Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Μονάχα εσύ να 'σαι καλά...

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Πάνω από ένας χρόνος. 13 μήνες. Ξέρεις τι είναι 13 μήνες;  Είμαι ακόμα εδώ, περιμένοντας για κάτι που δεν πρόκειται να γίνει. Από τη αρχή το ήξερα. Απλά ήθελα να το συνειδητοποιήσω. Ο ενθουσιασμός, ο έρωτας...
Ο έρωτας για κάποιον που δεν ξέρω. Γιατί δεν σε ξέρω.
Γιατί δεν ξέρω αν είσαι τόσο τέλειος όσο σε φαντάζομαι. Και δεν θα το μάθω.
Γιατί κουράστηκα να περιμένω.
Γιατί δεν θα βρω ποτέ το θάρρος να σου μιλήσω.
Γιατί υπήρχαν νύχτες που σε χρειάστηκα.
Γιατί έχω πονέσει και έχω κλάψει πολύ για σένα.
Γιατί δεν μπορώ να σ'ονειρευτώ πια...
Μάλλον γι' αυτό φεύγω.
Μου έμαθες να αγαπάω και να κάνω τρελά όνειρα! Κάθε μέρα ήλπιζα σε κάτι καινούργιο. Όπου κι αν ήμουν, είχα έναν καλό λόγο για να είσαι κι εσύ εκεί. Μόνο να σε δω ήθελα. Αλλά δεν ήσουν πουθενά. Με τον καιρό συνήθισα, δεν σε ζητούσα, μου ήταν αρκετό το να σε σκέφτομαι. Αργότερα δεν μπορούσα να κάνω ούτε αυτό.
Και εκείνη την ημέρα... Εκείνη την ημέρα που βυθίστηκα στα μάτια σου... Κατάλαβες τίποτα; Ένιωσες κάτι από τα συναισθήματά μου; Μπόρεσα να σου μεταδώσω τίποτα; Δεν θα το μάθω. 3 Ιανουαρίου ήταν. Έχουν περάσει μόνο 25 μέρες.
Αγάπησα τα πάντα πάνω σου. Αγάπησα εσένα, περισσότερο απ' όσο αγαπάς εσύ τον εαυτό σου.
Αγάπησα το χαμόγελό σου, παρόλο που δεν θα μου χαμογελάσεις ποτέ.
Αγάπησα τα μάτια σου, παρόλο που δεν θα με κοιτάξουν ποτέ όπως τα κοίταξα εγώ εκείνη την τελευταία φορά.
Αγάπησα τα χείλη σου, ναι τα χείλη σου, παρόλο που δεν θα τα φιλήσω ποτέ.
Αυτοκαταστροφικό συναίσθημα ο έρωτας χωρίς ανταπόκριση. Όλα αυτά που έχεις να δώσεις γυρίζουν πάλι πίσω σε σένα...
Δεν σε κατηγορώ για τίποτα. Δεν φταις εσύ. Το κακό μας timing φταίει.Όπως είπα μου έμαθες να αγαπάω και να κάνω όνειρα. Ήσουν ό,τι πιο δυνατό έχω νιώσει μέχρι τώρα. Αλλά ήρθε ο καιρός να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Να με αφήσω να ζήσω, να ονειρευτώ, να ερωτευτώ, να αισθανθώ κάτι πιο δυνατό από σένα.
Ελπίζω και κάτι πιο αληθινό.
Τον εαυτό μου κατηγορώ. Άδικα ίσως, αλλά το κάνω. Έπρεπε να είχα προσέξει τα μάτια σου με την πρώτη ευκαιρία. Έπρεπε να κάνω ό,τι μπορώ για σένα, για μας. Αλλά και πάλι, ακόμα και αν έκανα τα αδύνατα δυνατά για να δημιουργηθεί αυτό το "εμείς" δεν ξέρω αν θα είχα το αποτέλεσμα που ήλπιζα. Αν θα σε αποκτούσα. Λάθος λέξη. Μα δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά.
Ξέρεις πόσο δύσκολο ήταν να το πω; Να το πω δυνατά. Να με ακούσω για πρώτη φορά να το λέω.
"Ο Γιώργος τελείωσε." 
Και ναι, αυτή τη φορά το εννοώ.
Δεν φεύγω από εγωισμό, καταλαβαίνεις; Δεν θεωρώ εγωισμό να μην θέλω να με πληγώσω άλλο. Να θέλω να με προστατεύσω.
Για σένα αυτό δεν άρχισε ποτέ. Για μένα τελειώνει εδώ.
Να ξέρεις ότι υπήρξε κάποια που σ' αγάπησε πολύ.
Να είσαι καλά. Μόνο αυτό θέλω.
 Ειρωνικό ακούγεται ε; Τόσο καιρό καλά είσαι και δεν ξέρεις τίποτα.
Τέλος πάντων, θα μου λείψει όλο αυτό. Θα μου λείψουν οι γαλάζιες γραμμές που έβαζα παντού. Θα μου λείψει να σε λέμε πάπια και να γελάμε. Θα μου λείψει να λένε οτιδήποτε για το γαλάζιο και να λέω "σαν τα μάτια του". Σε θυμίζει το αμύγδαλο και τα μπλε στυλό (όχι τα gel, τα άλλα!) Σε θυμίζει ο χειμώνας. Σε θυμίζουν τα σκατζοχοιρέ μαλλιά. Σε θυμίζουν τα δίχρωμα ριγέ πουκάμισα. Σε θυμίζουν όλα αυτά τα τραγούδια που ανέβαζες. Σε θυμίζει το λεοπάρ και η φυλή των Μάγια. Σε θυμίζουν εκείνες, που χωρίς εσένα μπορεί και να συμπαθούσα. Σε θυμίζει η φλόγα. Σε θυμίζουν τα pitbull. Καμιά φορά, σε θυμίζει και το γκρι..Όλα αυτά πριν από σένα, δεν είχαν καμία απολύτως σημασία..Όλες αυτές οι έννοιες θα είναι πάντα συνδεδεμένες μαζί σου.Και θα μου λείψουν. Θα μου λείψεις εσύ.
Δεν σε διαγράφω. Απλά σε κάνω ένα κομμάτι από το παρελθόν μου. Γιατί δεν μπορείς να αντέξεις άλλο στο παρόν μου. Τις αναμνήσεις θα κρατήσω και τίποτα άλλο. Τις αναμνήσεις από τα συναισθήματα. Δεν έχω κάτι άλλο να θυμάμαι.
Εξάλλου, αν σε χρειαστώ, ξέρω που θα σε βρω. Εκεί που ήσουν πάντα.
Τα έγγραφά μου. Φάκελος: γιώργος. Όνομα αρχείου: ματάκια του.

Και κάπου εδώ, σου λέω αντίο...
Να προσέχεις...
Που ξέρεις... μπορεί κάποια στιγμή να διαβάσεις όλα αυτά που έχω γράψει και ίσως... ίσως ένα κομμάτι σου καταλάβει στο ελάχιστο τι ένιωσα.

10 σχόλια:

  1. Ακριβώς σε αυτήν την κατάσταση ήμουν και εγώ!Και πονάει,πονάει πολύ...αλλά ξέρεις κάτι έμαθα κάτι από όλο αυτό.Να αγαπώ πραγματικά.Άσχετα που δεν πήρα ποτέ πίσω την αγάπη που ζητούσα.Αλλά δεν πειράζει...πρέπει να φανείς δυνατή και να προχωρήσεις παρακάτω...για να μην πληγωθείς χειρότερα!

    Φιλιά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ έμαθα να αγαπάω, απλά δεν πήγαινε άλλο. Σ' ευχαριστώ! Προχωράω και αυτή τη φορά το κάνω για μένα!

      Διαγραφή
  2. Kάποιες φορές πρέπει να αφήνουμε πίσω ότι μας πονάει. Όχι να το διαγράφουμε, όπως είπες, αλλά να το κρατάμε μέσα μας σαν ένα φυλακτό. Για το καλό μας!
    Στην αρχή φαίνονται τα πάντα κατάμαυρα, σαν ένα μονοπάτι απόμακρο και άγνωστο που ΠΡΕΠΕΙ να διαβείς.Σαν να ονειρεύεσαι κάτι άπιαστο,που θα καταφέρεις στο τέλος! Όμως ο χρόνος είναι αυτός που θα σε βοηθήσει στην πραγματικότητα! Αν και πάντα θα υπάρχουν πράγματα που θα στον θυμίζουν δε θα πονάς πια, ίσως να υπάρχει μια "πικρή" νοσταλγία μόνο.
    Ίσως κάποτε να βρεις δύναμη να τον ευχαριστείς για το συναίσθημα που σου ξύπνησε, ακόμα κι αν δεν ήταν αμοιβαίο. Εξάλλου όταν αγαπάς δεν το κάνεις για να σ'αγαπήσουν,απλά γιατί το νιώθεις. Τότε ίσως να μπορείς να λες το όνομα του χωρίς δόση πόνου.
    Και τότε πραγματικά θα είσαι ελεύθερη, χωρίς δεσμεύσεις και εμπόδια που θα σε εμπόδιζαν να ονειρευτείς, να ζήσεις και να ερωτευτείς.


    Παραφέρθηκα, το ξέρω αλλά το άρθρο σου μου ξύπνησε πολλά και με έκανε να αναπολήσω το χρόνο. Διαπεραστικό θα το ονόμαζα!
    Και όμορφο! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχα δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς έχεις δίκιο. Μου πήρε αρκετό χρόνο για να γίνει απλά ο "Γιώργος" και τώρα μάλλον θα πρέπει να αρχίσω να ξανασυνηθίζω το επίθετό του. Και να θέλω δεν μπορώ να τον διαγράψω. Το μόνο που θέλω είναι αυτό, να αντικρύζω αυτά που τον θυμίζουν χωρίς "γιατί". Εννοείται πως τον ευχαριστώ για τα δυνατά συναισθήματα. Είπαμε, ουσιαστικά δεν έφταιγε αυτός. Μάλλον δεν έφταιγε κανείς!
      Καλό σου βράδυ:*

      Διαγραφή
    2. Έτσι να το βλέπεις, κι αυτό με το timing που ανέφερες παίζει το ρόλο του μερικές φορές.
      Καλή σου μέρα! =)

      Διαγραφή
    3. Απ' ό,τι φαίνεται παίζει.
      Φιλιά(:

      Διαγραφή
  3. έχω περάσει κι εγώ απο την κατάσταση σου:/ αλλά όπως είπε και η Magic Dreams, με βοήθησε να μάθω να αγαπάω πραγματικά...όμως πάνω απόλα να προχωράω και να αφήνω πίσω πράγματα όσο δύσκολο κι αν είναι-το καλό όμως είναι οτι είδα ποιοί φίλοι μου άξιζαν πραγματικά(!)...Μερικές φορές όμως κάνει καλό να προχωράς..
    "Ότι δεν σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατο!"

    Φιλιαα:')

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απ' ότι βλέπω, το τελευταίο ισχύει. Παραδόξως είμαι καλά και δεν έχουν αλλάξει και τόσα πράγματα στην καθημερινότητά μου!
      Καληνύχτα:*

      Διαγραφή
  4. Συμπάσχω ή μάλλον συνήθιζα να συμπάσχω. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να αναλογιστείς : "Προσπάθησα αρκετά;"
    Αν ναι, τότε απλά προσπαθείς να ξεχάσεις. Και γίνεται, εγγυημένα. Άν όχι, ξέρεις τι να κάνεις υποθέτω.
    Καλή δύναμη ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ! Μετά από μόλις μια βδομάδα, πιστεύω ότι είμαι σε καλό δρόμο. Δεν ήταν εύκολο, αλλά ούτε τόσο δύσκολο όσο φανταζόμουν. Έχω αρχίσει να απομαρκύνομαι!

      Διαγραφή