Μια νύχτα. Μία νύχτα σαν όλες τις άλλες. Χωρίς κάτι που να φαίνεται διαφορετικό. Κι όμως ήταν.
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι -με το κινητό ανοιχτό ακόμη- και κλείνεις τα μάτια. Μία ωραία σκηνή έρχεται στο μυαλό σου. Χαμογελάς. Σκέφτεσαι για λίγο πως θα ήταν να το ζήσεις αυτό. Χαμογελάς ξανά. Περισσότερο αυτή τη φορά, Και μετά... μετά σιγά σιγά δακρύζεις. Ξέρεις ότι αυτό που μόλις σκέφτηκες δεν θα το ζήσεις και τώρα μπορείς να κλάψεις. Είσαι μόνη σου. Χωρίς κανέναν να μπορεί να σε δει ή να σε ακούσει. Μόνη, πιστεύοντας ότι κανένας δεν είναι πρόθυμος να σε βοηθήσει...
Η νύχτα περνάει χωρίς όνειρα. Μόνο μια μορφή. Η μορφή ενός ανθρώπου σημαντικού για σένα, που έχεις να τον δεις καιρό. Αλλά έχει κάτι, κάτι από κάποιον αλλο που έχεις να τον δεις καιρό.
Ξυπνάς στην ίδια ακριβώς στάση που κοιμήθηκες, σαν να μην κουνήθηκες ποτέ. Και το μαξιλάρι ελάχιστα νωπό ακόμη, να σου θυμίζει το χτες.
Αλλά τώρα είναι πρωί! Είναι μία άλλη μέρα! Αυτοπεποίθηση και ένα μικρό χαμόγελο να σκάει.
Γιατί κάθε φεγγάρι που κλαίει, αργά ή γρήγορα θα γίνει ένας μεγάλος λαμπερός ήλιος που γελάει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου