Κάτι πήγε στραβά...

Οοοο:) Πρώτη ανάρτηση για το 2012! Χρόνια πολλά, καλή χρονιά και τα συναφή! Όχι καλή, καλή. Πώς περάσατε; Ελπίζω καλά. Καλύτερα από μένα δηλαδή. Τα έχουμε ξαναπεί. Μόνο τις δύο παραμονές (Χριστουγέννων-Πρωτοχρονιάς) πέρασα πολύ καλά. Το επίθετο "καλός" έχει την τιμητική του βλέπω!;ρ Ευχές για αυτή τη χρονιά; Λοιπόν! Εύχομαι να έχετε ό,τι επιθυμείτε, να χαμογελάτε, να ερωτευτείτε, να σας ερωτευτούν (!), να γνωρίσετε ανθρώπους που θα σας κάνουν χαρούμενους, να περνάτε πολύ χρόνο με αυτούς που σας καταλαβαίνουν, κάθε μέρα να είναι ξεχωριστή και να πάρετε όλα όσα σας αξίζουν!  Ο Άγιος Βασίλης τι δώρο έφερε; Εμένα μου έφερε παπούτσια:) Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, πως έτρεχα κάτω από το δέντρο ή στον σάκο πάνω από τον καναπέ για να ανοίξω το δώρο! Η ιδέα ότι κάποιος μπορεί να γυρίσει τον κόσμο σε μία μόνο νύχτα και να μοιράσει στα παιδιά τα δώρα που ήθελαν είναι μαγική. Βέβαια, η μαμά μου, μού έλεγε ότι σε κάποια παιδάκια πάει τα Χριστούγεννα, για να προλάβει.  Δεν έχει πια τόση πλάκα το πρωί της Πρωτοχρονιάς:/ Τώρα που ξέρω ότι ο "Άγιος" θα έχει ψωνίσει από κάποιο μαγαζί της γειτονιάς, ότι δεν θα πει από την μπαλκονόπορτα, ότι δεν έχει νόημα να τον περιμένω, ότι δεν θα φάει τα κουλουράκια, ότι δεν θα πιει το γάλα, ότι δεν θα γυρίσει τα ξημερώματα στο χωριό του εξουθενωμένος. Φτάνει με τα Χριστούγεννα!
Και μέχρι χτες -το απογευματάκι περίπου- πίστευα ότι το 2012 ξεκίνησε υπερβολικά καλα! Και θα γράψω όλο το κείμενο με γαλάζιο γιατί έχω πολύ καιρό να το κάνω!
Σε είδα λοιπόν! Ήσουν εσύ. Και είμαι σίγουρη. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που χάρηκα. Βασικά το "χαίρομαι" δεν περιγράφει τα συναισθήματά μου εκείνη τη στιγμή. Που αυτό τέλος πάντων! Γιατί μπόρεσα να σε αναγνωρίσω μετά από εννιά μήνες. Εννιά μήνες. Μετά από τόσο καιρό μου δόθηκε η ευκαιρία να σε κοιτάξω. Και το έκανα σωστά. Όπως έπρεπε, όπως είχα ονειρευτεί. Αυτά τα δύο δευτερόλεπτα που κράτησε, εστίασα στα μάτια σου. Μόνο και μόνο για να κρατήσω την εικόνα τους! Την εικόνα μας. Και επιτέλους μπορώ να χρησιμοποιήσω το μας. Αυτή ήταν η δικιά μας στιγμή. Για σένα δεν ήταν ό,τι ήταν για μένα. Αλλά δεν πειράζει! Γιατί αυτό το βλέμμα σου ήταν ικανό να με κρατήσει με αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη για 3 μέρες τουλάχιστον. Αλλά υπήρξε κάτι άλλο που το έσβησε. Εκείνη. (και το γράφω με μαύρο γιατί δεν θέλω να πάρει ούτε λίγο από το γαλάζιο σου) Ή εσύ; Μάλλον εσείς. Γιατί αυτό το εσείς υπήρξε. Και ήταν αληθινό. Γιατί απ' ότι φαίνεται ακόμα υπάρχει. Πλανάται στον αέρα. Την αγαπάς. Έτσι δείχνεις τουλάχιστον. Αλλά και 'γω σ'αγαπάω. Περισσότερο απ' όσο θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις. Γιατί μπορεί αυτή να μην σε έχει βγάλει στι(Γ)μή από το μυαλό της, αλλά εμένα δεν με ρώτησε κανείς! Δεν ξέρω που βρίσκομαι. Προσπαθώ να το πάρω χαλαρά, ξέρεις τέλειωσε και απλά παίζετε με τραγουδάκια και status αλλά γαμώτο πονάει. Δεν αντέχω απλά να σε παρακολουθώ να της λες πόσο σε πλήγωσε και ότι δεν κατάλαβε πόσο την αγαπάς. Ούτε εκείνη να πετάει υπονοούμενα που -of course!- εσύ καταλαβαίνεις. Που θα πάει, θα περάσει!