Κυριακή 8 Απριλίου 2012

The show must go on?

Έτσι απλά. Τόσο γρήγορα. Τόσο νωρίς.
Νωρίς; Μα είναι 4 μήνες. Ναι, σε πολύ λίγο θα γίνουν 4.
Θα του μιλήσω. Πρέπει να ξέρει. Αν δεν προσπαθήσεις, δεν πρόκειται να μάθεις.
Και του μίλησα. Και έμαθε. Και προσπάθησα και έμαθα κι εγώ.
"Όταν δεν έχεις τίποτα, δεν έχεις και τίποτα να χάσεις"
Κι όμως έχασα. Τη γη κάτω από τα πόδια μου, τα όνειρα και τις σκέψεις τόσων ημερών.
Δεν τα έχασα ακριβώς. Απλά μου είπες ότι δεν έχουν κανένα νόημα. Μου τα διέγραψες ΟΛΑ.
Και δεν το έκανες καν με τον σωστό τρόπο. Σωστός; Υποκειμενικό δεν είναι; Ωραία, με τον υποκειμενικά σωστό τρόπο τότε. Με τον "τυπικό".
Εγώ σε έπιασα και σου μίλησα. Με άκουσες για δύο λεπτά, μόνο. Αλλά με άκουσες. Με είδες.
Έκανα λάθος; Το είπα λάθος; Πολύ χαλαρά, ναι. Πολύ αδιάφορα, ίσως. Αλλά λάθος; 
Δεν σου είπα "Σ' αγαπώ" και μόνο γι' αυτό μετανιώνω. Αλλά δεν ξέρω... θα το άντεχες; Το "Σ' αγαπώ" μου θα το 'αντεχες; 
Δεν μπορώ να σε αναγκάσω να με αγαπήσεις, να νιώσεις όσα έχω νιώσει, ούτε καν να καταλάβεις.
Βρήκες τον πιο απρόσωπο τρόπο για να απαντήσεις σε κάτι τόσο σημαντικό. Ήθελα μόνο ό,τι είπες, να το πεις κοιτώντας με, έχοντάς με απέναντί σου. Δεν το έκανες.
Ακόμα κι έτσι όμως... Ακόμα και με τον τρόπο που το έκανες -γιατί ας πούμε ότι σε καταλαβαίνω και σε δικαιολογώ- ήσουν εσύ. Ήταν εσύ. Αυτά που έγραψες ήταν δικά σου και όπως τα περίμενα. Όπως θα τα περίμενα, αν περίμενα την απάντησή σου. Ήσουν γλυκός ακόμα κι εκεί. Γλυκός μέχρι το "Λυπάμαι". Ξέρεις πόσο ειρωνικό και βασικά.... ψεύτικο ακούστηκε; Λυπάσαι; Ναι ΟΚ, ενώ εγώ πετάω από τη χαρά μου. Λες και δεν είναι αυτό που θες. 
Κοίτα που τελικά ούτε ο χρόνος, ούτε εκείνη είναι αυτά που σε πήραν από μένα. Εσύ ήσουν. Και μάλλον είναι καλύτερο.
Το θέμα είναι τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνω, να νιώσω, να σκεφτώ τώρα; 
Τώρα που δεν υπάρχει τίποτα να πιαστώ και να συνεχίσω. Ήρθες σε μια περίοδο της ζωής μου που ήταν υπερβολικά δύσκολη. Και τώρα με αναγκάζεις να ζήσω μία χειρότερη.
Ας είσαι τουλάχιστον καλά.
Με όποια θες.
Με όποια "μπορεί να γίνει κάτι".
Και ας την αγαπήσεις.
Και ας νιώσεις όπως νιώθω εγώ. Όχι όπως νιώθω τώρα. Όπως νιώθω κάθε στιγμή που σε βλέπω.
Για μένα δεν έχεις τελειώσει.
Για μένα αξίζεις ακόμα.
Εγώ σ' αγαπάω ακόμα.
 Εγώ δεν μπορώ να προχωρήσω.

Και την επόμενη φορά που θα σου μιλήσει κοπέλα,
μην της πεις ότι λυπάσαι.
Μπορεί να αντιδράσει αλλιώς! 

4 σχόλια:

  1. πωωω:|
    κι εκεί που ήμουν καλά,διάβασα την ανάρτηση σου και θυμήθηκα εμένα στην ίδια φάση πριν καιρό.
    Δεν έχω να σου πω κάτι,απλά προχώρα γιατί εφόσον σε γίωσε έτσι δν άξιζε.
    καλό βράδυ*!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το χειρότερο είναι ότι ακόμη και τώρα, δεν μπορώ απλά να πω "Πάμε γι' άλλα" και να προσπεράσω.
      Σ' ευχαριστώ πάντως:]

      Διαγραφή
  2. αξιζει ομως να προσπαθησεις σωστα? :) φιλακια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μία προσπάθεια πάντα αξίζει, απλά δεν ξέρω αν αντέχω να προσπαθήσω την συγκεκριμένη στιγμή...

      Διαγραφή