It sucks!

Τα συναισθήματα είναι ύπουλα. Αλήθεια είναι ύπουλα. Φυτρώνουν μέσα σου χωρίς να το καταλάβεις και δεν φεύγουν. Κι αν προσπαθήσεις να τα βγάλεις με τη βία, πονάς πολύ μέχρι να τα καταφέρεις.

Σου λείπει. Και το χειρότερο δεν είναι ότι σου λείπει αυτός, αλλά ότι σου λείπει αυτό που παλεύεις να μην νιώθεις. Δεν θέλω να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους άλλους κάθε μέρα, αλλά τη νύχτα να σκέφτεσαι μόνο αυτόν, ακόμα κι αν στ' αλήθεια δεν το θες. Να πιάνεις τον εαυτό σου να θέλει να μιλήσει για εκείνον και να μην του το επιτρέπεις, έτσι από πείσμα. Να πρέπει ξαφνικά να αντιμετωπίσεις αυτά που ήταν συνδεδεμένα μαζί του σαν απλές έννοιες χωρίς κάτι το ξεχωριστό. Να πρέπει να αποφεύγεις αυτά τα τραγούδια που θυμίζουν μόνο εκείνον. Κι αν τύχει και τ' ακούσεις να μείνεις ανέκφραστη. Να είσαι υποχρεωμένη να αντιδράς φυσιολογικά και ίσως παγωμένα σ' αυτά που σου λένε οι γύρω. Να απέχεις από όλα όσα μπορούν να σας φέρουν σε επαφή. Κι όταν πια έχεις πειστεί ότι τον έχεις ξεπεράσει, να τον βλέπεις μπροστά σου και να γίνεσαι κομμάτια, για ένα λόγο που ούτε εσύ η ίδια μπορείς να εξηγήσεις. Και να μην θες να τον κοιτάξεις γιατί έχει "τελειώσει". Και όσο απομακρύνεται να το μετανιώνεις και από λίγο. Θα περάσει καιρός μέχρι να πεις ότι είσαι καλά και να το εννοείς. Να το εννοείς. Και να μην υπάρχει πια στην καθημερινότητά σου. Αυτό εσύ δεν θέλω να το ζήσεις...