Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012

Happy birthday dear duck!

Σήμερα το blog έχει γενέθλια!:) Κλείνει έναν ολόκληρο χρόνο! Και εμείς πρέπει να το γιορτάσουμε.
Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα υπήρχε τίποτα. Ευχαριστώ λοιπόν! Ξεκίνησε σαν "Σκέψου", συνέχισε σαν "Αν" και τώρα είναι "Μία κόκκινη πάπια" (πολύ κακώς βέβαια;ρ)!
Οι άνθρωποι χωρίζονται σε κατηγορίες: Αυτοί που σε ξέρουν, αυτοί που κάπου σε έχουν δει και αυτοί που δεν θα σε δουν ποτέ τους. Επίσης είναι αυτοί που σε καταλαβαίνουν, αυτοί που κάνουν ότι σε καταλαβαίνουν και αυτοί που δεν σε καταλαβαίνουν. Εγώ λοιπόν έχω να πω ότι οι δύο πρώτες κατηγορίες (ξέρουν-καταλαβαίνουν) σπάνια συμπίπτουν. Γι' αυτό και οι άνθρωποι που "ξέρουν" εμένα, δεν ξέρουν για αυτό το blog. Αντίθετα πολλές φορές οι άνθρωποι που δεν σε έχουν δει ποτέ στη ζωή τους και που ούτε πρόκειται είναι αυτοί που μπορούν να σε καταλάβουν. Και αν όχι, είναι τουλάχιστον αυτοί που δεν θα σε κρίνουν. Και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι πιο εύκολο να μιλάς σε ανθρώπους που δεν ξέρεις. Αν δεν κατάλαβες τι είπα, μάλλον φταίει ο πυρετός.
Από 'κει που τα διάβαζα μόνη μου, σιγά σιγά γίναμε 28 αυτοί που τα διαβάζουμε. Δεν είναι από τα πιο δημοφιλή blogs, αλλά για μένα αυτοί οι 26 άνθρωποι που δεν ξέρω, είναι πολύ σημαντικοί. Αυτοί  με έχουν βοηθήσει να γίνω καλύτερη με τον καιρό, οι αναγνώστες αλλά και τα blogs που εγώ παρακολουθώ.
Από μικρή έκανα πολλά όνειρα. Όνειρα και σκέψεις. Σε κανέναν δεν τα έλεγα όμως. Κανείς δεν ήταν διαθέσιμος να τα ακούσει. Αυτό το blog τώρα, σημαίνει τόσα πολλά για μένα. Εδώ μέσα έχω χαρεί κι έχω πονέσει. Έχω εκφράσει συναισθήματα, που ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να εκφράσω με λόγια. Μπορεί αυτά που έγραφα χτες να ερχόντουσαν σε πλήρη αντίθεση μ' αυτά που λέω σήμερα, αλλά δεν έχει σημασία. Γιατί είναι αληθινά. Και είναι δικά μου.
Είναι δημιουργικό το να γράφεις. Ξεκινάς και δεν ξέρεις που θα καταλήξεις. Κι όμως όταν το διαβάζεις, όλα αυτά κατά έναν περίεργο τρόπο βγάζουν νόημα.
Είναι ωραία να γράφεις ελεύθερα. Ναι, ελεύθερα. Χωρίς να φοβάσαι κανέναν και τίποτα. Να ξέρεις ότι αν μπεις και γράψεις κάτι για 10 λεπτά, μετά θα είσαι καλύτερα. Θα έχεις ξεσπάσει. Ναι! Ξέρεις πόσες φορές έχω ξεσπάσει εγώ εδώ μέσα; Γράφοντας κείμενα που ποτέ δεν δημοσιεύω. Απλά τα γράφω και βγάζω όλα αυτά από μέσα μου.
Να, γιατί υπάρχουν οι φορές που θες να μιλήσεις και κανείς δεν σ' ακούει. Που προσπαθείς και ξαναπροσπαθείς να τους κάνεις να γυρίσουν το κεφάλι και να σε δουν, αλλά μάταια. Που φοβάσαι. Που ξέρεις ότι έχεις δίκιο αλλά κανείς τους δεν το καταλαβαίνει. Που θες να πεις πόσο έχεις πονέσει, να μοιραστείς την χαρά σου ή απλά να καθυστερήσεις να πας για διάβασα. Αυτές τις φορές έρχεσαι εδώ και μιλάς, μιλάς, μιλάς... Και μετά... ουφ! όλα πάνε καλύτερα!
Μέσα σε ένα χρόνο έχουν συμβεί τόσα πολλά και όλα τα έχω γράψει εδώ. Έτσι για να αποτυπώσω τις στιγμές μην τυχόν και τις ξεχάσω.
Ένας χρόνος και συνεχίζουμε ακάθεκτοι (ποιοι?:ρ)
Τα λέμεε:*

Δεν βγήκε όπως  περίμενα η ανάρτηση, αλλά δεν φταίω εγώ:$

6 σχόλια:

  1. Happy Birthday Κοκκινη Παπιααα:D -αν και αργοπορημένα!
    Λατρεύω το μπλογκ σου. Δεν έχεις ιδέα πόσες φορές έχω διαβάσει την κάθε σου ανάρτηση, κι αυτό γιατί με συγκινεί! Ναι, ξέρω, λίγο περιεργο να το λέω..Απλά πάντα με κάνεις να νιώθω πολύ όμορφα με τις αναρτήσεις σου, με γεμίζεις θετική ενέργεια(:
    Συνεχισε έτσιι :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ! Είναι πολύ σημαντικό για μένα το γεγονός ότι σε αγγίζουν αυτά που γράφω:)
      *Πραγματικά μου έφτιαξες τη μέρα, φιλάκια:*

      Διαγραφή