-Μη μ' αφήσεις ποτέ...

-Ποτέ... 

Έτσι είχες πει τότε. Θα ήσουν πάντα εδώ. 

Σε πίστεψα. Πίστεψα πως όσα χιλιόμετρα κι αν μας χώριζαν οι δύο καρδιές θα ήταν ενωμένες. Θα ήσουν εδώ αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Δεν φταις εσύ. Όχι. Δεν μπορούσες να κάνεις αλλιώς. Ούτε εγώ ήθελα να κάνεις αλλιώς. Σε αγαπούσα πραγματικά και ήθελα να είσαι ευτυχισμένος. Ήταν η καινούργια σου αρχή. Η αρχή της καινούργιας σου ζωής. Η καλύτερη περίοδος ολόκληρης της ζωής σου. Μόνο που... ήθελα να σε αποχαιρετήσω καλύτερα. Να σου πω όλα αυτά που δεν είχα προλάβει. Όλα αυτά που πίστευα ότι θα στα πω σταδιακά. Έπρεπε να στα πω μέσα σε 2 βδομάδες. Μα πώς να προλάβω? Είναι τόσα πολλά. Ένα "σ' αγαπώ" δεν φτάνει. Ένα "σε χρειάζομαι" ίσως είναι καλύτερο. Αλλά μπορεί να σε έκανε να μείνεις. Και δεν ήθελα. Δεν ήθελα να μείνεις και να το μετανιώσεις αργότερα. Ήταν η ευκαιρία σου. Οπότε είπα όσα περισσότερα μπορούσα. Σε κράτησα αγκαλιά όσο περισσότερο μπορούσα. Και όταν ήρθε η στιγμή να φύγεις... Έδειξα χαρούμενη. Ή τουλάχιστον προσπάθησα. Σου είπα "Θα είμαστε πάντα μαζί!" Συμφώνησες αλλά... ξέραμε κι οι δύο ότι δεν ήταν αλήθεια. Ήταν απλά ένα "παραμύθι" για να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Να μην τελειώσει αμέσως όλο αυτό που είχαμε. Για μια στιγμή το πίστεψα. Πίστεψα ότι μπορεί να ήμασταν μαζί έστω κι έτσι.

Αλλά τα χιλιόμετρα έκαναν πάλι το θαύμα τους. Κέρδισαν τις δύο ενωμένες καρδιές.

Ποτέ δεν ένιωσα ότι μου έλειπες. Ένα τηλεφώνημά σου με γέμιζε! Τρία ή και τέσσερα την ημέρα ήταν στην αρχή. Μετά αραίωσαν. Σιγά σιγά. Δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Ένα στις δύο μέρες, μου έφτανε. 

Έμαθες να ζεις τη ζωή σου χωρίς εμένα. Όσο κι αν έλεγες ότι με χρειαζόσουν. Το ίδιο κι εγώ.

Μέχρι που κατάλαβα ότι σε χάνω. Ήταν ήδη αργά. Σε είχα χάσει. 

Έμειναν μόνο οι όμορφες στιγμές από μας. Και η μορφή σου στη μνήμη μου... μια αχνή ζωγραφιά.

Έσβηνε μέρα με τη μέρα, μα δεν το καταλάβαινα.

Και τώρα...

Τώρα που σε έχω χάσει. Που είσαι πολύ μακριά για να σε φτάσω, θυμάμαι όλα αυτά. 

Κυλάει ένα δάκρυ. Δάκρυ χαράς, λύπης, νοσταλγίας...

Ποιος ξέρει... και άραγε ποιος θα μάθει;

Κανείς. Ούτε εμείς οι ίδιοι. Εμείς που τόσες υποσχέσεις δώσαμε. Που τόσα "για πάντα" είπαμε.

Και τι έμεινε; Μια απορία και ένα ελαφρά λυπημένο γιατί.

Γιατί ποιος ξέρει αν θα σε ξαναδώ...

Αν θα έχω το θάρρος να σου ξαναμιλήσω...

Ποιος ξέρει αν εμείς οι δύο θα ξαναζήσουμε κάτι από τα παλιά...

Ήταν τόσο δυνατό αυτό.

Ή μήπως έτσι νομίζαμε?

Ήταν όλα ένα ψέμα τελικά?

Τώρα μου λείπεις. Τώρα μετά από τόσο καιρό. Υποτίθεται πως έπρεπε να σε έχω ξεπεράσει. Να έχω προχωρήσει. Προσπάθησα αλήθεια. Αλλά δεν τα κατάφερα. Όσο κι αν το έλεγα ξανά και ξανά για να πείσω τον εαυτό μου, δεν τα κατάφερα. Είσαι ακόμη εδώ. Τριγυρνάς μες το μυαλό μου πάλι. Και τώρα πονάει περισσότερο. Ξέρω ότι δεν θα σε έχω. Κάνεις τη ζωή σου. Θα είσαι ευτυχισμένος. Και αυτό θέλω.

Όμως... αναρωτιέμαι... Με σκέφτεσαι καθόλου; Όταν είσαι μόνος θυμάσαι καθόλου τα παλιά? Χαμογελάς -όπως κι εγώ- όταν θυμάσαι τις βραδιές μας;Τα δικά μας βράδια που τραγουδούσαμε και με κορόιδευες επειδή τράβαγα τα τελευταία φωνήεντα; Και μετά που με κράταγες αγκαλιά μέχρι να με πάρει ο ύπνος;

Μου λείπουν εκείνες οι μέρες.

Μου λείπεις εσύ.

Ελπίζω μόνο να είσαι καλά κι ας μην σ' έχω...

 Έτσι γιατί το μισό άνηκε σ' εκείνον.

Αφού τελείωσα μ' αυτόν, τελειώνω και με τα άρθρα του.

Το άλλο μισό, είναι δικό μου.

Σκέψη, φαντασία, έμπνευση. Όπως θες πες το.

24/10/11 γράφτηκε. Άλλαξαν πολλά...