Ξέρεις τι? Μπορεί να είχα κάνει ανάρτηση για σένα, αλλά α)δεν το θυμόσουν και β)δεν είχα πει όλα όσα ήθελα. Γιατί είναι πολλά αυτά που θέλω να πω για σένα. Δεν ξέρω πότε θα δημοσιεύσω γιατί κάθε μέρα κάτι καινούργιο γίνεται που πρέπει να γραφτεί!
Δεν σε συμπαθούσα. ΟΚ, δεν υπήρχε λόγος (δεν ήταν λόγος το καρέ). Τα έχουμε ξαναπεί αυτά! Δεν θυμάμαι πως πλησιαστήκαμε. Θυμάσαι εσύ? Σημασία έχει το τώρα. Και τώρα είσαι ο άνθρωπος που λέω τα πάντα. Ο μόνος άνθρωπος που λέω τα πάντα. Υπάρχουν στιγμές που με νευριάζεις και το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι? Αλλά ακριβώς επειδή το καταλαβαίνεις, η επόμενη λέξη σου τα σβήνει όλα! Είσαι ο μόνος άνθρωπος που όταν με ρωτάει "Τι έχεις?" ξέρει την απάντηση. Ο μόνος που όταν λέω "Τίποτα" λέει "Καλά θα μου πεις μετά."
Έχουμε περάσει τόσες στιγμές μαζί! Θυμάσαι τότε με το "ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ"? Όταν γινόμασταν χώμα με τα καταθλιπτικά τραγούδια? Που δεν είδαμε ούτε μία σκηνή από τον "Μελανόκαρδο"? Που ψάχναμε τι χρώμα είναι τα μάτια του (και του)? Που ήσουν πάνω από τον πατέρα σου για να δεις ένα βαθμό? Που σου 'λεγα ότι δεν με νοιάζει, αλλά μόνο εσύ ήξερες ότι με ένοιαζε? Τότε που σου είχα πρωτοπεί για τον Ζ? Τότε με την Patty που έτρωγε χαρτί, το παξιμάδι με τα 20 λεπτά και εμένα που δολοφωνούσα το κυλικείο? Ακόμα όταν βλέπω αυτό το post λιώνω! Τα θαυμαστικά που έβαζα πριν σε γνωρίσω? Γιατί ναι, μαζί σου σοβάρεψα. Τότε που είχαμε πάει στο πάρκο (πόσο ξενέρωτο ακούγεται?)και κατάλαβα πόσο πολύ μου λείπει? Μόνο εσύ ήσουν εκεί. Όταν γράφαμε, που μου 'λεγες ότι ακτινοβολεί και δεν πετάει σπίθες? Τότε που άρχισες να φωνάζεις το επίθετό του λες και είμασταν μόνοι μας? Όταν μιλάγαμε μία ώρα και τα 50 λεπτά μου έκανες προξενιά με όλο το σχολείο? Όταν μου έλεγες ότι έχει στραβά πόδια και είχαμε πέσει πάνω στην οθόνη? Τότε με το μανιτάρι που φωσφόριζε?Θυμάσαι όόλες αυτές τις στιγμές?
Τρελαίνομαι όταν κάνουμε listening, ακούμε κάτι, ούτε καν κοιταγόμαστε και γελάμε. Όταν μιλάμε, περνάει και επαναλαμβάνεις την τελευταία φράση σου για κανά 10λεπτο. Όταν λες "Εδώ δεν έχω πέσει ποτέ και εδώ πάω έτσι". Όταν παίρνεις το βλέμμα και λες "Άμα δεν θες Ελένη μου..." Όταν σε αγκαλιάζω και μου λες το μοναδικό "φτάνει!" Όταν δεν τον βλέπω και με λες γκαβό! Όταν μου λες ότι σου τι σπάει όποιος περνάει από μπροστά μας. Όταν καταλαβαίνεις αυτά που αισθάνομαι, πριν καλά καλά τα καταλάβω εγώ. Όταν μου λες "κάνε ανάρτηση" κι εγώ κατά έναν περίεργο τρόπο, παρόλο που δεν έχω τίποτα να πω έρχομαι και γράφω κάτι. Όταν σε ρωτάω "Σίγουρα δεν έχεις πρόβλημα που...?" ή "Δεν σε πειράζει που...? και μου λες "Τσακίσου" Όταν πας να μου πεις κάτι που δεν έχω καταλάβει ή δεν θυμάμαι, μιλάς μισή ώρα, λέω ένα απλό "α" και γυρνάς, με το βλέμμα γεμάτο απογοήτευση "Δεν κατάλαβες/θυμήθηκες ε?" Είναι το καλύτερό μου όταν χαμογελάς! Γιατί τότε ξέρω ότι όλα είναι ΟΚ!
Είναι μόνο ένας χρόνος, αλλά έχουν γίνει τόσα πολλά. Είναι σαν να σε ξέρω από πάντα όταν δεν είμαι καλά και κάθεσαι δίπλα μου χωρίς να λες τίποτα. Όταν (σε βάζω να) μου χαϊδεύεις τα μαλλιά. Όταν πάμε να πούμε την ίδια πρόταση ταυτόχρονα. Όταν χρειάζομαι μια αγκαλιά και μόνο η δική σου είναι εκεί. Γιατί τελικά δεν είναι ο χρόνος που παίζει ρόλο...;)
Αγχώνομαι όταν δεν απαντάς στα μηνύματα γιατί δεν θέλω να σε χάσω. Και υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι σε χάνω, αλήθεια. Αλλά πάλι, μετά από λίγο είσαι πάλι εδώ. Πιο εδώ από ποτέ.
Ακόμα και όλο το καλοκαίρι που ήσουν χιλιόμετρα μακριά (γιατί ήταν χιλιόμετρα;ρ), ήσουν τόσο κοντά. Γιατί υπήρχαν στιγμές που σε χρειαζόμουν τόσο πολύ. Και τα παράπονα που κάνω από τότε που είπες ότι έχει πιο ωραία φρύδια από μένα είναι για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Γιατί δεν θέλω να σε χάσω. Κατά βάθος ξέρω ότι το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο. Είμαστε δύο διαφορετικά πράγματα (εγώ κι αυτός) και δεν μας συγκρίνεις. Σωστά?
Και τα όνειρα... Κάνω πολλά όνειρα μαζί σου τώρα. Συνήθως πέφτω έξω στους ανθρώπους. Σε παρακαλώ... απόδειξέ μου ότι αυτή τη φορά δεν είμαι λάθος. Μείνε εδώ για τα όνειρά που θα είναι δικά μας.
Να ξέρεις ότι ποτέ δεν με ζαλίζεις. Ποτέ. Ό,τι και να λες, θα είμαι πάντα εδώ να τ'ακούω. Θα είμαι πάντα εδώ.
Δεν είμαι η καλύτερη κολλητή που θα μπορούσες να έχεις. Δεν σε βοηθάω πάντα. Μα να ξέρεις ότι καταλαβαίνω. ΠΑΝΤΑ. Απλά ποτέ δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις. Ποτέ δεν έχω αυτό το "κάτι".Μα να ξέρεις ότι προσπαθώ. Κάθε φορά και περισσότερο. Το ξέρεις έτσι? Μερικές φορές αισθάνομαι ότι σε πνίγω και ότι σε πιέζω απελπιστικά.
Συγγνώμη λοιπόν -για τα δύο παραπάνω και για όλα τα άλλα που σε έχουν πληγώσει κατά καιρούς. Ένα συγγνώμη και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ επίσης για όλα. Για όλα αυτά που μου έχεις δώσει.
Σ' αγαπάω. Περισσότερο απ' όσο ξέρεις και απ' όσο μπορώ να σου δείξω. Γιατί είσαι ότι πιο ωραίο μου 'χει συμβεί! Και να θυμάσαι ότι εμείς, δεν θέλω να γίνουμε ΠΟΤΕ μια ανάμνηση.
Δεν σε συμπαθούσα. ΟΚ, δεν υπήρχε λόγος (δεν ήταν λόγος το καρέ). Τα έχουμε ξαναπεί αυτά! Δεν θυμάμαι πως πλησιαστήκαμε. Θυμάσαι εσύ? Σημασία έχει το τώρα. Και τώρα είσαι ο άνθρωπος που λέω τα πάντα. Ο μόνος άνθρωπος που λέω τα πάντα. Υπάρχουν στιγμές που με νευριάζεις και το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι? Αλλά ακριβώς επειδή το καταλαβαίνεις, η επόμενη λέξη σου τα σβήνει όλα! Είσαι ο μόνος άνθρωπος που όταν με ρωτάει "Τι έχεις?" ξέρει την απάντηση. Ο μόνος που όταν λέω "Τίποτα" λέει "Καλά θα μου πεις μετά." Έχουμε περάσει τόσες στιγμές μαζί! Θυμάσαι τότε με το "ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ"? Όταν γινόμασταν χώμα με τα καταθλιπτικά τραγούδια? Που δεν είδαμε ούτε μία σκηνή από τον "Μελανόκαρδο"? Που ψάχναμε τι χρώμα είναι τα μάτια του (και του)? Που ήσουν πάνω από τον πατέρα σου για να δεις ένα βαθμό? Που σου 'λεγα ότι δεν με νοιάζει, αλλά μόνο εσύ ήξερες ότι με ένοιαζε? Τότε που σου είχα πρωτοπεί για τον Ζ? Τότε με την Patty που έτρωγε χαρτί, το παξιμάδι με τα 20 λεπτά και εμένα που δολοφωνούσα το κυλικείο? Ακόμα όταν βλέπω αυτό το post λιώνω! Τα θαυμαστικά που έβαζα πριν σε γνωρίσω? Γιατί ναι, μαζί σου σοβάρεψα. Τότε που είχαμε πάει στο πάρκο (πόσο ξενέρωτο ακούγεται?)και κατάλαβα πόσο πολύ μου λείπει? Μόνο εσύ ήσουν εκεί. Όταν γράφαμε, που μου 'λεγες ότι ακτινοβολεί και δεν πετάει σπίθες? Τότε που άρχισες να φωνάζεις το επίθετό του λες και είμασταν μόνοι μας? Όταν μιλάγαμε μία ώρα και τα 50 λεπτά μου έκανες προξενιά με όλο το σχολείο? Όταν μου έλεγες ότι έχει στραβά πόδια και είχαμε πέσει πάνω στην οθόνη? Τότε με το μανιτάρι που φωσφόριζε?Θυμάσαι όόλες αυτές τις στιγμές?
Είναι μόνο ένας χρόνος, αλλά έχουν γίνει τόσα πολλά. Είναι σαν να σε ξέρω από πάντα όταν δεν είμαι καλά και κάθεσαι δίπλα μου χωρίς να λες τίποτα. Όταν (σε βάζω να) μου χαϊδεύεις τα μαλλιά. Όταν πάμε να πούμε την ίδια πρόταση ταυτόχρονα. Όταν χρειάζομαι μια αγκαλιά και μόνο η δική σου είναι εκεί. Γιατί τελικά δεν είναι ο χρόνος που παίζει ρόλο...;)
Αγχώνομαι όταν δεν απαντάς στα μηνύματα γιατί δεν θέλω να σε χάσω. Και υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι σε χάνω, αλήθεια. Αλλά πάλι, μετά από λίγο είσαι πάλι εδώ. Πιο εδώ από ποτέ.
Ακόμα και όλο το καλοκαίρι που ήσουν χιλιόμετρα μακριά (γιατί ήταν χιλιόμετρα;ρ), ήσουν τόσο κοντά. Γιατί υπήρχαν στιγμές που σε χρειαζόμουν τόσο πολύ. Και τα παράπονα που κάνω από τότε που είπες ότι έχει πιο ωραία φρύδια από μένα είναι για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Γιατί δεν θέλω να σε χάσω. Κατά βάθος ξέρω ότι το ένα δεν έχει καμία σχέση με το άλλο. Είμαστε δύο διαφορετικά πράγματα (εγώ κι αυτός) και δεν μας συγκρίνεις. Σωστά?
Και τα όνειρα... Κάνω πολλά όνειρα μαζί σου τώρα. Συνήθως πέφτω έξω στους ανθρώπους. Σε παρακαλώ... απόδειξέ μου ότι αυτή τη φορά δεν είμαι λάθος. Μείνε εδώ για τα όνειρά που θα είναι δικά μας.
Να ξέρεις ότι ποτέ δεν με ζαλίζεις. Ποτέ. Ό,τι και να λες, θα είμαι πάντα εδώ να τ'ακούω. Θα είμαι πάντα εδώ.
Δεν είμαι η καλύτερη κολλητή που θα μπορούσες να έχεις. Δεν σε βοηθάω πάντα. Μα να ξέρεις ότι καταλαβαίνω. ΠΑΝΤΑ. Απλά ποτέ δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις. Ποτέ δεν έχω αυτό το "κάτι".Μα να ξέρεις ότι προσπαθώ. Κάθε φορά και περισσότερο. Το ξέρεις έτσι? Μερικές φορές αισθάνομαι ότι σε πνίγω και ότι σε πιέζω απελπιστικά.
Συγγνώμη λοιπόν -για τα δύο παραπάνω και για όλα τα άλλα που σε έχουν πληγώσει κατά καιρούς. Ένα συγγνώμη και ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ επίσης για όλα. Για όλα αυτά που μου έχεις δώσει.
Σ' αγαπάω. Περισσότερο απ' όσο ξέρεις και απ' όσο μπορώ να σου δείξω. Γιατί είσαι ότι πιο ωραίο μου 'χει συμβεί! Και να θυμάσαι ότι εμείς, δεν θέλω να γίνουμε ΠΟΤΕ μια ανάμνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου