Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Μην το σκεφτείς πολύ. Η έμπνευση της στιγμής είναι.

Κι αν πω οτι μου λείπεις, τι;
Κι αν το φωνάξω;
Κι αν ουρλιάξω;
Μήπως θα έρθεις πάλι πίσω;

Αν το χρόνο να γυρίσω μπορούσα
πάλι σ' εκείνο τον Δεκέμβρη θα πήγαινα.
Αυτές τις μέρες θα ξαναζούσα.
Αυτές θα τις ζούσαμε μαζί.

Κι αν ξέρω πως να σ' έχω δεν μπορώ
δεν σημαίνει πως δεν σε χρειάζομαι.
Πως δεν σ' αναζητώ κάποιες φορές.

Ίσως απλά να θέλω να είμαι δίπλα σου.
Να έχω μία θέση στη ζωή σου.
Όποια κι αν είναι αυτή.

Να σ' αγκαλιάζω
Να μπορώ στα μάτια να κοιτάξω.

Γιατί τώρα δεν μπορώ.
Στα μάτια να σε κοιτάξω δεν μπορώ.
Φοβάμαι.
Ξέρουμε κι οι δυο.

Δεν είμαστε ό,τι φαίνεται.
Δεν είμαστε ό,τι βλέπουν.

Αλλά μήπως ξέρουμε κ εμείς τι είμαστε;
Γνωστοί ή ξένοι;
Μήπως δυο ξένοι που γνωρίζονται αρκετά καλά;

Κι όταν συναντηθούν τα βλέμματά μας τι θα είναι;
Δυο βλέμματα αδιάφορα;
Ή καλύτερα δυο΄βλέμματα αμήχανα;

Δυο βλέμματα που ξέχασαν
δεν θέλω να είναι.
Δυο βλέμματα που δεν ένιωσαν
δεν θέλω να είναι.

Αλλά αλήθεια ένιωσαν;
Ένιωσαν μαζί;

Αν κάτι κάποτε από όλο αυτό είχες νιώσει
θέλω με κάποιο τρόπο να το ξέρω.
Σύμπαν τι λες; Θα μας βοηθήσεις εδω;

4 σχόλια:

  1. το σύμπαν εμένα προσωπικά
    δεν έχει απλώσει τα χεράκια του να με βοηθήσει ποτέ.
    ελπίζω να κάνει μια εξαίρεση στην δική σου περίπτωση!


    πολύ όμορφο-αν και με ψυχοπλάκωσες.
    είναι που μου θυμίζει πολλά,
    αυτό μονάχα.



    σε φιλώ γλυκιά μου:*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα μπα δεν νομίζω να συμβάλλει ούτε στη δική μου περίπτωση..!

      είναι αυτές οι αναμνήσεις που πονάνε...

      Καλή σου νύχταα;*

      Διαγραφή
  2. πολύ όμορφο...
    κι ότι ειναι να μείνει, θα μείνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή