This is the last time. I swear!

Κλαίει. Πάλι κλαίει.
Γιατί κλαίει; Αυτή δεν πρέπει να κλαίει.
Κλαίει κι όμως είναι η ίδια κοπέλα.
Η ίδια κοπέλα, αυτή που όλοι την έχουν συνηθίσει να γελά.
Και κανείς τους δεν την έχει δει να κλαίει.
Κανείς; Ψέμα.
Υπάρχει ένας μόνο άνθρωπος που την έχει δει.
Εκείνη. 
Εκείνη που ήταν παρούσα σε κάθε φάση της ζωής της.
Εκείνη που από την στιγμή που την γνώρισε, που την έμαθε δεν έφυγε από κοντά της.
Εκείνη που δεν έφυγε ακόμα κι όταν έκατσαν για τρεις ολόκληρες ώρες σε ένα πεζουλάκι και δεν μιλούσαν.
Μόνο την έβλεπε να κλαίει.
Αλλά αυτή δεν ήταν έτσι. Δεν είναι πραγματικά έτσι.
Αλήθεια όμως, πώς είναι; Ποια είναι;
Ένα μήνα τώρα έχει χάσει τον εαυτό της.
Δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα που να ήταν καλά.
Πάντα μέσα στη μέρα τον σκεφτόταν, σκεφτόταν αυτό που της είχε πει.
Και κάθε βράδυ έκλαιγε.
Λιγότερο, περισσότερο. Δεν είχε σημασία.
Ένα μήνα τώρα κανένα συναίσθημα δεν είχε αλλάξει.
Και απ' όσο μπορούσε να προβλέψει δεν θα άλλαζε σύντομα.
Αλλά αποφάσισε να μην κλάψει άλλο.
Ό,τι κι αν έγινε, εκείνη ξέρει πως αυτή τη φορά προσπάθησε.
Έκανε κάτι για να το αλλάξει.
Άσχετα αν δεν τα κατάφερε!
Ίσως πάλι και να κατάφερε κάτι.
Θα την θυμάται.
Θα θυμάται ότι πριν τόσο καιρό μία κοπέλα τον έπιασε στις 8 το πρωί και του είπε όσα του είπε.
Θα θυμάται τίποτα άλλο;
Αυτή όλα τα θυμάται.
Όσα είχαν πει, τον κόμπο στο στομάχι πριν του μιλήσει, το χαμόγελό του, τα δάκρυά της.
Πόσο θέλει να τα θυμάται κι αυτός!
Αχ, αυτό το χαμόγελό του! Δεν πρόκειται να το ξεχάσει.
Τίποτα δεν θα ξεχάσει.
Τα χείλη του στο "καλημέρα", το μοναδικό πράγμα που έλεγαν κοντά.
Όχι, είχαν πει κι ένα "καλό μεσημέρι". Ούτε αυτό θα το ξεχάσει.
Το βλέμμα του όλο απορία όταν γυρνούσε και την έβλεπε να τον κοιτάει.
Τον τρόπο που σήκωνε τα μανίκια.
Τον αστείο τρόπο που περπατούσε.
Τον παράξενο τρόπο που γυρνούσε πίσω.
Τις αντιδράσεις των άλλων όταν έλεγε ότι είναι όμορφος.
Μα ότι και να τις έλεγαν, ποτέ δεν σταμάτησε να το λέει και να το πιστεύει.
Για 'κείνη ήταν όμορφος.
Ήταν βασικά... υπέροχος.
Δεν μετάνιωσε για τίποτα από όλα αυτά.
Εντάξει, ίσως μόνο λίγο, επειδή δεν θα καταλάβει πόσο σημαντικός έχει υπάρξει.
Αλλά δεν μετανιώνει για τίποτα άλλο.
Της μένει πολύ λίγος χρόνος μαζί του.
Και έχει σκοπό να τον απολαύσει.
Να νιώσει την κάθε στιγμή που έρχεται, πριν φύγει.
Γι' αυτό αποφάσισε να μην κλάψει ξανά.
Αποφάσισε να τον κοιτάζει επίμονα, όπως τότε.
Πλέον δεν έχει να κρύψει κάτι.
Και 6 μέρες είναι τρομακτικά λίγες για "ντροπούλες".
Θέλει να θυμάται.
Να ΤΟΝ θυμάται.
Γιατί αν μη τι άλλο της έδωσε τόσα πολλά.
Έμαθε πως είναι να ξυπνάς με χαμόγελο για ένα μόνο λόγο.
Και θα συνεχίσει να ξυπνάει έτσι.
Για όσα πρωινά τους μένουν της μένουν ήθελα να πω -βγήκε πραγματικά πολύ αυθόρμητο!- θα συνεχίσει να ξυπνάει με το ίδιο χαμόγελο.
Το χαζό αλλά και τόσο ερωτευμένο χαμόγελο που οφείλεται στην ύπαρξή του και μόνο.
Δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.
Ήταν -και είναι- σίγουρη πως μπορεί να του δώσει πολλή αγάπη.
Να του την δώσει όμως, όχι να του την επιβάλλει.
Έχει διαφορά.
Αυτός ίσως είναι ευτυχισμένος χωρίς αυτήν.
Και πραγματικά αυτό είναι το μόνο που θέλει.
Δεν μπορεί να μπει στη ζωή του.
Ούτε καν να τον κρατήσει στη δική της.
Στο μυαλό της όμως θα τον κρατήσει. Αυτό δεν μπορεί να της το απαγορεύσει.
Είναι αποφασισμένη πλέον.
Θα χαμογελά.
Όχι επειδή τον ξέχασε, όχι.
Όχι επειδή θα πάει παρακάτω.
Μόνο γιατί είναι αποφασισμένη να ζήσει κάθε λεπτό μαζί του.
Αν είναι να τη θυμάται, ας την θυμάται τουλάχιστον χαμογελαστή!