Τσαα!=) Να 'μαι κι εγώώ...! Το λογικό θα ήταν να πω πώς πέρασα και αν ήταν καλή η παράσταση. Λέω να τα συνοψίσω όλα στο: Ήταν καλύτερη από την παράσταση Αισχύλου "Πέρσες" σε σκηνοθεσία Ντίμιτερ Γκότσεφ που είχα δει δύο χρόνια πριν στην Επίδαυρο. Και για την ιστορία η παράσταση που είδα αυτή τη φορά λεγόταν "Ηρακλής Μαινόμενος" και σκηνοθετούσε ο Μιχάλης Μαρμαρινός.
Ουφ, πολύ επίσημα ακούστηκαν όλα αυτά.:/ Πριν κάνω ανάρτηση, διάβασα τις αναρτήσεις των blog που δεν είχα διαβάσει. Και θα γράψω με αφορμή την τελευταία ανάρτηση της Μαρίνας. Για την ακρίβεια την εισαγωγή αυτής.
Διαβάζοντας την "Θεωρία της Ράνιας" κατάλαβα ότι είμαι άνθρωπος του "παρελθόντος" (και μου την δίνει αυτό). Λατρεύω τις αναμνήσεις. Βασικά ΖΩ με αυτές. Μου αρέσει να θυμάμαι στιγμές από το παρελθόν. Μου αρέσει να βλέπω παλιά videos και να γελάω με τις κορυφαίες ατάκες που ακούγονται από αυτόν που τραβάει.:Ρ Μου αρέσει να χαζεύω άλμπουμ φωτογραφιών. Από βαφτίσεις, διακοπές σε νησιά, διακοπές στο εξωτερικό, εκδρομές με το σχολείο, ακόμα και από απλές στιγμές μέσα στο σπίτι.
Έχω τραβήξει "χαζές" φωτογραφίες, όπως αυτή:
ή ακόμα και "παραμυθένιες" (για μένα τουλάχιστον) όπως αυτή:
Είναι ένας τρόπος να "παγώνεις" το χρόνο (αυτή η φράση κάτι μου θυμίζει, οπότε συγγνώμη αν την έχω πάρει από κάποιο blog). Όμως το θέμα μας δεν είναι η φωτογραφίες, αλλά η σχέση που έχω εγώ με αυτές. Δεν ξεκολλάω εύκολα από τίποτα που έχει να κάνει με το παρελθόν. Περνάει πολύς καιρός για να αφήσω κάτι πίσω μου -ότι κι αν είναι αυτό. Δεν μου αρέσει αυτό, αλλά -νομίζω- πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αλλάξω. Πρίν θυμώσω με κάποιον, πάντά μου έρχονται στο μυαλό οι καλές στιγμές που έχουμε ζήσει και μου περνάει. Ή ακόμα κι αν το κάνω, μετά έχω τύψεις. Ακόμα κι αν έχω δίκιο. Γενικά πιστεύω ότι το παρελθόν είναι πιο ασφαλές από το μέλλον, γι'αυτό και το προτιμω. Μαλακία μου, δεν λέω...;) Κάπου εδώ λόγω του πατέρα μου που ρίζωσε κυριολεκτικά δίπλα μου πριν από λίγο ξέχασα τι έχω γράψει και τι ήθελα να γράψω, οπότε φεύγωω! ;**
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου