατάει ζωντανό. Ακόμα κι όταν έχεις πεθάνει, είναι το μοναδικό πράγμα που σε κρατάει στη ζωή."
Πριν Φύγω. Λόρεν Όλιβερ
"Περίμενα ένα τρένο που ποτέ δεν σταματούσε στον σταθμό, Αλλά δεν μπορούσα να πάψω να περιμένω, γιατί ποιος θα ήμουν τότε;"
Παντοτινά, Maggie Stiefvater
 
Γι' αυτό κι εγώ ακόμα και τη στιγμή που ήξερα συνέχιζα να ελπίζω. Λάθος μου, ναι. Αλλά το έκανα. Εντάξει, όχι όπως πριν, αλλά συνέχισε να υπάρχει αυτή η μικρή φωνούλα που σου λέει ότι κάτι θα γίνει. Θα θελήσει τουλάχιστον να με γνωρίσει καλύτερα. Γιατί; Ε δεν ξέρω γιατί! Μάλλον γιατί ποτέ δεν μπορώ να δεχτώ την πραγματικότητα. Πώς θα μπορούσα να είμαι ερωτευμένη με έναν άνθρωπο αν -παρά τα όσα είχαν γίνει- δεν έκανα όνειρα; 

Επίσης:
Αυτό γιατί είναι το αγαπημένο σου.
Αυτό αν και αμφιβάλλω ότι θυμάσαι γιατί.
Αυτό στίχο προς στίχο. 

Δεν θα μάθω ποτέ τι σκεφτόσουν στο "καληνύχτα", το "σίγουρα", το "λυπάμαι", το "
Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο έχω πονέσει, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο σημαντικός είσαι, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο χαρούμενη με έκανε η παρουσία σου.

Κοίτα που τέλειωσε κι αυτό. Η τελευταία μας μέρα ήταν. Σε κοιτούσα. Όσο μπορούσα σε κοιτούσα. Σήμερα δεν είχε σημασία αν θα με δεις ή όχι. Σήμερα εγώ κοίταζα εσένα κι εσύ το άπειρο. Δεν γύρισες να με δεις. Ίσως δεν ήθελες να μου το χαλάσεις. Ξέρεις, αν με έβλεπες μπορεί να γύριζα το κεφάλι αλλού και να σταματούσα να κοιτάζω. Μπορεί να ήθελες να μμε αφήσεις να απολαύσω την τελευταία μας μέρα. Σε είδα να φεύγεις και όλα πάγωσαν γύρω. Και μέσα. Δεν θα γύριζες, το ήξερα. Υπήρχαν πολλά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει και δεν έγιναν. Στην περίπτωση που έχει δίκιο, αν είχα καταλάβει μια βδομάδα νωρίτερα πόσο σημαντικός θα ήσουν, ίσως τώρα να ήταν αλλιώς. Όπως και να 'χει, είχα πιστέψει σε μας. Μπορεί να άργησα, αγάπη μου... 


Να σε δω ευτυχισμένο. Θα μου λείψει το χαμόγελό σου. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Σ'αγαπάω. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου