Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Πάλι εδώ

Πάλι εδώ.
 Παγιδευμένη ανάμεσα σ'αυτά που θέλω, σ'αυτά που μπορώ και σ'αυτά που μου επιτρέπονται. Εδώ, ανάμεσα σ'αυτά που ζω κι αυτά που έζησα.
Νιώθοντας για άλλη μια φορά μόνη μέσα σε πολλούς ανθρώπους.
Που μ'αγαπάνε. Που λένε ότι μ'αγαπάνε. Που λένε...
Κάθε τους λέξη, κάθε τους κίνηση μια απειλή για μένα τώρα. Όμως... ζητάω αυτές τις απειλές, έτσι δεν είναι; Να με τρομάζουν που και που για να επανέρχομαι.
Χιλιόμετρα μακριά από οτιδήποτε.
 Η ζωή να περνά μπροστά μου κι εγώ απλός θεατής. Να μην μπορώ να αλλάξω καμία σκηνή, αλλά ούτε και να γράψω μία καινούργια.
Χιλιόμετρα μακριά από κάτι που να μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.
Ή αν όχι ευτυχισμένη, έστω χαρούμενη. Για λίγο.

~ Πάλι εδώ. 
Ανάμεσα στη λογική και την καρδιά. 
Χωρίς να ξέρω αν πραγματικά η καρδιά κρύβει κάποια λογική μέσα της.
Αν πραγματικά η λογική έχει καρδιά. 
Τι να ακολουθήσω; 
Η λογική μου να λέει "άκου την καρδιά σου", και
η καρδιά μου να λέει "άκου το μυαλό σου."
Γιατί;
Πάλι εδώ.
Πλημμυρισμένη από αισθήματα. 
Για εσένα.
Για εκείνη.
Για τόσους ανθρώπους. 
Χωρίς να ξέρω αν είναι αμοιβαία. 
Χωρίς να ξέρω τίποτα πια. 
Όλα αλλάζουν μέρα με την μέρα, και εγώ;
Πάλι εδώ.
Σαν ένας θεατής.
Σαν ένας συγγενείς που χαιρετάει το παιδί του έξω από το τραίνο.
Χαιρετάω την ζωή καθώς απομακρύνεται. 
"Μην φεύγεις..."
Φωνάζω. Δεν μ΄ακούει κανείς. 
Δεν μ΄ακούει η ζωή.
Η φωνή μου...
Η φωνή μου; 
Τόσο χαμηλή για να ακουστεί σε τόσο θόρυβο.
Σαν ψίθυρος...
Και εγώ...
Και εγώ;
Φωνάζω. Ουρλιάζω. Διαμαρτύρομαι. 
Σαν ψίθυρος...
Πάλι εδώ.
Να φυλάω την κάθε όμορφη στιγμή.
Να την βλέπω στο πέρασμα του χρόνου,
να μεταμορφώνεται σε ανάμνηση. 
Τόσες αναμνήσεις.
Πάλι εδώ. 
Για πόσο θα καιρό θα αντέξω;
Δεν ξέρω. 
Κανένας δεν ξέρει.
Κανένας δεν με ξέρει.
Μόνο μαζί σου.
Μόνο μαζί σου είμαι ο εαυτός μου.
Πάλι εδώ. 
Πάλι εδώ μαζί σου.
Για πάντα.
Πάλι εδώ...
Πάλι εδώ;
Για πάντα εδώ.


Το κείμενο που γράψαμε εμείς.
Και που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε απόλυτα.
Μείνε στη ζωή μου.
Σε θέλω εδώ για να μπορώ να 'χω έναν άνθρωπο δικό μου.
Με τη σιωπή να του μιλώ όπως μιλάω στον εαυτό μου.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Φτάσε στον πάτο;)

Hey!:D Χωρίς θέμα για άλλη μια φορά και με δύο κείμενα μες στην καταθλιψάρα για να δημοσιευθούν όταν πρέπει.
Και τώρα δεν πρέπει!;) Πήρα παντόφλες. Μα είναι υπέροχες! Και ογκώδεις, ΟΚ το παραδέχομαι:$
Πονάει ο αστράγαλός μου. Τον έχω χτυπήσει αρκετές φορές τελευταία και τώρα πονάει αρκετά. Αύριο θα πρέπει να τον δέσω για να πάω προπόνηση. FUCK. Το πιθανότερο να δεθώ εγώ κόμπος:| Αλλά όχι, αυτή τη φορά δεν φταίω εγώ και η απροσεξία μου! Αυτή τη φορά φταίει το στρώμα, που πάτε και το βάζετε μες στη μέση και πρέπει να κάνουμε το βήμα από πάνω. Να τι πάθαμε!
Χτες προσπάθησα να δω τον Harry Poter. Για να κολλήσω λέει. Κόλλησε ο 50χρονος πατέρας μου. Την άλλη Παρασκευή θέλει να δει και το 2. Πάει, ξεμωράθηκε κι αυτός.
Χτες δεν μπορούσα να κοιμηθώ με την καμία:| Σαν τη σβούρα γύρω γύρω, γύρω γύρω, γύρω... Κι αυτός εκεί. ΜΠΑΣΤΑΚΑΣ. Ούτε εκεί να μην μας αφήσει στην ησυχία μας. Εκεί που γλάρωνα λίγο (οι γλάροι χδ) τσουπ! μπροστά μου! Και τώρα λιώνει pc. Δεν μπορεί να βγει καμιά βόλτα? Α ναι, θα βγει μετά, να κάνει παρέα στις κουκουβάγιες!;ρ
Έχω φάει ένα κόλλημα με αυτό. Αν δεν το ακούσω τουλάχιστον μια φορά την ημέρα δεν μπορώ:$
Φτάσε στον πάτο,
εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω
και βρες την ευτυχία κρυμμένη
κομμένη και ραμμένη για σένα. 
Πρέπει να φτάσεις στον πάτο για να βρεις την αυτυχία τελικά? Για σκέψου λίγο.
Πάντα, εκεί που λες "Τέλος κουράστηκα σταματάω" γίνεται κάτι. Κάτι που σε προκαλεί να συνεχίσεις. (σαν το όνειρο με τον γκρεμό ένα πράγμα!
Σας αφήνω εδώ! 
 
Ζήσε την στιγμή;)

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Τα παράθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Και στο 'πα, θα κρυώσεις!;ρ

Γουαου! Κι εσύ εδώ? Μπρρρ ωραία αστεία κάνω, έχει και κρύο! Έχει κρύο και η Μαρία είναι άρρωστη. Πάμε να ευχηθούμε όλοι μαζί περαστικά: Περαστικά Μαρία! (αργά αργά όπως λέγαμε: "Καλημέρα κύριε";ρ) Και τώρα μόνο εγώ: Περαστικά κουτσούνι και να σκεπαστείς γρήγορα να μην κάνεις και πυρετό. Οι strepsil ήρεμα, δεν είναι καραμέλες. (ναι καραμέλες είναι αλλά κατάλαβες;ρ) Να πιεις κανά τσάι για το λαιμό.
 
Έγραψα Μαθηματικά σήμερα. Ωραία? Θα δείξει;) Fingers crossed (πως το μιλάω το αγγλικό...χδ) για πάνω από 16. Δηλαδή 17,18,19...Φτάνει μην είμαστε και απαιτητικοί! Μεταβλητή. WHAT? Σιγούρεψα το γεγονός ότι στο Λύκειο (ναι ναι αν υπάρχει Ελλάδα και Λύκειο μέχρι τότε) θα ακολουθήσω την κατεύθυνση με τα λιγότερα Μαθηματικά. Δεν τα έχω ρε παιδί μου τα x και τα y. Αρχαία και πάλι Αρχαία.
Πάω να διαβάσω αυτό που δεν θα ακολουθήσω ποτέ στο μέλλον! Φιλάκια:*

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Πονάει...

Πράγματα που πονάνε. Μικρά καθημερινά πράγματα που σε πληγώνουν πολύ όσο κι αν οι άλλοι δεν το καταλαβαίνουν, όσο κι αν δεν το δείχνεις. Σε πονάει να μην χτυπάει το τηλέφωνο. Σε πονάει να μην έχει κανείς χρόνο να ακούσει το "κάτι" που έχεις να πεις. Σε πονάει που χρειάζεσαι μονίμως μια αγκαλιά. Σε πονάει που δεν μπορείς να μιλήσεις γι'αυτόν. Σε πονάει που δεν μπορείς να μιλήσεις σ'αυτόν. Σε πονάει να μην σε εμπιστεύονται πια. Σε πονάει να μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτόν/η/ους. Σε πονάει που πιστεύουν ότι το παίζεις "κάπως". Σε πονάει να μην παίρνουν όλα αυτά που μπορείς να δώσεις. Που έχεις να δώσεις. Σε πονάει που κάποια άλλη μπορεί να τον κάνει χαρούμενο, ενώ εσύ όχι. Σε πονάει που πληγώνεσαι τόσο εύκολα. Αλλά περισσότερο σε πονάει που δεν μπορείς να το δείξεις. Σε πονάει να σκέφτεσαι. Οπότε δεν σκέφτεσαι. Προχωράς και καλύπτεις -όσο μπορείς- όλα αυτά. Όμως... θα είναι πάντα εκεί αν δεν τα αντιμετωπίσεις...

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Μέσα από άλλα μάτια...

H αλήθεια είναι ότι δεν έχω θέμα. Γενικά αυτές οι μέρες είναι κάπως. Σαν να μην έχουν νόημα ένα πράγμα. Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι, απλά να βλέπω την κάθε στιγμή χωρίς "αν" και "γιατί". Δεν βοηθάει όμως. Οπότε αποφάσισα να σκέφτομαι και όπου (σε όποιον) βγάλει.
Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς σε βλέπουν οι άλλοι? Οι φίλοι σου, οι καθηγητές σου, οι περαστικοί στο δρόμο. Έχεις σκεφτεί τι μπορεί να εκπέμπεις?
Εγώ ας πούμε αν περιέγραφα τον εαυτό μου θα έλεγα ότι: είμαι σχετικά κοντή, όχι ιδιαίτερα αδύνατη, χωρίς κάποιο δυνατό χαρακτηριστικό (βλ.μεγάλα ή μπλε/πράσινα μάτια) Εκπέμπω κάτι τελείως αδιάφορο. Δεν είμαι από αυτούς που κάνουν "δημόσιες σχέσεις", αν δεν με γνωρίσεις καλά δεν θα με συμπαθήσεις.
Αλλά δεν ξέρω πως φαίνομαι μέσα από τα μάτια των άλλων. Τα δικά σου, τα δικά του... 
"Για τον κόσμο είσαι απλά κάποιος, για κάποιον μπορεί να είσαι όλος ο κόσμος", λένε. Ε λοιπόν πολύ θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν τον "κάποιο". Να δω γιατί είμαι ο κόσμος του. Υπάρχει όμως? Υπάρχει όντως κάποιος εκεί έξω που να περιμένει μόνο για μένα? Αυτό το "άλλο μισό" που λένε? 
Πόσο ρομαντικά, ανούσια, ηλίθια ακούγονται όλα αυτά? Ποτέ δεν περίμενα τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Ούτε τώρα περιμένω την πάπια με το κόκκινο;ρ Περίμενα αυτόν που θα μου κάνει κλικ. Τώρα το πως και το γιατί μου έκανε κλικ αυτός, άλλο θέμα;ρ
Τα χέρια μου έχουν αρχίσει να (ξανά)παγώνουν, οπότε λέω να πάω να πάρω τηλ την Μαρία και μετά να τα βάλω κάτω από την κουβέρτα!:*
*κάπως έτσι λύνω ασκήσεις μαθηματικών!;ρ

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

I feel good;)

Είμαι καλά! Όχι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις να γράφεις κάτι ε? Εμένα αυτό μου βγήκε;ρ Και το εννοώ. Αυτοί οι δύο είναι ό,τι είναι. Δεν το ψάχνω παραπάνω τώρα. Είσαι πολύ γλυκός όμως!:)
Κάνει πολύύύύύ κρύο! Δεν ξέρω αν προτιμώ το χειμώνα από το καλοκαίρι. Βασικά, όταν έχουμε καλοκαίρι λέμε ότι μας αρέσει ο χειμώνας και όταν έχουμε χειμώνα λέμε ότι ας αρέσει το καλοκαίρι. Κοίτα πόσα μοναδικά πράγματα μπορείς να κάνεις το χειμώνα!
Μπορείς να:
  • ...φορέσεις τα λατρεμένα φούτερ! Ναι ναι, αυτά με την κουκούλα και το φλισάκι από μέσα.
  • ...πιεις ζεστή σοκολάτα χωρίς να σε κοιτάνε όλοι περίεργα.
  • ...φορέσεις αυτά τα καταπληκτικά σκουφάκια (όχι εγώ δεν φοράω, αλλά σε άλλους πηγαίνουν πολύ;ρ)
  • ...δεις όποια ταινία θες αρκεί να υπάρχει το τρίπτυχο κολλητή-κουβέρτα-ποπ κορν!
  • ...χουχουλιάσεις τα συννεφιασμένα κυριακάτικα πρωινά.
  • ...επιδεικνύεις -με περηφάνια- τις καινούργιες σου παντόφλες που είναι σκυλάκια, λιονταράκια -και ναι θα το πω- και παπάκια! (μπορείς επίσης να το κάνεις και με τις πορτοκαλί με το πράσινο γρασίδι και το προβατάκι επάνω!)
  • ...ζητήσεις μια αγκαλιά*.* (εννοείται πάντα γιατί κρυώνεις;ρ)
Αρκετά αυτά νομίζω! Σήμερα έγραψα την καλύτερη -μέχρι τώρα- έκθεση για την καλύτερή μου φίλη στα αγγλικά. Εμένα τουλάχιστον μ' άρεσε! Ήθελα να 'ξερα ποιος σκέφτηκε να μας βάλει προπόνηση 9.30-11.00. Είστε σοβαροί? Σας είπε κανείς ότι έχω καμιά όρεξη να γυρίζω κατά τις 12 σπίτι μου? Ελπίζω να είναι μόνο για την Πέμπτη-.-
Γουάου! Η ώρα πήγε 8!:) Και τώρα τώρα τι λένε? Καλό βράδυ? Καλό σας βράδυ λοιπόν!:) (απαπαπα σαν δελτίο ειδήσεων ακούστηκε!;ρ)

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει...

Είμαι κυκλοθυμική. Εκεί με έφτασε. Τη μία γελάω και σπάω τα νεύρα στον κόσμο γύρω μου και την άλλη είμαι χάάάάάάλια. Δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση "Τι έχεις?" Γίνομαι κουραστική. Να πω τι? Να πω πάλι ότι μου λέιπει? Θα βρεθεί κάποιος να μου πει ότι δεν μου φταίει κανείς και θα έχει και δίκιο. Γιατί όντως δεν μου φταίνε οι άλλοι γύρω μου. Ακόμα κι εσύ που καταλαβαίνεις, κάποια στιγμή θα βαρεθείς. Ναι, θα βαρεθείς να με βλέπεις μία έτσι και μία αλλιώς. Θα βαρεθείς να σου λέω το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Θα έχεις δίκιο τη στιγμή που θα μου πεις "Ξεκόλλα πια". Μέχρι πριν από δύο χρόνια θα γέλαγα μόνο. Θα έκρυβα τα άλλα συναισθήματα και θα εμφανίζονταν μόνο όταν ήμουν μόνη. Αλλά τώρα όχι, τώρα αυτό δεν γίνεται. Γιατί μου έμαθες -χωρίς να το ξέρεις- να εξωτερικεύω όλα τα συναισθήματά μου. Και αυτό κάνω.
Το θεωρώ παράλογο το να μου λείπει ένας άνθρωπος που έχει δει 3 φορές. "Αφού τον αγαπάς, δεν έχει σχέση." Θέλω όσο τίποτα να το πιστεύεις αυτό. Και πιστεύω ότι το πιστεύεις (πιστεύω ότι το ποστεύεις?:ο) Πόσο όμως θα μπορώ να μείνω απλά στο να τον σκέφτομαι?
Θέλω να είμαι μόνη μου ή μαζί σου. Οποιαδήποτε άλλη παρουσία στο χώρο είναι σαν να με ενοχλεί. Ποιον? Εμένα. Που ήθελα να είναι 4-5 άνθρωποι για να είμαι ΟΚ.
Πρέπει να αλλάξει αυτό.

*Έβγαλα μία από τις καλύτερες προπονήσεις μου, γιατί νόμιζα ότι σε είδα. Δεν ήσουν εσύ. Δεν πειράζει. Τουλάχιστον μου έφτιαξες τη διάθεση για 2,5 ώρες, χωρίς καν να το ξέρεις!

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Τίτλος?:ο

Πάλι εδώ and guess what! Δεν έχω θέμα! Απλά ήθελα να γράψω. Και ξεκινώ:
Μισώώ την Μέση Φωνή στα Αρχαία. (το βιβλίο όταν αναφέρεται σε Μέση Φωνή το γράφει "μ.φ." σου θυμίζει κάτι?;ρ) Και μαμά, δεν βοηθάς! Μπορείς να μιλάς λίίγο πιο σιγά? Υπεύθυνη τμήματος η καθηγήτρια της Τεχνολογίας. Δεν με πάει και δεν την πάω απλά. 8.30 αγγλικά. Έχω διαβάσει, αλλά είναι αργά. Εκεί που πας να χαλαρώσεις, πρέπει να φύγεις-.-
Σήμερα δεν έκανε πολύ κρύο. Τώρα τα χέρια μου έχουν παγώσει.
Δεν ξέρω τι είσαι και δεν αντέχω να το ψάξω. Το σκεφτόμουν όλη μέρα και δεν κατέλειξα κάπου. Απλά όταν γράφω "Γιώργος" εννοώ αυτόν! 
Χρειαζόμαστε πολύ η μία την άλλη τώρα. Όταν αρχίζω να μιλάω και ξεφεύγω να με σταματάς! Μην σκέφτεσαι την πιπιλιά -που δεν του έχει κάνει. Εδώ ένα φιλί είχα δει να της δίνει -και αυτό από φωτογραφία- και με το που την βλέπω γυρίζει η εικόνα στο μυαλό μου. Stay calm;)
Να έχετε ένα όμορφο -υπόλοιπο- απόγευμα και χωρίς πολλές σκέψεις!;)

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Τώρα τι κάνουμε?

Σήμερα κάποια μπορεί να σε είχε αγκαλιά και εγώ είμαι πραγματικά μπερδεμένη.
Δεν θα σου βάλω χρώμα. Δεν ξέρω τι χρώμα να σου βάλω. Δεν ξέρω τίποτα. Ήουν απλά ένας φίλος του, που ήθελα να τον δω από κοντά για να μου φύγει η περιέργεια. Αλλά τώρα? Τώρα τι είσαι? Ένα ωραίο παιδί ΚΑΙ φίλος του? Κάτι παραπάνω? Όταν σε βλέπω δεν υπάρχει καμία πεταλούδα. Τίποτα που να μου λέει "Εδώ είσαι" αλλά μετά... Μετά σας συγκρίνω. Όσο μπορώ να συγκρίνω δύο άτομα που ουσιαστικά δεν ξέρω. Και εκεί τα πράγματα μπερδεύονται. Εκείνος μου βγάζει ια τρυφερότητα. Εσύ, μια σιγουριά. Είσαι γλυκός. Κι αυτός είναι. Είσαι κοντά. Αυτός ΔΕΝ είναι. Νομίζω ότι πλησιάζεσαι πιο έυκολα -όχι από μένα, γενικά. Αλλά... Έχω το δικό του όνομα στον κωδικό μου, όχι το δικό σου. Σκέφτομαι αυτόν πριν κοιμηθώ, όχι εσένα. Βλέπω τα δικά του μάτια στον ύπνο μου, όχι τα δικά σου. Καλά μπορεί να βλέπω και τα δικά σου:$ Όταν θέλω μια αγκαλιά, θέλω τη δικιά του και όχι τη δικιά σου. Μέχρι τώρα δηλαδή. Μόλις φαντάστηκα και τα δικά σου χέρια γύρω μου:| Θέλω να σε βλέπω και δεν ξέρω γιατί. Μου τον θυμίζεις υπερβολικά. Δεν μοιάζετε. Μόνο τα μάτια. Ίσως φταίει ότι εσύ έχεις ζήσει μαζί του, ενώ εγώ όχι. Όταν όμως είσαι εκεί, δεν τον σκέφτομαι. Δεν υπάρχει η μορφή του στο μυαλό μου. Υπάρχεις μόνο εσύ. Ήμουν ψύχραιμη χτες, όταν είμασταν μαζί σε 10 τετραγωνικά μέτρα. Ήθελα να μείνεις κι άλλο εκεί. Πάλι δεν ξέρω γιατί.
Ξέρω ότι καταλαβαίνεις. Το πιάνω στην αύρα σου ρε παιδί μου! Και αυτό είναι αρκετό. Είναι αρκετό για να καταλάβω ότι σε άλλη μία δύσκολη στιγμή είσαι εδώ. Δύσκολη? Αυθόρμητο ήταν. Τον λένε και αυτόν Γιώργο. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά;) Σήμερα μου είπες ότι δεν τον βλέπω και ακούγεται αλλιώς όταν το λέει κάποιος άλλος. Όταν το λες εσύ. Το συνειδητοποιείς. Μου βγάζει κάτι άλλο. Αλλά και πάλι... Στο όνομά του έχω μία ευαισθησία. Ένα heart-attack. Το άλλο όνομα... Το άλλο όνομα είναι διαφορετικό. Καταλαβαίνεις? Έδωσες την πιο καθησυχαστική ερμηνεία του ονείρου μου. Χτες... ήθελα να πάμε στο δεύτερο γιατί μπορεί να ήταν και αυτός εκεί. Αλλά σήμερα, ήθελα να πάμε μόνο για τον άλλον. Όταν τον είδα να ανεβαίνει με το ποδήλατο -όσο "κάπως" κι αν ακουστεί- αισθάνθηκα οικεία. Σαν να τον ήξερα. Μπορεί να μην πρόσεξες το "Είναι υπέροχος". Μπορεί απλά να μην το σχολίασες. Αλλά ήταν -ναι και αυτό- αυθόρμητο. Θα μιλάω πολύ αυτές τις μέρες. Και δύο στις τρεις λέξεις μου θα είναι "δεν ξέρω". Γιατί μόνο αυτό μπορώ να πω με σιγουριά...

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Οι σταγόνες της βροχής θα μου θυμίζουν όσα (δεν) ζήσαμε εμείς

Ναι, ναι πρέπει να το πω ΚΑΙ εγώ! Πρέπει να πω ότι σήμερα έβρεξεεεε!:') Δεν με νοιάζει αν τα μαλλιά μου μπούκλισαν (σε απλά ελληνικά έγιναν μπούκλες)! Ήταν υπέροχα! Φόρεσα το πρώτο φούτερ για φέτος. Σαν κουβερτούλα είναι το γλυκό μου*.*
Σήμερα ήθελα να κοιτάω έξω από το παράθυρο. Να μην σκέφτομαι τίποτα. Απλά να κοιτάω και που και που να σκάω ένα χαμόγελο με στιγμές που μου έρχονταν στο μυαλό!
Και τώρα που είπα χαμόγελο... γιατί χαμογελάω όταν σε βλέπω? Μα με το που σε βλέπω όμως!;ρ Και ειλικρινά δεν ξέρω γιατί:s
Θυμάσαι τι κάναμε όταν έβρεχε? Που βγαίναμε και περπατάγαμε κάτω από τη βροχή. Την αγάπησα εξαιτίας σου. Να το θυμάσαι αυτό.
Βασικά δεν ξέρεις και τόσο καιρό δεν έχεις ενδιαφερθεί να μάθεις. Οπότε μην ανοίγεις το στόμα σου και λες μαλακίες που δεν ισχύουν. Ή καλύτερα όχι απλά που δεν ισχύουν, αλλά που δεν έχουν και καμία βάση. Μείνε στα ψάρια σου.
Είσαι όμορφη τελικά. Απλά δεν θα συμπαθήσω καμία πρώην του.
Θα ήσουν υπέροχος σήμερα. Χρειαζόμουν μόνο μία αγκαλιά σου.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Make my dreams come true...!


Όνειρα! Έλα πες το! Κι εσύ κάνεις όνειρα. Όλοι μας κάνουμε όνειρα. Όχι μόνοι μας. Με ανθρώπους που αγαπάμε πολύ, που θέλουμε να βρίσκονται εκεί σε κάθε στιγμή της ζωής μας!

Κάποτε έκανα όνειρα μαζί σου. Πολλά όνειρα. Τότε η Θεσσαλονίκη ήταν η τέλεια πόλη και η Νομική κάτι το επαναστατικό. Το καταλληλότερο επάγγελμα για μας. Όταν τελειώναμε την σχολή θα βρίσκαμε μία μεζονέτα λέγαμε, με κήπο και θα μέναμε εκεί, στην τέλεια πόλη μας οι δυο μας. Θα είχαμε έναν σκύλο. Λόλα θα το ονομάζαμε. Αλλάξαμε όμως. Και τα όνειρα αυτά έφυγαν. Δεν φταις μόνο εσύ. Φταίω κι εγώ. Ποτέ δεν είχα χαρεί ή στεναχωρηθεί για σένα, όσο χαίρομαι ή στεναχωριέμαι για εκείνη τώρα.
Αλλάξαμε και μαζί με μας όλα γύρω μας. Πλέον η Θεσσαλονίκη είναι απλά μία ωραία πόλη και η Νομική κάτι όχι και τόσο μαγικό και χωρίς ιδιαίτερη επαγγελματική αποκατάσταση. 
Για πολύ καιρό δεν έκανα όνειρα. Δεν φοβόμουν ή κάτι τέτοιο, απλά δεν υπήρχε τίποτα για να με ωθήσει σε αυτό. Τίποτα για να πιαστώ και να το ακολουθήσω. Και μετά από πολύ καιρό εμφανίστηκες  εσύ.
Και τώρα κάνω όνειρα ξανά. Αυτή τη φορά μαζί σου. Σε μία άλλη πόλη, όχι εδώ. Και σίγουρα σε κάποια άλλη σχολή. Φιλοσοφική, Παιδαγωγικό, οτιδήποτε. Θα μένουμε στις μικρές φοιτιτικές γκαρσονιέρες -ή σε ένα δυάρι ίσως. Θα φτιάχνουμε cake και θα μιλάμε πολύ.
 Δεν έχουμε μιλήσει ποτέ για αυτό το θέμα, ε? Μόνο μία μικρή αναφορά. Προφανώς η πρώτη φορά που ακούς όλα αυτά είναι τώρα!;) Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε το ξέρω! Το θέλω, μάλλον!;)
*Γουαου! 100η ανάρτηση!;)

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Κι αν τσαλακωθεί?;)

Η εμπιστοσύνη λένε, είναι σαν το χαρτί, αν τσαλακωθεί ποτέ ξανά δεν είναι τέλειο
Έτσι είναι? Εμπιστευόμαστε -πλέον- λίγους ανθρώπους γύρω μας. Τόσο λίγους που φαντάζει τρομακτικό το να προδώσει την επιστοσύνη σου ένας από αυτούς. Τις περισσότερες φορές φταίει. Αλλά αν μία στο εκατομμύριο δεν έφταιγε? Αν οι συγκυρίες έφεραν τα πράγματα έτσι που δεν μπορούσε να κάνεις αλλιώς? Μερικές φορές μπορεί να συμβούν και τα δύο.
...εκτός και αν είσαι πρόθυμος να αλλάξεις το χαρτί σου!
Αν το άτομο αυτό ήταν κοντά σου, αν έχει κρατήσει για πολύ καιρό αυτό το χαρτί τέλειο, μην τα διαγράψεις όλα. Πάρε ένα νέο χαρτί, γράψε πάνω το ονομά του/της και δώσε την ευκαιρία! Αν  μπορείς να τα διαγράψεις όλα, τότε μάλλον δεν ήταν και πολύ σημαντικός/η για σένα. Και σε αυτή την περίπτωση, το λάθος δεν λήταν δικό του/της, αλλά δικό σου, που μοιράζεις την εμπιστοσύνη σου από 'δω κι από 'κει!

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Αν είσαι κι εσύ ένα λυπημένο φεγγάρι;)

Μια νύχτα. Μία νύχτα σαν όλες τις άλλες. Χωρίς κάτι που να φαίνεται διαφορετικό. Κι όμως ήταν. 
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι -με το κινητό ανοιχτό ακόμη- και κλείνεις τα μάτια. Μία ωραία σκηνή έρχεται στο μυαλό σου. Χαμογελάς. Σκέφτεσαι για λίγο πως θα ήταν να το ζήσεις αυτό. Χαμογελάς ξανά. Περισσότερο αυτή τη φορά, Και μετά... μετά σιγά σιγά δακρύζεις. Ξέρεις ότι αυτό που μόλις σκέφτηκες δεν θα το ζήσεις και τώρα μπορείς να κλάψεις. Είσαι μόνη σου. Χωρίς κανέναν να μπορεί να σε δει ή να σε ακούσει. Μόνη, πιστεύοντας ότι κανένας δεν είναι πρόθυμος να σε βοηθήσει...
Η νύχτα περνάει χωρίς όνειρα. Μόνο μια μορφή. Η μορφή ενός ανθρώπου σημαντικού για σένα, που έχεις να τον δεις καιρό. Αλλά έχει κάτι, κάτι από κάποιον αλλο που έχεις να τον δεις καιρό.
Ξυπνάς στην ίδια ακριβώς στάση που κοιμήθηκες, σαν να μην κουνήθηκες ποτέ. Και το μαξιλάρι ελάχιστα νωπό ακόμη, να σου θυμίζει το χτες.
Αλλά τώρα είναι πρωί! Είναι μία άλλη μέρα! Αυτοπεποίθηση και ένα μικρό χαμόγελο να σκάει.
Γιατί κάθε φεγγάρι που κλαίει, αργά ή γρήγορα θα γίνει ένας μεγάλος λαμπερός ήλιος που γελάει!

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Πόσα μαζεμένα?!

Απαπαπα! Όχι δεν κάνω την πάπια! Κάνω το επιφώνημα!;ρ Απότομες αλλαγές και πως να τις αντέξω! Έλα 'ντάξει δεν έχουν γίνει τόσο τρομερά πράγματα, απλά έγιναν όλα μαζί!
Ο Λ. Αυτό κι αν ήταν ξαφνικό. Και απρόσμενο. Και όλα αυτά τα συναισθήματα μαζί! Προς το παρόν κοιμόμαστε (-άσε) ήσυχα! Και μετά από αυτό, το σημερινό.
-Ναι, αυτός με την πράσινη μπλούζα.
Τελικά να δεις που η Σκέτη χρησίμμευσε και σε κάτι;)
 Και σήμερα εσύ. ΟΚ δεν είναι κάτι σημαντικό για τον υπόλοιπο κόσμο το ότι σε είδε μια φίλη μου. Αλλά για μένα είναι! Έχω μια ελπίδα ότι μπορεί να σε δω πριν κλείσουμε χρόνο!;) 
Μ'αρέσει που είχα πει ότι όταν θα έκανα την ανάρτηση για εκείνον θα σταματούσα να βάζω γαλάζιες γραμμές παντού. Δεν φταίω εγώ, μου βγαίνει!:$
Πριν από λίγο, εσύ. Ναι, εσύ, ο άλλος Γιώργος που όταν σε είδα σήμερα κατάλαβα ότι δεν είσαι τίποτα άλλο εκτός από φίλος του. Δεν ένιωσα τίποτα ρε παιδί μου. Ούτε πεταλούδες, ούτε καρδιές να πηγαίνουν πάνω κάτω, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Ναι το είχα αποφασίσει, απλά σήμερα επιβεβαιώθηκε;) Βλέποντάς σε μου δημιουργήθηκε μια απορία. Καπνίζεις? Άκυρη απορία, αλλά μου ήρθε!;ρ