Τίποτα(;)

Οοοο το νιώθεις;
Κάτι υπάρχει ή κάτι λείπει, δεν έχω αποφασίσει.
Γενικά παρατηρώ μία απάθεια.
Απάθεια από μας που έχουμε αποφασίσει να αισιοδοξούμε και να χαμογελάμε στα πάντα, να μην απογοητευόμαστε αλλά να προσπαθούμε.
Απάθεια από αυτούς που έχουν αποφασίσει πως δεν υπάρχει τίποτα καλό σε αυτό τον κόσμο.
Απάθεια από εκείνους που έχουν απλά επιλέξει να μη νιώθουν. Να μην έχουν στόχο, πάθος, όνειρα.

Ίσως εμείς χρειαζόμαστε κάτι που θα μας κάνει να πονέσουμε τόσο, ώστε να κλάψουμε για αρκετή ώρα και αφού δεν μπορούμε να κλάψουμε άλλο να κοιτάζουμε το ταβάνι νιώθοντας ένα κενό.
Ίσως αυτοί χρειάζονται κάτι τόσο καλό που θα τους κάνει να χαμογελάσουν ξανά πραγματικά, που θα τους βάλει πάλι στο παιχνίδι.
Ίσως εκείνοι χρειάζονται απλά κάτι για να κάνουν οτιδήποτε.

Ίσως πάλι φταίει η εποχή. Αυτός ο Νοέμβρης πάντα κάπως έτσι δεν μας βρίσκει;
Πώς;
Ναι, σωστά. Δεν ξέρω. Κάπως. Αλλά δεν είμαστε κάπως διαφορετικοί.
Ίσως αυτό να είναι η απάθεια που λέγαμε.
Ίσως πάλι δεν ξέρω τι λέω.