Δεν φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει...

Είμαι κυκλοθυμική. Εκεί με έφτασε. Τη μία γελάω και σπάω τα νεύρα στον κόσμο γύρω μου και την άλλη είμαι χάάάάάάλια. Δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση "Τι έχεις?" Γίνομαι κουραστική. Να πω τι? Να πω πάλι ότι μου λέιπει? Θα βρεθεί κάποιος να μου πει ότι δεν μου φταίει κανείς και θα έχει και δίκιο. Γιατί όντως δεν μου φταίνε οι άλλοι γύρω μου. Ακόμα κι εσύ που καταλαβαίνεις, κάποια στιγμή θα βαρεθείς. Ναι, θα βαρεθείς να με βλέπεις μία έτσι και μία αλλιώς. Θα βαρεθείς να σου λέω το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Θα έχεις δίκιο τη στιγμή που θα μου πεις "Ξεκόλλα πια". Μέχρι πριν από δύο χρόνια θα γέλαγα μόνο. Θα έκρυβα τα άλλα συναισθήματα και θα εμφανίζονταν μόνο όταν ήμουν μόνη. Αλλά τώρα όχι, τώρα αυτό δεν γίνεται. Γιατί μου έμαθες -χωρίς να το ξέρεις- να εξωτερικεύω όλα τα συναισθήματά μου. Και αυτό κάνω.
Το θεωρώ παράλογο το να μου λείπει ένας άνθρωπος που έχει δει 3 φορές. "Αφού τον αγαπάς, δεν έχει σχέση." Θέλω όσο τίποτα να το πιστεύεις αυτό. Και πιστεύω ότι το πιστεύεις (πιστεύω ότι το ποστεύεις?:ο) Πόσο όμως θα μπορώ να μείνω απλά στο να τον σκέφτομαι?
Θέλω να είμαι μόνη μου ή μαζί σου. Οποιαδήποτε άλλη παρουσία στο χώρο είναι σαν να με ενοχλεί. Ποιον? Εμένα. Που ήθελα να είναι 4-5 άνθρωποι για να είμαι ΟΚ.
Πρέπει να αλλάξει αυτό.

*Έβγαλα μία από τις καλύτερες προπονήσεις μου, γιατί νόμιζα ότι σε είδα. Δεν ήσουν εσύ. Δεν πειράζει. Τουλάχιστον μου έφτιαξες τη διάθεση για 2,5 ώρες, χωρίς καν να το ξέρεις!