Ποτέ Ξανά.

Ήρθε. Ο. Σεπτέμβρης. Τι. Χαρά. Είναι. Αυτή.
Χαχα εντάξει δεν θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Καλό μήνα λοιπόν αν και αρκετά καθυστερημένα. Αυτό το καλοκαίρι ήταν... περίεργο. Όχι όσο κακό το φανταζόμουν όταν ξεκινούσε, όχι όσο καλό το ήθελα. Μία ενδιάμεση κατάσταση. Παν μέτρον άριστον δεν έλεγαν και οι αρχαίοι; Ε αυτό λοιπόν! Σε λίγο αρχίζει η νέα σχολική χρονιά και ομολογώ ότι δεν πετάω και την σκούφια μου.
Δεν έχω να πω πολλά περί ανέμων και υδάτων γιατί πάλι βρίσκομαι σε μία φάση που δεν ξέρω τι μου γίνεται. Έχω βαρεθεί να με βλέπω έτσι πραγματικά!
Σε είδα. Μετά από 8 μήνες και 1 μέρα. Και σήμερα πάλι. Τόσο κοντά. Και δεν έχεις αλλάξει. Όχι πολύ. Είναι παράξενο. Δύο ξένοι, που δεν ανταλάσσουν ούτε βλέμμα κι όμως ο ένας από τους δύο έχει να πει τόσα πολλά. Γιατί θυμάται. Μου αρέσει. Το σκηνικό που σε βλέπω. Έστω και αυτό το λίγο. Ξέρω πως είναι να περιμένεις μήνες ολόκληρους για αυτή τη στιγμή. Και ακόμα και τώρα που δεν είσαι ό,τι ήσουν θέλω να μπορώ να σε κοιτάξω. Γιατί εγώ ποτέ δεν είχα αυτή την ευκαιρία. Ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να καρφωθώ πάνω σου και να αναλύσω τις κινήσεις σου. Και να που μου δίνεται τώρα. Παράξενη είναι η ζωή.
Είδα και εσένα. Δεν είσαι αυτός που γνώρισα, αλλά δεν είσαι και κάποιος τελείως διαφορετικός. Ένας άλλος άνθρωπος που κάνει μία τόσο γνώριμη κίνηση. Μία κίνηση που είχα αγαπήσει. Γράφω με ένα χρώμα που δεν σου ταιριάζει πλέον. Ίσως κόκκινο ή μπλε σκούρο, αλλά όχι καφέ. Όχι για τους άλλους. Για μένα πάντα αυτό θα είσαι. Το καφέ μου. Το αυτό το σοβαρό και ιδιαίτερο χρώμα. Και μια που σε πιάσαμε, να ξέρεις ότι δεν ήταν απλό να σε αφήσω να φύγεις. Δεν το ήθελα. Αλλά δεν μπορούσα να σε αφήσω να μου γαμάς την καρδιά για περισσότερο καιρό. Ξέρω ότι δεν το έκανες επίτηδες, δεν είχες λόγο να με πληγώσεις. Οι επιλογές σου όμως με πονούσαν. Οπότε είπα "τέλος". 
Αρκετές νύχτες που έπρεπε να αναγκάσω τον εαυτό μου να μην σε σκέφτεται. Αρκετές νύχτες που προσπέρασα το τραγούδι σου και το τραγούδι "μας" στο κινητό γιατί δεν μπορούσα να τα ακούσω. Αρκετές τέτοιες νύχτες και μόνο μία μέρα. μία μέρα που είπα "Είμαι καλά" και ένιωθα σαν τόσο καιρό να ήσουν το ναρκωτικό μου και εγώ μόλις είχα βγει από το κέντρο απεξάρτησης.
Και μετά ήρθε ένας άνθρωπος που με έκανε να ξενυχτάω με αυτόν και όχι για αυτόν. Τεράστια διαφορά. Δεν ερωτεύτηκα. Θα μπορούσα, αλλά δεν πρόλαβα. Έφυγε από τη ζωή μου λίγο ξαφνικά.Και όταν το κατάλαβα (13/8/12 μην ξεχνάς!) της είπα "Δεν χαλιέμαι ξανά για κανέναν ρε, άμα είναι να γίνει κάτι, θα γίνει." Αυτό λοιπόν θα κάνω. Ποτέ ξανά. Γιατί στο τέλος κάθε μέρας πρέπει να είμαστε εμείς καλά με τις επιλογές μας.