Τώρα τι κάνουμε?

Σήμερα κάποια μπορεί να σε είχε αγκαλιά και εγώ είμαι πραγματικά μπερδεμένη.
Δεν θα σου βάλω χρώμα. Δεν ξέρω τι χρώμα να σου βάλω. Δεν ξέρω τίποτα. Ήουν απλά ένας φίλος του, που ήθελα να τον δω από κοντά για να μου φύγει η περιέργεια. Αλλά τώρα? Τώρα τι είσαι? Ένα ωραίο παιδί ΚΑΙ φίλος του? Κάτι παραπάνω? Όταν σε βλέπω δεν υπάρχει καμία πεταλούδα. Τίποτα που να μου λέει "Εδώ είσαι" αλλά μετά... Μετά σας συγκρίνω. Όσο μπορώ να συγκρίνω δύο άτομα που ουσιαστικά δεν ξέρω. Και εκεί τα πράγματα μπερδεύονται. Εκείνος μου βγάζει ια τρυφερότητα. Εσύ, μια σιγουριά. Είσαι γλυκός. Κι αυτός είναι. Είσαι κοντά. Αυτός ΔΕΝ είναι. Νομίζω ότι πλησιάζεσαι πιο έυκολα -όχι από μένα, γενικά. Αλλά... Έχω το δικό του όνομα στον κωδικό μου, όχι το δικό σου. Σκέφτομαι αυτόν πριν κοιμηθώ, όχι εσένα. Βλέπω τα δικά του μάτια στον ύπνο μου, όχι τα δικά σου. Καλά μπορεί να βλέπω και τα δικά σου:$ Όταν θέλω μια αγκαλιά, θέλω τη δικιά του και όχι τη δικιά σου. Μέχρι τώρα δηλαδή. Μόλις φαντάστηκα και τα δικά σου χέρια γύρω μου:| Θέλω να σε βλέπω και δεν ξέρω γιατί. Μου τον θυμίζεις υπερβολικά. Δεν μοιάζετε. Μόνο τα μάτια. Ίσως φταίει ότι εσύ έχεις ζήσει μαζί του, ενώ εγώ όχι. Όταν όμως είσαι εκεί, δεν τον σκέφτομαι. Δεν υπάρχει η μορφή του στο μυαλό μου. Υπάρχεις μόνο εσύ. Ήμουν ψύχραιμη χτες, όταν είμασταν μαζί σε 10 τετραγωνικά μέτρα. Ήθελα να μείνεις κι άλλο εκεί. Πάλι δεν ξέρω γιατί.

Ξέρω ότι καταλαβαίνεις. Το πιάνω στην αύρα σου ρε παιδί μου! Και αυτό είναι αρκετό. Είναι αρκετό για να καταλάβω ότι σε άλλη μία δύσκολη στιγμή είσαι εδώ. Δύσκολη? Αυθόρμητο ήταν. Τον λένε και αυτόν Γιώργο. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά;) Σήμερα μου είπες ότι δεν τον βλέπω και ακούγεται αλλιώς όταν το λέει κάποιος άλλος. Όταν το λες εσύ. Το συνειδητοποιείς. Μου βγάζει κάτι άλλο. Αλλά και πάλι... Στο όνομά του έχω μία ευαισθησία. Ένα heart-attack. Το άλλο όνομα... Το άλλο όνομα είναι διαφορετικό. Καταλαβαίνεις? Έδωσες την πιο καθησυχαστική ερμηνεία του ονείρου μου. Χτες... ήθελα να πάμε στο δεύτερο γιατί μπορεί να ήταν και αυτός εκεί. Αλλά σήμερα, ήθελα να πάμε μόνο για τον άλλον. Όταν τον είδα να ανεβαίνει με το ποδήλατο -όσο "κάπως" κι αν ακουστεί- αισθάνθηκα οικεία. Σαν να τον ήξερα. Μπορεί να μην πρόσεξες το "Είναι υπέροχος". Μπορεί απλά να μην το σχολίασες. Αλλά ήταν -ναι και αυτό- αυθόρμητο. Θα μιλάω πολύ αυτές τις μέρες. Και δύο στις τρεις λέξεις μου θα είναι "δεν ξέρω". Γιατί μόνο αυτό μπορώ να πω με σιγουριά...