Τόσο απλά

Τυχαία. Όσο τυχαία πιάνει μπόρα ένα μεσημέρι του Αυγούστου. Όσο τυχαία προλαβαίνεις το λεωφορείο την ώρα που έρχεται. Τυχαία.
Τόσο τυχαία την είχε αγαπήσει. Από τη μία μέρα στην άλλη είχε μάθει να την αποκωδικοποιεί. Το χαμόγελο και τις κινήσεις των χεριών της. Το περπάτημα και τα βλέμματά της. Να ανησυχεί όταν δεν την έβλεπε να κινείται νευρικά όπως έκανε συνήθως. Την είχε μάθει από κάτι μικρά και ασήμαντα που κανείς άλλος δεν πρόσεχε ποτέ.
Πλέον ήταν σίγουρος πως από τη στιγμή που αρχίζεις να παρατηρείς κάποιον είναι τρομακτικά εύκολο να τον ερωτευθείς.  
Γιατί τι ήταν ο έρωτας τελικά; Εθισμός στη ζωή κάποιου άλλου. Συνηθίζεις τις κινήσεις του, τις αντιδράσεις του, τα ελαττώματά του, την ίδια του την παρουσία τόσο πολύ που να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτά. Να θες να είσαι κομμάτι της ημέρας του, της καρδιάς, του μυαλού του.  Να θες να είσαι η αιτία που θα ξυπνά με ένα χαμόγελο το πρωί.
Αυτό σήμαινε έρωτας για εκείνον...