Κυριακή 24 Μαρτίου 2013

Don't wait for luck, dedicate yourself and you can find yourself.

Όταν κάτι το θες πολύ, φέρνεις τον κόσμο ανάποδα -όσο μπορείς- για να το αποκτήσεις. Μέχρι που κουράζεσαι γιατί δεν ξέρεις τι άλλο πρέπει να κάνεις. Ή καλύτερα αν πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικό ή να συνεχίσεις ό,τι κάνεις ή απλά να αποχωρίσεις. Εγώ αυτό το θέλω υπερβολικά πολύ και είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που παλεύω με πάθος για κάτι. Γι' αυτό δεν θα σταματήσω μέχρι να το καταφέρω. Όχι τώρα, που βρίσκομαι λίγο πιο κοντά του και αναμφίβολα πιο κοντά από όσο έχω βρεθεί ποτέ. Και τα θέλω όλα. Όχι από εγωισμό. Απλά και μόνο γιατί εσείς μου μάθατε ότι πλέον είναι όλα ή τίποτα. Μα αν δεν μπορώ να τα έχω όλα -γιατί είναι λογικό να μην μπορώ- θέλω λίγη παραπάνω προσοχή και εμπιστοσύνη για να πεισθώ εγώ η ίδια ότι μπορώ. Και μετά μία ευκαιρία. Μόνο μία για να το αποδείξω σε όλους τους άλλους. Όμως, εσείς μου μάθατε επίσης πως τίποτα και κανείς δεν χαρίζεται. Ό,τι παίρνεις το παίρνεις μόνο γιατί το αξίζεις. Ή μήπως όχι;! Εγώ λοιπόν θα το παλέψω όσο αντέχω, ίσως και λίγο παραπάνω. Και θα γίνω αυτό που θέλω... ή αυτό που θέλετε εσείς. Κατά έναν παράδοξο τρόπο αυτά τα δύο ταυτίζονται...

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Κι η εξήγηση θα 'ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια καμιά εξήγηση.

Δυο τρία κείμενα μισά,
μια οργή αδικαιολόγητη
και λέξεις που δεν έπρεπε να έχουν ειπωθεί.

Μα πού είναι όλα αυτά που θα κάναμε στα 15 μας;

Κάτι έρωτες τρελούς ονειρευόμασταν
και κάτι πάρτυ ως το πρωί.
Όμως...
Τρελοί έρωτες δεν υπάρχουν
μόνο εκείνοι που σε τρελαίνουν στην πορεία.
Που σε τρελαίνουν με την παρουσία, την απουσία και τη φυγή τους.

Κι εμείς μάθαμε να ζούμε σχιζοφρενείς στον παρανοϊκό μας κόσμο...

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2013

Τόσο απλά

Τυχαία. Όσο τυχαία πιάνει μπόρα ένα μεσημέρι του Αυγούστου. Όσο τυχαία προλαβαίνεις το λεωφορείο την ώρα που έρχεται. Τυχαία.
Τόσο τυχαία την είχε αγαπήσει. Από τη μία μέρα στην άλλη είχε μάθει να την αποκωδικοποιεί. Το χαμόγελο και τις κινήσεις των χεριών της. Το περπάτημα και τα βλέμματά της. Να ανησυχεί όταν δεν την έβλεπε να κινείται νευρικά όπως έκανε συνήθως. Την είχε μάθει από κάτι μικρά και ασήμαντα που κανείς άλλος δεν πρόσεχε ποτέ.
Πλέον ήταν σίγουρος πως από τη στιγμή που αρχίζεις να παρατηρείς κάποιον είναι τρομακτικά εύκολο να τον ερωτευθείς.  
Γιατί τι ήταν ο έρωτας τελικά; Εθισμός στη ζωή κάποιου άλλου. Συνηθίζεις τις κινήσεις του, τις αντιδράσεις του, τα ελαττώματά του, την ίδια του την παρουσία τόσο πολύ που να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά. Να θες να είσαι κομμάτι της ημέρας του, της καρδιάς, του μυαλού του.  Να θες να είσαι η αιτία που θα ξυπνά με ένα χαμόγελο το πρωί.
Αυτό σήμαινε έρωτας για εκείνον...