Σάββατο 12 Απριλίου 2014

:(

Ρε βλάκα (προσφώνηση), το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι; Δεν ζηλεύω ή τουλάχιστον δεν ζηλεύω με την κοινή και συνηθισμένη έννοια της λέξης. Απλώς εμείς είμαστε εμείς και δεν θέλω αυτό να το έχεις με κανέναν άλλο και καμία άλλη. Ας πούμε, δεν θέλω να λείπω από στιγμές και να τις ακούω μετά. Ή το "-Της είπες..; -Όχι".
Και ναι σ' αγαπάω πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ και τέλος πάντων πήγα να στο εξηγήσω αλλά δεν μπορώ έτσι και γκρρρρ.


Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Συννεφιασμένη Κυριακή!

*Μια Κυριακή τόσο Κυριακή που θα μπορούσε να με κάνει να ουρλιάξω.*

Αισθάνομαι κουρασμένη, εξουθενωμένη και άχρηστη και ηλίθια και -εμφανώς- εκνευρισμένη και -ελαφρώς- λυπημένη και πιεσμένη και λίγη και εγκλωβισμένη και φοβισμένη και απόμακρη και απομακρυσμένη και υπερβολική και τόσο wanna-be-αισιόδοξη-για-άλλη-μια-φορά.

Είναι όλοι νευριασμένοι -και μπορεί να έχουν χίλια δίκια- αλλά εγώ δεν μπορώ να τους αντιμετωπίσω. Γιατί νομίζω πως δεν έχω αντοχές να κάνω οτιδήποτε και πως απλώς θέλω να παραμείνω σε ένα δωμάτιο μέχρι να βγει ο ήλιος. Ο πραγματικός ήλιος, όμως. Αυτός που τέτοια εποχή με έκανε να φοράω τα ξεχασμένα κοντομάνικα με μια ζακέτα και μετά να παραπονιέμαι για το κρύο. Μα φέτος κρυώνω πραγματικά και μπορεί το πρωί να φορέσω ακόμη και μπουφάν.

Μία από αυτές τις μέρες που θέλω να φάω το ψυγείο αλλά μετά θα έχω τύψεις.
Ή καλύτερα, μία από αυτές που ή θα μαλώσω με όποιον μου μιλήσει ή θα βάλω τα κλάματα χωρίς ουσιαστικό λόγο. Ανάλογα με τον άνθρωπο. 

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Επαναπροσδιορισμός διαδρομής

Ανασυγκρότηση και αναθεώρηση στόχων. Αυτό χρειαζόταν. Ίσως και μία ανα-νέωση.
Περίπου ένα χρόνο πριν βρισκόμασταν ακριβώς σε αυτό το σημείο, στο σημείο που παίρνουμε αποφάσεις. Τότε τα τακτοποιήσαμε όλα, αφού σκεφτήκαμε λογικά. Τώρα πρέπει να αναδιαμορφώσουμε την πορεία μας, μια που ξεφύγαμε από την καθορισμένη διαδρομή. Ήταν κάποιες "αληθοφανείς" ελπίδες που μας παρέσυραν. Αυτά τα όνειρα που για άλλη μια φορά δεν μας έκαναν τη χάρη.
Θέτουμε στόχους "γενικούς" λοιπόν, μακρινούς, ουσιαστικούς, κοιτάμε μπροστά, προχωράμε, ξεχνάμε, διαγράφουμε, (χαμο)γελάμε και -κυρίως- ελπίζουμε σε όλα, για όλα.

Ό,τι αγαπάς πάρα πολύ μπορεί να σε πληγώσει, να σε πετάξει ψηλά, να σε διατηρήσει εκεί ή να σου δώσει μία και να πας στα τάρταρα, να σε αγκαλιάσει, να γίνει δικό σου, να σε αφήσει να το κατακτήσεις, να σε σκοτώσει. Το μόνο σίγουρο είναι πως στο τέλος κάτι θα σου έχει δώσει...

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Whatever.

Έτσι κι αλλιώς, ήξερα πως είναι να σε αγνοούν οι άνθρωποι. Να σε προσπερνούν, κάνοντας ότι δεν σε βλέπουν -στην καλύτερη περίπτωση- ή -στη χειρότερη- επιδεικτικά, δείχνοντας ότι δεν τους ενδιαφέρεις και τόσο. Ήξερα πως είναι να είσαι κάπου και να ξέρεις πως κανείς δεν θέλει να είσαι εκεί και να εύχεσαι να μπορούσες να εξαφανιστείς, αφού δεν θα το παρατηρούσαν κιόλας.
Ήξερα, επίσης, πως είναι να μην παίρνεις ποτέ αυτό για το οποίο προσπαθείς. Να πλησιάζεις απελπιστικά κοντά και εν μία νυκτί να βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακριά του. Ήξερα πως κάποιοι άνθρωποι ήταν τυχεροί και κάποιοι όχι. Όσο άδικο κι αν φαίνεται, δεν μπορείς να το αλλάξεις, αν πάντα στη ζωή σου ήσουν από τους άλλους κάποιους.

Όταν κάτι συμβεί μια φορά, τη δεύτερη και την τρίτη δεν σε εκπλήσσει. Δεν σε ταράζει καν.
Όταν κάτι καταφέρεις να το κάνεις μια φορά, τότε σίγουρα μπορείς να το αντιμετωπίσεις και τις επόμενες.

Υ.Γ:Χρόνια πολλά, Ιστολόγιο!

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Ίσως όχι τώρα

Το καλοκαίρι το αγαπούσα πάντα. Ήταν η εποχή που, όσο όμορφη κι αν ήταν η ζωή σου το χειμώνα, την έκανε λίγο ομορφότερη. Ο αέρας μυρίζει αλλιώς το καλοκαίρι, οι άνθρωποι φέρονται αλλιώς και εμένα μου αρέσει πολύ αυτό το "αλλιώς". Ακόμα και οι καλοκαιριάτικες μέρες που δεν σου άρεσαν, που ήταν αδιάφορες ή και κακές, έχουν την ίδια αύρα. Όταν τις φέρνεις στο μυαλό σε μέρες σαν κι αυτή, πάντα χαμογελάς λίγο παραπάνω.
Κι εγώ, που τόσο συμπαθούσα τα καλοκαίρια, αυτό δεν ήθελα να έρθει. Γιατί το κακό με τα καλοκαίρια είναι ότι όταν περάσουν -και περνάνε γρήγορα τα άτιμα- φέρνουν το χειμώνα. Κι εγώ φοβόμουν όλους τους επόμενους χειμώνες, ανεξαιρέτως. Χρειάζομαι τόσο απεγνωσμένα πολύ κάποιες καλοκαιρινές μέρες, μα όχι καλοκαίρι. Κι αν είχα την ευκαιρία, θα πήγαινα να ζήσω ξανά όλους τους χειμώνες, μαζί με τα καλοκαίρια τους, από το 2010. Και αυτή τη φορά θα ήξερα τι να κάνω, τι να πω και σε ποια χρονική στιγμή. Μα ακόμη κι αν τα ζούσα χωρίς καμία αλλαγή, πάλι θα γύριζα...
Είναι τόσο εγωιστής αυτός ο φόβος που με διακατέχει. Και δεν υπάρχει καλύτερη λέξη να τον περιγράψει.

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Όλα!

Ήταν γοητευτικοί οι άνθρωποι που ζητούσαν κάτι πολύ συγκεκριμένο. Εκείνοι που έψαχναν συγκεκριμένες εμπειρίες και ήταν "κολλημένοι" με μια πόλη, ένα χρώμα, μία ταινία... Τα έχουν σκεφτεί όλα, τα έχουν οργανώσει όλα και είναι αποφασισμένοι. Ξέρεις τι να περιμένεις ανά πάσα στιγμή. Ναι, είναι αλήθεια γοητευτικοί..
Μα εγώ αγαπάω  τους άλλους... Αυτούς που θέλουν να τα κάνουν όλα και να τα ζήσουν όλα! Θέλουν να ρουφήξουν τη ζωή, μην τυχόν και μείνει κάτι που δεν έζησαν. Απαιτούν να έχουν άποψη επί παντός επιστητού και αν μπορούσαν θα βρίσκονταν σε πέντε μέρη ταυτόχρονα να κάνουν δέκα ξεχωριστά πράγματα και να παίρνουν είκοσι διαφορετικές αποφάσεις. Λατρεύω τους λίγο τρελούς, που κάποιοι δεν τους παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Εκείνους που αλλάζουν γνώμη, αλλά μπορούν να την υποστηρίξουν. Τους αγαπώ, αφού έτσι κι αλλιώς δεν τους αγαπούν πολλοί. Και τους αγαπώ γιατί τους είναι αδιάφοροι πόσοι τους αγαπούν.

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Μηδένα προ του τέλους...

Υπήρχε μία διάσπαρτη επιθετικότητα στην ατμόσφαιρα. Όσους χώρους κι αν άλλαζες σε ακολουθούσε. Υπήρχε κάτι κακό, που διαλύει οτιδήποτε.
Κι εγώ που τα είχα σχεδιάσει όλα τόσο καλά, που τα είχα βρει με όλους, με όλα και κυρίως με τον εαυτό μου, που ήξερα τι να κάνω, που ήλπιζα, που χαμογελούσα, που είχα επίγνωση της κατάστασης, εγώ που είχα πει πως θα τα παλέψω όλα δεν ήμουν ικανή τελικά να αντιμετωπίσω αυτή την επιθετικότητα. Και δεν ήξερα τι να κανω, ούτε σε τι να ελπίσω, ούτε τι να προβλέψω.