Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

ΕΝΤΑΞΕΙ;





Αυτό. Όχι αρκετά καλή για κανέναν και τίποτα. Δεν είμαι, πως να το κάνουμε. Και ούτε πρόκειται να γίνω. Καληνύχτα:)

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

It's Christmas time!!

Γιες γιες γιες:3 Τα Χριστούγεννα ήηηηηρθαν:D Είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Όλα μοιάζουν πιο αισιόδοξα, πιο όμορφα. Γιατί Χριστούγεννα είναι τα δεκάδες αγιοβασιλάκια που έχει απλώσει η μάνα σου σε όλο το σαλόνι. Είναι το σωστού μεγέθους αστέρι στην κορυφή του δέντρου. Είναι τα κουλουράκια με πορτοκάλι και κανέλα που φτιάχνεις με τον μπαμπά και πασπαλίζεις με ζάχαρη άχνη. Το χριστουγεννιάτικο σκουφάκι που φοράς στο σχολείο για να φέρεις το χριστουγεννιάτικο κλίμα. Εσύ, το βιβλίο, η κουβέρτα, ο καναπές και το δέντρο. Τα φωτάκια στα άλλα μπαλκόνια. Οι σχεδόν ανόητες και ανιαρές αμερικανικές ταινίες που έχουν φόντο πάντα ένα δέντρο να λαμπιρίζει, αλλά τη συγκεκριμένη χρονική σκηνή σου φαίνονται σαν να πρέπει να πάρουν όσκαρ. Να τραγουδάς μανιωδώς το "All I want for Christmas" χωρίς να το "αφιερώνεις" πουθενά. Η γλυκιά μελαγχολία που σε πιάνει όταν σκέφτεσαι την περσινή χρονιά, αυτά που δεν έγιναν όπως τα ήθελες, τα "τρελά" όνειρα που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά τελικά θυμάσαι ότι τελικά τίποτα δεν είναι τόσο χάλια και ότι ποτέ δεν είναι αργα!!
Τα νύχια που ποτέ δεν θα αποκτήσω:(

So, καλά Χριστούγεννα σε όοοολους και να περάσετε υπέροχαα!;)

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Έτσι έπρεπε να είχε γίνει καιρό! Ή κάπως ετσι;)

Ναι ρε φίλε!! ΝΑΙ! Δεν με απογοήτευσες. Όχι πολύ..;) Ήσουν αληθινός και εννοούσες ό,τι της είχες πει. Και βασικά μπράβο σου γιατι αυτό που έκανες σήμερα, δεν θα το έκαναν πολλοί στη θέση σου. Δεν με ενδιαφέρει το πως, το γιατί, με νοιάζει μόνο που μιλήσατε σήμερα όπως έπρεπε.


Απλά φίλε μου κάποια πράγματα είναι γραφτό να γίνουν. Και θα γίνουν. Ο κόσμος να χαλάσει!

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Κι έφυγες έτσι

-Γι' αυτό μ'αρέσουν τα ταξίδια", της είπε.Γι' αυτό μ' αρέσουν οι μεγάλες πόλεις. Γιατί κανείς δεν σε ξέρει, κανείς δεν σε κρίνει και δεν πρέπει να απολογηθείς σε κανέναν. Είσαι ξένος μέσα σε ξένους. Δημιουργείς δεσμούς μόνο αν θες. Έρχεσαι κοντά με αυτούς που θες. Ανοίγεσαι μόνο αν το θες. Κατάλαβες τώρα γιατί φεύγω; Κατάλαβες γιατί δεν θέλω να έρθεις μαζί; Και δεν έχω την απαίτηση να με περιμένεις να γυρίσω. Θέλω μόνο να ξεφύγω από τα πάντα.
-...
-Πες κάτι. Πες οτιδήποτε.
-Ναι.
-Σε παρακαλώ...
-Τι;
-Θα σε θυμάμαι...
-Μην πεις για πάντα.
-Αφού έτσι είναι.
 -Δεν είναι. Το πάντα δεν υπάρχει. Και παρόλο που δεν υφίσταται δίνει υποσχέσεις. Αν πεις "για πάντα" εγώ θα σε περιμένω "για πάντα".
-Μόνο αντίο δηλαδή;
-Ούτε αντίο. Δεν θυμάσαι τι έλεγε ο Πήτερ Παν;
-Και τι να πω;
-Μόνο να φύγεις.
-Έτσι;
-Ναι έτσι. Έτσι απλά. Όπως ακριβώς ήρθες. Και μην μιλάς σαν να έχεις τύψεις. Δεν έχεις. Κάνεις αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο και δεν πρέπει να έχεις.
-Δεν σ' αρέσουν οι αποχαιρετισμοι...
-Οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν δεν μ' αρέσουν.

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Τι τίτλος να μπει κ εδω...

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Θυμάσαι; Αμφιβάλλω. Και πλέον δεν έχει σημασία.
Κοίτα πως αλλάζουν τα πράγματα, πως αλλάζουμε εμείς...


Σαν χθες ήταν ρε!!

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

I should have given you a reason to stay.

Ξεχωριστό. Διαφορετικό.
Κάτι άλλο.
Δεν νιώθω πεταλούδες στο στομάχι όταν σε βλέπω.
Αλλά είναι ωραία να σε βλέπω.
Και θυμάμαι ακόμα την φωνή σου. Αμιδρά.
Ίσως να είναι κ λανθασμένος ο ήχος.
Και αν είχα τις ίδιες ευκαιρίες πολλά θα άλλαζα. Μα δεν τις έχω. Και δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι.
Ξέρεις κάτι; Πάντα εκεί θα είσαι.
Θα σε έχω πάντα πολύ ψηλά.
Και δεν ξέρω αν θα έρθει κάποιος που θα μπει πάνω από σένα.
Γιατί πρώτη φορά νιώθω κάτι τόσο δυνατό.
Θα είσαι ψηλα λοιπόν.
Μα λέω να αφήσω τους υπόλοιπους να σε πλησιάσουν.
Δεν θα σε φτάσουν. Το ξέρω.
Να προσπαθήσουν.
"Ανοιχτή σε προτάσεις" όπως είχε πει κ μια ψυχή.
Σ' αγαπάω.
Που κατά κύριο λόγο σημαίνει νοιάζομαι.
Σε νοιάζομαι λοιπόν. Κι ας ακούγεται γελοίο κι ας μην μπορούν να το καταλάβουν.
Θα είμαι πάντα ερωτευμένη με το χαμόγελό σου. Με το χαμόγελο που γνώρισα.
Και το μοναδικό σου άγγιγμα όταν έλεγες "Καλές γιορτές". Τώρα που το σκέφτομαι ίσως να ήταν και καλές τελικά.
Ήταν λάθος που ξαναγύρισα. Έστω και γι' αυτό το λίγο.
Είναι πολύ ουσιαστικό όλο αυτό για να το κλείσω σε ένα "μου αρέσει".

Για άλλη μια φορά, να προσέχεις -αφού ποτέ δεν μπόρεσα να σε προσέχω εγώ-, να χαμογελάς -σε ομορφαίνει-, και να αγαπάς. Να αγαπάς αληθινά -είμαι σίγουρη ότι ξέρεις και μπορείς.



Ίσως, κάποτε, κάπου αλλού...


Κι άφησε το πέρασμά του
πέρασμα ζωής θανάτου
στην καρδιά μου σαν σφραγίδα 
μία πεθαμένη ελπίδα.

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Τα πάθη της βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ,εσύ, εσύ.
Κ'αθε σταγόνα κι ένα εσύ, 
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ εσύ.

Κική Δημουλά





*Ξεφύλλισμα στο βιβλίο της λογοτεχνίας...

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Λάθος κίνηση. Λάθος τρόπος.

Ηλίθιε! Στο είχα πει, ηλίθιε, αν είναι να την πληγώσεις να το κάνεις με τον σωστό τρόπο τουλάχιστον. Κι εσύ πήγες και διάλεξες τον χειρότερο! Λες και το έκανες επίτηδες, λες και δεν κατάλαβες ποτέ. Μα εγώ είχα πιστέψει ότι είχες καταλάβει... Μα αν όλα αυτά ήταν ψεύτικα γιατί τα έκανες, μου λες; Και τώρα εγώ τι να της πω; Να την παρηγορήσω; Δεν είναι τέτοια η σχέση μας, δεν κάνω τα τυπικά, δεν την ρωτάω αν είναι καλα, ξερω πως δεν είναι. Να της πω ό,τι λένε οι άλλοι; Ό,τι δεν αξίζεις; Δεν το πιστεύω και αυτό. Όχι τελείως. Σίγουρα δεν αξίζεις όσα νιώθει και όσα μπορεί να σου δώσει. Όταν όμως καταλάβεις και γυρίσεις ίσως να είναι αργά...

Που 'σαι... Συγγνώμη για όλο αυτό το σκηνικό, ξέρω ότι μόνο με μένα δεν μπορείς να ασχολείσαι τώρα. Αλλά δεν θέλω να ασχολείσαι και πολύ μαζί του..

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Μην το σκεφτείς πολύ. Η έμπνευση της στιγμής είναι.

Κι αν πω οτι μου λείπεις, τι;
Κι αν το φωνάξω;
Κι αν ουρλιάξω;
Μήπως θα έρθεις πάλι πίσω;

Αν το χρόνο να γυρίσω μπορούσα
πάλι σ' εκείνο τον Δεκέμβρη θα πήγαινα.
Αυτές τις μέρες θα ξαναζούσα.
Αυτές θα τις ζούσαμε μαζί.

Κι αν ξέρω πως να σ' έχω δεν μπορώ
δεν σημαίνει πως δεν σε χρειάζομαι.
Πως δεν σ' αναζητώ κάποιες φορές.

Ίσως απλά να θέλω να είμαι δίπλα σου.
Να έχω μία θέση στη ζωή σου.
Όποια κι αν είναι αυτή.

Να σ' αγκαλιάζω
Να μπορώ στα μάτια να κοιτάξω.

Γιατί τώρα δεν μπορώ.
Στα μάτια να σε κοιτάξω δεν μπορώ.
Φοβάμαι.
Ξέρουμε κι οι δυο.

Δεν είμαστε ό,τι φαίνεται.
Δεν είμαστε ό,τι βλέπουν.

Αλλά μήπως ξέρουμε κ εμείς τι είμαστε;
Γνωστοί ή ξένοι;
Μήπως δυο ξένοι που γνωρίζονται αρκετά καλά;

Κι όταν συναντηθούν τα βλέμματά μας τι θα είναι;
Δυο βλέμματα αδιάφορα;
Ή καλύτερα δυο΄βλέμματα αμήχανα;

Δυο βλέμματα που ξέχασαν
δεν θέλω να είναι.
Δυο βλέμματα που δεν ένιωσαν
δεν θέλω να είναι.

Αλλά αλήθεια ένιωσαν;
Ένιωσαν μαζί;

Αν κάτι κάποτε από όλο αυτό είχες νιώσει
θέλω με κάποιο τρόπο να το ξέρω.
Σύμπαν τι λες; Θα μας βοηθήσεις εδω;

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

She's my best friend. Don't touch her!

Συνεπώς don't hurt her. Με οποιοδήποτε τρόπο. Γιατί ξέρεις δεν είναι αυτά που κάνεις τώρα. Είναι κυρίως η σιωπή τόσων μηνών που της έχει γαμήσει την ψυχολογία.
Μαζί σου 15 μήνες τώρα την έχω δει στα καλύτερα και στα χειρότερά της. Αλλά δυστυχώς οι φορές που ήταν στη δεύτερη κατάσταση ήταν περισσότερες.Γιατί ήσουν πολύ ουδέτερος ρε παιδί μου! Μία κρύο, μία ζέστη, μία και τα δύο, μία τίποτα από τα δύο. Και ποτέ δεν υπήρξες ξεκάθαρος. Να πεις αυτό κι αυτό. Κάθε απάντηση ήταν καλύτερη από την αναμονή και τους γρίφους που έσκαγες κάθε μέρα.
Δεν με νοιάζει αν ήθελες να γίνει κάτι ή όχι. Δεν με νοιάζει τι κάνεις τώρα. Μου αρκεί που δεν υπήρξε ούτε καν τυπικός. Που κρατάς 8 μήνες μία άλφα στάση και ξαφνικά την αλλάζεις χωρίς ακόμα να έχεις πει τίποτα. Και όταν δεν γουστάρεις το λες από την αρχή. Όταν γουστάρεις δεν παγώνεις από το πουθενά, ούτε κολλάς/ερωτεύεσαι/σκαλώνεις με την πρώτη που βρέθηκε μπροστά σου. Επίσης δεν με ενδιαφέρει αν σου είναι δύσκολο να πεις το οτιδήποτε. Γιατί ξέρω ότι είναι πολύ δυσκολότερο για εκείνη που προσπαθεί να το μαντέψει.
Σε έχω στηρίξει πάρα πολύ και ούτε που σου έχει περάσει από το μυαλό. Ήμουν πάντα αυτή που της έλεγε ότι αξίζεις κάθε φορά που για κάποιο λόγο ήταν στο 6ο υπόγειο και δεν ήθελε να βλέπει άνθρωπο. Αλλα τελικά ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω αν αξίζεις ή όχι. Δεν ξέρω αν η στάση και η συμπεριφορά σου αξίζουν όσα έχει να σου δώσει. Γιατί δεν θα βρεις πολλούς ανθρώπους να σε αγαπήσουν όπως αυτή παρόλο που δεν το έχεις καταλάβει ακόμα.. Δεν θέλω να την ερωτευτείς/ αγαπήσεις αν δεν μπορείς. Δεν θέλω να έχεις κάτι ψεύτικο μαζί της. Αξίζει πολλά περισσότερα. Θέλω μόνο να είσαι σταθερός. ΑΝ ξέρεις τι σημαίνει!
Ξεκαθάρισε την γαμωθέση σου και αν μπορείς να την κάνεις χαρούμενη καν' το. Αν την πληγώσεις ασ' το σε μας που την αγαπάμε πολύ. Απλά όχι άλλο αυτή η άγνοια.

Ξέρω ότι δεν πρόκειται να το διαβάσεις ποτέ. Γι' αυτό και δεν γράφω όσα θα ήθελα να γράψω.
Μάθε μόνο ότι έχω πιστέψει πάααρα πολύ  σε εσάς. Μάθε μόνο ότι ακόμα πιστεύω.
Μπορεί να θέλω να σου σπάσω το κεφάλι, αλλά βάζω και το χέρι μου στη φωτιά ότι κάτι από όλο αυτό υπάρχει.


Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

Have a nice month:)

October is here:) Οο ναι! Κ ο καιρός σήμερα θυμίζει πλέον πραγματικά Οκτώβρη. Δύο μέρες τώρα είμαι με τη ζακέτα και χθες το απόγευμα έβρεξε. Όμορφα ήταν. Η αδυναμία μου στη βροχή είναι γνωστή και νομίζω πως ήταν καιρός να κάνει την εμφάνισή της. Η μυρωδιά του βρεγένου χώματος είναι απλά μοναδική.

Όταν λες κάτι δυνατά είναι σαν να το αποδέχεσαι, σαν να διώχνεις κάθε προσπάθεια που έκανες μέχρι τώρα για να φύγει μακριά. Σαν να το παίρνεις πίσω μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα! Αυτό έγινε και τώρα. Επισημοποιήθηκε με μία άποψη;ρ Όχι ότι έχει σημασία βέβαια.
Γράφω κείμενο έτσι για να το γράψω και δεν έχω και πολλά να πω.
Φάνηκε φαντάζομαι;ρ
Θα επανέλθω όμως όταν "σταθεροποιηθώ". "σταθεροποιήσω". Δεν ξέρω ποιο είναι καλύτερο.



Υ.Γ. Ποτέ κανένα macaron από όποιο ζαχαροπλαστείο και αν προέρχεται, όσο φρέσκο κι αν είναι, δεν θα είναι όπως εκείνα τα μικρά χαριτωμένα ζαχαρένια και αφρατούλικα που έτρωγες στο Παρίσι και μύριζαν Γαλλία! 
Είναι μορφή τέχνης απλά!



Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Σαν να μην πέρασε μια μέρα!

Τα σχολεία έχουν ανοίξει εδώ σε δυο εβδομάδες σχεδόν. Καθηγητές μπαίνουν. βγαίνουν, καινούργια ονόματα, παλιές σχέσεις...Κι όμως η φιλόλογος έκανε τον καλύτερα χαρακτηρισμό αυτής της χρονιάς. "Σαν να μην πέρασε μια μέρα.."
Σαν να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα από τότε που καθόμουν στο θρανίο που βρίσκεται προς τη μεριά του παραθύρου και χαμογελούσα. Τότε γιατί σκεφτόμουν εσένα. Τώρα; Σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τότε που τα μαθηματικά διαβαζόντουσαν κινέζικα και ο μαθηματικός προσπαθούσε να μας πείσει για το πόσο απλά είναι.. Σαν να μην έχει περάσει μία μέρα που η φυσικός έκανε σχήματα και παρατηρήσεις ταυτόχρονα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που ακολουθούσα τον καθηγητή της πληροφορικής από αίθουσα σε αίθουσα. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που έπαιρνα το απουσιολόγιο πριν ανέβω στην τάξη. Τότε το άγχος μαζί με την προσμονή να σε συναντήσω. Τώρα;
Όλα τόσο κοντινά αλλά τόσο διαφορετικά πλέον. Και για να μην καταθλιψιαστούμε δύο πράγματα:
Η αγάπη είναι σαν την ενέργεια. Δεν χάνεται, απλά αλλάζει μορφές.
Το σουβλάκι το βρίσκεις όποτε και όπου θες. Την φάβα όχι!


Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Ποτέ Ξανά.

Ήρθε. Ο. Σεπτέμβρης. Τι. Χαρά. Είναι. Αυτή.
Χαχα εντάξει δεν θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Καλό μήνα λοιπόν αν και αρκετά καθυστερημένα. Αυτό το καλοκαίρι ήταν... περίεργο. Όχι όσο κακό το φανταζόμουν όταν ξεκινούσε, όχι όσο καλό το ήθελα. Μία ενδιάμεση κατάσταση. Παν μέτρον άριστον δεν έλεγαν και οι αρχαίοι; Ε αυτό λοιπόν! Σε λίγο αρχίζει η νέα σχολική χρονιά και ομολογώ ότι δεν πετάω και την σκούφια μου.
Δεν έχω να πω πολλά περί ανέμων και υδάτων γιατί πάλι βρίσκομαι σε μία φάση που δεν ξέρω τι μου γίνεται. Έχω βαρεθεί να με βλέπω έτσι πραγματικά!
Σε είδα. Μετά από 8 μήνες και 1 μέρα. Και σήμερα πάλι. Τόσο κοντά. Και δεν έχεις αλλάξει. Όχι πολύ. Είναι παράξενο. Δύο ξένοι, που δεν ανταλάσσουν ούτε βλέμμα κι όμως ο ένας από τους δύο έχει να πει τόσα πολλά. Γιατί θυμάται. Μου αρέσει. Το σκηνικό που σε βλέπω. Έστω και αυτό το λίγο. Ξέρω πως είναι να περιμένεις μήνες ολόκληρους για αυτή τη στιγμή. Και ακόμα και τώρα που δεν είσαι ό,τι ήσουν θέλω να μπορώ να σε κοιτάξω. Γιατί εγώ ποτέ δεν είχα αυτή την ευκαιρία. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να καρφωθώ πάνω σου και να αναλύσω τις κινήσεις σου. Και να που μου δίνεται τώρα. Παράξενη είναι η ζωή.
Είδα και εσένα. Δεν είσαι αυτός που γνώρισα, αλλά δεν είσαι και κάποιος τελείως διαφορετικός. Ένας άλλος άνθρωπος που κάνει μία τόσο γνώριμη κίνηση. Μία κίνηση που είχα αγαπήσει. Γράφω με ένα χρώμα που δεν σου ταιριάζει πλέον. Ίσως κόκκινο ή μπλε σκούρο, αλλά όχι καφέ. Όχι για τους άλλους. Για μένα πάντα αυτό θα είσαι. Το καφέ μου. Το αυτό το σοβαρό και ιδιαίτερο χρώμα. Και μια που σε πιάσαμε, να ξέρεις ότι δεν ήταν απλό να σε αφήσω να φύγεις. Δεν το ήθελα. Αλλά δεν μπορούσα να σε αφήσω να μου γαμάς την καρδιά για περισσότερο καιρό. Ξέρω ότι δεν το έκανες επίτηδες, δεν είχες λόγο να με πληγώσεις. Οι επιλογές σου όμως με πονούσαν. Οπότε είπα "τέλος". 
Αρκετές νύχτες που έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να μην σε σκέφτεται. Αρκετές νύχτες που προσπέρασα το τραγούδι σου και το τραγούδι "μας" στο κινητό γιατί δεν μπορούσα να τα ακούσω. Αρκετές τέτοιες νύχτες και μόνο μία μέρα. μία μέρα που είπα "Είμαι καλά" και ένιωθα σαν τόσο καιρό να ήσουν το ναρκωτικό μου και εγώ μόλις είχα βγει από το κέντρο απεξάρτησης.
Και μετά ήρθε ένας άνθρωπος που με έκανε να ξενυχτάω με αυτόν και όχι για αυτόν. Τεράστια διαφορά. Δεν ερωτεύτηκα. Θα μπορούσα, αλλά δεν πρόλαβα. Έφυγε από τη ζωή μου λίγο ξαφνικά.Και όταν το κατάλαβα (13/8/12 μην ξεχνάς!) της είπα "Δεν χαλιέμαι ξανά για κανέναν ρε, άμα είναι να γίνει κάτι, θα γίνει." Αυτό λοιπόν θα κάνω. Ποτέ ξανά. Γιατί στο τέλος κάθε μέρας πρέπει να είμαστε εμείς καλά με τις επιλογές μας.

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Νοσταλγία

Μεσ' από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μας χαιρετάνε.

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
Κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δε μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-πόσος καιρός!- τα χάιδεψες μια νύχτα
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συμφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουμε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι χλωμοί-
το φως στο χιόνι της καρδιάς και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες,
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Κ.Γ.Καρυωτάκης 

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

What the hell is going on now?

Και τι κατάλαβα;
Τι κατάλαβα που ήμουν αυθόρμητη; Τι κατάλαβα που ξεκαθάρισα τι νιώθω;
Τι κατάλαβα που για είμαι γαμηένη φορά ήλπιζα ότι θα παραμείνεις έτσι μέχρι το τέλος;
'Αλλη μια ώρα ήταν... Άλλη μια ώρα και τώρα δεν θα έγραφα αυτά.
Μα πάγωσες ξαφνικά.
Και δεν κατάλαβα γιατί.
Αυτό το βλέμμα σου όμως... Το τελευταίο βλέμμα...
Ήταν έντονο και δεν μπορώ να το ερμηνεύσω.
Κάτι πήγε να μου πει...
Δεν είμαι σίγουρη, αλλά γύρισα και έφυγα. Και δεν σε είδα να φεύγεις.
Τα λέμε...
Γιατί δεν είμαι και τόσο σίγουρη γι' αυτό;

Ξέρεις κάτι;
Δεν ήμουν "τυχερή" όταν ήρθε το λεωφορείο.
Γιατί ήθελα να κάτσω άλλο λίγο εκεί μαζί σου. Να παίξω με τα μαλλιά σου που σ' αρέσει, να πειράξεις το κοκκαλάκι στα δικά μου, να μου πάρεις το μαξιλάρι, να με πάρεις αγκαλιά και να μου κρατήσεις τα χέρια και καλά για να μην σε πειράζω αλλά μετά να χαλαρώνεις και να μένουμε εκεί για λίγο, να σου χαϊδεύω απαλά τα δάχτυλα κι εσύ το πρόσωπο ίσα ίσα για να αισθανόμαστε ο ένας τον άλλο εκεί, να βγάλουμε κι άλλες φωτογραφίες, αστείες και μη, καλλιτεχνικές ή ίσως όχι...

Μπορεί να κάνω λάθος. Μπορεί αύριο να μου στείλεις καλημέρα και να με πεις υπναρού.
Μπορεί πάλι και όχι.


Δεν ερωτεύομαι. Δεν ερωτεύομαι. Δεν ερωτεύομαι.

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Η αυριανή μέρα θα δείξει.

Εγώ δεν ήμουν έτσι, σου είπα. Και ρώτησες τι άλλαξε.
Τι να σου πω κι εγω, τι να μου πεις κι εμένα...
Θυμάσαι που μου είχες πει οτι νομίζεις πως έχω αλλάξει; Τώρα καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοούσες.
Ετοιμάζομαι να κάνω κάτι που πριν καιρό δεν θα έκανα με τίποτα.
Και δεν ξέρω τι φταίει. Πραγματικά δεν ξέρω.
Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό.
Γιατί είναι γλυκός και αισθάνομαι άνετα και νιώθω ότι πάω να τον γνωρίσω καλύτερα από άλλους.
Απλά δεν ξέρω αν είναι ό,τι έψαχνα να βρω.
Δεν ξέρω τι γίνεται μέσα και γύρω μου φίλος.



Σήμερα πέφτουν αστέρια. Δεν έχω δει ποτέ αστέρια να πέφτουν. Πάντα ήθελα. Αλλά όχι μόνη μου. 
Σήμερα δεν θα δω τα αστέρια που πέφτουν. Ίσως την επόμενη φορά. Ίσως όχι μόνη. 

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Αλλόκοτες σκέψεις μιας ακόμη νύχτας...

Ιιιιι τι ξεφτίλα απόλυτη είναι αυτή; Τέλη Ιουλίου και ούτε ένα κείμενο να δηλώνει την ύπαρξή μου;  Ντροπή! Ναι έχω όρεξη και η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω από που την αντλώ. Τι να πω, μπορεί να με εμπνέει η νύχτα!:ρ
Και ενώ ο χρόνος κυλά ήσυχα εγώ δεν ξέρω τι θέλω. Στην κυριολεξία. Όταν είχε αρχίσει αυτό το καλοκαίρι είχα πει ότι το μόνο που ήθελα ήταν ηρεμία. Δεν ήθελα να συμβεί τίποτα που να με κάνει να βγω από τον λήθαργο.Τώρα όμως δεν είμαι και τόσο σίγουρη. Θέλω ένα ήρεμο, σχεδόν βαρετό καλοκαίρι μόνο για να γεμίσω τις μπαταρίες μου ή μήπως θέλω κάτι παραπάνω; Έναν καλοκαιρινό έρωτα ας πούμε; Ξέρεις από αυτούς που είσαι μαζί με έναν άνθρωπο και πηγαίνετε μαζί στις παραλίες και τρώτε παγωτό και βουτάτε μαζί και τον βρέχεις και μετά σε παίρνει αγκαλιά και βγαίνετε έξω και κάθεστε πάνω στην άμμο και γίνεσαι χάλια αλλά δεν έχει καμία σημασία. Από αυτούς που σε κάνουν να ζεις ένα καλοκαίρι που δεν ξεχνάς. Ίσως το μόνο που θέλω να είναι ένας άνθρωπος που θα μου πει "Είμαι εδώ. Και θα μείνω. Θα μπορείς να με βλέπεις, να με αγγίζεις, να μ' αγκαλιάζεις, να με φιλάς, να μου μιλάς." Το μόνο σίγουρο είναι ότι την επόμενη φορά που ο έρωτας θα μου χτυπήσει την πόρτα θέλω να είναι μαζί με την σιγουριά και την ασφάλεια. Πολλά ζητάω ε;
Και τώρα μία μικρή υπόσχεση στον γλυκό εαυτούλη: Από 'δω και στο εξής ό,τι κι αν γίνεται, όπου κι αν πάω, θα έχω πάντα μαζί την φωτογραφική μηχανή. Πάντα είχα ένα κόλλημα με την φωτογραφία. Ήρθε καιρός να το παρώ στα (λίγο πιο) σοβαρά. Κάθε στιγμή θα φυλακίζεται μέσα στην φωτογραφική. Ναι την ροζ ψηφιακή μηχανή με την ανάλυση των 8 megapixels. Όλοι από κάπου δεν ξεκινάνε; Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει την αγορά καινούργιας κάρτας μνήμης, Θα γίνει κι αυτό μέσα στην εβδομάδα.

Είναι βράδυ και νομίζω είπα αρκετά. Να περνάτε ένα όμορφο καλοκαίρι και ίσως κάπου εκεί έξω, φωτογραφίζοντας να βρω και εγώ αυτό που ψάχνω! Καληνύχτες;*

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

...αλλά πάντα μπορείς να σηκώσεις το κεφάλι ψηλα και να κοιτάξεις τον ήλιο!

Γειααα:) Τι κάνετε; Εγώ κάνω μόνο αλλαγές. Αλλαγές σε συναισθήματα και συνεπώς στη ζωή μου, αλλαγές στο δωμάτιο, ε ήρθαν και οι αλλαγές στο λατρεμένο ιστολόγιο. Είναι πολύ ροζ; Θα δείξει, μπορεί να το βαρεθώ και να αλλάξει πάλι. Όπως ίσως έχεις καταλάβει αυτό το κείμενο δεν θα έχει θέμα!
Κι επειδή ακριβώς δεν θα έχει θέμα, θα πω κι εγώ τον πόνο μου! Αλεποχώρι το σ-κ. Ωραία ήταν δεν μπορώ να πω! Για να είμαι ειλικρινής το χρειαζόμουν. Και τη θάλασσα χρειαζόμουν. Σε ηρεμεί ρε παιδί μου! Αυτό που δεν χρειαζόμουν ήταν τα καψίματα. Η απεγνωσμένη προσπάθεια μαυρίσματος όχι μόνο δεν είχε αποτέλεσμα, αλλά κατέληξε σε κόκκινα σημάδια κυρίως στην αριστερή πλευρά του σώματος. Υπέροχα!-.-
Και μια που λέμε για παραλίες, άμμους κλπ, θέλω να δηλώσω ότι έχω ξεκινήσει beach volley. Γουαου?! Κουραστικό μεν, όμορφο δε. Όσο κι αν γκρινιάζω κάθε φορά που γυρίζω, η αίσθηση της άμμου στα πόδια είναι υπέροχη. Και γενικά η όλη ελευθερία που νιώθεις όταν παίζεις.Βέβαια δεν είναι και τόσο υπέροχη η άμμος που κολλάει στα χέρια, η άμμος που μπαίνει στα μάτια, η άμμος πάνω στο μπουκάλι σου!
Σήμερα είναι και ο τελευταίος -φιλικός- αγώνας volley (σκέτο χωρίς beach!). "Πολύ καλή εμφάνιση" είπαν για την προηγούμενη φορά. "Δεν επαναπαυόμαστε σε μια καλή εμφάνιση" είπε η προπονήτρια και ένα δίκιο το έχει.
Και για να κλείσουμε, πάρτε μία Θεωρία της Ράνιας:
Χαμογελάω ξανά -ακόμη και με λίγη προσπάθεια! Πολλές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα περιμένουμε ή όπως τα θέλουμε. Απογοητεύεσαι, πονάς, κλαις και αυτό μπορεί να κρατήσει καιρό. Σημασία όμως έχει να μην βυθιστείς σε αυτό. Να έρθει η στιγμή που θα πεις "Ως εδώ!", θα βγεις να κοιτάξεις όλα αυτά που έχανες τόσο καιρό και θα φωνάξεις "Έρχομαι!"

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Όπου πας θα σε κοιτάζω...!

"Ενώ είμαι αισιόδοξος όλη τη μέρα, όταν έρθει η νύχτα, μελαγχολώ και τα βλέπω όλα απαισιόδοξα"
Το Ξύπνημα της Φράουλας, Βαγγέλης Ηλιόπουλος

Μάλλον γι΄αυτό τα γράφω όλα αυτά τώρα. Επειδή είναι βράδυ. Αλλά πρέπει να το κάνω, έτσι δεν είναι; Και τα αποσπάσματα από τα βιβλία θα χρησιμοποιηθούν επειδή όταν τα διάβαζα σκεφτόμουν εσένα.

"Τότε πίστευα πως αυτό είναι αγάπη: να γνωρίζεις κάποιον τόσο καλά, που να γίνεται μέρος του εαυτού σου."
"Τόσα πράγματα γίνονται όμορφα όταν τα κοιτάζεις με προσοχή."
Πριν Φύγω, Λόρεν Όλιβερ

Η αλήθεια είναι πως ποτέ πριν δεν σε είχα προσέξει. Ήοσυν απλά ένα παιδί στο σχολείο. Ο απουσιολόγος του Γ3'. Αλλά όταν αρχίσαμε να μιλάμε... Ήσουν ξεχωριστός. Ναι, ξεχωριστός! Δεν έμοιαζες με τους άλλους, ούτε καν με τους φίλους σου. Τα πάντα πάνω σου ήταν διαφορετικά. Ο τρόπος που περπατούσες, οι κινήσεις των χεριών σου που μου έλεγαν ότι συνεχώς βρίσκεται σε μια αμηχανία, οι κουκούλα του φούτερ και της ζακέτας που δεν ήταν ποτέ φτιαγμένες, το χέρι σου να φτιάχνει τα γυαλιά όταν είχε βγει από την τσέπη και μάλλον δεν είχε τι άλλο να κάνει, τα σπυράκια που σε έκαναν πιο παιδί. Και προσπάθησα να σε μάθω μέσα από αυτές τις μικρές καθημερινές σου συνήθειες. Αυτά που εσύ σίγουρα ποτέ δεν έχεις προσέξει στον εαυτό σου. Και εκεί ουπς... ερωτεύτηκα!

"Είχε όλη την ώρα την εικόνα του μπροστά στα μάτια της κι ένιωθε πεταλούδες να "χορεύουν" στο στομάχι, όχι φυσικά από την πείνα."
Η Ελπίδα Πεθαίνει Πάντα Τελευταία, Ελπίδα Ισμαήλ

Είχες έρθει με τρόπο μαγικό και είχες μπει στη ζωή ου χωρίς να το καταλάβω. Είχες κυριεύσει τη σκέψη μου πριν καν το συνειδητοποιήσω. Με είχε καταλάβει ένας απεριόριστος ενθουσιασμός και μία αισιοδοξία για τα πάντα γύρω μου. Εκείνο το βράδυ της Παρασκευής που κατάλαβα γιατί όταν πληκτρολογούσα υπήρχε ένας κουβάρι που τυλιγόταν και ξετυλιγόταν στο στομάχι, πίστεψα ότι όλα μπορούν να συμβούν. 

"Και τώρα είχε στο πρόσωπο αυτό το ντροπαλό χαμόγελο που αγαπούσα."
Παντοτινά, Maggie Stiefvater 
"-Καλημέρα αγάπη μου."
Μια Αγάπη για Δύο, Ζωρζ Σαρή-Αργυρώ Κοκορέλη 

Μόνο καλημέρα λέγαμε. Και ξέρεις, όσο χαζό κι αν φανεί, κάθε πρωί γι' αυτό σηκωνόμουν. Για να σε πετύχω στο δρόμο και να πούμε "καλημέρα" σχεδόν ταυτόχρονα. Μετά να κοιτάξεις κάτω και να προχωρήσεις. Να γυρίσω και να σε δω να περπατάς. Αυτό ήθελα να σου πω κάποια στιγμή, Καλημέρα αγάπη μου. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις αλλά κρύβει τα πάντα μέσα του. 

"-Γιατί γελάς;
-Γιατί σ΄αγαπώ. Αυτό ήθελα να σου πω. Σ' αγαπώ."
Μια Αγάπη για Δύο, Ζωρζ Σαρή-Αργυρώ Κοκορέλη

Γαμώτο. Δεν κατάφερα ποτέ να στο πω. Δεν κατάφερες ποτέ να το ακούσεις. Το είχα τόσο ανάγκη να το ακούσεις, να στο πω, να το καταλάβεις, να το νιώσεις. Δεν έγινε ποτέ. Ούτε πρόκειται να γίνει. Κρίμα.

"Αυτό το "Θα τηλεφωνηθούμε"  είναι σαν ένα "Άντε παράτα με" με άλλοθι. Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο του εξασφαλίζει την απουσία κάθε ενοχής... Όλα μένουν μετέωρα."
Το Ξύπνημα της Φράουλας, Βαγγέλης Ηλιόπουλος

Έτσι αυτή την Παρασκευή πρωί που σου μίλησα μου είπες ένα "Θα μιλήσουμε μετά, ΟΚ;" Και πίστεψα ότι θα μιλούσαμε. Ξέρεις, αυτό που είναι δύο άνθρωποι απέναντι κ ο ένας λέει κάτι και μετά ο άλλος του απαντάει. Αυτό που επιστημονικά ονομάζουμε διάλογο. Αλλά... ΟΧΙ! Ένα ολόκληρο απόγευμα έλεγα "Ε, θα το σκέφτεται μωρέ, δεν σου συμβαίνει και κάθε μέρα αυτό", αλλά εσένα σου πήρε μόνο 25,5 ώρες. Κάτι που ένιωθα για 4 μήνες, που προετοίμαζα 1 ολόκληρη εβδομάδα να σου πω, μέσα σε μόλις 25,5 ώρες αποφάσισες πως δεν σε ενδιέφερε.  Επίσης αποφάσισες να μην με κοιτάξεις και να μου το πεις. Αποφάσισες απλά να γράψεις 3 γραμμές και να είμαστε ΟΚ!

 "Τον αγάπησα, τον αγάπησα πραγματικά. Και ακόμα τον αγαπώ. [...] Η αγάπη δεν είναι αρκετή, πρέπει να είσαι και συμβατός με τον άλλον: χρειάστηκε να το μάθω στην πράξη αυτό. Και είναι ένα μάθημα σκληρό.
Το Πρόσωπο Της Σάρα, Μελβιν Μπερτζες

Αν ήταν θέμα αγάπης, τότε σίγουρα τώρα τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Παίζουν ρόλο και άλλα όπως. Δεν μπορώ να σε αναγκάσω να δεχτείς όλη την αγάπη που είμαι διατεθειμένη να σου δώσω. Ούτε καν ένα μέρος της. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν κατάλαβες ποτέ πόσο σημαντικός ήσουν. Ίσως φταίω εγώ. Σημασία έχει το αποτέλεσμα...(;)

"... ήξερε ανέκαθεν πόσο ισοπεδωτική μπορεί να γίνει η αλήθεια, αλλά ποτέ δεν την φανταζόταν με τέτοια νέκρα μαζί, όπως τώρα. Ο θάνατος της ελπίδας."
Μη Μου Λες Ψέματα, Μαλορι Μπλακμαν

Ήταν απογοητευμένος. Όχι κάτι περισσότερο: πληγωμένος
Μη Μου Λες Ψέματα, Μαλορι Μπλακμαν

Με διέλυσε. Πραγματικά με διέλυσε. Αυτό που είπες και ο τρόπος που το είπες. Εντάξει ήξερα ότι θα ήταν ναι ή όχι, 50-50, αλλά ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Εννοώ ότι ποτέ δεν το είχα σκεφτεί με αριθμούς. Όταν είσαι ερωτευμένος, όλα αυτά δεν έχουν σημασία, έτσι δεν είναι;

"Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να γυρίσει το κεφάλι. Όμως δεν το έκανε. [...] Κι έμεινα εκεί, παρακολουθώντας τον σιωπηλά να φεύγει και να με αφήνει πίσω."
Παντοτινά, Maggie Stiefvater

16/5. Γαμώ μόνο αυτό έπρεπε να κάνεις. Να γυρίσεις το κεφάλι σου και να με δεις να κλαίω. Όχι για να με λυπηθείς, να 'ρθεις να μου μιλήσεις, ή κάτι τέτοιο. Μόνο για να με δεις. Να καταλάβεις ότι δεν στεναχωριέται μόνο αυτή. Να καταλάβεις ότι πονάω πολύ περισσότερο εγώ που δεν σε γνώρισα. Ήταν η μέρα που έφυγες μακριά μου. Ή καλύτερα η μέρα που το συνειδητοποίησα.   
 
"... η ελπίδα σε κρατάει ζωντανό. Ακόμα κι όταν έχεις πεθάνει, είναι το μοναδικό πράγμα που σε κρατάει στη ζωή."
Πριν Φύγω. Λόρεν Όλιβερ
"Περίμενα ένα τρένο που ποτέ δεν σταματούσε στον σταθμό, Αλλά δεν μπορούσα να πάψω να περιμένω, γιατί ποιος θα ήμουν τότε;"
Παντοτινά, Maggie Stiefvater
 
Γι' αυτό κι εγώ ακόμα και τη στιγμή που ήξερα συνέχιζα να ελπίζω. Λάθος μου, ναι. Αλλά το έκανα. Εντάξει, όχι όπως πριν, αλλά συνέχισε να υπάρχει αυτή η μικρή φωνούλα που σου λέει ότι κάτι θα γίνει. Θα θελήσει τουλάχιστον να με γνωρίσει καλύτερα. Γιατί; Ε δεν ξέρω γιατί! Μάλλον γιατί ποτέ δεν μπορώ να δεχτώ την πραγματικότητα. Πώς θα μπορούσα να είμαι ερωτευμένη με έναν άνθρωπο αν -παρά τα όσα είχαν γίνει- δεν έκανα όνειρα; 

Επίσης:
Αυτό γιατί είναι το αγαπημένο σου.
Αυτό αν και αμφιβάλλω ότι θυμάσαι γιατί.
Αυτό στίχο προς στίχο. 

Δεν θα μάθω ποτέ τι σκεφτόσουν στο "καληνύχτα", το "σίγουρα", το "λυπάμαι", το "
Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο έχω πονέσει, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο σημαντικός είσαι, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο χαρούμενη με έκανε η παρουσία σου.

Κοίτα που τέλειωσε κι αυτό. Η τελευταία μας μέρα ήταν. Σε κοιτούσα. Όσο μπορούσα σε κοιτούσα. Σήμερα δεν είχε σημασία αν θα με δεις ή όχι. Σήμερα εγώ κοίταζα εσένα κι εσύ το άπειρο. Δεν γύρισες να με δεις. Ίσως δεν ήθελες να μου το χαλάσεις. Ξέρεις, αν με έβλεπες μπορεί να γύριζα το κεφάλι αλλού και να σταματούσα να κοιτάζω. Μπορεί να ήθελες να μμε αφήσεις να απολαύσω την τελευταία μας μέρα. Σε είδα να φεύγεις και όλα πάγωσαν γύρω. Και μέσα. Δεν θα γύριζες, το ήξερα. Υπήρχαν πολλά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει και δεν έγιναν. Στην περίπτωση που έχει δίκιο, αν είχα καταλάβει μια βδομάδα νωρίτερα πόσο σημαντικός θα ήσουν, ίσως τώρα να ήταν αλλιώς. Όπως και να 'χει, είχα πιστέψει σε μας. Μπορεί να άργησα, αγάπη μου... 


Να σε δω ευτυχισμένο. Θα μου λείψει το χαμόγελό σου. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Σ'αγαπάω. 

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

Kαλό μήνα.

...και επειδή awesome δεν μπορείς με τίποτα να είσαι, ας είσαι όσο λιγότερο χάλια γίνεται. Τουλάχιστον λίγο καλύτερος από το Μάιο που πέρασε.
Ο χρόνος κυλάει και με τίποτα αυτό δεν μου αρέσει. Αλλά δεν μπορώ να τον σταματήσω κιόλας, οπότε αφού θα περάσει που θα περάσει ας το κάνει όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή, αλλά αυτό δεν προβλέπεται να είναι ένα από τα ωραία γιατί όπως πολύ σωστότερα λέει η Δέσποινα (η Βανδή καλέ!) μακριά σου αυτό το καλοκαίρι χαμένο μοιάζει από χέρι!

Και για να βγω από την απαισιοδοξία των 7 τελευταίων γραμμών, να ευχηθώ σε όλους εσάς να έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι και να περνάτε όσο καλύτερα μπορείτε!;)


Από τις χειρότερες αναρτήσεις ή είναι ιδέα μου?;/

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Εεμ... τι γίνεται εδώ;

Ο Μάιος πάντα ήταν ο αγαπημένος μου μήνας, αλλά το 2012 έχει έρθει για να ανατρέψει και αυτό. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτός είναι ο χειρότερος Μάιος που έχω περάσει. Γιατί τίποτα δεν είναι ΟΚ! Το πρόγραμμα των εξετάσεων, η ύλη των μαθημάτων, ο καιρός που επιτέλους σήμερα θυμήθηκε ότι βρισκόμαστε στο τέλος της άνοιξης και συνεπώς στην αρχή του καλοκαιριού, αυτός, εγώ...
Και ενώ θα έπρεπε να διαβάζω Ιστορία που γράφω την Τρίτη, είμαι εδώ και συνεχίζω ένα κείμενο που έχω αρχίσει εδώ και πολύ καιρό. Μα καλά, ποιος σκέφτηκε να γράψουμε Ιστορία πρώτο μάθημα; Και αν με άκουγε η λατρεμένη μητέρα τώρα θα έλεγε για άλλη μια φορά ότι όλα μου φταίνε. Ίσως να είναι κι έτσι, τι να πω...
Σχέσεις το θέμα λοιπόν. Ερωτικές ή όπως αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν αυτά που θα περιγραφούν παρακάτω. Γιατί τα έχουμε μπερδέψει λίγο τα πράγματα μου φαίνεται!

"-Τώρα εσείς τα έχετε κανονικά;
-Εε... όχι, μόνο φάση κάνουμε"
Τώρα τι να πεις γι' αυτό; Τον γουστάρεις, σε γουστάρει, αλλά μέχρι εκεί. Είναι ωραίο παιδί και δεν σε χαλάει να "κάνεις κάτι μαζί του". Δεν έχεις φάει κόλλημα μαζί του, ούτε εκείνος μαζί σου -για να μην πω "ερωτευτείς" και ακουστεί κάπως. Απλά φασώνεστε, τίποτα παραπάνω. Κάτι που σημαίνει ότι εσύ έχεις το δικαίωμα να παίζεις με δυο-τρεις άλλους και αυτός το ίδιο αφού τίποτα δεν σας δεσμεύει. Αν όμως ο ένας από τους δύο το μάθει για τον άλλο ή αν ένας από τους δύο πει: "Δεν έχω κοπέλα/αγόρι" τα παίρνετε. Εμ, μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις το λόγο; Έτσι κι αλλιώς μεταξύ σας "είστε" πολύ άνετοι. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν δεν είστε μαζί!

"-Ρε είμαι ερωτευμένη!
(1 εβδομάδα αργότερα) 
-Ρε 'συ είμαι ερωτευμένη!"
Και για να διευκρινίσω, δεν εννοεί τον ίδιο άνθρωπο! Αν μπορείς, εξηγησέ μου τι εννοείς "ερωτεύομαι". Βασικά πες μου πως το καταλαβαίνεις εσύ. Πες μου πως, μέσα σε μία εβδομάδα πρόλαβες να ερωτευτείς, να ξε-ερωτευτείς, να τον ξεπεράσεις, να είσαι ΟΚ, να ξανα-ερωτευτείς. Έχω την εντύπωση ότι κάποιος πρέπει να σε βοηθήσει να ξεκαθαρίσεις τους ορισμούς στο μυαλό σου:/

"-Ναι 'ντάξει, είναι ο άντρας της ζωής μου, αλλά είναι κολλημένος με άλλη οπότε πάμε γι' άλλα."
Έλα ρε, δεν ήξερα ότι τα συναισθήματα ελέγχονται έτσι! Αν το ήξερα θα το είχα εφαρμόσει νωρίτερα ειλικρινά. Μάλλον είναι ο ίδιος έρωτας της προηγούμενης περίπτωσης γιατί εγώ ξέρω άλλα για τον έρωτα. Απ' όσο έχω νιώσει, δεν σου "περνάει" αν είναι κολλημένος με άλλη. Όταν είσαι ερωτευμένη, δεν σου περνάει, απλά! Φεύγει μόνο του κάποια στιγμή ναι, αλλά μέχρι να ξεθυμάνει, έχεις χαρεί, έχεις πονέσει, έχεις θυμώσει, έχεις κλάψει. Αν είναι ο άντρας της ζωής σου, δεν το ελέγχεις!
"-Έχετε κάνει κάτι;
-Όχι.
-Ε τότε πώς γίνεται να είσαι καλλημένη μαζί του;"
Τι λεεε ρε; Δηλαδή κολλάς με κάποιον μόνο όταν "γίνεται κάτι"; Και βασικά δεν είναι απλά ένα κόλλημα. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι αυτό που έχεις αρχίσει να ερωτέυεσαι σιγά σιγά και μετά όλο αυτό μετατρέπεται σε αγάπη και ο άλλος γίνεται κομμάτι σου, if you know what I mean. Είναι αυτό που τον έχεις ανάγκη, που τον σκέφτεσαι συνέχεια, που συνδέεις τα πάντα μαζί του. Είναι αυτό που δεν θες μία ψυχρή φάση, αλλά μόνο μία αγκαλία για να του δείξεις όσα νιώθεις.

Πραγματικά, όπως είπα και στην αρχή πιστεύω πως έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Και αν δεν είναι έτσι, τότε απλά ή εγώ είμαι παράλογη ή ζω σε λάθος εποχή! Συγγνώμη, αλλά εγώ θέλω να ερωτεύομαι. Να βλέπω τον άλλο και να χαμογελάω χωρίς λόγο. Να χτυπάει η καρδιά μου πιο δυνατά κάθε φορά που είναι κοντά ή μία από τις λίγες φορές που έτυχε να μιλήσουμε. Να τον κοιτάζω επίμονα και όταν δεν μπορώ να κοιτάζω αυτόν να βλέπω τις λίγες φωτογραφίες που έχω κατεβάσει στο pc. Και ξέρεις κάτι; Μ'αρέσει αυτό. Όσο κι αν πληγώνομαι, όσο κι αν πονάω, αυτό που νιώθω είναι μοναδικό. Και επειδή νομίζω ότι δεν είμαστε πολλοί αυτοί που πιστεύουμε όλα τα παραπανω, ελπίζω κάποια στιγμή να πέσω πάνω σε κάποιον που θα μπορεί να τα καταλάβει όλα αυτά. (ουπς ακούστηκε λίγο σαν να περιμένω τον πρίγκιπα πάνω στο άλογο να έρθει κα να με πάει στο παλάτι:$) Επίσης, ελπίζω εσύ να τα πιστεύεις όλα αυτά ακόμα και αν δεν είμαι εγώ αυτή που θα "κολλήσεις". Όπως και να το κάνουμε, δεν θέλω να έχω πέσει έξω τώρα που νομίζω ότι έχω μάθει ένα κομμάτι σου.

Καλό βράδυ, καλό διάβασμα και καλή επιτυχία!
Αα και χρόνια πολλά σε αυτούς που γιορτάζουμε!

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

This is the last time. I swear!

Κλαίει. Πάλι κλαίει.
Γιατί κλαίει; Αυτή δεν πρέπει να κλαίει.
Κλαίει κι όμως είναι η ίδια κοπέλα.
Η ίδια κοπέλα, αυτή που όλοι την έχουν συνηθίσει να γελά.
Και κανείς τους δεν την έχει δει να κλαίει.
Κανείς; Ψέμα.
Υπάρχει ένας μόνο άνθρωπος που την έχει δει.
Εκείνη. 
Εκείνη που ήταν παρούσα σε κάθε φάση της ζωής της.
Εκείνη που από την στιγμή που την γνώρισε, που την έμαθε δεν έφυγε από κοντά της.
Εκείνη που δεν έφυγε ακόμα κι όταν έκατσαν για τρεις ολόκληρες ώρες σε ένα πεζουλάκι και δεν μιλούσαν.
Μόνο την έβλεπε να κλαίει.
Αλλά αυτή δεν ήταν έτσι. Δεν είναι πραγματικά έτσι.
Αλήθεια όμως, πώς είναι; Ποια είναι;
Ένα μήνα τώρα έχει χάσει τον εαυτό της.
Δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα που να ήταν καλά.
Πάντα μέσα στη μέρα τον σκεφτόταν, σκεφτόταν αυτό που της είχε πει.
Και κάθε βράδυ έκλαιγε.
Λιγότερο, περισσότερο. Δεν είχε σημασία.
Ένα μήνα τώρα κανένα συναίσθημα δεν είχε αλλάξει.
Και απ' όσο μπορούσε να προβλέψει δεν θα άλλαζε σύντομα.
Αλλά αποφάσισε να μην κλάψει άλλο.
Ό,τι κι αν έγινε, εκείνη ξέρει πως αυτή τη φορά προσπάθησε.
Έκανε κάτι για να το αλλάξει.
Άσχετα αν δεν τα κατάφερε!
Ίσως πάλι και να κατάφερε κάτι.
Θα την θυμάται.
Θα θυμάται ότι πριν τόσο καιρό μία κοπέλα τον έπιασε στις 8 το πρωί και του είπε όσα του είπε.
Θα θυμάται τίποτα άλλο;
Αυτή όλα τα θυμάται.
Όσα είχαν πει, τον κόμπο στο στομάχι πριν του μιλήσει, το χαμόγελό του, τα δάκρυά της.
Πόσο θέλει να τα θυμάται κι αυτός!
Αχ, αυτό το χαμόγελό του! Δεν πρόκειται να το ξεχάσει.
Τίποτα δεν θα ξεχάσει.
Τα χείλη του στο "καλημέρα", το μοναδικό πράγμα που έλεγαν κοντά.
Όχι, είχαν πει κι ένα "καλό μεσημέρι". Ούτε αυτό θα το ξεχάσει.
Το βλέμμα του όλο απορία όταν γυρνούσε και την έβλεπε να τον κοιτάει.
Τον τρόπο που σήκωνε τα μανίκια.
Τον αστείο τρόπο που περπατούσε.
Τον παράξενο τρόπο που γυρνούσε πίσω.
Τις αντιδράσεις των άλλων όταν έλεγε ότι είναι όμορφος.
Μα ότι και να τις έλεγαν, ποτέ δεν σταμάτησε να το λέει και να το πιστεύει.
Για 'κείνη ήταν όμορφος.
Ήταν βασικά... υπέροχος.
Δεν μετάνιωσε για τίποτα από όλα αυτά.
Εντάξει, ίσως μόνο λίγο, επειδή δεν θα καταλάβει πόσο σημαντικός έχει υπάρξει.
Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα άλλο.
Της μένει πολύ λίγος χρόνος μαζί του.
Και έχει σκοπό να τον απολαύσει.
Να νιώσει την κάθε στιγμή που έρχεται, πριν φύγει.
Γι' αυτό αποφάσισε να μην κλάψει ξανά.
Αποφάσισε να τον κοιτάζει επίμονα, όπως τότε.
Πλέον δεν έχει να κρύψει κάτι.
Και 6 μέρες είναι τρομακτικά λίγες για "ντροπούλες".
Θέλει να θυμάται.
Να ΤΟΝ θυμάται.
Γιατί αν μη τι άλλο της έδωσε τόσα πολλά.
Έμαθε πως είναι να ξυπνάς με χαμόγελο για ένα μόνο λόγο.
Και θα συνεχίσει να ξυπνάει έτσι.
Για όσα πρωινά τους μένουν της μένουν ήθελα να πω -βγήκε πραγματικά πολύ αυθόρμητο!- θα συνεχίσει να ξυπνάει με το ίδιο χαμόγελο.
Το χαζό αλλά και τόσο ερωτευμένο χαμόγελο που οφείλεται στην ύπαρξή του και μόνο.
Δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.
Ήταν -και είναι- σίγουρη πως μπορεί να του δώσει πολλή αγάπη.
Να του την δώσει όμως, όχι να του την επιβάλλει.
Έχει διαφορά.
Αυτός ίσως είναι ευτυχισμένος χωρίς αυτήν.
Και πραγματικά αυτό είναι το μόνο που θέλει.
Δεν μπορεί να μπει στη ζωή του.
Ούτε καν να τον κρατήσει στη δική της.
Στο μυαλό της όμως θα τον κρατήσει. Αυτό δεν μπορεί να της το απαγορεύσει.
Είναι αποφασισμένη πλέον.
Θα χαμογελά.
Όχι επειδή τον ξέχασε, όχι.
Όχι επειδή θα πάει παρακάτω.
Μόνο γιατί είναι αποφασισμένη να ζήσει κάθε λεπτό μαζί του.
Αν είναι να τη θυμάται, ας την θυμάται τουλάχιστον χαμογελαστή!

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

The show must go on?

Έτσι απλά. Τόσο γρήγορα. Τόσο νωρίς.
Νωρίς; Μα είναι 4 μήνες. Ναι, σε πολύ λίγο θα γίνουν 4.
Θα του μιλήσω. Πρέπει να ξέρει. Αν δεν προσπαθήσεις, δεν πρόκειται να μάθεις.
Και του μίλησα. Και έμαθε. Και προσπάθησα και έμαθα κι εγώ.
"Όταν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις και τίποτα να χάσεις"
Κι όμως έχασα. Τη γη κάτω από τα πόδια μου, τα όνειρα και τις σκέψεις τόσων ημερών.
Δεν τα έχασα ακριβώς. Απλά μου είπες ότι δεν έχουν κανένα νόημα. Μου τα διέγραψες ΟΛΑ.
Και δεν το έκανες καν με τον σωστό τρόπο. Σωστός; Υποκειμενικό δεν είναι; Ωραία, με τον υποκειμενικά σωστό τρόπο τότε. Με τον "τυπικό".
Εγώ σε έπιασα και σου μίλησα. Με άκουσες για δύο λεπτά, μόνο. Αλλά με άκουσες. Με είδες.
Έκανα λάθος; Το είπα λάθος; Πολύ χαλαρά, ναι. Πολύ αδιάφορα, ίσως. Αλλά λάθος; 
Δεν σου είπα "Σ' αγαπώ" και μόνο γι' αυτό μετανιώνω. Αλλά δεν ξέρω... θα το άντεχες; Το "Σ' αγαπώ" μου θα το 'αντεχες; 
Δεν μπορώ να σε αναγκάσω να με αγαπήσεις, να νιώσεις όσα έχω νιώσει, ούτε καν να καταλάβεις.
Βρήκες τον πιο απρόσωπο τρόπο για να απαντήσεις σε κάτι τόσο σημαντικό. Ήθελα μόνο ό,τι είπες, να το πεις κοιτώντας με, έχοντάς με απέναντί σου. Δεν το έκανες.
Ακόμα κι έτσι όμως... Ακόμα και με τον τρόπο που το έκανες -γιατί ας πούμε ότι σε καταλαβαίνω και σε δικαιολογώ- ήσουν εσύ. Ήταν εσύ. Αυτά που έγραψες ήταν δικά σου και όπως τα περίμενα. Όπως θα τα περίμενα, αν περίμενα την απάντησή σου. Ήσουν γλυκός ακόμα κι εκεί. Γλυκός μέχρι το "Λυπάμαι". Ξέρεις πόσο ειρωνικό και βασικά.... ψεύτικο ακούστηκε; Λυπάσαι; Ναι ΟΚ, ενώ εγώ πετάω από τη χαρά μου. Λες και δεν είναι αυτό που θες. 
Κοίτα που τελικά ούτε ο χρόνος, ούτε εκείνη είναι αυτά που σε πήραν από μένα. Εσύ ήσουν. Και μάλλον είναι καλύτερο.
Το θέμα είναι τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνω, να νιώσω, να σκεφτώ τώρα; 
Τώρα που δεν υπάρχει τίποτα να πιαστώ και να συνεχίσω. Ήρθες σε μια περίοδο της ζωής μου που ήταν υπερβολικά δύσκολη. Και τώρα με αναγκάζεις να ζήσω μία χειρότερη.
Ας είσαι τουλάχιστον καλά.
Με όποια θες.
Με όποια "μπορεί να γίνει κάτι".
Και ας την αγαπήσεις.
Και ας νιώσεις όπως νιώθω εγώ. Όχι όπως νιώθω τώρα. Όπως νιώθω κάθε στιγμή που σε βλέπω.
Για μένα δεν έχεις τελειώσει.
Για μένα αξίζεις ακόμα.
Εγώ σ' αγαπάω ακόμα.
 Εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω.

Και την επόμενη φορά που θα σου μιλήσει κοπέλα,
μην της πεις ότι λυπάσαι.
Μπορεί να αντιδράσει αλλιώς! 

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Καληνύχτα!

Δεν ξέρω τι να γράψω. Δεν ξέρω πως να αρχίσω. Πώς να αρχίσω;  Ήθελα να περιγράψω όλο αυτό που ζω τους τελευταίους 3 μήνες, εκείνον και αυτά που αισθάνομαι. Για κάποιο λόγο όμως δεν γίνεται. Είναι πολλά και τώρα δεν γίνεται.
Ξέρεις κάτι; Το ξέρω ότι δεν βοηθάω και το ξέρεις κι εσύ. Όπως επίσης ξέρω ότι ουσιαστικά ποτέ δεν σε έχω βοηθήσει. Αλλά όπως σου έχω ξαναπεί ό,τι μαζί σου το εννοώ. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος. Όσο κι αν πιστεύω ότι θα το κάνει, δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως, είναι ότι δεν πρέπει να μετανιώνεις. Εσύ το έχεις παλέψει, το έχεις προσπαθήσει. Αν περάσει, θα ξέρεις πως έκανες ό,τι μπορούσες. Βλέπεις, δυο-τρία βράδια, είχε ξανάρθει στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πως, αλλά δεν γύρισαν συναισθήματα. Θλιβερό, ε; Να έχεις νιώσει τόσα πολλά για έναν άνθρωπο και δύο μήνες μετά να υπάρχουν μόνο οι αναμνήσεις. Τέλος πάντων, ξέρεις τι γύρισε; Ένα "αν". Τι θα είχε γίνει αν τον έβλεπα συχνότερα, αν του είχα μιλήσει, ΑΝ! Και μπορώ να σου επιβεβαιώσω ότι αυτό το συναίσθημα είναι χάλια. Εσύ όμως δεν έμεινες εκεί και ναι είναι καλύτερο το γεγονός ότι το πήγες ένα βήμα παρακάτω.
Μόνο 25 μέρες μαζί σου; Δεν γίνεται, δεν μπορεί να μας μένει μόνο τόσο. Είχα πει ότι θα ήταν διαφορετικό, αλλά σήμερα συνειδητοποίησα ότι θα καταλήξω πάλι εκεί. Ξέρω πως είναι να σου λείπει κάποιος. Το έχω νιώσει, το θυμάμαι. Μία φορά είναι αρκετή. Δεν θα το αντέξω και δεύτερη. Δεν θα το αντέξω.
Μερικές φορές όμως, οφείλεις να είσαι καλά.
Είναι μία απ' αυτές, οπότε... Καληνύχτα!

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

...τώρα αν φύγεις θα 'ναι ιεροσυλία!

Ει:) Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε; Αρκετό ε; Επέστρεψα λοιπόν! Συνεχίζω να είμαι καλά και αισιόδοξη για τα πάντα γύρω μου. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο είναι καλό αυτό. Ροζ συννεφάκι-πραγματικότητα. Κάποια στιγμή θα το αναλύσουμε! Η ανάρτηση ξεκινάει επίσημα κάπου εδώ αν και βασικά δεν έχω να πω πολλά.
 Από το πρωί λοιπόν (ναι εντάξει μαμά, 12.30 η ώρα θεωρείται μεσημέρι-.-) ξύπνησα με μια αίσθηση ότι θα συμβεί κάτι κακό και αρκετά σοβαρό και αυτή τη στιγμή έχω καταλήξει να ανησυχώ για τα πάντα. Φοβάμαι πολύ και δεν ξέρω καν γιατί.Τέλος πάντων, προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και ελπίζω εγώ να μην έχω ένστικτο!
Ο Μάρτης έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα. Και για να γίνω πιο σαφής, ο καιρός του Μάρτη έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα. Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη έχει κρύο και βγαίνουμε με φούτερ και μπουφάν, Πέμπτη-Παρασκευή είμαστε ΟΚ με μια ζακέτα. Ε αποφάσισε επιτέλους! Μ' αρέσουν οι μέρες με ήλιο πάντως! Ξέρεις, βγαίνεις για διάλειμμα και δεν σκέφτεσαι ότι πρέπει να βάλεις το μπουφάν σου και να μείνεις μέσα, δίπλα στο καλοριφέρ στριμωγμένος με πολύ κόσμο. Έλα 'ντάξει, ίσως είμαι λίγο υπερβολική:ρ Ναι, λίγο!
Δεν μπορώ να σκεφτώ. Θέλω απλά να περάσει αυτή η μέρα. Γαμώ τα προαισθήματά μου! Καληνύχτα;*


*Για τον τίτλο ευθύνεται ο lampsi 92,3!:p

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Καινούργια αρχή; Δεν ξέρω, μπορεί. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι ωραία.
Είναι ωραία φίλε.
Είναι ωραία να μην παλεύεις καθημερινά με τον εαυτό σου.
Να χαμογελάς χωρίς τύψεις.
Να χτυπάει το ξυπνητήρι και να έχεις έναν επιπλέον λόγο να σηκωθείς.
Ε να, μπορεί να τον πετύχεις στο δρόμο και να σου πει μια "καλημέρα".
Μια καλημέρα απλή, ξερή, τυπική. Κι όμως, μπορεί να σου φτιάξει τη μέρα!
Να είσαι μονίμως αλλού. (αλήθεια, πόσος καιρός έχει περάσει από την τελευταία φορά;)
Να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του, γιατί πολύ απλά θες να αναλύσεις τις κινήσεις του.
Να μην μπορείς να πεις δύο λέξεις σωστά γιατί τον σκέφτεσαι.
Να είσαι διατεθειμένη να μείνεις έξω σε όλο το 10λεπτο διάλειμμα ενώ κάνει υπερβολικό κρύο μόνο και μόνο επειδή του ήρθε να γίνει παγοκολόνα.
Να σε απογοητεύει λίγο κάθε μεσημέρι γιατί άλλα είχες φανταστεί, αλλά το επόμενο πρωί να χαμογελάς συνεχώς -ξανά!
Νιώθω δυνατή τώρα. Μετά από πολύ καιρό, νιώθω δυνατή. Νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Ότι όλα μπορούν να γίνουν. Ότι όλα θα γίνουν.
Δεν κλαίω πια τα βράδια. Μόνο ονειρεύομαι. Πάντα ονειρεύομαι.
 Όνειρα ελεύθερα, ξεχωριστά. Όνειρα -επιτέλους- χαρούμενα. Φωτεινά, χωρίς σκιές να με τρομάζουν. Όνειρα μόνο με χαμόγελα.
Και κοίτα... ελπίζω ξανά. Ελπίζω, ναι! Κάθε μέρα σε κάτι διαφορετικό.
Όλα φαίνονται ξανά υπέροχα. Τίποτα δεν είναι λάθος.
Ακούς; Τίποτα!
Παντού υπάρχει η αισιόδοξη πλευρά, αρκεί να ψάξεις να την βρεις. Και από 'δω και πέρα αποφάσισα να την ψάχνω.
Όλα θα είναι διαφορετικά αυτή τη φορά.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Different from them

Everyone in this world
is completely the same
I don't care if they are
if they don't laugh at me
No one in this world
understands what I really am
They will one day
Now I will stop crying

If you love me, say it
Yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah
I 'll never run and hide
and you know it very well

If you want me, say it
Yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah
I 'll be with you
if you don't want me to change


Chorus 1:
I'm not like them
I don't like skirts and blouses
that are likeable to them

I went out to the streets
and screamed it then
but no one understands again
what I'm trying to say
I'm different from them

If you don't want me, babe,
the way I really am now,
search for an other lady
She will like you maybe

I know I am myself, yeah
I know I 've something different
And I like it, babe,
I like the fact I'm crazy

If you don't love me, say it
Yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah
You will stay alone
'cause I will be forever myself

If you don't want me, say it
Yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah, e-yeah

I will leave you first
'cause I want to be myself

Chorus 2:
I 'm not like them
I don't like their behaviour
and the way they act always

I 'll keep on living the way
I like to live
'cause all I know is that
I'm different from them

"Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία", Ελπίδα Ισμαήλ

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Θα περάσει...

και είναι αυτές οι στιγμές...
Οι στιγμές που θες να τους έχεις μπροστά σου όλους.
Όλους αυτούς τους ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή σου.
Θες να τους έχεις εδώ μπροστά σου και να τους κατηγορείς.
Να τους κατηγορήσεις για τις μέρες που σε πλήγωσαν.
Έναν έναν ξεχωριστά.
Να μην τους αφήσεις να μιλήσουν. Μόνο να τους έχεις απέναντί σου και να τους κατηγορείς.
Να τους μοιράσεις τις ευθύνες, τις δικές τους ευθύνες, που πήρες για να είναι αυτοί εντάξει.
Να τους απαριθμήσεις τα "εγώ φταίω" και "δεν πειράζει" που είπες για να μην στεναχωρηθούν.

Αλλά δεν μπορείς να το κάνεις. Καλύτερα ίσως.

Όχι, δεν είναι τίποτα.
Φταίει μάλλον που έχω να βγω πέντε μέρες.
Φταίει μάλλον που δεν έχω πάει σχολείο.
Φταίει μάλλον που βλέπω συνέχεια αυτούς τους δυο ανθρώπους.
Φταίει μάλλον που με κούρασε το σπίτι.
Φταίει μάλλον που είμαι άνθρωπος και καμιά φορά ξεσπάω.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Happy birthday dear duck!

Σήμερα το blog έχει γενέθλια!:) Κλείνει έναν ολόκληρο χρόνο! Και εμείς πρέπει να το γιορτάσουμε.
Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα υπήρχε τίποτα. Ευχαριστώ λοιπόν! Ξεκίνησε σαν "Σκέψου", συνέχισε σαν "Αν" και τώρα είναι "Μία κόκκινη πάπια" (πολύ κακώς βέβαια;ρ)!
Οι άνθρωποι χωρίζονται σε κατηγορίες: Αυτοί που σε ξέρουν, αυτοί που κάπου σε έχουν δει και αυτοί που δεν θα σε δουν ποτέ τους. Επίσης είναι αυτοί που σε καταλαβαίνουν, αυτοί που κάνουν ότι σε καταλαβαίνουν και αυτοί που δεν σε καταλαβαίνουν. Εγώ λοιπόν έχω να πω ότι οι δύο πρώτες κατηγορίες (ξέρουν-καταλαβαίνουν) σπάνια συμπίπτουν. Γι' αυτό και οι άνθρωποι που "ξέρουν" εμένα, δεν ξέρουν για αυτό το blog. Αντίθετα πολλές φορές οι άνθρωποι που δεν σε έχουν δει ποτέ στη ζωή τους και που ούτε πρόκειται είναι αυτοί που μπορούν να σε καταλάβουν. Και αν όχι, είναι τουλάχιστον αυτοί που δεν θα σε κρίνουν. Και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι πιο εύκολο να μιλάς σε ανθρώπους που δεν ξέρεις. Αν δεν κατάλαβες τι είπα, μάλλον φταίει ο πυρετός.
Από 'κει που τα διάβαζα μόνη μου, σιγά σιγά γίναμε 28 αυτοί που τα διαβάζουμε. Δεν είναι από τα πιο δημοφιλή blogs, αλλά για μένα αυτοί οι 26 άνθρωποι που δεν ξέρω, είναι πολύ σημαντικοί. Αυτοί  με έχουν βοηθήσει να γίνω καλύτερη με τον καιρό, οι αναγνώστες αλλά και τα blogs που εγώ παρακολουθώ.
Από μικρή έκανα πολλά όνειρα. Όνειρα και σκέψεις. Σε κανέναν δεν τα έλεγα όμως. Κανείς δεν ήταν διαθέσιμος να τα ακούσει. Αυτό το blog τώρα, σημαίνει τόσα πολλά για μένα. Εδώ μέσα έχω χαρεί κι έχω πονέσει. Έχω εκφράσει συναισθήματα, που ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να εκφράσω με λόγια. Μπορεί αυτά που έγραφα χτες να ερχόντουσαν σε πλήρη αντίθεση μ' αυτά που λέω σήμερα, αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί είναι αληθινά. Και είναι δικά μου.
Είναι δημιουργικό το να γράφεις. Ξεκινάς και δεν ξέρεις που θα καταλήξεις. Κι όμως όταν το διαβάζεις, όλα αυτά κατά έναν περίεργο τρόπο βγάζουν νόημα.
Είναι ωραία να γράφεις ελεύθερα. Ναι, ελεύθερα. Χωρίς να φοβάσαι κανέναν και τίποτα. Να ξέρεις ότι αν μπεις και γράψεις κάτι για 10 λεπτά, μετά θα είσαι καλύτερα. Θα έχεις ξεσπάσει. Ναι! Ξέρεις πόσες φορές έχω ξεσπάσει εγώ εδώ μέσα; Γράφοντας κείμενα που ποτέ δεν δημοσιεύω. Απλά τα γράφω και βγάζω όλα αυτά από μέσα μου.
Να, γιατί υπάρχουν οι φορές που θες να μιλήσεις και κανείς δεν σ' ακούει. Που προσπαθείς και ξαναπροσπαθείς να τους κάνεις να γυρίσουν το κεφάλι και να σε δουν, αλλά μάταια. Που φοβάσαι. Που ξέρεις ότι έχεις δίκιο αλλά κανείς τους δεν το καταλαβαίνει. Που θες να πεις πόσο έχεις πονέσει, να μοιραστείς την χαρά σου ή απλά να καθυστερήσεις να πας για διάβασα. Αυτές τις φορές έρχεσαι εδώ και μιλάς, μιλάς, μιλάς... Και μετά... ουφ! όλα πάνε καλύτερα!
Μέσα σε ένα χρόνο έχουν συμβεί τόσα πολλά και όλα τα έχω γράψει εδώ. Έτσι για να αποτυπώσω τις στιγμές μην τυχόν και τις ξεχάσω.
Ένας χρόνος και συνεχίζουμε ακάθεκτοι (ποιοι?:ρ)
Τα λέμεε:*

Δεν βγήκε όπως  περίμενα η ανάρτηση, αλλά δεν φταίω εγώ:$

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

-Μη μ' αφήσεις ποτέ...
-Ποτέ... 
Έτσι είχες πει τότε. Θα ήσουν πάντα εδώ. 
Σε πίστεψα. Πίστεψα πως όσα χιλιόμετρα κι αν μας χώριζαν οι δύο καρδιές θα ήταν ενωμένες. Θα ήσουν εδώ αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Δεν φταις εσύ. Όχι. Δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Ούτε εγώ ήθελα να κάνεις αλλιώς. Σε αγαπούσα πραγματικά και ήθελα να είσαι ευτυχισμένος. Ήταν η καινούργια σου αρχή. Η αρχή της καινούργιας σου ζωής. Η καλύτερη περίοδος ολόκληρης της ζωής σου. Μόνο που... ήθελα να σε αποχαιρετήσω καλύτερα. Να σου πω όλα αυτά που δεν είχα προλάβει. Όλα αυτά που πίστευα ότι θα στα πω σταδιακά. Έπρεπε να στα πω μέσα σε 2 βδομάδες. Μα πώς να προλάβω? Είναι τόσα πολλά. Ένα "σ' αγαπώ" δεν φτάνει. Ένα "σε χρειάζομαι" ίσως είναι καλύτερο. Αλλά μπορεί να σε έκανε να μείνεις. Και δεν ήθελα. Δεν ήθελα να μείνεις και να το μετανιώσεις αργότερα. Ήταν η ευκαιρία σου. Οπότε είπα όσα περισσότερα μπορούσα. Σε κράτησα αγκαλιά όσο περισσότερο μπορούσα. Και όταν ήρθε η στιγμή να φύγεις... Έδειξα χαρούμενη. Ή τουλάχιστον προσπάθησα. Σου είπα "Θα είμαστε πάντα μαζί!" Συμφώνησες αλλά... ξέραμε κι οι δύο ότι δεν ήταν αλήθεια. Ήταν απλά ένα "παραμύθι" για να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Να μην τελειώσει αμέσως όλο αυτό που είχαμε. Για μια στιγμή το πίστεψα. Πίστεψα ότι μπορεί να ήμασταν μαζί έστω κι έτσι.
Αλλά τα χιλιόμετρα έκαναν πάλι το θαύμα τους. Κέρδισαν τις δύο ενωμένες καρδιές.
Ποτέ δεν ένιωσα ότι μου έλειπες. Ένα τηλεφώνημά σου με γέμιζε! Τρία ή και τέσσερα την ημέρα ήταν στην αρχή. Μετά αραίωσαν. Σιγά σιγά. Δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Ένα στις δύο μέρες, μου έφτανε. 
Έμαθες να ζεις τη ζωή σου χωρίς εμένα. Όσο κι αν έλεγες ότι με χρειαζόσουν. Το ίδιο κι εγώ.
Μέχρι που κατάλαβα ότι σε χάνω. Ήταν ήδη αργά. Σε είχα χάσει. 
Έμειναν μόνο οι όμορφες στιγμές από μας. Και η μορφή σου στη μνήμη μου... μια αχνή ζωγραφιά.
Έσβηνε μέρα με τη μέρα, μα δεν το καταλάβαινα.
Και τώρα...
Τώρα που σε έχω χάσει. Που είσαι πολύ μακριά για να σε φτάσω, θυμάμαι όλα αυτά. 
Κυλάει ένα δάκρυ. Δάκρυ χαράς, λύπης, νοσταλγίας...
Ποιος ξέρει... και άραγε ποιος θα μάθει;
Κανείς. Ούτε εμείς οι ίδιοι. Εμείς που τόσες υποσχέσεις δώσαμε. Που τόσα "για πάντα" είπαμε.
Και τι έμεινε; Μια απορία και ένα ελαφρά λυπημένο γιατί.
Γιατί ποιος ξέρει αν θα σε ξαναδώ...
Αν θα έχω το θάρρος να σου ξαναμιλήσω...
Ποιος ξέρει αν εμείς οι δύο θα ξαναζήσουμε κάτι από τα παλιά...
Ήταν τόσο δυνατό αυτό.
Ή μήπως έτσι νομίζαμε?
Ήταν όλα ένα ψέμα τελικά?
Τώρα μου λείπεις. Τώρα μετά από τόσο καιρό. Υποτίθεται πως έπρεπε να σε έχω ξεπεράσει. Να έχω προχωρήσει. Προσπάθησα αλήθεια. Αλλά δεν τα κατάφερα. Όσο κι αν το έλεγα ξανά και ξανά για να πείσω τον εαυτό μου, δεν τα κατάφερα. Είσαι ακόμη εδώ. Τριγυρνάς μες το μυαλό μου πάλι. Και τώρα πονάει περισσότερο. Ξέρω ότι δεν θα σε έχω. Κάνεις τη ζωή σου. Θα είσαι ευτυχισμένος. Και αυτό θέλω.
Όμως... αναρωτιέμαι... Με σκέφτεσαι καθόλου; Όταν είσαι μόνος θυμάσαι καθόλου τα παλιά? Χαμογελάς -όπως κι εγώ- όταν θυμάσαι τις βραδιές μας;Τα δικά μας βράδια που τραγουδούσαμε και με κορόιδευες επειδή τράβαγα τα τελευταία φωνήεντα; Και μετά που με κράταγες αγκαλιά μέχρι να με πάρει ο ύπνος;
Μου λείπουν εκείνες οι μέρες.
Μου λείπεις εσύ.
Ελπίζω μόνο να είσαι καλά κι ας μην σ' έχω...

 Έτσι γιατί το μισό άνηκε σ' εκείνον.
Αφού τελείωσα μ' αυτόν, τελειώνω και με τα άρθρα του.
Το άλλο μισό, είναι δικό μου.
Σκέψη, φαντασία, έμπνευση. Όπως θες πες το.
24/10/11 γράφτηκε. Άλλαξαν πολλά...

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Χαμογέλα!

Χαμογέλα κι ασ' τα όλα πίσω
Χαμογέλα όνειρα ν' αρχίσω
Χαμογέλα να 'ρθει νέα μέρα
Χαμογέλα πάμε παραπέρα
 Χαμογέλα δωσ' μου μια ελπίδα
Χαμογέλα γύρνα τη σελίδα
Χαμογέλα πιάσε με απ' την πλάτη
μας χωράει όλους η αγάπη!

Δεν ξέρω να φάνηκε αλλά έχω μία αισιόδοξη διάθεση. Τι διάθεσηηη; Ναι ρε φίλε είμαι αισιόδοξη. Και ήρθα να γράψω αν και ουσιαστικά δεν έχω τίποτα να πω. Αύριο γράφω Ιστορία, αλλά δεύτερη ώρα είναι, θα περάσει! Τα ξέρω. (ξεράδια ξέρεις βλαμμένη) Ναι, θα γράψω καλά. Γιατί αύριο είναι Δευτέρα φίλεεε:') (κι αυτό δικό σου ύφος είναι)
Επανέρχομαι στην αισιοδοξία μου. Ποιος ο λόγος να μην είμαι αισιόδοξη;  1,2,3... Έλα σκάσε! Τα πράγματα που λες έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε μια σειρά. Όλα θα γίνουν. Δηλαδή ό,τι πρέπει να γίνει, θα γίνει. Θέλω για μία φορά να πιστεύω ότι το "Όταν θες κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις" ισχύει. Ναι ακόμα κι αν αργεί. Ένα σύμπαν είναι κι αυτό, που να μας προλάβει όλους; Αλλά ότι έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε μια σειρά είναι γεγονός. Με σταθερή ταχύτητα αλλάζουν (σταθερή ομαλή κίνηση;) Τώρα, υπομονή και επιμονή χρειάζεται; Να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου χρειάζεται; Δεν ξέρω. Πάντως εγώ λέω να αρχίσω να πραγματοποιώ τον τελευταίο στόχο μου "Να μην αφήσω τίποτα να με πάρει από κάτω". 
Λέω να φύγω. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καταλάβει και πολλά από αυτά που έχω πει πάνω!;ρ 
Χαμογέλα. Κάνε όνειρα. Χαμογέλα. Βάλε στόχους. Πέτυχέ τους. Χαμογέλα.

 

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά...

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Πάνω από ένας χρόνος. 13 μήνες. Ξέρεις τι είναι 13 μήνες;  Είμαι ακόμα εδώ, περιμένοντας για κάτι που δεν πρόκειται να γίνει. Από τη αρχή το ήξερα. Απλά ήθελα να το συνειδητοποιήσω. Ο ενθουσιασμός, ο έρωτας...
Ο έρωτας για κάποιον που δεν ξέρω. Γιατί δεν σε ξέρω.
Γιατί δεν ξέρω αν είσαι τόσο τέλειος όσο σε φαντάζομαι. Και δεν θα το μάθω.
Γιατί κουράστηκα να περιμένω.
Γιατί δεν θα βρω ποτέ το θάρρος να σου μιλήσω.
Γιατί υπήρχαν νύχτες που σε χρειάστηκα.
Γιατί έχω πονέσει και έχω κλάψει πολύ για σένα.
Γιατί δεν μπορώ να σ'ονειρευτώ πια...
Μάλλον γι' αυτό φεύγω.
Μου έμαθες να αγαπάω και να κάνω τρελά όνειρα! Κάθε μέρα ήλπιζα σε κάτι καινούργιο. Όπου κι αν ήμουν, είχα έναν καλό λόγο για να είσαι κι εσύ εκεί. Μόνο να σε δω ήθελα. Αλλά δεν ήσουν πουθενά. Με τον καιρό συνήθισα, δεν σε ζητούσα, μου ήταν αρκετό το να σε σκέφτομαι. Αργότερα δεν μπορούσα να κάνω ούτε αυτό.
Και εκείνη την ημέρα... Εκείνη την ημέρα που βυθίστηκα στα μάτια σου... Κατάλαβες τίποτα; Ένιωσες κάτι από τα συναισθήματά μου; Μπόρεσα να σου μεταδώσω τίποτα; Δεν θα το μάθω. 3 Ιανουαρίου ήταν. Έχουν περάσει μόνο 25 μέρες.
Αγάπησα τα πάντα πάνω σου. Αγάπησα εσένα, περισσότερο απ' όσο αγαπάς εσύ τον εαυτό σου.
Αγάπησα το χαμόγελό σου, παρόλο που δεν θα μου χαμογελάσεις ποτέ.
Αγάπησα τα μάτια σου, παρόλο που δεν θα με κοιτάξουν ποτέ όπως τα κοίταξα εγώ εκείνη την τελευταία φορά.
Αγάπησα τα χείλη σου, ναι τα χείλη σου, παρόλο που δεν θα τα φιλήσω ποτέ.
Αυτοκαταστροφικό συναίσθημα ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Όλα αυτά που έχεις να δώσεις γυρίζουν πάλι πίσω σε σένα...
Δεν σε κατηγορώ για τίποτα. Δεν φταις εσύ. Το κακό μας timing φταίει.Όπως είπα μου έμαθες να αγαπάω και να κάνω όνειρα. Ήσουν ό,τι πιο δυνατό έχω νιώσει μέχρι τώρα. Αλλά ήρθε ο καιρός να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Να με αφήσω να ζήσω, να ονειρευτώ, να ερωτευτώ, να αισθανθώ κάτι πιο δυνατό από σένα.
Ελπίζω και κάτι πιο αληθινό.
Τον εαυτό μου κατηγορώ. Άδικα ίσως, αλλά το κάνω. Έπρεπε να είχα προσέξει τα μάτια σου με την πρώτη ευκαιρία. Έπρεπε να κάνω ό,τι μπορώ για σένα, για μας. Αλλά και πάλι, ακόμα και αν έκανα τα αδύνατα δυνατά για να δημιουργηθεί αυτό το "εμείς" δεν ξέρω αν θα είχα το αποτέλεσμα που ήλπιζα. Αν θα σε αποκτούσα. Λάθος λέξη. Μα δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά.
Ξέρεις πόσο δύσκολο ήταν να το πω; Να το πω δυνατά. Να με ακούσω για πρώτη φορά να το λέω.
"Ο Γιώργος τελείωσε." 
Και ναι, αυτή τη φορά το εννοώ.
Δεν φεύγω από εγωισμό, καταλαβαίνεις; Δεν θεωρώ εγωισμό να μην θέλω να με πληγώσω άλλο. Να θέλω να με προστατεύσω.
Για σένα αυτό δεν άρχισε ποτέ. Για μένα τελειώνει εδώ.
Να ξέρεις ότι υπήρξε κάποια που σ' αγάπησε πολύ.
Να είσαι καλά. Μόνο αυτό θέλω.
 Ειρωνικό ακούγεται ε; Τόσο καιρό καλά είσαι και δεν ξέρεις τίποτα.
Τέλος πάντων, θα μου λείψει όλο αυτό. Θα μου λείψουν οι γαλάζιες γραμμές που έβαζα παντού. Θα μου λείψει να σε λέμε πάπια και να γελάμε. Θα μου λείψει να λένε οτιδήποτε για το γαλάζιο και να λέω "σαν τα μάτια του". Σε θυμίζει το αμύγδαλο και τα μπλε στυλό (όχι τα gel, τα άλλα!) Σε θυμίζει ο χειμώνας. Σε θυμίζουν τα σκατζοχοιρέ μαλλιά. Σε θυμίζουν τα δίχρωμα ριγέ πουκάμισα. Σε θυμίζουν όλα αυτά τα τραγούδια που ανέβαζες. Σε θυμίζει το λεοπάρ και η φυλή των Μάγια. Σε θυμίζουν εκείνες, που χωρίς εσένα μπορεί και να συμπαθούσα. Σε θυμίζει η φλόγα. Σε θυμίζουν τα pitbull. Καμιά φορά, σε θυμίζει και το γκρι..Όλα αυτά πριν από σένα, δεν είχαν καμία απολύτως σημασία..Όλες αυτές οι έννοιες θα είναι πάντα συνδεδεμένες μαζί σου.Και θα μου λείψουν. Θα μου λείψεις εσύ.
Δεν σε διαγράφω. Απλά σε κάνω ένα κομμάτι από το παρελθόν μου. Γιατί δεν μπορείς να αντέξεις άλλο στο παρόν μου. Τις αναμνήσεις θα κρατήσω και τίποτα άλλο. Τις αναμνήσεις από τα συναισθήματα. Δεν έχω κάτι άλλο να θυμάμαι.
Εξάλλου, αν σε χρειαστώ, ξέρω που θα σε βρω. Εκεί που ήσουν πάντα.
Τα έγγραφά μου. Φάκελος: γιώργος. Όνομα αρχείου: ματάκια του.

Και κάπου εδώ, σου λέω αντίο...
Να προσέχεις...
Που ξέρεις... μπορεί κάποια στιγμή να διαβάσεις όλα αυτά που έχω γράψει και ίσως... ίσως ένα κομμάτι σου καταλάβει στο ελάχιστο τι ένιωσα.

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

My pefect day!

Επηρεάζομαι πολύ από βιβλία, ταινίες κλπ. Πρόσφατα διάβασα το "Πριν φύγω" που η πρωταγωνίστρια σκέφτεται πώς θα ήταν η τέλειαμέρα της.

Η τέλεια μέρα. Υπάρχει; Αν υπάρχει τότε σίγουρα για μένα θα είναι κάπως έτσι...
Η τέλεια μέρα είναι η πιο ζεστή Παρασκευή του Μαΐου. Έχουμε σχολείο και γράφουμε Μαθηματικά. Το πρωί ξυπνάω δύο λεπτά πριν το ξυπνητήρι. Ανοίγω το κινητό και ένα ξεχασμένο "Καληνύχτα" από χτες το βράδυ με κάνει να χαμογελάσω. Μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι, χαρούμενο ευτυχώς! Ρίχνω λίγο νερό στο προσωπό μου. Είναι δροσερό! Έχω χρόνο να ισιώσω τα μαλλιά, αλλά σήμερα είναι πολύ όμορφα, Θα τα αφήσω έτσι. Σοκολατένια cornflakes με γάλα. Πέρασε η ώρα νομίζω. Πάω να ντυθώ. Το φαρδύ μακρύ τζην ή την βερμούδα; Το δεύτερο μάλλον και μία φαρδιά μπλούζα από πάνω. Τι ώρα είναι; Έχω άλλα δέκα λεπτά μέχρι να κατέβω. Ξανατσεκάρω την τσάντα. Μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη.
-Μπαμπά, η ώρα είναι 8 εγώ φεύγω.
Παίρνω τσάντα και κατεβαίνω. Η Κορίνα είναι ήδη εκεί και με βρίζει που είμαι μες στην τρελή χαρά ενώ εκείνη νυστάζει. Φτάνουμε στο Δημοτικό. Μετά από λίγο έρχεται η Μαρία με την Ευαγγελία. Η Μαρία κάνει ανάποδα το "Εδώ δεν έχω πέσει ποτέ κι εδώ πάω έτσι". Η Ευαγγελία γελάει. Έρχονται και προχωράμε μαζί. Λέμε για άσχετα θέματα μέχρι που φτάνουμε στο σχολείο. Όλοι είναι χαρούμενοι σήμερα. Κάτι παιδιά πέφτουν πάνω μας και η Μαρία λέει "Αυτό το κακό συνήθειο..." αλλά δεν τελειώνει τη φράση της. Γελάω και χτυπάει το κουδούνι. Οι ώρες περνάνε αδιάφορα. Τώρα γράφω Μαθηματικά. Άγχος! Μπαίνω στην αίθουσα. Τα θέματα είναι εύκολα. Τελειώνω γρήγορα και είμαι σίγουρη. Έχω γράψει καλά. Κατεβαίνουμε για διάλειμμα. Σήμερα έχουμε 5ωρο. Άλλες δύο ώρες. Άντε να περάσουν, μετά είπαμε με την Μαρία ότι θα πάμε βόλτα. Το τελευταίο κουδούνι χτυπάει. Κατεβάζω απουσιολόγιο. Όταν βγαίνω, μπαίνει. Ψιθυρίζω ένα "γεια". Δεν είμαι σίγουρη ότι μ' άκουσε. Μ' άκουσε! "Γεια σου!" Χαμογελάω και φεύγω.
-Άντε 50 ώρες
-Μην γκρινιάζεις! Πάμε;
Φεύγουμε. Και βασικά δεν ξέρουμε πού πάμε, αλλά περνάμε πολύ καλά στο δρόμο. Όχι! Δεν γίνεται να είναι αυτός εδώ! Παγώνω. Τον κοιτάω επίμονα. Τον πλησιάζω. Είναι η τελευταία μου ευκαρία άλλωστε. 
-Σ'αγαπάω, του λέω και του δίνω ένα απαλό φιλί.
Μόνο και μόνο για να έχω να θυμάμαι τη γεύση των χειλιών του.
Δεν περιμένω να δω την αντίδρασή του. Πάντως δεν με σταμάτησε. Θέλω να γυρίσω πίσω, να τον ρωτήσω αν του το κάνουν συχνά αυτό, αλλά δεν το κάνω. Ό,τι είχα να πω το είπα.
Κάνουε βόλτες πάνω κάτω στο δρόμο και γελάμε. Πόσο μ' αρέσει! Η Μαρία βρήκε αυτή τη μπλούζα με την αγγλική σημαία και ναι! κατάφερα να την πείσω να την πάρει. Γυρνάμε πίσω. Δεν θέλω να πάω σπίτι ακόμα. Καθόμαστε στο γνωστό μάρμαρο στη γωνία της πολυκατοικίας. Ναι, μάλλον θα ανέβουμε.
Το σπίτι είναι αρκετά δροσερό. Ό,τι χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή! Τι θα φάμε; Μμμ ενδιαφέρον! στις 7 έχουμε αγγλικά. Σε 5 ώρες; Δεν περνάνε με τίποτα. 
-Στέφανε, θες να παίξουμε;
Και παίζουμε. Όπως όταν είμασταν παιδιά. Χτυπιόμαστε με τα μαξιλάρια, με κουκουλώνει με το ένα, εγώ εκνευρίζομαι και τον δαγκώνω. Με αφήνει και γελάμε. Συνεχίζουμε με άλλο παιχνίδι. Θυμάσαι αυτό με τα χέρια; Έχασα. Δεν πειράζει, είχαμε πολύ καιρό να το κάνουμε. Πήγε κιόλας 6; Αρχίζω να ετοιμάζομαι.
-Τι θα βάλεις;
-Ε, μάλλον αυτά που φόραγα το πρωί.
-Βάλε μαγιό από μέσα μάλλον θα βουτήξουμε.
-Α ναι, έχει παραλία μετά, το ξέχασα.
Εννοείται πως δεν το είχα ξεχάσει! Μετά το φροντιστήριο θα πάμε στην παραλία με τα παιδιά. Ναι, τελικά λέω να βάλω το μαγιό από μέσα. Το μαύρο; Ναι ναι, το μαύρο! Έτοιμη!
Το μάθημα στα αγγλικά είναι υπέροχο. Πάντα περνάμε ωραία όταν κάνουμε speaking. Πόσο έχουμε ακόμα; 10 λεπτά. Άντε άντε να τελειώνουμε! 
Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Μια ώρα δρόμος από 'δω περίπου. Δεν πειράζει μ' αρέσει να ταξιδεύω βράδυ. Χαζεύω τα αυτοκίνητα. Πού πάνε όλοι αυτοί άραγε; Είναι όλοι τόσο χαρούμενοι ή είναι πιεσμένοι με τα προβλήματα της καθημερινότητας;
Τι, φτάσαμε; Κιόλας; Μάλλον αργήσαμε! Οι περισσότεροι είναι ήδη εκεί. Κάθομαι στην άμμο και ακούω μόνο το κύμα. Ίσως και κάτι ονόματα από 'δω κι από 'κει. Κοιτάω τον ουρανό. Δεν έχω δει ποτέ αστέρια να πέφτουν. Μάλλον δεν θα μου κάνουν τη χάρη ούτε σήμερα. Θέλουν να πάε πιο εκεί να ανάψουμε φωτιά και να καθίσουμε τριγύρω.
-Μαρία θα έρθεις;
-Ε; Ναι σε λίγο.
Ξέρω ότι είναι καλά. Απομακρύνομαι. Είναι ωραία εδώ. Ούτε που κατάλαβα πότε τι κανονίσαμε να βρεθούμε όλοι αυτοί εδώ. Σημασία έχει ότι έγινε! Όπα κάτσε... Ο Μιχάλης είναι αυτός; Ο Μιχάλης είναι! Πρέπει να πάω να της το πω. Καλά τι κάνει αυτός εδώ; Δεν έχει νόημα να τρέξω, τον εντοπίζει από χιλιόμετρα. Κάτι ψάχνει. Τι ψάχνει; Τώρα υποτίθεται ότι πρέπει να πάω να τον χαιρετήσω; Όχι, αφού έτσι κι αλλιώς δεν τον ξέρω. Την κοιτάει. Φαίνεται να βρήκε αυτό που έψαχνε. Τη Μαρία έψαχνε; Ναι! Πλησιάζει αργά, λες και ντρέπεται να το κάνει. Να κάνει τι; Κάθεται δίπλα της και είναι άκρως συμετρικός! Αλλά δεν τον κοιτάει. Κοιτάνε μαζί το άπειρο. Αρχίζουν και μιλάνε. Δεν μπορώ να ακούσω τι λένε. Ρε τι γίνεται, έχω χάσει επεισόδια; Γελάνε. Γελάνε μαζί και γελάνε πολύ. Ο Τάσος! Όλοι εδώ είναι; Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Σηκώνομαι, αυτόν θα πάω να τον χαιρετήσω.
-Εε... γεια!
-Γεια...
-Πού έμαθες ότι θα είμασταν εδώ;
Γυρνάει το βλέμμα του.
-Ο Μιχάλης;
Δεν ήξερα ότι έκαναν παρέα. Βέβαια απ' ότι φαίνεται πολλά δεν ξέρω!
-Ναι. Ξέρεις το πρωί δεν είπαμε πολλά και είπα να έρθω εδώ. Ελπίζω να μην υπάρχει πρόβλημα.
Μα ποτέ δεν λέμε πολλά! Το "γεια" ήταν άθλος! Και εννοείται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα!
-Πάμε προς τα 'κει;
Όχι, έλα κάτσε λίγο εδώ. Θέλω να σου πω πολλά. Θέλω να αρχίσουμε να μιλάμε για διάφορα θέματα, που να μην συνδέονται μεταξύ τους.
-Ναι, ό,τι θες.
Δεν μιλάμε. Νιώθω την παρουσία του δίπλα μου όμως. Περπατάει ωραία. Περπατάει όπως πρέπει. Πρέπει να τον έχω γεμίσει άμμο. Τον αισθάνομαι να σταματάει. Σταμματάω κι εγώ. Τον κοιτάω και χαμογελάει. Δεν μπορώ να μην κάνω κι εγώ το ίδιο. Δύο λεπτά στεκόμαστε εκεί. Συνεχίζουμε. Αρχίζουμε και μιλάμε με τα παιδιά. Νιώθω πολύ πιο άνεται τώρα. Η Μαρία είναι ακόα εκεί με τον Μιχάλη. Ό,τι και να λένε περνάνε καλά. Φαίνεται! Σηκώνονται και έρχονται προς εμάς. Την κρατάει από τη μέση. Είναι αυτό που φαντάζομαι; Κάθονται δίπλα και σκύβω  στ' αυτί της: "ΘΑ ΜΟΥ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑ", αρκετά σιγά ώστε να μην ακουστεί και αρκετά δυνατά για να καταλάβει ότι το ύφος μου.
Αρχίζουμε και τραγουδάμε. Τι ώρα είναι; Αργά. Δεν με νοιάζει. Τίποτα δεν με νοιάζει τώρα. Έχω περάσει την τέλεια μέρα μου και γύρω μου βρίσκονται άνθρωποι που αγαπάω. Ή που με έχουν κάνει χαρούμενη. Ή που έπρεπε να βρίσκονται στην τέλεια μέρα μου τέλος πάντων!
Αρχίζουν και μπαίνουν στη θάλασσα. Μπαίνω κι εγώ. Πάντα με φόβιζε η θάλασσα το βράαδυ. Τώρα δεν φοβάμαι τίποτα πια...




Και τώρα έλα να παίξουμε! Περιέγραψε κι εσύ τη δική σου τέλεια μέρα. Όπως φαντάζεσαι ότι πρέπει να είναι!